លះបង់ត្រីតូច ដើម្បីចាប់ត្រីធំ
អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលប្តីប្រពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសមួយគូ ដែលកំពុងរស់នៅតំបន់អាហ្រ្វិកខាងលិច មានទំនាក់ទំនងដ៏រឹងមាំជាមួយបុរសម្នាក់ ក្នុងក្រុងដែលពួកគេរស់នៅ ហើយក៏បានចែកចាយ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ និងរឿងអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះដល់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិត្តភក្តិម្នាក់នេះមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការបោះបង់ចោលភាពស្មោះស្ម័គ្រ ចំពោះសាសនារបស់ជនជាតិគាត់ ទោះគាត់បានទទួលស្គាល់ថា សេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ជាសេចក្តីពិត ដែលធំប្រសើរជាងក៏ដោយ។ គាត់ក៏មានការបារម្ភខ្លាចបាត់បង់ប្រាក់ចំណូល ព្រោះគាត់ជាអ្នកដឹកនាំម្នាក់ របស់សាសនានោះ ហើយពឹងផ្អែកលើប្រាក់ឧបត្ថម្ភពីអ្នកកាន់សាសនានោះ។ គាត់ក៏ខ្លាចបាត់បង់កត្តិយស ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់។
គាត់ក៏បានពន្យល់ដោយចិត្តក្រៀមក្រំថា គាត់ប្រៀបដូចជាអ្នកនេសាទត្រីម្នាក់ ដែលរាវចាប់ត្រីក្នុងទឹកអូរ។ គាត់ចាប់បានត្រីតូចមួយ តែមានត្រីធំជាងបានហែលមកក្បែរគាត់។ ដើម្បីចាប់ត្រីធំជាង គាត់ត្រូវតែព្រលែងត្រីដែលតូចជាង។
បុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ១៩ ក៏មានបញ្ហាស្រដៀងនេះផងដែរ។ ពេលដែលគាត់បានចូលមកក្បែរព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះអង្គថា “លោកគ្រូល្អអើយ តើត្រូវឲ្យខ្ញុំធ្វើការល្អអ្វី ឲ្យបានជីវិតរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច?”(ខ.១៦)។ គាត់ហាក់ដូចជាសួរដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចង់ថ្វាយជីវិតគាត់ទាំងស្រុង ដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវទេ។ គាត់មិនគ្រាន់តែជាអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមានមោទនៈភាពចំពោះខ្លួនឯង ដែលជាអ្នកកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យ។ គាត់ចង់មានជីវិតអស់កល្ប តែគាត់នៅតែស្រឡាញ់អ្វីផ្សេងខ្លាំងជាង ហើយក៏បានបដិសេធន៍ព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ។ ពេលណាយើងបន្ទាបខ្លួនថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ហើយទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ ដោយឥតគិតថ្លៃ នោះព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើងថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ខ.២១)។—Cindy Hess Kasper
យើងអាចដឹងថា ព្រះអង្គគង់នៅក្បែរ
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ បានប្រាប់ជីដូនរបស់គាត់ ឈ្មោះខារី(Cari)ថា គាត់ដឹងថា ព្រះកំពុងតែគង់នៅកន្លែងណា។ ជីដូនគាត់ក៏បានសួរគាត់ថា តើព្រះអង្គគង់នៅកន្លែងណា? គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ទ្រង់កំពុងមានព្រះជន្មគង់នៅ ក្នុងព្រៃក្បែរផ្ទះយើង។ ពេលដែលខារីប្រាប់ខ្ញុំអំពីការសន្ទនានេះ នាងឆ្ងល់ថា តើមានអ្វីជំរុញឲ្យចៅប្រុសគាត់មានការគិតដូចនេះ។ ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបថា “ខ្ញុំដឹង។ កាលយើងដើរលេង ក្នុងព្រៃក្នុងអំឡុងពេលគាត់មកលេងយើងកាលលើកមុន ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា យើងមិនអាចមើលព្រះឃើញ តែយើងអាចឃើញការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ”។ ពេលដែលយើងដើរកាត់កន្លែងដែលមានខ្សាច់ច្រើន នៅជាប់មាត់ស្ទឹង ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “ចៅមើលឃើញស្នាមជើងរបស់តាទេ? សត្វ និងដើមឈើ ហើយនិងស្ទឹង គឺប្រៀបបានស្នាមជើងរបស់ព្រះ។ យើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏គង់នៅទីនេះផងដែរ ដោយសារយើងអាចមើលឃើញអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត។”
