គោលដៅ និងគោលបំណង
នៅឆ្នាំ២០១៨ លោកខូលីន អូ ប្រាឌី(Colin O’Brady) ជាកីឡាករដែលមានការស៊ូទ្រាំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានដើរក្នុងចម្ងាយផ្លូវមួយដែលគេមិនធ្លាប់ដើរពីមុខមក។ គាត់បានដើរ ដោយអូសគាវដឹកស្បៀងមួយគ្រឿង កាត់តាមទ្វីបអង់តាកទិកទាំងមូលតែម្នាក់ឯង ក្នុងចម្ងាយសរុប១៥០០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេល៥៤ថ្ងៃ។ នេះជាការធ្វើដំណើរដ៏សំខាន់ ដែលគាត់បានធ្វើឡើង ដោយចិត្តប្តូរផ្តាច់ និងក្លាហាន។
លោកអូ ប្រាឌីក៏បានរៀបរាប់អំពីការចំណាយពេលម្នាក់ឯង ជាមួយទឹកកក ភាពត្រជាក់ និងចម្ងាយផ្លូវដ៏គួរឲ្យខ្លាចយ៉ាងដូចនេះថា “គាត់បានផ្តោតចិត្តទាំងស្រុង ទៅលើការតស៊ូនោះ ចាប់តាំងពីដើមទីដល់ទីបញ្ចប់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានផ្តោតទៅលើគោលដៅផងដែរ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យគំនិតរបស់គាត់នឹកចាំអំពីមេរៀនដ៏សំខាន់ ដែលគាត់ទទួលបានពីការធ្វើដំណើរនេះ”។
រឿងរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីដំណើរជីវិតរបស់អ្នកដែលបានដាក់ជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅយើង ដែលជាអ្នកជឿ ឲ្យផ្តោតចិត្តទៅលើគោលដៅរបស់យើង ក្នុងដំណើរជីវិត តាមរបៀបដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ និងនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ។ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការធ្វើដំណើរដ៏គ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ២០:២៤ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំក៏មិនរាប់ជីវិតនេះ ទុកជារបស់វិសេសដល់ខ្ញុំដែរ ឲ្យតែខ្ញុំបានបង្ហើយការរត់ប្រណាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយអំណរចុះ ព្រមទាំងការងារ ដែលខ្ញុំបានទទួលអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺឲ្យខ្ញុំបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ ពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណព្រះវិញ”។
ខណៈពេលដែលយើងធ្វើដំណើរ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះយេស៊ូវ យើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់គោលបំណង ដែលយើងត្រូវធ្វើដំណើរ និងបន្តមមុលទៅមុខ ទៅរកថ្ងៃមួយ ដែលយើងនឹងបានឃើញព្រះអង្គសង្រ្គោះមុខទល់នឹងមុខ។—DAVE BRANON
អំណោយដ៏អស្ចារ្យបំផុត
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះបាបារ៉ា(Barbara) បានផ្ញើកាតលើកទឹកចិត្ត និងអំណោយរាប់មិនអស់ ដោយបានគិតដល់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ខ្ញុំបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ធ្វើជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំហើយ គាត់ក៏បានប្រគល់អំណោយដ៏ល្អបំផុត គឺព្រះគម្ពីរទីមួយរបស់ខ្ញុំ។ គាត់ថា ខ្ញុំអាចមានភាពស្និទ្ធស្នាលនឹងព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំង ហើយមានការពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដោយជួបទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងអានព្រះគម្ពីរ អធិស្ឋាន ព្រមទាំងទុកចិត្ត ហើយស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់។ ជីវិតខ្ញុំក៏បានផ្លាស់ប្រែ ពេលដែលបាបារ៉ានាំខ្ញុំ ឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់។ បាបារ៉ាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កភីលីព។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវត្រាសហៅលោកភីលីពឲ្យដើរតាមព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១:៤៣) ពួកសាវ័កក៏បានប្រញាប់ប្រាប់លោកណាថាណែល ដែលជាមិត្តភក្តិគាត់ថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជា “ព្រះដែលលោកម៉ូសេបានចែងទុកពីទ្រង់ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ ហើយពួកហោរាក៏បានទាយពីទ្រង់ផង”(ខ.៤៥)។ ពេលលោកណាថាណែលមានការសង្ស័យ លោកភីលីពមិនបានប្រកែកគ្នា រិះគន់ ឬបោះបង់មិត្តភក្តិម្នាក់នេះចោលទេ។ លោកភីលីពគ្រាន់តែអញ្ជើញគាត់ ឲ្យទៅជួបព្រះយេស៊ូវមុខទល់នឹងមុខ(ខ.៤៦)។
លោកភីលីពប្រហែលជាមានក្តីអំណរណាស់ ពេលគាត់បានឮលោកណាថាណែលប្រកាស់ថា ព្រះយេស៊ូវជា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ” និងជា “ស្តេចនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.៤៩)។ នេះជាព្រះពរដ៏អស្ចារ្យ ដែលលោកភីលីពបានដឹងថា មិត្តភក្តិគាត់នឹងបានឃើញ “រឿងដែលអស្ចារ្យជាងនោះទៀត” ដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ពួកគេនឹងបានឃើញ(ខ.៥០-៥១)។
ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ជាអ្នកផ្តួចផ្តើមទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ រវាងយើង និងព្រះជាម្ចាស់ ហើយទ្រង់ក៏គង់នៅក្នុងអស់អ្នក ដែលឆ្លើយតប ដោយការទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះវិញ្ញាណជួយឲ្យយើងស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន…
ព្រះអាទិករ និងព្រះដ៏ទ្រទ្រង់
លោកភីលីព(Phillipe) ដែលជាអ្នកផលិតនាឡិការស្វីស បានប្រើកែវពង្រីក និងដង្កៀបតូចៗ ដើម្បីពន្យល់ខ្ញុំយ៉ាងលម្អិត អំពីរបៀបដែលគាត់ដោះគ្រឿងតូចល្អឹតនីមួយៗរបស់នាឡិការអូតូម៉ាទិច ដើម្បីសម្អាត ហើយផ្គុំចូលគ្នា នៅក្នុងនាឡិការដ៏ពិសេសនោះវិញ។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងមើលគ្រឿងល្អិតៗទាំងនោះ លោកភីលីពក៏បានបង្ហាញរេស្ស័រ ដែលជាគ្រឿងផ្សំដ៏សំខាន់នៃនាឡិការនោះ។ រេស្ស័រនោះ គឺជាផ្នែកសំខាន់ជាងគេ ដែលធ្វើឲ្យស្ពឺទាំងអស់មានចលនា ធ្វើឲ្យនាឡិការដើរទៀងពេល។ បើគ្មានវាទេ នោះនាឡិការអូតូម៉ាទិច មិនអាចដំណើរការបានឡើយ ទោះនាឡិការអូតូម៉ាទិកនោះ ត្រូវបានគេផលិត ដោយជំនាញពិសេសយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាថ្មីដ៏មានន័យ ក្នុងកណ្ឌហេព្រើរ អ្នកនិពន្ធបានសរសើរដំកើងព្រះយេស៊ូវ ជាញឹកញាប់ ដោយប្រើពាក្យពេចន៍យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ថា ទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី។ ផ្នែកលម្អិតនីមួយៗនៃចក្រវាលរបស់យើង ត្រូវបានព្រះយេស៊ូវបង្កើតយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ដូចជាគ្រឿងដ៏តូចល្អិត នៃនាឡិការអូតូម៉ាទិក(ហេព្រើរ ១:២)។ ព្រះអង្គបានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺរាប់ចាប់ពីប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យដ៏ធំល្វឹងល្វើយ រហូតដល់ស្នាមម្រាមដៃដ៏តូចល្អិត។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែជាព្រះអាទិករដែលបានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏មានសារៈសំខាន់ ចំពោះដំណើរការ និងការចម្រើនឡើងនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់ផងដែរ គឺប្រៀបដូចជារេស្ស័រ ដែលធ្វើឲ្យនាឡិការដំណើរការ។ ព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ បានបន្ត “ទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់”(ខ.៣) ដោយធ្វើឲ្យអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត មានដំណើរការរួមគ្នា នៅក្នុងភាពលម្អិតដ៏ស្មគ្រស្មាញ។
