រឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ភាគច្រើននៃមិត្តរួមការងាររបស់លោកម៉ៃ(Mike) មានការយល់ដឹងតិចតួចណាស់ អំពីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយពួកគេក៏ហាក់ដូចជាមិនយកចិត្តទុកដាក់ដែរ។ ប៉ុន្តែ គាត់ដឹងថា លោកម៉ៃយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះជំនឿរបស់ខ្លួន។ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលរដូវកាលនៃពិធីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញជិតមកដល់ មានមនុស្សម្នាក់បាននិយាយថា ពួកគេឮថា ពិធីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ មិនមានជាប់ទាក់ទងអ្វី នឹងបុណ្យរំលងទេ ហើយក៏ឆ្ងល់ផងដែរថា ពិធីបុណ្យទាំងពីរនេះមានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងគ្នា។ គេក៏បានសួរគាត់ថា “អេហ៍ ម៉ៃ! អ្នកដឹងអំពីរឿងរបស់ព្រះច្រើន។ តើគេធ្វើពិធីបុណ្យរំលងដើម្បីអ្វី?”
ដូចនេះ លោកម៉ៃក៏បានពន្យល់ប្រាប់គេ អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បាននាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលចេញពីភាពជាទាសករ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេ អំពីគ្រោះកាចទំាង១០ ដែលរួមមានការស្លាប់កូនច្បងរបស់គ្រួសារនីមួយៗរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ។ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា កាលនោះ ទេវតាបាន “រំលង” ផ្ទះដែលមានឈាមសត្វចៀមប្រឡាក់នៅលើក្របទ្វារ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចែកចាយ អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានជាប់ឆ្កាង ក្នុងរដូវកាលនៃបុណ្យរំលង ក្នុងនាមជាកូនចៀមសម្រាប់យញ្ញបូជា ដែលត្រូវសុគតដើម្បីលោះបានមនុស្សម្តងជាសម្រេច។ ភ្លាមៗនោះ លោកម៉ៃក៏បានដឹងថា តាមពិត គាត់កំពុងតែធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះគ្រីស្ទ ដល់មិត្តរួមការងារគាត់ដោយមិនដឹងខ្លួន។
សាវ័កពេត្រុសក៏ធ្លាប់បានបង្រៀនពួកជំនុំសម័យដើម ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ដែលមិនស្គាល់ព្រះ។ គាត់ថា “ចូរឲ្យតាំងព្រះគ្រីស្ទឡើង ជាបរិសុទ្ធ នៅក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នា ទុកជាព្រះអម្ចាស់ចុះ ហើយឲ្យប្រុងប្រៀបជានិច្ច ដោយសុភាព ហើយកោតខ្លាច ដើម្បីនឹងតបឆ្លើយដល់អ្នកណាដែលសួរពីហេតុនៃសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នករាល់គ្នា”(១ពេត្រុស ៣:១៥)។
យើងក៏អាចធ្វើបន្ទាល់ផងដែរ។ ដោយជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចពន្យល់ប្រាប់គេ…
មូលហេតុដែលយើងត្រូវអរសប្បាយ
នៅពេលសាលាបើកបវេសនកាល រៀងរាល់ពេលរសៀល ស៊ីជេ(C.J.) ដែលជាក្មេងអាយុ១៤ឆ្នាំ តែងតែចុះពីឡានក្រុង ហើយដើរបណ្តើររាំបណ្តើរ តាមផ្លូវចូលផ្ទះ។ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានថត និងចែករំលែកវីដេអូសកម្មភាពរាំរបស់គាត់ ។ គាត់រាំ ព្រោះគាត់អរសប្បាយនឹងជីវិតគាត់ ហើយ “ធ្វើឲ្យអ្នកដទៃសប្បាយចិត្ត” នឹងការរាំរបស់គាត់។ ថ្ងៃមួយ មានអ្នកប្រមូលសំរាមពីរនាក់បានផ្អាកការងារដ៏មមាញឹករបស់ខ្លួន ដើម្បីលោត បង្វិលខ្លួន និងគ្រវីចង្កេះរាំ ជាមួយនឹងក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ដែលបានបណ្តាលចិត្តអ្នកដទៃឲ្យរាំជាមួយគាត់។ អ្នកទំាងបីនាក់នេះបានបង្ហាញចេញនូវអំណាចនៃក្តីអំណរដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលឆ្លងពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៤៩ បានពិពណ៌នា អំពីប្រភពដើម នៃក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ និងគ្មានលក្ខខណ្ឌ ដែលមាននៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យរួមគ្នា “ច្រៀងបទថ្មី ថ្វាយព្រះអម្ចាស់”(ខ.