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១០៥ ក៏បានចង្អុលបង្ហាញភស្តុតាងនៃការបង្កើតរបស់ព្រះ ដោយលាន់មាត់ថា “”ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ អស់ទាំងស្នាដៃរបស់ទ្រង់មាន ច្រើនប្រការណាស់ហ្ន៎ ទ្រង់បានធ្វើទាំងអស់ដោយប្រាជ្ញា ផែនដីបានពេញដោយរបស់ដែលទ្រង់បង្កើត”(ខ.២៤)។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ ពាក្យ “ប្រាជ្ញា” ត្រូវបានប្រើជាញឹកញាប់ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីស្នាដៃបង្កើតដ៏ប៉ិនប្រសប់។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះក្នុងធម្មជាតិប្រកាស់ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គ ហើយធ្វើឲ្យយើងចង់សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ បានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយពាក្យថា “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.១,៣៥)។ ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ ដែលនៅជុំវិញយើង រាប់ចាប់តាំងពីដៃរបស់ទារក រហូតដល់ភ្នែករបស់សត្វឥន្រ្ទី គឺសុទ្ធតែបានប្រាប់យើង…
ជំនឿដ៏រឹងមាំ
ពេលដែលវេជ្ជបណ្ឌិតបានពិនិត្យសុខភាពកូនប្រុសដំបូងរបស់អ្នកស្រីឌីអាននេ បូកូ ឃីម(Diane Dokko Kim) រកឃើញថា កូននោះមានជម្ងឺអូទីហ្សិម គាត់ និងស្វាមីរបស់គាត់ក៏បានសោកសង្រេង ដោយត្រូវប្រឈមមុខនឹងការថែរក្សាកូនដែលពិការផ្លូវបញ្ញាអស់មួយជីវិត។ ក្នុងសៀវភៅដែលគាត់និពន្ធមានចំណងជើងថា ជំនឿដ៏រឹងមាំ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់មានការពិបាក នៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរក្តីស្រមៃ និងការរំពឹងចង់បាន សម្រាប់អនាគតរបស់កូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ តាមរយៈដំណើរការដ៏ឈឺចាប់នេះ ពួកគេក៏បានដឹងថា ព្រះទ្រង់អាចគ្រប់គ្រងកំហឹង ការសង្ស័យ និងការភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខណៈពេលដែលកូនប្រុសរបស់ពួកគេកំពុងតែឈានទៅរកភាពពេញវ័យ អ្នកស្រីឌីអាននេ ក៏បានប្រើបទពិសោធន៍របស់គាត់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តឪពុកម្តាយដទៃទៀត ដែលមានកូនពិការ។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យាដ៏ស្ថិតស្ថេរ អំណាចដែលគ្មានដែនកំណត់ និងភាពស្មោះត្រង់ដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តគេថា ព្រះអង្គបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងសោកសង្រេង ពេលណាក្តីស្រមៃ ការរំពឹងចង់បាន ឬផ្លូវនៃជីវិតយើងរលាយបាត់បង់។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក២៦ ហោរាអេសាយបានប្រកាសថា រាស្រ្តរបស់ព្រះអាចទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ជារៀងរហូត ព្រោះ “ព្រះទ្រង់ជាថ្មដាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.៤)។ ព្រះអង្គអាចទ្រទ្រង់យើង ដោយសន្តិភាពដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងស្ថានភាពនីមួយៗ(ខ.១២)។ ពេលណាយើងផ្តោតទៅលើចរិយាសម្បត្តិដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ ហើយស្រែករកព្រះអង្គ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានបញ្ហា យើងនឹងមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ(ខ.១៥)។