ខណៈពេលដែលអ្នកមានឱកាសពិសោធន៍នឹងសម្រស់ នៃស្នាព្រះហស្តព្រះ នៅថ្ងៃនេះ សូមចាំថា “របស់ទាំងអស់ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់”(កូឡ៉ុស ១:១៧)។ ចូរយើងទទួលស្គាល់តួនាទីចម្បងរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងការបង្កើត…
ពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាច
កាលពីរដូវក្តៅ នៅឆ្នាំ២០១៥ ក្រុមការងារមួយក្រុម មកពីព្រះវិហាររបស់ខ្ញុំ បានសញ្ចប់សញ្ចឹង ចំពោះការអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ ក្នុងសង្កាត់ម៉ាធែរ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមតំបន់អនាធិបតេយ្យជាច្រើន ក្នុងទីក្រុងណៃរ៉ូប៊ី ប្រទេសគេនយ៉ា។ យើងបានទៅមើលសាលារៀនមួយ ដែលគេបានសង់ផ្ទាល់ដី ដោយគ្មានកម្រាលឥដ្ឋ មានជញ្ជាំងស័ង្កសី ដែលច្រេះស៊ី និងកៅអីវែងធ្វើពីឈើ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សម្នាក់បានក្រោកឈរឡើង ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពអន់ថយ នៅទីនោះ។
គាត់មានឈ្មោះ ប្រ៊ីលាន(Brilliant) ដែលមានន័យថា ភ្លឺថ្លា។ ឈ្មោះនេះសក្តិសមនឹងគាត់ណាស់។ គាត់ជាគ្រូសាលាបឋម ដែលមានពេញដោយក្តីអំណរ និងការប្តេជ្ញាចិត្ត ដែលសមស្រមនឹងបេសកកម្មរបស់គាត់។ ដោយសារគាត់បានស្លៀកពាក់ខោអាវដែលមានពណ៌ចម្រុះ នោះរូបសម្បតិ្ត និងក្តីអំណរដែលគាត់មាននៅក្នុងការបង្រៀន និងលើកទឹកចិត្តក្មេងៗ គឺពិតជាគួរឲ្យស្ងើចសរសើរណាស់។
អ្នកគ្រូប្រ៊ីលានបានបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺចិញ្ចាច ទៅដល់មនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ គឺដូចដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងភីលីព បានធ្វើសម្រាប់សង្គមរបស់ពួកគេ នៅសម័យដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកគេ នៅសតវត្សរ៍ទី១។ នៅក្នុងសង្គមដែលកំពុងស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណនេះ អ្នកជឿព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ បានបញ្ចេញពន្លឺ “ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ”(ភីលីព ២:១៥)។ យើងក៏ត្រូវបញ្ចេញពន្លឺដូចពួកគេផងដែរ ព្រោះនៅទីណា ក៏គេត្រូវការពន្លឺនោះដែរ។ យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទ អាចបញ្ចេញពន្លឺ តាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈទ្រង់ “ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់”(ខ.១៣)។ ព្រះអង្គនៅតែមានបន្ទូលមកកាន់យើងថា “អ្នករាល់គ្នាជាពន្លឺនៃលោកីយ៍ ……
ហុមព័ទ្ធដោយក្តីស្រឡាញ់