១)។ គាត់បានអញ្ជើញពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យ “អរសប្បាយនឹងព្រះដែលបានបង្កើតពួកគេមក” និង “ត្រេកអរក្នុងមហាក្សត្ររបស់ខ្លួន”(ខ.២)។ ព្រះអង្គត្រាស់ហៅយើង ឲ្យថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដោយការរាំ និងតន្រ្តី(ខ.១-៣)។ តើហេតុអ្វី? ព្រោះ “ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងរាស្ត្រទ្រង់ ទ្រង់តាក់តែងមនុស្សរាបសា ដោយសេចក្តីសង្គ្រោះ”(ខ.៤)។
ព្រះវរបិតាជាទីស្រឡាញ់នៃយើង បានបង្កើតយើងមក និងបានទ្រទ្រង់ចក្រវាលទាំងមូល។ ព្រះអង្គអរព្រះទ័យចំពោះយើង ដោយសារយើងជាកូនជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គបានរចនាយើងមក ស្គាល់យើង និងបានអញ្ជើញយើង ចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយព្រះអង្គ។ គឺពិតជាកិត្តិយសណាស់! ព្រះដ៏រស់…
ការបន្ទាបខ្លួន និងភាពធំប្រសើរពិតប្រាកដ
ពេលដែលបដិវត្តន៍អាមេរិកបានបញ្ចប់ ដោយចក្រភពអង់គ្លេសព្រមចុះចាញ់ និងប្រគល់ឯករាជ្យឲ្យអាមេរិក មានអ្នកនយោបាយ និងអ្នកដឹកនាំកងទ័ពជាច្រើន បានព្យាយាមលើកលោកឧត្តមសេនីយចច វ៉ាស៊ីនតោន(George Washington) ឲ្យធ្វើជាស្តេចនៃប្រទេសថ្មីមួយនេះ។ ពិភពលោកកំពុងតែតាមដាន ដោយចង់ដឹងថា តើលោកឧត្តមសេនីយចច វ៉ាស៊ីនតោន(George Washington) នៅតែបន្តប្រកាន់យកគោលការណ៍នៃសិទ្ធិសេរីភាពឬទេ ពេលដែលគាត់អាចកាន់កាប់អំណាចផ្តាច់ការនៅពេលណាក៏បាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលនោះ ស្តេចចច ទី៣(George III) នៃចក្រភពអង់គ្លេសមានការយល់ឃើញខុសពីនេះ។ ទ្រង់ជឿថា បើលោកវាស៊ីនតោនប្រឆាំងការទាក់ទាញឲ្យឡើងកាន់អំណាច ហើយវិលត្រឡប់ទៅកសិដ្ឋានរបស់គាត់ នៅរដ្ឋវើជីនាវិញ គាត់ “នឹងក្លាយជាមនុស្សឧត្តុងឧត្តម្ភបំផុត ក្នុងពិភពលោក”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់ជ្រាបថា ការប្រឆាំងនឹងការទាញ់ទាញឲ្យឡើងកាន់អំណាច គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា គាត់ជាមនុស្សដែលពិតជាគួរឲ្យគោរព និងមានតម្លៃ។
សាវ័កប៉ុលបានដឹងអំពីសេចក្តីពិតនេះ ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ ទោះព្រះយេស៊ូវ “មានលក្ខណៈជាព្រះទាំងស្រុង”ក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានចាត់ទុកសេចក្តីស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្តីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ(ភីលីព ២:៦)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានលះបង់អំណាចរបស់ព្រះអង្គ ដោយក្លាយជា “អ្នកបម្រើ” និង “បន្ទាបព្រះកាយ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា ដល់អស់ព្រះជន្ម”(ខ.៧-៨)។ ព្រះដែលមានគ្រប់អំណាចចេស្តា បានលះបង់អំណាចរបស់ព្រះអង្គទាំងអស់ ដោយសារព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា។