ពេលណាយើងជួបការបាត់បង់ ការខកចិត្ត ឬស្ថានភាពដ៏ពិបាក ព្រះទ្រង់អញ្ជើញយើង ឲ្យទូលថ្វាយព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ ព្រះអង្គអាចគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍របស់យើងដែលតែងតែប្រែប្រួល និងឆ្លើយតបសំណួររបស់យើង។ ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយយើង…
ជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារី
នៅក្នុងការជជែក នៅទីក្រុងហ្សាកាតា អំពីដើមកំណើតរបស់ជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ី អ្នកនយោបាយម្នាក់បានចែកចាយថា ការធ្វើតេស្តDNA បានផ្តល់ឲ្យលទ្ធផលដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយថា គាត់មានជាប់ខ្សែលោហិតរបស់សាសន៍សាំម៉ារី។ គាត់ថា គាត់មានមោទនភាពចំពោះកេរដំណែលនេះ ព្រោះសម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប គឺបាននិយាយអំពីគំរូនៃអំពើសប្បុរសធម៌ ដែលគ្មានលក្ខខ័ណ្ឌ។
ប៉ុន្តែ ក្រុមមនុស្សដំបូងដែលបានស្តាប់រឿងសាសន៍សាំម៉ារីចិត្តល្អ ប្រហែលមិនមានអារម្មណ៍ល្អដូចគាត់ទេ។ សាសន៍យូដាបានរើសអើងសាសន៍សាំម៉ារី ដោយសារសាសន៍សាំម៉ារីជាប់សាច់ឈាមជាមួយសាសន៍ដទៃ ហើយទទួលយកសាសនាដែលថ្វាយបង្គំរូបព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ដើម្បីប្រាប់គេថា អ្នកជិតខាងជានរណា ហើយព្រះអង្គក៏បានធ្វើឲ្យសាសន៍សាំម៉ារីនោះក្លាយជាវីវរៈបុរស(លូកា ១០:៣០-៣៧)។ ពេលដែលជនជាតិយូដាម្នាក់ត្រូវចោរប្លន់វាយធ្វើបាប ដេកដួលនៅលើដី ជនរួមជាតិគាត់ពីរនាក់បានសម្រេចចិត្តដើរបង្ហួសគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានសាសន៍សាំម៉ារីម្នាក់បាន “ឃើញគាត់ ហើយក៏មានចិត្តអាណិតគាត់”(ខ.៣៣)។ គាត់ក៏បាននាំបុរសដែលរងរបួសនោះ ទៅព្យាបាលរបួស មុនពេលគាត់ចាកចេញទៅបន្តការងាររបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកជិតខាងល្អ គឺជាអ្នកដែលមើលឃើញតម្រូវការយើង ហើយបំពេញតម្រូវការនោះ។
ក្នុងសង្គមយើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សមានការជាប់រវល់ខ្លាំងនឹងកិច្ចការផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏ងាយនឹងភ្លេចបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស។ យើងប្រហែលមិនមានជាប់សាច់ឈាមនឹងសាសន៍សាំម៉ារីនោះទេ តែក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ ពេលខ្លះ យើងអាចទុកការរវល់ចោលសិន ដើម្បីជួយយកអសារអ្នកជិតខាងយើង ដែលកំពុងតែមានតម្រូវការ។—Dwiyanto Fadjaray
មនុស្សអស្ចារ្យ ដែលមិនអស្ចារ្យ
នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត មនុស្សដ៏អស្ចារ្យ នៅនគរអូហ្ស ដូរ៉ូស៊ី(Dorothy) ទីងមោង និងមនុស្សស័ង្កសី ហើយនិងសត្វតោកំសាក ក៏បានវិលត្រឡប់មកនគរអូហ្សវិញ ជាមួយនឹងអំបោស ដែលផ្តល់អំណាចឲ្យមេធ្មប់កំណាច នៅតំបន់ខាងលិច។ មនុស្សដ៏អស្ចារ្យក៏បានសន្យាថា ជាថ្នូរនឹងអំបោសដែលពួកគេបានយកមកឲ្យគាត់ គាត់នឹងឲ្យដូរ៉ូស៊ីមានមធ្យោបាយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយគាត់ឲ្យទីងមោងមានខួរក្បាល និងឲ្យមនុស្សស័ង្កសីមានបេះដូង រួចឲ្យសត្វតោកំសាក មានចិត្តក្លាហាន។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនទាន់ធ្វើភ្លាមៗទេ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យត្រឡប់មកវិញ នៅថ្ងៃបន្ទាប់។
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែអង្វរមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ឆ្កែរបស់ដូរ៉ូស៊ីឈ្មោះតូតូ ក៏បានបើកវាំងនន នៅពីក្រោយខ្នងមនុស្សអស្ចារ្យនោះ ដើម្បីបង្ហាញថា គាត់មិនមែនជាមនុស្សអស្ចារ្យនោះទេ តែគ្រាន់តែជាមនុស្សដែលមានការភ័យខ្លាច មកពីនគរនេប្រាស្កា។