មានស្រ្តីជាម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងតែជួបការលំបាកតែម្នាក់ឯង នៅក្នុងអាកាសយាន្តដ្ឋានដ៏មមាញឹកមួយ។ កូនតូចរបស់គាត់ដែលចេះដើរតេសតាស់ បានរករឿងចាប់មិនឈ្នះ ដោយវាស្រែកយំឡាំប៉ា ដោយមិនព្រមឡើងជិះយន្តហោះ។ ដោយសារគាត់មិនអាចគ្រប់គ្រងស្ថានការនេះបាន ហើយកំពុងតែមានផ្ទៃពោះស្រាប់ផង ស្រ្តីជាម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់នេះ ក៏បានបោះបង់ការព្យាយាមរបស់គាត់ ដោយលុតជង្គង់នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ដោយចិត្តនឿយណាយ។ គាត់យកដៃគ្របមុខ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមយំ។
ភ្លាមៗនោះ មានអ្នកដំណើរស្រីៗប្រហែល៦ ឬ៧នាក់ ដែលសុទ្ធតែជាអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់ បានឈរជុំវិញនាង និងកូនរបស់នាង ដោយចែកអាហារសំរន់ ទឹក និងឱបយ៉ាងទន់ភ្លន់ ហើយថែមទាំងច្រៀងបទចម្រៀងកុមារឲ្យកូននាងស្តាប់ផងដែរ។ ការឈរជុំវិញធ្វើជារង្វង់ដ៏កក់ក្តៅនេះ បានជួយសម្រួលអារម្មណ៌របស់ស្រ្តីជាម្តាយ និងកូនរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានឡើងជិះយន្តហោះ។ ស្រ្តីទាំងនោះក៏បានត្រឡប់ទៅកាន់កន្លែងអង្គុយរបស់ខ្លួនវិញ ដោយមិនបានជជែកគ្នាអំពីការអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើឡើយ តែបានដឹងថា ជំនួយរបស់ពួកគេបានជួយឲ្យម្តាយវ័យក្មេងនោះមានភាពរឹងមាំឡើង ចំពេលដែលនាងកំពុងតែត្រូវការជំនួយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២៥ ដែលបានចែងថា “មានភ្នំនៅព័ទ្ធជុំវិញក្រុងយេរូសាឡិមយ៉ាងណា នោះព្រះយេហូវ៉ាក៏គង់នៅជុំវិញរាស្ត្រទ្រង់យ៉ាងនោះដែរ”(ខ.២)។ ទីក្រុងយេរូសាឡិម ជាទីប្រជុំជនដ៏ធំ និងមមាញឹកមួយ ដែលបានហុមព័ទ្ធដោយភ្នំជាច្រើន ដែលមានដូចជា ភ្នំដើមអូលីវ ភ្នំស៊ីយ៉ូន និងភ្នំម៉ូរីយ៉ាជាដើម។
ដែលភ្នំទាំងនោះបានព័ទ្ធជុំវិញទីក្រុងយេរូសាឡិមជាយ៉ាងណា នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ហុមព័ទ្ធរាស្រ្តទ្រង់ ដោយទ្រទ្រង់ និងការពារវិញ្ញាណយើង “ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ក៏ដូចជាអស់កល្បជានិច្ច”។ ដូចនេះ នៅថ្ងៃដ៏ពិបាក ចូរយើង “មើលទៅភ្នំ” ដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានពោលឡើងនោះ(ទំនុកដំកើង…
ការនឹកចាំ អំពីឪពុករបស់ខ្ញុំ
ពេលណាខ្ញុំនឹកគិតដល់ប៉ារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្រមៃឃើញគាត់កំពុងដុំដែលគោលនៅក្រៅផ្ទះ ឬកំពុងថែសួន ឬក៏កំពុងធ្វើការងារជាងក្នុងបន្ទប់ខាងក្រោម ដែលមានពេញទៅដោយឧបករណ៍ និងសម្ភារៈជាងល្អៗជាច្រើន។ គាត់កំពុងជាប់ដៃធ្វើកិច្ចការ ឬគម្រោងណាមួយ ជួនកាល គាត់សាងសង់បន្ទប់ដាក់ឡាន ឬផ្ទះសម្រាប់សត្វចាប ជួនកាល គាត់ជួសជុលសោរ ហើយជួនកាល គាត់រចនាគ្រឿងអល្លង្កា និងរូបចម្លាក់ធ្វើពីកញ្ចក់ពណ៌ជាដើម។
ការនឹកគិតដល់ប៉ារបស់ខ្ញុំ បានជំរុញចិត្តខ្ញុំ ឲ្យគិតអំពីព្រះវរបិតា និងព្រះអាទិករនៃខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលទ្រង់តែងតែធ្វើការរបស់ទ្រង់ យ៉ាងសកម្មជាប់ជានិច្ច។ នៅដើមដំបូង ព្រះជាម្ចាស់បានចាក់គ្រឹះរបស់ផែនដី ហើយក៏បានកំណត់ទំហំរបស់វា ខណៈពេលដែលផ្កាយព្រឹកបានច្រៀងព្រមគ្នា ពួកទេវតាក៏បានស្រែកអបអរសាទរ(យ៉ូប ៣៨:៤-៧)។ អ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត គឺជាស្នាដៃសីល្បៈ ឬជាស្នាដៃឯក។ ទ្រង់បានរចនា ឲ្យមានពិភពលោក ដែលមានសម្រស់គួរឲ្យគយគន់ ហើយបានមានបន្ទូលថា “ល្អប្រពៃណាស់”(លោកុប្បត្តិ ១:៣១)។
