នាំចូលផ្ទះ
ឆ្កែរបស់ខ្ញុំមានវ័យចាស់ណាស់ហើយ។ មានពេលមួយ វាបានអង្គុយនៅក្បែរខ្ញុំ ហើយសម្លឹងមើលទៅផ្ទៃមេឃ។ តើវាកំពុងតែគិតអំពីអ្វី? តែខ្ញុំអាចដឹងថា វាមិនកំពុងតែគិតអំពីការស្លាប់នោះទេ ព្រោះសត្វឆ្កែមិនមាន “ការយល់ដឹង” អំពីការស្លាប់នោះទេ។ ពួកវាក៏មិនគិតអំពីពេលអនាគតដែរ។ តែយើងគិត។ ទោះយើងស្ថិតក្នុងវ័យណា ឬមានសុខភាពយ៉ាងណា ទោះមាន ឬក្រក្តី នៅពេលខ្លះ យើងគិតអំពីការស្លាប់។
តាមបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ៤៩:២០ មូលហេតុ គឺដោយសារយើងមាន “ការយល់ដឹង ឬុយោបល់” គឺខុសពីសត្វតិរច្ឆាន។ យើងដឹងថា យើងនឹងស្លាប់នៅថ្ងៃណាមួយ ហើយយើងមិនអាចធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីឃាត់សេចក្តីស្លាប់បានទេ។ “គ្មានអ្នកណាមួយនឹងអាចលោះបងប្អូនខ្លួន ឬយកដំឡៃសំរាប់លោះគេទៅថ្វាយដល់ព្រះបានឡើយ”(ខ.៧)។ គ្មាននរណាមានលុយគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីលោះខ្លួនឯង ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់។
ប៉ុន្តែ មានផ្លូវមួយ សម្រាប់គេចចេញពីការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច គឺការប្រោសលោះរបស់ព្រះ ឲ្យយើងរួចផុតពីស្ថានឃុំព្រលឹង មនុស្សស្លាប់ ហើយនាំយើងចូលមករកអង្គទ្រង់(ខ.១៥)។ លោករ៉ូបឺត ហ្វ្រូស(Robert Frost) មានប្រសាសន៍ថា “ផ្ទះរបស់អ្នកជាទីកន្លែងមួយ ដែលពួកគេត្រូវទទួលស្វាគមន៍អ្នក ពេលដែលអ្នកត្រូវចូលខាងក្នុង”។ ព្រះទ្រង់បានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលបានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សទាំងអស់ ដែលត្រូវមានទីបន្ទាល់នៅពេលកំណត់ (១ធីម៉ូថេ ២:៦)។ ដូចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា ពេលណាយើងដល់ពេលដែលត្រូវទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ…
ទឹកជាបរិបូរ
នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ព័ត៌មានបានផ្សាយ អំពី “រឿងដ៏ក្រៀមក្រំ” នៃភាពរាំងស្ងួត ភាពក្តៅហួតហែង និងភ្លើងឆេះព្រៃ។ រឿងនោះបានពិពណ៌នា អំពីរយៈពេលមួយ១ឆ្នាំដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់តិចតួច ដែលបណ្តាលឲ្យគុម្ពោតព្រៃដ៏ក្រៀមក្រោះប្រែក្លាយជាឈើដែលងាយនឹងឆាបឆេះ។ ភ្លើងឆេះព្រៃដ៏កាចសាហាវ បានដុតបំផ្លាញតំបន់ជនបទ។ ត្រីក៏ស្លាប់អស់ច្រើន។ ការដាំដុះក៏បរាជ័យទៀត។ មូលហេតុ គឺដោយសារពួកគេមិនមានធនធានមួយ ដែលយើងច្រើនតែមើលស្រាល គឺទឹក ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការ ដើម្បីឲ្យអាចរស់នៅ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់រឿងដ៏រន្ធត់ផងដែរ។ ខណៈពេលដែលពួកគេ កំពុងតែបោះជំរុំ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដ៏ហួតហែង គ្មានជីជាតិ ពួកគេមិនមានទឹកសម្រាប់ផឹកនោះទេ(និក្ខមនំ ១៧:១)។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច។ បំពង់ករបស់ពួកគេស្ងួត កូនចៅរបស់ពួកគេកំពុងតែស្រេកទឹក។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច ហើយក៏បានរអ៊ូរទាំដាក់លោកម៉ូសេ ដោយទាមទាទឹកផឹក(ខ.២)។ ប៉ុន្តែ តើលោកម៉ូសេអាចធ្វើអ្វីបាន? ស្ថិតក្នុងពេលនោះ គាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក្រៅពីចូលទៅរកព្រះនោះឡើយ។
ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេថា “ត្រូវឲ្យឯងវាយថ្មនោះ រួចនឹងមានទឹកចេញមកឲ្យគេផឹកហើយ”(ខ.៥-៦)។ ដូចនេះ លោកម៉ូសេក៏បានវាយថ្មនោះ ហើយទឹកក៏បានហូរចេញមកដូចទឹកទន្លេ សម្រាប់ឲ្យប្រជាជន និងសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេផឹក។ នៅថ្ងៃនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានដឹងថា ព្រះរបស់ពួកគេស្រឡាញ់ពួកគេ។
ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានទឹកហូរហៀរ។
បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិត នៅក្នុងភាពរាំងស្ងួត ឬវាលរហោស្ថាន សូមចាំថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីស្ថានភាពរបស់អ្នក ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយអ្នក។ ទោះអ្នកត្រូវការអ្វី ឬខ្វះអ្វីក៏ដោយ…
ការផ្លាស់ប្តូរជាថ្មី ក្នុងការមើលឃើញ
បន្ទាប់ពីភ្នែកខាងឆ្វេងរបស់ខ្ញុំ បានទទួលការវះកាត់ដ៏ឈឺចាប់ វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានណែនាំខ្ញុំ ឲ្យធ្វើតេស្តភ្នែក ដើម្បីឲ្យដឹងថា ខ្ញុំមើលច្បាស់ប៉ុណ្ណា។ ខ្ញុំក៏បានបិទភ្នែកស្តាំដោយទំនុកចិត្ត ហើយក៏បានចង្អុលទៅបន្ទាត់នីមួយៗ នៅលើតារាង យ៉ាងងាយស្រួល តាមបង្គាប់របស់គ្រូពេទ្យ។ ខ្ញុំក៏បានបិទភ្នែកឆ្វេងទៀត ហើយក៏បានដកដង្ហើមដង្ហក់ ព្រោះពេលដែលបិទភ្នែកទាំងសង្ខាងដូចនេះ ខ្ញុំប្រៀបដូចជាមនុស្សខ្វាក់អញ្ចឹង។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំសម្របខ្លួននឹងវែនតាថ្មី និងការមើលឃើញជាថ្មីឡើងវិញ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ ទុក្ខលំបាកប្រចាំថ្ងៃ ដែលច្រើនតែធ្វើឲ្យខ្ញុំមានភ្នែកមីញ៉ូបខាងវិញ្ញាណ។ បានសេចក្តីថា ពេលណាខ្ញុំផ្ដោតទៅលើអ្វីដែលខ្ញុំអាចមើលឃើញ នៅជិតខ្លួនខ្ញុំ ដែលមានដូចជាការឈឺចាប់ និងស្ថានភាពដែលផ្លាស់ប្តូរឥតឈប់ នោះខ្ញុំក៏បានប្រែជាខ្វាក់ មើលឃើញមិនឃើញ ភាពស្មោះត្រង់នៃព្រះដ៏អស់កល្ប និងមិនចេះប្រែប្រួល។ ដោយសារខ្ញុំមិនបានមើលវែងឆ្ងាយ នោះក្តីសង្ឃឹមហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយ ក្នុងសភាពព្រាលៗ។
បទគម្ពីរសាំយ៉ូអែលទី១ បានប្រាប់យើង អំពីរឿងរបស់ស្រ្តីម្នាក់ទៀត ដែលមិនបានគិតដល់ភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែផ្តោតទៅលើការឈឺចាប់ ភាពមិនច្បាស់លាស់ និងការបាត់បង់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ នាងហាណាបានស៊ូទ្រាំនឹងភាពជាស្រីអារ អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយក៏ទទួលរងការធ្វើទុកបុកម្នេញឥតឈប់ឈរ ពីនាងពេនីណា ដែលជាភរិយាម្នាក់ទៀត មួយលោកអែលកាណា។ ស្វាមីរបស់នាងហាណាបានស្រឡាញ់ និងឲ្យតម្លៃនាង តែនាងនៅតែមិនស្កប់ចិត្ត។ ថ្ងៃមួយ នាងក៏បានអធិស្ឋានសូមចិត្តស្មោះត្រង់។ ពេលដែលលោកអេលី ដែលជាសង្ឃរបស់ព្រះចោទសួរនាង នាងក៏បានពន្យល់ប្រាប់គាត់ អំពីស្ថានភាពរបស់នាង។ ពេលដែលនាងចាកចេញទៅ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ឆ្លើយតប ចំពោះសេចក្តីសំណួររបស់នាង(១សាំយ៉ូអែល ១:១៧)។ ទោះស្ថានភាពរបស់នាងហាណាមិនបានផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែដើរចេញទៅ…
ការស្តាប់តាមយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា
ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិល អាមេរិក លោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ចង់ផ្គាប់ចិត្តអ្នកនយោបាយម្នាក់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានបង្គាប់ឲ្យកងទ័ពផ្លាស់ប្តូរទីតាំង ទៅកន្លែងផ្សេង។ ពេលដែលលោក អេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) ដែលជារដ្ឋមន្រ្តីការពារជាតិ បានទទួលបញ្ជានេះ គាត់ក៏បានបដិសេធមិនព្រមអនុវត្តតាម។ គាត់ថា លោកប្រធានាធិបតីជាមនុស្សភ្លីភ្លើ។ គេក៏បានជម្រាបលោកលីនខិន អំពីអ្វីដែលលោកស្តាតុនបាននិយាយ ហើយគាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា “បើលោកស្តាតុនថា ខ្ញុំជាមនុស្សភ្លីភ្លើ នោះខ្ញុំប្រាកដជាភ្លីភ្លើមែនហើយ ព្រោះគាត់និយាយត្រូវស្ទើរតែគ្រប់ពេល។ ខ្ញុំយល់ហើយ”។ ខណៈពេលដែលអ្នកទាំងពីរពិភាក្សាគ្នា លោកប្រធានាធិបតីក៏បានដឹងថា ការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្លួន គឺជាកំហុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ហើយគាត់ក៏បានដកបទបញ្ជានោះចេញវិញ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ។ លោកស្តាតុន បានហៅលោកលីនខិនថា ជាជាមនុស្សភ្លីភ្លើមែន តែលោកលីនខិនក៏បានធ្វើនូវរឿងដ៏ឆ្លាតវ័យ ដោយមិនបានប្រកាន់យកចិត្តមានៈ ពេលដែលលោកស្តាតុនមិនយល់ស្របនឹងគំនិតគាត់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានស្តាប់យោបល់របស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានផ្លាស់ប្តូរគំនិត។
តើអ្នកធ្លាប់ជួបនរណាម្នាក់ ដែលមិនព្រមស្តាប់យោបល់គេទេ?(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១២:១-១១)។ រឿងនេះអាចធ្វើឲ្យយើងខឹង តើមែនទេ? ពុំនោះទេ តើអ្នកធ្លាប់បដិសេធមិនព្រមស្តាប់យោបល់របស់គេទេ? គឺដូចដែលបទគម្ពីរសុភាសិត ១២:១៥ បានចែងថា “មនុស្សល្ងីល្ងើ រមែងឃើញផ្លូវរបស់ខ្លួនជាត្រឹមត្រូវហើយ តែអ្នកដែលមានប្រាជ្ញា នោះតែងស្តាប់សេចក្តីដំបូន្មានវិញ”។ មនុស្សមិនតែងតែត្រូវរហូតទេ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែដឹងថា នរណាក៏ចេះធ្វើខុសដែរ…
ព្រះអង្គច្រៀង សម្រាប់យើង
មានឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងតែបីកូនតូចរបស់គាត់ ក្នុងដៃ ដោយច្រៀងឲ្យកូនគាត់ស្តាប់ ហើយយោលតិចៗ តាមចង្វាក់ដ៏រលូន។ ទារកនោះពិការត្រចៀក មិនអាចស្តាប់ឮសម្លេងគាត់ច្រៀងឡើយ។ តែបុរសជាឪពុកនៅតែច្រៀង ដោយសម្លេង ដ៏ពីរោះ ដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់ ចំពោះកូនប្រុសគាត់។ ហើយការប្រឹងប្រែងនេះ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបាននូវស្នាមញញឹមដ៏រីករាយ ពីកូនប្រុសរបស់គាត់ជារង្វាន់។
រឿងនៃក្តីស្រឡាញ់រវាងឪពុកនិងកូនប្រុសនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យសម្តីរបស់លោកសេផានា។ លោកសេផានា ដែលជាហោរាសម័យសញ្ញាចាស់ បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះទ្រង់នឹងច្រៀង ដោយអំណរ សម្រាប់កូនស្រីទ្រង់ ដែលជាប្រជាជននៅទីក្រុងយេរូសាឡិម(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើការល្អ សម្រាប់រាស្រ្តជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយដកទោសរបស់ពួកគេចេញ ហើយបណ្តេញខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេចេញ(ខ.