គេថា លោក អ៊ែល ហ្វ្រែង បួម(L. Frank Baum) ដែលជាអ្នកនិពន្ធរឿងនេះ មានបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ជាមួយព្រះ ព្រោះគាត់ចង់ប្រាប់អ្នកអានរបស់គាត់ថា មានតែយើងទេ ដែលមានអំណាចដោះស្រាយបញ្ហាខ្លួនឯងបាន។
ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហាន បានបើកវាំងនន ដើម្បីបង្ហាញព្រះមួយអង្គដែលពិតជាអស្ចារ្យ។ គាត់ថា “ឃើញមានបល្ល័ង្ក១ ដាក់នៅលើស្ថានសួគ៌ ក៏មាន១អង្គគង់នៅលើបល្ល័ង្កនោះ …ខាងមុខបល្ល័ង្កនោះ មានសមុទ្រកែវ ដូចជាកែវចរណៃ”(វិវរណៈ ៤:២,៦)។ ទោះយើងមានបញ្ហាច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅលើផែនដីនេះ(ជំពូក ២-៣) ព្រះទ្រង់មិនដែលមានការភ័យខ្លាច ដោយមិនធ្វើអ្វីមួយនោះឡើយ។…
ខ្លាំងពូកែ
សាយប៊ី(Saybie) គឺជាទារក ដែលបានកើតមិនគ្រប់ខែ ដោយនាងបានចាប់កំណើតនៅសប្តាហ៍ទី២៣ ដោយមានទម្ងន់តែ ២ខាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យមិនសង្ឃឹមថា សាយប៊ីនឹងអាចរស់បានយូរឡើយ ហើយក៏បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់នាងថា ពួកគេអាចចំណាយពេលជាមួយនាង បានតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាយប៊ីមិនបានបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។ គេបានដាក់កាតពណ៌ផ្កាឈូកមួយសន្លឹក នៅក្បែរគ្រែរបស់គាត់ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “តូចល្អិតតែខ្លាំងពូកែ”។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យបាន៥ខែ សាយប៊ីក៏បានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្នុងនាមជាទារកមានទម្ងន់២.២ គីឡូក្រាម។ នេះជាការអស្ចារ្យណាស់ដែលនាងអាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យដោយមានសុខភាពល្អ។ នាងក៏បានបំបែកឯកកត្តកម្មពិភពលោក ក្នុងនាមជាទារកតូចល្អិតបំផុត ដែលអាចមានជីវិតរស់។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលយើងបានស្តាប់រឿងរបស់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលអ្នកដទៃគិតថា គ្មាននរណាអាចឆ្លងកាត់បាន។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីរឿងដូចនេះផងដែរ។ ដាវីឌគឺជាក្មេងគង្វាលចៀម ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តទៅប្រកួតជាមួយកូលីយ៉ាត ជាអ្នកចម្បាំងមាឌយក្ស ដែលបានប្រមាថព្រះ ហើយបានគំរាមកំហែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចសូលគិតថា ដាវីឌកំពុងតែធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឯងនឹងចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះមិនបានទេ ដ្បិតឯងនៅក្មេងណាស់ ឯគេជាមនុស្សស្ទាត់ចំបាំងតាំងតែពីក្មេងមកហើយ”(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៣)។ ហើយពេលដែលកុមារដាវីឌបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងសមរភូមិ កូលីយ៉ាត “ឃើញដាវីឌ នោះក៏តាំងចិត្តមើលងាយ ដោយព្រោះដាវីឌនៅក្មេង”(៤២)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌមិនបានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងការប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯងឡើយ។ គាត់បានមក “ដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.៤៥)។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ដាវីឌក៏បានប្រយុទ្ធឈ្នះ ហើយកូលីយ៉ាតក៏បានស្លាប់។
ទោះបញ្ហាយើងធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង នោះគ្មានអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចនោះទេ។ ដោយពឹងអាចកម្លាំងទ្រង់…
តើផ្លូវណានាំយើងទៅរកព្រះ?
ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការ កូនស្រីខ្ញុំបានផ្ញើសារមកទូរស័ព្ទខ្ញុំ ដើម្បីកុំឲ្យខ្ញុំបើកបរតាម ផ្លូវល្បឿនលឿន ព្រោះគេបានបិទផ្លូវនោះហើយ។ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមធ្វើដំណើរតាមផ្លូវផ្សេង ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំជួបការកកស្ទះចរាចរណ៍ ខ្ញុំក៏បានបោះបង់ការព្យាយាម។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានធ្វើដំណើរទៅផ្ទះយឺតជាងធម្មតា ដោយខ្ញុំបានបើកបរតាមទិសដៅបញ្ច្រាស ទៅកាន់កម្មវិធីប្រកួតកីឡា ដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមប្រកួត។
ពេលដែលខ្ញុំមិនអាចរកផ្លូវផ្សេង ដើម្បីត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់អ្នកដែលនិយាយថា ផ្លូវទាំងអស់សុទ្ធតែនាំទៅរកទំនាក់ទំនងដ៏អស់កល្បជាមួយព្រះ។ អ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចទៅដល់នគរស្ថានសួគ៌បាន ដោយទៅតាមផ្លូវនៃអំពើសប្បុរសធម៌ និងការប្រព្រឹត្តល្អ។ អ្នកខ្លះទៀតបានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកផ្លូវ នៃការអនុវត្តន៍តាមសាសនា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការពឹងផ្អែកទៅលើផ្លូវនោះ នឹងនាំឲ្យពួកគេជួបផ្លូវទាល់។ មានផ្លូវតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចធ្វើដំណើរ ទៅដល់ព្រះវត្តមានដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះ។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់អំពីរឿងនេះថា “ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្តីពិត ហើយជាជីវិត បើមិនមកតាមខ្ញុំ នោះគ្មានអ្នកណាទៅឯព្រះវរបិតាបានឡើយ”(យ៉ូហាន ១៤:៦)។ កាលនោះ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលដូចនេះ ដើម្បីបើកសម្តែងថា ព្រះអង្គនឹងសុគត ដើម្បីបើកផ្លូវឲ្យយើង ចូលទៅដំណាក់របស់ព្រះវរបិតា ចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ និងចូលក្នុងជីវិតពិត ដែលព្រះអង្គបានប្រទាន ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ និងអស់កល្បជានិច្ច។
ចូលយើងកុំទៅតាមផ្លូវទាល់ ដែលមិននាំយើងទៅរកព្រះវត្តមានព្រះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូលយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង ដ្បិត អស់អ្នកណាដែលជឿព្រះរាជបុត្រា នោះក៏មានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(៣:៣៦)។ អ្នកណាដែលបានជឿព្រះអង្គហើយ នោះចូរបន្តទៅតាមផ្លូវព្រះអង្គ ដោយទទួលយកការសម្រាកដែលព្រះអង្គប្រទាន។—Dave…
ព្រះនៃយើង មានព្រះទ័យអាណឹត