តែបន្ទាប់ពីព្រះគ្រីស្ទលះបង់ព្រះជន្ម ព្រះវរបិតាក៏បានលើកដំកើងព្រះអង្គ ពីភាពជាអ្នកទោសនៅលើឈើឆ្កាង “ទៅកន្លែងដែលខ្ពស់បំផុត”(ខ.៩)។ ព្រះយេស៊ូវអាចទាមទាការសរសើរ និងអាចបង្ខំយើងឲ្យស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់…
ត្រូវការការសង្រ្គោះ
មានក្មេងជំទង់ម្នាក់ឈ្មោះអាល់ឌី(Aldi) កំពុងតែធ្វើការនេសាទម្នាក់ឯង នៅលើខ្ទមបណ្តែតទឹកមួយ ដែលបានបោះយុថ្កា នៅចម្ងាយប្រហែល ១២៥គីឡូម៉ែត្រ ពីកោះស៊ូឡាវេស៊ី របស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ កម្លាំងខ្យល់បក់បោកខ្លាំង បានរុញច្រានខ្ទមនោះចេញទៅក្នុងសមុទ្រ យ៉ាងឆ្ងាយ។ អាល់ឌី(Aldi) ក៏បានរសាត់ចុះឡើង នៅក្នុងមហាសមុទ្រ អស់រយៈពេល៤៩ថ្ងៃ។ រៀងរាល់ពេលគាត់ឃើញនាវាធ្វើដំណើរពីចម្ងាយ គាត់ក៏បានបើកភ្លើងចង្កៀងរបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យពួកនាវិកឃើញគាត់។ គាត់មានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលនាវាទាំងនោះមិនបានឃើញគាត់។ មាននាវាប្រហែល១០គ្រឿងបានបើកហួសទៅបាត់ ទំរាំតែមានគេឃើញ និងជួយសង្រ្គោះគាត់។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ទៅកាន់ “អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់”(លូកា ១០:២៥) អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវការការសង្រ្គោះ។ មានបុរសពីរនាក់ ម្នាក់ជាសង្ឃ និងម្នាក់ជាពួកលេវី បានឃើញបុរសដែលមានរបួសនោះ ដេកដួលនៅលើផ្លូវ ដែលពួកគេកំពុងធ្វើដំណើរ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានឈប់ ដើម្បីជួយគាត់ទេ ហើយក៏បានដើរវាងទៅម្ខាង(ខ.៣១-៣២)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានប្រាប់ថា ហេតុអ្វីពួកគេធ្វើដូចនេះទេ។ តែអ្នកទាំងពីរជាអ្នកកាន់សាសនា ហើយគួរតែធ្លាប់ស្គាល់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ដែលបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន(លេវីវិន័យ ១៩:១៧-១៨)។ ពួកគេប្រហែលជាខ្លាចគ្រោះថ្នាក់ បានជាពួកគេមិនហ៊ានជួយគាត់ ឬប្រហែលជាមិនចង់បំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា ដែលបានហាមមិនឲ្យប៉ះពាល់សាកសព ដែលនាំឲ្យពួកគេមិនអាចធ្វើការក្នុងព្រះវិហារបាន។ ផ្ទុយទៅវិញ មានសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដែលពួកយូដាស្អប់ខ្ពើម បានជួយសង្រ្គោះគាត់។ គាត់បានឃើញបុរសនោះ ត្រូវការជំនួយ ហើយក៏បានជួយយកអាសារគាត់ ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលសរុបការបង្រៀន អំពីរឿងនេះ…
ពេលដែលគេមិនរាប់រក
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងកណ្តាលហ្វូងមនុស្សដ៏កកកុញ ដើម្បីមើលការបង្ហោះម៉ូតូដ៏អស្ចារ្យ។ ពេលនោះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រឹងចំអឺតជើង ដើម្បីមើលឃើញការសម្តែងនេះ។ ខ្ញុំក៏បានក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួន ឃើញក្មេងបីនាក់នៅលើដើមឈើមួយដើម នៅក្បែរនោះ ប្រហែលពួកគេមិនអាចទៅឈរនៅមុខហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីទស្សនាការសម្តែងនេះ។
ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញក្មេងៗនៅលើដើមឈើ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីលោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភ(លូកា ១៩:២)។ ជាញឹកញាប់ ជនជាតិយូដាច្រើនតែយល់ឃើញថា ពួកអ្នកយកពន្ធ គឺជាជនក្បត់ជាតិ ដែលធ្វើការឲ្យចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដោយប្រមូលពន្ធពីជនរួមជាតិខ្លួនដែលជាសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយជាញឹកញាប់ ពួកគេក៏បានទារប្រាក់បន្ថែមពីលើពន្ធដារ ដាក់ក្នុងឃ្លាំងទ្រព្យរបស់ខ្លួនផងដែរ។ ដូចនេះ សហគមន៍របស់លោកសាខេ ទំនងជាមិនរាប់រកគាត់ទេ។
ខណៈពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងកាត់ទីក្រុងយេរីខូ លោកសាខេចង់ឃើញព្រះអង្គ ប៉ុន្តែ មិនអាចមើលឃើញ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនពេក។ ដូចនេះ គាត់ប្រហែលជាអស់សង្ឃឹម និងឯកោណាស់ បានជាគាត់ឡើងដើមឧទុម្ពរ ដើម្បីឲ្យបានឃើញព្រះអង្គ(ខ.៣-៤)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានទតឃើញគាត់ ហើយក៏បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាភ្ញៀវនៅផ្ទះគាត់(ខ.៥)។
រឿងរបស់លោកសាខាបានរំឭកយើងថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បី “ស្វែងរក និងសង្រ្គោះមនុស្សបាត់បង់” ដោយប្រទានការរាប់រក និងអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.៩-១០)។ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គេមិនរាប់រក ឬត្រូវបានរុញច្រាន ឲ្យនៅ “ក្រោយហ្វូងមនុស្ស” តែពេលនោះ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវនៅតែអាចរកយើងឃើញ។—Lisa M. Samra
ការល្បួងដែលមានប្រយោជន៍
នៅសតវត្សរ៍ទី១៥ លោកថូម៉ាស់ អា ខេមភីស(Thomas à Kempis) បាននិពន្ធសៀវភៅដ៏ពេញនិយម ដែលមានចំណងជើងថា ការត្រាប់តាមព្រះគ្រីស្ទ ។ ក្នុងសៀវភៅនេះ គាត់បាននិយាយអំពីការល្បួង តាមរបៀបដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបន្តិច។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើង កុំឲ្យផ្តោតទៅលើការឈឺចាប់ និងទុក្ខលំបាក ដែលយើងទទួលបានពីការល្បួងនោះឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ការល្បួងមានប្រយោជន៍ ព្រោះវាអាចនាំឲ្យយើងបន្ទាបខ្លួន លាងសម្អាតយើង និងបង្រៀនយើងផងដែរ។ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា “គន្លឹះដើម្បីឲ្យយើងទទួលជ័យជម្នះ ត្រូវមានការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់ពិតប្រាកដ។ ព្រោះយើងអាចឈ្នះខ្មាំងសត្រូវ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់”។
បើសិនជាខ្ញុំឆ្លើយតបចំពោះការល្បួង ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការអត់ធ្មត់ នោះរបៀបដែលខ្ញុំដើរជាមួយព្រះគ្រីស្ទនឹងមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានឆ្លើយតបចំពោះការល្បួង ដោយការខ្មាស់អៀន ចិត្តនឿយណាយ និងការប៉ុនប៉ងបញ្ចប់ការលំបាកនោះ ដោយខ្វះការអត់ធ្មត់ជាដើម។
ប៉ុន្តែ តាមបទគម្ពីរយ៉ាកុប ១ ការល្បួង និងទុក្ខលំបាកដែលយើងជួបប្រទះ គឺបានកើតឡើង ដោយមានគោលបំណង គឺមិនគ្រាន់តែជាការគំរាមកំហែង ដែលយើងត្រូវស៊ូទ្រាំប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ការចុះចាញ់ការល្បួង អាចនាំឲ្យមានការឈឺចាប់ និងភាពអន្តរាយ(ខ.១៣-១៥) តែពេលណាយើងងាកបែរមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយចិត្តដែលបន្ទាបចុះ ដើម្បីស្វែងរកប្រាជ្ញា និងព្រះគុណរបស់ព្រះ នោះយើងនឹងដឹងថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានដល់មនុស្ស ដោយសេចក្តីសប្បុរស ឥតបន្ទោសឡើយ(ខ.៥)។ តាមរយៈអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ ដែលមានក្នុងយើង…