១៥)។ លោកសេផានាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេមិនចំាបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចទៀតឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេមានហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងដែលជាកូនរបស់ព្រះ ដែលបានប្រោសលោះ ដោយការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជួនកាល យើងពិបាកស្តាប់ ឬមិនអាច ឬក៏មិនចង់ស្តាប់ សម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ដូចឪពុកដែលស្រឡាញ់កូន ដោយច្រៀងឲ្យកូនស្តាប់ ទោះកូនមិនអាចឮសម្លេងគាត់ច្រៀងក៏ដោយ។ ព្រះអង្គក៏បានដកទោសចេញពីយើងផងដែរ ដោយប្រទានឲ្យយើងនូវហេតុផលជាច្រើនទៀត ដែលត្រូវអរសប្បាយ។
យើងប្រហែលជាព្យាយាមស្តាប់ ដោយចូលទៅរកព្រះអង្គ កាន់តែជិតស្និទ្ធ ដើម្បីឮសម្លេងនៃក្តីអំណរ ក្នុងព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ។ ឱព្រះវរបិតា សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យស្តាប់ឮសម្លេងចម្រៀងនៃក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ហើយទុកចិត្តថា ទូលបង្គំកំពុងតែនៅក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ ដោយសុវត្ថិភាព។—Kirsten…
ការពិចារណាអំពីធម្មជាតិ
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានដើរកម្សាន្តនៅកន្លែង ដែលខ្ញុំចូលចិត្តទៅ។ យើងបានឡើងភ្នំដែលមិនមានដើមឈើដុះច្រើន យើងដើរកាត់តាមវាល ដែលមានផ្កាព្រៃ ហើយចូលទៅក្នុងព្រៃដែលមានដើមស្រល់ខ្ពស់ៗត្រដែត បន្ទាប់មក យើងក៏បានចុះតាមជ្រលងភ្នំមួយ ហើយក៏បានផ្អាកដំណើរមួយរយៈ។ យើងឃើញពពកអណ្តែតយ៉ាងស្រទន់ពីលើយើង។ មានទឹកអូរមួយនៅក្បែរនោះ។ យើងស្តាប់ឮតែសម្លេងសត្វចាបច្រៀងយ៉ាងពីរោះ។ ខ្ញុំ និងចេសិន(Jason) ក៏បានឈរនៅទីនោះ យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម អស់រយៈពេល១៥នាទី ដើម្បីទទួលយកនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នៅទីនោះ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្កើតយ៉ាងស្រស់ស្អាត។
យើងក៏បានដឹងថា អ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅថ្ងៃនោះ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់។ យោងតាមការស្រាវជ្រាវនៅសកលវិទ្យាល័យ ដឺប៊ី មនុស្សដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីគយគន់សម្រស់ធម្មជាតិ គឺបានពិសោធនូវសុភមង្គលមួយកំរិតទៀត ការថប់បារម្ភក៏បានថយចុះ ហើយមានការយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងមកលើភពផែនដី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើគ្រាន់តែដើរកម្សាន្តកាត់តាមព្រៃភ្នំ នោះគឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ អ្នកត្រូវគយគន់ពពក ស្តាប់សម្លេងសត្វបក្សីយំ។ ដែលសំខាន់នោះ គឺយើងបានកត់សំគាល់មកលើធម្មជាតិ គឺមិនគ្រាន់តែបានចូលទៅក្នុងធម្មជាតិនោះឡើយ។
តើការទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីធម្មជាតិ មានហេតុផលខាងវិញ្ញាណដែរឬទេ? សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា ស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ បង្ហាញឲ្យគេឃើញអំណាច និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ(រ៉ូម ១:២០)។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកយ៉ូបឲ្យមើលទៅសមុទ្រ ផ្ទៃមេឃ និងផ្កាយ ដើម្បីរកមើលភស្តុតាងនៃព្រះវត្តមានព្រះអង្គ(យ៉ូប ៣៨-៣៩)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា ការជញ្ជឹងគិតអំពី “សត្វបក្សីនៅលើអាកាស” និង “ផ្កាដែលដុះនៅទីវាល” អាចបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា ព្រះអង្គក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង ហើយការនេះក៏បានកាត់បន្ថយការថប់បារម្ភរបស់យើងផងដែរ(ម៉ាថាយ…
ជាកូនព្រះអង្គ ដោយស្របច្បាប់
មានពេលមួយអ្នកស្រីលីហ្ស(Liz) បានយំដោយអំណរ ពេលដែលគាត់ និងស្វាមីគាត់ បានទទួលសំបុត្រកំណើត និងលិខិតឆ្លងដែន សម្រាប់កូនចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ ដែលអាចឲ្យពួកគេទទួលចិញ្ចឹមកូននោះ ដោយស្របច្បាប់។ ឥឡូវនេះ មីលេណា(Milena) ក៏បានក្លាយជាកូនស្រីរបស់ពួកគេ ជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសារពួកគេជារៀងរហូត។ ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីលីហ្ស ជញ្ជឹងគិត អំពីនីតិវិធី ដើម្បីទទួលចិញ្ចឹមនាង គាត់ក៏បានគិត អំពី “ការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ” ដែលកើតមាន ពេលដែលយើងក្លាយជាផ្នែកមួយនៃគ្រួសាររបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយយើងមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងភាពប្រេះបែកទៀតឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានចូលទៅក្នុងនគរព្រះយ៉ាងពេញសិទ្ធិ ស្របតាមច្បាប់របស់ព្រះអង្គ ពេលដែលយើងត្រូវបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។
នៅសម័យសាវ័កប៉ុល ពេលដែលគ្រួសារជនជាតិរ៉ូម៉ាំងណាមួយ ទទួលចិញ្ចឹមកូនប្រុសម្នាក់ នោះសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់គាត់ នឹងមានការផ្លាស់ប្តូរទាំងស្រុង។ បានសេចក្តីថា បំណុលដែលគាត់ជាប់ជំពាក់ក្នុងជីវិតចាស់ នឹងត្រូវគេលប់ចោល ហើយគាត់នឹងមានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិដូចសមាជិកនីមួយៗនៃគ្រួសារថ្មីគាត់។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមដឹងថា ពួកគេក៏មានសិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិថ្មី ក្នុងមហាគ្រួសារព្រះផងដែរ។ ពួកគេមិនជាប់ចំណងនៃអំពើបាប និងទោសរបស់វានោះឡើយ តែឥឡូវនេះ ពួកគេដើរតាមព្រះវិញ្ញាណវិញ(រ៉ូម ៨:៤)។ ហើយអ្នកដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំ ជាអ្នកដែលព្រះទ្រង់បានទទួលចិញ្ចឹមជាកូនទ្រង់(ខ.១៤-១៥)។ សិទ្ធិ និងឯកសិទ្ធិរបស់ពួកគេមានការផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលពួកគេក្លាយជាពលរដ្ឋនៃស្ថានសួគ៌។
បើយើងបានទទួលអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ នោះយើងក៏ជាកូនព្រះ ទាយាទនៃនគរទ្រង់ ហើយក៏រួបរួមជាមួយព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ បំណុលយើងត្រូវបានលប់…