មានពេលយប់ដ៏ត្រជាក់ ក្នុងរដូវរងា មានមនុស្សម្នាក់បានគប់ថ្មមួយដុំធំ ចូលតាមបង្អួចបន្ទប់គេងរបស់ក្មេងម្នាក់ ដែលជាជនជាតិយូដា ឬជ្វីប។ បង្អួចនោះត្រូវបានលម្អដោយរូបផ្កាយស្តេចដាវីឌ និងចង្កៀងទាំង៧ ដើម្បីប្រារព្ធពិធីបុណ្យហានូកា ដែលជាពិធីបុណ្យនៃពន្លឺរបស់ជនជាតិយូដា។ បន្ទាប់មក នៅក្នុងក្រុងប៊ីលីង រដ្ឋមុនតាណា ដែលជាក្រុងរបស់ក្មេងនោះ មានមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដែលភាគច្រើនជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក៏បានឆ្លើយតប ដោយសេចក្តីអាណិត ចំពោះទង្វើរនៃសេចក្តីសម្អប់នោះ ។ ពួកគេបានយល់អំពីការឈឺចាប់ និងការភ័យខ្លាចរបស់ជនជាតិយូដា ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន ហើយក៏បានបិទរូបចង្កៀងទាំង៧ នៅលើបង្អួចរបស់ពួកគេ។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿ យើងក៏បានទទួលការអាណិតអាសូរយ៉ាងខ្លាំងពីព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើងបានបន្ទាបព្រះកាយព្រះអង្គ ដើម្បីរស់នៅក្នុងចំណោមយើង(យ៉ូហាន ១:១៤) ដោយយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់យើង។ ទោះបើទ្រង់មានរូបអង្គជាព្រះក៏ដោយ …ទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង(ភីលីព ២:៦-៧)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏មានការពិបាកក្នុងអារម្មណ៍ និងសោយព្រះកន្សែងដូចយើង ហើយក៏បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីសង្រ្គោះវិញ្ញាណយើង។
គ្មានទុក្ខលំបាកអ្វី ដែលព្រះអង្គមិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់នោះទេ។ បើនរណាម្នាក់ “យកដុំថ្មមកគប់” មកលើជីវិតយើង នោះព្រះអង្គនឹងកម្សាន្តចិត្តយើង។ បើជីវិតយើងមានការខកចិត្ត នោះព្រះអង្គនឹងដើរជាមួយយើង ឆ្លងកាត់ភាពអស់សង្ឃឹម។ “ដ្បិតទោះបើព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ខ្ពស់ គង់តែទ្រង់យល់ដល់ពួកអ្នករាបសាដែរ តែឯមនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ ទ្រង់ស្គាល់គេពីចំងាយហើយ”(ទំនុកដំកើង ១៣៨:៦)។ ក្នុងពេលដែលយើងជួបបញ្ហា ព្រះអង្គថែរក្សាយើង ដោយលើកព្រះពាហុឡើង ទាស់នឹង…
មនុស្សដែលត្រូវនឹងព្រះទ័យព្រះ
ពេលដែលគេសួរមន្រ្តីជាន់ខ្ពស់របស់បណ្តាធនាគារ នៅទ្វីបអាស៊ី អំពីសំណួរដែលពួកគេចូលចិត្តសួរ នៅក្នុងការសម្ភាស មានពួកគេម្នាក់បានឆ្លើយថា គាត់ចូលចិត្តសំណួរដែលសួរថា “តើអ្នកយល់ថា ជោគជ័យគឺជាអ្វី ហើយតើអ្នកសម្រេចជោគជ័យ ដោយរបៀបណា?” នាយកប្រតិបត្តិនៃធនាគា ស៊ីធីប៊ែង របស់ប្រទេសសឹង្ហបូរីក៏បានពន្យល់ថា គាត់ចង់សួរគេ អំពីកត្តាអ្វីខ្លះ ដែលជំរុញចិត្តគេឲ្យមានជោគជ័យ។ គាត់ថា សំណួរនេះជួយឲ្យគាត់ដឹង អំពីចំណុចខ្លាំង និងគោលតម្លៃរបស់អ្នកដែលគាត់កំពុងសម្ភាស
ចុះចំណែកឯព្រះវិញ? តើព្រះអង្គរកមើលអ្វី នៅក្នុងយើង? យើងឃើញថា បទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ១៦:១-១៣ គឺប្រៀបបាននឹងការសម្ភាសមួយ។ ហោរាសាំយ៉ូអែលបានទទួលការបង្គាប់ពីព្រះ ឲ្យស្វែងរក និងជ្រើសតាំងស្តេចសម្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាប់លោកសាំយ៉ូអែលអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គជ្រើសរើសមនុស្ស យ៉ាងដូចនេះថា “ឯមនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ”(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧)។ បេកជន៧នាក់ត្រូវបានសម្ភាស ហើយក៏ត្រូវបានបដិសេធ(ខ.