កូនដូចឪពុក
មានពេលមួយ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានមើលរូបថតមួយសន្លឹកដែលមានពណ៌ស្លេក ហើយក៏ងាកមកលើខ្ញុំ រួចមើលទៅឪពុកខ្ញុំ ហើយងាកមកមើលខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំទៀត។ ពួកគេក៏បានបើកភ្នែកធំៗ។ ពួកគេក៏លាន់មាត់ថា “ប៉ា ប៉ាមានមុខមាត់ដូចលោកតា កាលនៅក្មេងណាស់!” ខ្ញុំ និងឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានញញឹម ព្រោះវាជារឿងដែលយើងបានដឹងតាំងពីយូរមកហើយ ប៉ុន្តែ កូនៗរបស់ខ្ញុំទើបតែបានដឹងដូចយើងដែរ។ ដើម្បីមើលឲ្យដឹងថា ខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំមានមុខមាត់ដូចគ្នា គេត្រូវយករូបថតរបស់គាត់កាលពីក្មេងមកមើល ដែលកាលនោះ គាត់ជាយុវជន មានកម្ពស់ខ្ពស់ មានសក់ពណ៌ខ្មៅ ខ្ទង់ច្រមុះខ្ពស់ និងត្រចៀកធំ។ ខ្ញុំមិនមែនជាឪពុករបស់ខ្ញុំទេ តែខ្ញុំគឺជាកូនរបស់គាត់យ៉ាងពិតប្រាកដ។
ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវម្នាក់ឈ្មោះភីលីព ធ្លាប់បានទូលសូមព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបង្ហាញព្រះវរបិតាឲ្យយើងខ្ញុំឃើញផង នោះយើងខ្ញុំពេញចិត្តហើយ”(យ៉ូហាន ១៤:៨)។ ពេលនោះមិនមែនជាលើកទីមួយឡើយ ដែលគេបានទូលសូមព្រះអង្គដូចនេះ តែលើកនោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលឆ្លើយប្រាប់គាត់ថា “អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ”(ខ.៩)។ រួចព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលទៀតថា “តើអ្នកមិនជឿថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតា ហើយព្រះវរបិតាគង់នៅក្នុងខ្ញុំទេឬអី?”(ខ.១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថា លក្ខណៈសម្បត្តិ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលព្រះអង្គមាន គឺដូចព្រះវរបិតាទាំងស្រុង គឺខុសពីការដែលមុខមាត់ខ្ញុំ កាត់ទៅរកឪពុករបស់ខ្ញុំ។
នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវចង់មានបន្ទូលត្រង់ៗ ជាមួយពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ និងជាមួយយើង។ បើយើងចង់ដឹងថា ព្រះវរបិតាមានលក្ខណៈដូចម្តេច ចូរមើលទៅព្រះយេស៊ូវចុះ ។—John Blasé
ការជួបជុំដ៏មានតម្លៃ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នា នៅចុងសប្តាហ៍ដ៏វែងមួយ នៅលើឆ្នេរនៃបឹងដ៏ស្រស់ស្អាត។ យើងបានចំណាយពេលប៉ុន្មានថ្ងៃនោះ ដោយលេងនៅក្នុងទឹក និងចែករំលែកម្ហូបអាហារ ប៉ុន្តែ ការសន្ទនានៅពេលល្ងាច ដែលយើងមានជាមួយគ្នា ជាអនុស្សាវរីយ៍ដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃបំផុត។ ពេលដែលស្បៃអន្ធកាលចាប់ផ្តើមគ្របដណ្តប់ពេលរាត្រី យើងក៏បានបើកចំហរចិត្តចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការទុកចិត្តគ្នា ក្នុងការចែកចាយស៊ីជម្រៅអំពីការឈឺចាប់ ដែលបណ្តាលមកពីបញ្ហាក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ និងរឿងរន្ធត់មួយចំនួនដែលកូនរបស់យើងខ្លះបានឆ្លងកាត់។ ដោយយល់អំពីភាពប្រេះបែក ដែលយើងម្នាក់ៗមាន ក្នុងជីវិត យើងក៏បានលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យងាកទៅរកព្រះ និងសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដ៏ពិបាកនោះ។ ពេលល្ងាចនោះ ជាពេលដែលមានតម្លៃបំផុត ក្នុងជីវិតខ្ញុំ។
ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា ពេលយប់នោះ មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គជួបជុំគ្នាមួយឆ្នាំម្តង ដើម្បីប្រារព្ធបុណ្យបារាំ។ ក្នុងពិធីបុណ្យនេះ ក៏ដូចជាពិធីបុណ្យជាច្រើនទៀត ពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវបានតម្រូវ ឲ្យធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ពេលពួកគេទៅដល់ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេឲ្យជួបជុំគ្នា ដើម្បីថ្វាយបង្គំ ហើយ “មិនត្រូវធ្វើការរកស៊ីអ្វីឡើយ” ក្នុងរយៈពេល១សប្តាហ៍នោះ(លេវីវិន័យ ២៣:៣៥)។ ពិធីបុណ្យបារាំត្រូវបានប្រារព្ធឡើង ដើម្បីសរសើរដំកើងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ និងនឹកចាំអំពីពេលដែលពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ នៅវាលរហោស្ថាន បន្ទាប់ពីបានចាកចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ(ខ.៤២-៤៣)។
ការជួបជុំគ្នានេះបានរឹតចំណងសាមគ្គីរបស់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ក្នុងនាមជារាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រកាស់អំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអង្គ ទោះពួកគេមានទុក្ខលំបាករួម ឬមានទុក្ខលំបាកខុសៗគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពេលណាយើងជួបជុំគ្នាជាមួយអ្នកដែលយើងស្រឡាញ់ ដើម្បីរំឭកអំពីការផ្គត់ផ្គង់ និងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងជីវិតយើង នោះជំនឿយើងក៏នឹងរឹងមាំផងដែរ។—Kirsten Holmberg
បានសម្រេចចិត្តអត់ឱនទោស
ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀននៅវិទ្យាល័យ លោកផាទ្រីក អាយរ៍លែន(Patrick Ireland) បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសគាត់ សម្រាប់ការអ្វីមួយ។ តើសម្រាប់ការអ្វី? ក្រោយមក គាត់បានរួចជីវិត នៅក្នុងការសម្លាប់រង្គាលដ៏តក់ស្លត់ នៅវិទ្យាល័យខូឡុមបាញ(រដ្ឋកូឡូរ៉ាដូ) ដែលមានមនុស្ស១៣នាក់បានបាត់បង់ជីវិត និង២៤នាក់របួស ដែលក្នុងចំណោមនោះ គាត់ក៏បានរបួសផងដែរ។ ពេលនោះ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមទទួលចម្លើយ។
តាមរយៈការជាសះស្បើយ ដែលត្រូវចំណាយពេលយ៉ាងយូរ លោកផាទ្រីកក៏បានដឹងថា ភាពល្វីងជូរចត់ដែលនៅជាប់ក្នុងចិត្តយើង ធ្វើឲ្យយើងមានរបួសក្នុងចិត្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញឲ្យលោកផាទ្រីកដឹងថា គន្លឹះដើម្បីឲ្យគាត់អាចអត់ឱនទោសឲ្យគេ គឺត្រូវឈប់ផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលអ្នកដទៃធ្វើមកលើ យើង ហើយផ្តោតមកលើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ សម្រាប់យើងវិញ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈឺចាប់នៅលើឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកអ្នកដែលកំពុងធ្វើទារុណកម្មព្រះអង្គថា “ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ដ្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ”(លូកា២៣:៣៤)។ ការនេះបានសម្រេចសេចក្តីទំនាយរបស់ហោរាសាការី