ស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ក៏បានរាប់បញ្ចូលអ្នក និងខ្ញុំផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានរចនាយើង ដោយភាពលម្អិតដ៏រៀបរយ(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៦) ហើយទ្រង់បានបង្កើតយើង ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ ហើយបានឲ្យយើងគ្រប់គ្រង និងថែរក្សាផែនដី និងសត្វដែលទ្រង់បានបង្កើត(លោកុប្បតិ្ត ១:២៦-២៨ ២:១៥)។ ទោះយើងធ្វើការអ្វី ឬកំពុងស្ថិតក្នុងពេលសម្រាកកម្សាន្តក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានកម្លាំង និងប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីធ្វើការថ្វាយទ្រង់ អស់ពីចិត្ត។
ទោះយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងធ្វើ ដើម្បីបំពេញព្រះទ័យទ្រង់។—ALYSON KIEDA
ដុំសំឡី នៅក្នុងត្រចៀក
តុក្កតាខ្លាឃ្មំឈ្មោះ វីនី ដឺភូហ៍(Winnie the Pooh) ធ្លាប់បាននិយាយពាក្យសម្តីដ៏ល្បីល្បាញថា “បើអ្នកនិយាយទៅកាន់នរណាម្នាក់ ហើយគាត់ហាក់ដូចជាមិនស្តាប់អ្នកនិយាយទេ សូមអត់ធ្មត់។ គាត់ប្រហែលជាមានដុំសំឡីតូចមួយជាប់នៅក្នុងត្រចៀកគាត់ហើយ”។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏គិតថា វីនី ប្រហែលជាចង់មានន័យអប់រំអ្វីមួយហើយ។ ពេលដែលមាននរណាម្នាក់មិនស្តាប់អ្នកនិយាយ ទោះអ្នកកំពុងតែផ្តល់យោបលល្អ ឲ្យគាត់ នោះគាត់ប្រហែលជាចង់មានភាពស្ងាត់ស្ងៀមមិនចង់ស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយ គឺគាត់ហាក់ដូចជាមានដុំសំឡីដ៏តូច នៅក្នុងត្រចៀករបស់គាត់។ ពុំនោះទេ គាត់ប្រហែលជាមានបញ្ហាអ្វីផ្សេងទៀត។ អ្នកខ្លះពិបាកស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយ ព្រោះពួកគេកំពុងមានចិត្តខ្ទេចខ្ទាំ ឬកំពុងបាក់ទឹកចិត្តជាដើម។
លោកម៉ូសេមានប្រសាសន៍ថា គាត់បាននិយាយទៅកាន់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនព្រមស្តាប់គាត់ ព្រោះវិញ្ញាណរបស់ពួកគេមានភាពខ្ទេចខ្ទាំ ហើយជីវិតរបស់ពួកគេក៏វេទនាណាស់ហើយ(និក្ខមនំ ៦:៩)។ ពាក្យ វេទនា ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ គឺមានន័យថា “ការដកដង្ហើមដង្កក់” ដោយសារភាពជាទាសករដ៏ជូរចត់ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។ ហេតុនេះហើយ បានជាពួកអ៊ីស្រាអែលមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការស្តាប់ការណែនាំរបស់លោកម៉ូសេ បានជាគាត់ត្រូវយល់អំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ហើយមានការអាណឹត គឺមិនត្រូវបន្ទោសពួកគេឡើយ។
តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលអ្នកដទៃមិនព្រមស្តាប់យើងនិយាយ? ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា “សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺអត់ធ្មត់ សប្បុរស”(១កូរិនថូស ១៣:៤) មានន័យថា យើងត្រូវស្ម័គ្រចិត្តរង់ចំា ដោយអត់ធ្មត់។ ព្រះអង្គមិនទាន់ឈប់ធ្វើការក្នុងជីវិតគាត់ឡើយ។ ព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើការ តាមរយៈទុក្ខព្រួយរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាតាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអធិស្ឋានរបស់យើង។…