៨-១០)។ បេកជនទី៨ គឺដាវីឌ ដែលជាកូនពៅរបស់លោកអ៊ីសាយ មានចំណុចដែលសក្តិសមតិចជាងគេ តែត្រូវបានជ្រើសរើស។ ព្រោះគាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិដ៏សំខាន់មួយ ដែលព្រះទ្រង់ស្វែងរក គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “អញរកបានដាវីឌ កូនអ៊ីសាយ ជាទីគាប់ចិត្តដល់អញ ដែលនឹងធ្វើតាមចិត្តអញគ្រប់ជំពូក”(កិច្ចការ ១៣:២២)។
ការគិតដល់ជំនាញ និងសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស គឺជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែ ចូរយើងកុំមើលរំលងចរិយាសម្បត្តិ ដែលជារឿងសំខាន់ជាង មានដូចជា ភាពស្មោះត្រង់…
មិនឲ្យអតីកាលនោះកើតឡើងជាថ្មី
លោកដាវីឌធ្លាប់ត្រូវឪពុកគាត់វាយដំជាលើកដំបូង នៅថ្ងៃខួបកំណើតរបស់គាត់ គម្រប់អាយុ១៧ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើបែកកញ្ចក់បង្អួចដោយអចេតនា។ លោកដាវីឌថា កាលនោះឪពុកគាត់បានទាត់ធាក់ និងដាល់គាត់ តែក្រោយមក ឪពុកគាត់ក៏បានសុំទោសគាត់។ ឪពុកគាត់ជាអ្នកប្រមឹកស្រា ដែលចូលចិត្តប្រើអំពើហឹង្សា ហើយគាត់កំពុងតែព្យាយាមអស់ពីចិត្ត ដើម្បីកុំឲ្យខ្លួនគាត់ក្លាយជាមនុស្សដូចឪពុកគាត់។
ប៉ុន្តែ លោកដាវីឌបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ទំរាំតែអាចឈានមកដល់ចំណុចនេះ។ កាលគាត់នៅក្នុងវ័យជំទង់ និងវ័យ២០ឆ្នាំប្លាយ ភាគច្រើនគាត់ជាប់គុក ឬស្ថិតក្នុងការព្យួរទោសដោយមានលក្ខខណ្ឌ ហើយបានចេញចូលមជ្ឈមណ្ឌលផ្តាច់ថ្នាំញៀនជាញឹកញាប់។ ពេលដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថា ក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយទាំងស្រុងហើយ គាត់ក៏បានរកឃើញក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ កាលគាត់នៅមជ្ឈមណ្ឌលព្យាបាល ដែលយកព្រះគ្រីស្ទជាទីមួយ ។
គាត់ថា កាលពីមុន គាត់មានតែភាពអស់សង្ឃឹម តែពេលនេះ គាត់បានធ្វើដំណើរតាមទិសដៅថ្មីមួយ។ ពេលគាត់ភ្ញាក់ពីដំណេកនៅពេលព្រឹក កិច្ចការទីមួយដែលគាត់ធ្វើ គឺគាត់ប្រាប់គេថា គាត់ថ្វាយចិត្តរបស់គាត់ដាច់ដល់ព្រះអង្គ។
ពេលណាយើងចូលមករកព្រះ ដោយជីវិតខ្ទេចខ្ទាំ ទោះដោយសារកំហុសអ្នកដទៃ ឬកំហុសខ្លួនឯងក្តី ព្រះទ្រង់ទទួលយកចិត្តខ្ទេចខ្ទាំរបស់យើង ហើយប្រោសចិត្តយើងឲ្យជា និងថ្មីឡើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “បានជាបើអ្នកណានៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នោះឈ្មោះថាបានកើតជាថ្មីហើយ អស់ទាំងសេចក្តីចាស់បានកន្លងបាត់ទៅ មើល គ្រប់ទាំងអស់បានត្រឡប់ជាថ្មីវិញ”(២កូរិនថូស ៥:១៧)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះជន្មរបស់ព្រះគ្រីស្ទ រារាំងអតីតកាលរបស់យើង មិនឲ្យកើតឡើងជាថ្មី ដោយប្រទានយើងនូវអនាគតថ្មីមួយ(ខ.១៤-១៥)។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពេញមួយជីវិតរបស់យើង យើងអាចរកឃើញក្តីសង្ឃឹម និងកម្លាំង…