ដែលបានថ្លែងអំពីការអត់ទោសដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់មនុស្សទាំងអស់(លូកា ១:៧៧)។ ជាងនេះទៅទៀត គំរូនៃការអត់ទោសរបស់ព្រះយេស៊ូវ បានបើកបង្ហាញឲ្យលោកផាទ្រីកយល់ អំពីគោលបំណង ដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសគាត់។ ហើយបន្ទាប់ពីសោកនាដកម្មនេះបានកន្លងផុតទៅ២០ឆ្នាំ លោកផាទ្រីកក៏បានចែកចាយថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាជ្រើសរើសគាត់ ឲ្យជួបរឿងនោះ ដើម្បីឲ្យគាត់អត់ឱនទោសឲ្យគេ។
មនុស្សភាគច្រើនមិនបានឆ្លងកាត់សោកនាដកម្ម ដែលមានភាពធ្ងន់ធ្ងរដូចរឿងដែលបានកើតឡើង នៅវិទ្យាល័យខូលុមបាញទេ តែយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវបានគេធ្វើខុសមកលើយើង តាមរបៀបណាមួយ។ អ្នកខ្លះត្រូវប្តីឬប្រពន្ធផឹតក្បត់។ អ្នកខ្លះមានកូនដែលមិនស្តាប់បង្គាប់។ អ្នកខ្លះត្រូវចៅហ្វាយនាយធ្វើបាប។ តើយើងនឹងបន្តដំណើរទៅមុខទៀតដោយរបៀបណា? យើងប្រហែលជាត្រូវមើលទៅគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ នៅពេលដែលគេបដិសេធ និងធ្វើទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅមកលើព្រះអង្គ ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យគេ។…
សារៈសំខាន់នៃការការដឹកនាំរបស់ព្រះ
លោកអាន់ឃល ហ្សាគី(Uncle Zaki) គឺជាមិត្តភក្តិរបស់លោកខេនេត បេលី(Kenneth Bailey) ដែលជាអ្នកប្រាជ្ញ ហើយថែមទាំងបានធ្វើជាអ្នកនាំផ្លូវដែលគាត់បានទុកចិត្ត នៅក្នុងការធ្វើដំណើរចូលទៅក្នុងសមុទ្រខ្សាច់សាហារាដ៏ធំល្វឹងល្វើយ។ លោកបេលីក៏បាននិយាយថា គាត់និងក្រុមការងាររបស់គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្តទាំងស្រុង ចំពោះលោកហ្សាគី ក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពួកគេកំពុងតែបញ្ជាក់ ដល់លោកហ្សាគីថា “យើងមិនស្គាល់ផ្លូវធ្វើដំណើរទេ ហើយបើអ្នកវង្វេងផ្លូវ នោះយើងនឹងស្លាប់ទាំងអស់គ្នាមិនខាន។ យើងបានទុកចិត្តទំាងស្រុង ចំពោះការដឹកនាំរបស់អ្នក”។
ក្នុងពេលដែលស្តេចដាវីឌមានចិត្តនឿយព្រួយ និងឈឺចាប់ខ្លាំង ទ្រង់បានស្វែងរកការដឹកនាំ ពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានបម្រើ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៦១:២ ទ្រង់បានពោលថា “កាលណាចិត្តទូលបង្គំត្រូវបង្គ្រប នោះទូលបង្គំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ពីចុងផែនដីផង សូមនាំទូលបង្គំទៅឯថ្មដាដែលខ្ពស់ជាងទូលបង្គំ”។ ទ្រង់ត្រូវការសុវត្ថិភាព និងភាពធូរស្រាល នៅក្នុងការចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់សារជាថ្មី(ខ.៣-៤)។
មនុស្សដែលអស់សង្ឃឹម ដូចសត្វចៀមដែលវង្វេងចេញពីអ្នកគង្វាល ត្រូវការការដឹកនាំមកពីព្រះ(អេសាយ ៥៣:៦)។ បើដឹកនាំជីវិតខ្លួនឯង យើងនឹងវង្វេង ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម ក្នុងវាលរហោស្ថាននៃលោកិយ ដែលពេញដោយអំពើបាប។
ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់មិនដែលទុកយើងចោលឡើយ! ព្រះអង្គជាអ្នកគង្វាលយើង ដែលនឹងដឹកនាំយើង “នៅក្បែរទឹកហូរគ្រឿនៗ” ហើយដឹកនាំយើង ធ្វើឲ្យវិញ្ញាណយើងមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង (ទំនុកដំកើង ២៣:២-៣)។
តើអ្នកត្រូវការការដឹកនាំរបស់ព្រះ ក្នុងផ្នែកណាខ្លះនៃជីវិតអ្នក នៅថ្ងៃនេះ? ចូរស្រែករកព្រះអង្គចុះ។ ព្រះអង្គនឹងមិនបោះបង់ចោលអ្នកឡើយ។—BILL CROWDER