ព្រះពរកំពុងរង់ចាំ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិខ្ញុំបានទៅដើរកម្សាន្តជាមួយចៅៗរបស់គាត់។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែរុញរទេះកូនក្មេង គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់បានដើរ ដោយបោះជំហានទៅមុខ តែដូចជាគ្មានប្រយោជន៍សោះ ព្រោះឧបករណ៍រាប់ជំហានដែលគាត់ពាក់នៅកដៃគាត់ មិនបានរាប់ជំហានគាត់ ដោយសារគាត់មិនបានបង់បោយ ពេលគាត់ដើររុញរទេះទៅមុខ។ ខ្ញុំក៏បានរំឭកគាត់ថា ការបោះជំហានដើរនោះ នៅតែមានប្រយោជន៍ចំពោះសុខភាពគាត់។ គាត់ក៏បានអស់សំណើច ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ដឹងថា វាមានប្រយោជន៍ចំពោះសុខភាពគាត់ តែគាត់ចង់ឲ្យឧបករណ៍នោះរាប់ជំហានគាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់បានសន្សំពន្ទុ រហូតបានរង្វាន់ផ្កាយមាស។
ខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍របស់គាត់! ការខិតខំធ្វើអ្វីមួយ ដោយមិនបានទទួលលទ្ធផលភ្លាមៗ អាចធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត។ ប៉ុន្តែ យើងមិនតែងតែអាចទទួលរង្វាន់ ឬបានឃើញរង្វាន់ភ្លាមៗឡើយ។ បើយើងចង់បានរង្វាន់ ឬលទ្ធផលភ្លាមៗ នោះយើងងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថា ការល្អដែលយើងធ្វើ ហាក់ដូចជាគ្មានប្រយោជន៍ សូម្បីតែការជួយមិត្តភក្តិណាម្នាក់ ឬការបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរសដល់អ្នកដែលយើងមិនស្គាល់ជាដើម។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ពួកជំនុំ នៅក្រុងកាឡាទីថា “ពូជណាដែលមនុស្សព្រោះចុះ នោះនឹងច្រូតបានពូជនោះឯងវិញ”(កាឡាទី ៦:៧)។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវ “ណាយចិត្តនឹងធ្វើការល្អឡើយ ដ្បិតបើមិនរសាយចិត្តទេ នោះដល់កំណត់ យើងនឹងច្រូតបានហើយ”(ខ.៩)។ ការធ្វើអំពើល្អមិនអាចជួយសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាបបានទេ ហើយបទគម្ពីរនេះក៏មិនបាននិយាយឲ្យជាក់លាក់ថា យើងនឹងទទួលផលក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឬនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌នោះឡើយ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា យើងនឹងច្រូតបានផលជាព្រះពរជាច្រើន(៦:៩)។
ការធ្វើការល្អ គឺពិបាក ជាពិសេស នៅពេលដែលយើងមិនបានមើលឃើញ ឬមិនដឹងថា យើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលអ្វីមកវិញ។ តែយើងនៅតែត្រូវបន្តធ្វើការល្អ…
ការច្រៀងក្នុងវិញ្ញាណ
ក្នុងអំឡុងពេលនៃចលនាផុសផលនៅប្រទេសវេល ក្នុងដើមសតវត្សរ៍ទី២០ លោកជី ខេមបេល ម៉រហ្គិន(G. Campbell Morgan) ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ និងអ្នកនិពន្ធ បានពិពណ៌នា អំពីអ្វីដែលគាត់បានឃើញ។ គាត់ជឿថា ព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ កំពុងតែធ្វើការទ្រង់ នៅក្នុងរលកនៃទំនុកបទចម្រៀងដ៏បរិសុទ្ធ។ លោកម៉ូហ្គិនបានសរសេរថា គាត់សង្កេតឃើញថា តន្រ្តីមានឥទ្ធិពលនៃការរួបរួម នៅក្នុងការជួបជុំ ដែលលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការអធិស្ឋាន ការលន់តួបាបស្ម័គ្រពីចិត្ត និងបន្លឺសម្លេងច្រៀងឡើង ចេញពីក្នុងចិត្ត។ បើមាននរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ដែលហោះហើរទៅឆ្ងាយ ហើយអធិស្ឋានវែងពេក ឬនិយាយអ្វី ដែលមិនស៊ីសង្វាក់នឹងអ្នកដទៃ ក្នុងចំណោមពួកគេ នឹងមាននរណាម្នាក់ នឹងចាប់ផ្តើមច្រៀងយ៉ាងស្រទន់។ អ្នកដទៃនឹងចូលរួមយ៉ាងសុភាព បទចម្រៀងខ្លីនោះ ក៏បានកើនសម្លេងកាន់តែឮ ហើយក៏បានលប់ពីលើសម្លេងដទៃទៀត។
ការផុសផល ក្នុងការច្រៀងសរសើរព្រះ ដែលលោកម៉ូហ្គិនបានពិពណ៌នា ក៏មានចែង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធផងដែរ ដែលក្នុងនោះ បទចម្រៀងបានដើរតួនាទីដ៏សំខាន់។ គេបានប្រើបទចម្រៀង ដើម្បីអបអរជ័យជម្នះ (និក្ខមនំ ១៥:១-២១) និងសម្រាប់ពិធីសម្ភោតព្រះវិហារ(២កូរិនថូស ៥:១២-១៤) ហើយជាផ្នែកមួយ នៃយុទ្ធសាស្រ្តសង្រ្គាម(២០:២១-២៣)។ នៅកណ្តាលព្រះគម្ពីរមានកណ្ឌបទចម្រៀង(ទំនុកដំកើង ១-១៥០)។ ហើយក្នុងសំបុត្រសញ្ញាថ្មីរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលគាត់បានផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរ គាត់បានរៀបរាប់ថា ការរស់នៅ ក្នុងព្រះវិញ្ញាណ គឺត្រូវ “និយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបទទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ…
មានពពកបាំង
កាលពីខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ២០១៦ ព្រះច័ន្ទបានរះធំបំផុត ជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏កម្រ ដែលគេដាក់រហ័សនាមឲ្យថា ស៊ូព័រមូន។ នៅយប់នោះ ព្រះច័ន្ទបានដើរក្នុងគន្លងរបស់វា ដោយស្ថិតក្នុងចម្ងាយដែលជិតបំផុតពីផែនដី ក្នុងរយៈពេលជាង៦០ឆ្នាំ ហើយមើលទៅមានទំហំធំជាង និងមានពន្លឺភ្លឺជាងពេលធម្មតា។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ខ្ញុំវិញ នៅយប់នោះ ខ្ញុំងើយទៅលើ មើលឃើញតែផ្ទៃមេឃពណ៌ប្រផេះ។ ទោះខ្ញុំបានមើលរូបថត នៃទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំថតបាន នៅកន្លែងផ្សេងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំត្រូវតែមានជំនឿថា ព្រះច័ន្ទដ៏ធំចម្លែក កំពុងតែលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយពពក នៅពេលយប់នោះ។
សាវ័កប៉ុលបានជំរុញពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យជឿលើអ្វីដែលមើលមិនឃើញ តែមានភាពស្ថិតស្ថេរជាដរាប ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបប្រទះទុក្ខលំបាក។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថា ទុក្ខលំបាកដែលពួកគេជួបប្រទះ ដែលមានរយៈពេលបណ្តោះអាសន្ន នឹងនាំឲ្យពួកគេទទួលសិរីល្អដ៏អស់កល្បជានិច្ច(២កូរិនថូស ៤:១៧)។ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវផ្តោតចិត្តទៅលើអ្វីដែលមើលមិនឃើញ ព្រោះអ្វីដែលមើលមិនឃើញ គឺស្ថិតនៅអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៨)។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យជំនឿរបស់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស មានការចម្រើនឡើង ហើយទោះបីជាពួកគេរងទុក្ខយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេត្រូវទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញទ្រង់មែន តែពួកគេអាចជឿថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើឲ្យពួកគេមានភាពថ្មីឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ(ខ.១៦)។
នៅយប់នោះ ខ្ញុំបានមើលទៅពពក ដោយដឹងថា ព្រះច័ន្ទដ៏ធំចម្លែកកំពុងតែលាក់ខ្លួននៅពីក្រោយពពក ហើយរឿងនេះបានរំឭកខ្ញុំថា យើងមិនអាចមើលព្រះជាម្ចាស់ឃើញ ប៉ុន្តែ ទ្រង់មានភាពស្ថិតស្ថេរអស់កល្ប។ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា ថ្ងៃក្រោយ ពេលខ្ញុំជួបការល្បួង ឲ្យជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងងាកមកផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះអង្គ…