ពាក្យដែលត្រឹមត្រូវ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានអ្នកនិពន្ធមួយចំនួន បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទទាំងឡាយ ឲ្យធ្វើការពិនិត្យមើលជាថ្មី អំពី “ពាក្យបច្ចេកទេស” នៃជំនឿ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកនិពន្ធម្នាក់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា សូម្បីតែពាក្យបច្ចេកទេសផ្នែកទេវសាស្រ្ត នៃជំនឿ ក៏អាចបាត់បង់ឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួន ពេលដែលយើងមិននិយាយឲ្យស៊ីជម្រៅ អំពីដំណឹងល្អ និងការត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះ បើសិនជាពាក្យនោះច្រំដែលពេក ឬប្រើច្រើនដងពេក។ គាត់លើកឡើងថា ពេលដែលមានរឿងនេះកើតឡើង យើងប្រហែលជាចាំបាច់ត្រូវ រៀនភាសានៃជំនឿ “សារឡើងវិញ” ហើយមុននឹងសន្និដ្ឋាន យើងត្រូវយល់ដំណឹងល្អឲ្យបានច្បាស់សិន។
ការលើកទឹកចិត្តឲ្យរៀន “និយាយអំពីព្រះ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ” ក្នុងរឿងខាងលើនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ “ត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះដល់អ្នកខ្លះ ដោយសារសណ្ឋានទាំងនោះ …ដោយយល់ដល់តែដំណឹងល្អ”(១កូរិនថូស ៩:២២-២៣)។ គាត់មិនដែលសន្និដ្ឋានថា គាត់មានការចេះដឹងជាងគេ អំពីរបៀបចែកចាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានពឹងផ្អែកទៅលើការអធិស្ឋានជាប្រចាំ ហើយបានសំណូមពរបងប្អូនរួមជំនឿ ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះទ្រង់បានប្រទាន “ពាក្យសំដីមកគាត់”(អេភេសូរ ៦:១៩) ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានដឹងថា អ្នកជឿម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវបន្ទាបខ្លួន និងទទួលស្គាល់ថា ពួកគេត្រូវចាក់ឫសកាន់តែជ្រៅ ក្នុងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(៣:១៦-១៧)។ ទាល់តែយើងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដោយទទួលស្គាល់កាន់តែច្បាស់ថា យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រះគុណព្រះអង្គ ទើបយើងអាចចាប់ផ្តើមរកឃើញពាក្យដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ…
ទុក្ខធ្ងន់ តែមានសង្ឃឹម
ក្នុងសៀវភៅរឿងដោយរូបភាព មានចំណងជើងថា សណ្ដែកដី តួអង្គ ឈ្មោះ លូស៊ី(Lucy) ដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីប្លែកៗ បានផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម អំពីជំនួយផ្នែកផ្លូវចិត្ត ដែលគេអាចមកទទួល ដោយបង់ប្រាក់៥សេន ក្នុងមួយលើក។ ឡាញនើស(Linus) ក៏បានទៅកាន់ការិយាល័យរបស់នាង ហើយទទួលស្គាល់ថា គាត់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ ពេលដែលគាត់សួរលូស៊ីថា តើគាត់ធ្វើដូចម្តេច ចំពោះស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់ នាងក៏បានឆ្លើយប្រាប់យ៉ាងលឿនថា “ ចូរជាពីជំងឺភ្លាម! សូមឲ្យលុយខ្ញុំ៥សេនមក”។
សៀវភៅរឿងសម្រាប់កម្សាន្តសប្បាយនេះ នាំឲ្យអ្នកអានមានទឹកមុខញញឹមបានមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ ភាពក្រៀមក្រំ និងស្រងេះស្រងោច ដែលអាចចងរឹតយើង ក្នុងជីវិតពិត គឺយើងមិនអាចបណ្តេញចេញយ៉ាងងាយស្រួលដូចនេះឡើយ។ ការមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹម គឺជារឿងពិត ហើយជួនកាល យើងត្រូវការជំនួយពីអ្នកជំនាញខាងលើកទឹកចិត្ត។
ការប្រឹក្សាយោបល់របស់លូស៊ី គឺមិនមានប្រយោជន៍ ក្នុងការបំបាត់ការឈឺចាប់ពិតប្រាកដឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៨៨ ពិតជាបានផ្តល់ឲ្យយើង នូវដំណោះស្រាយ ដែលគួរជាទីសង្ឃឹម។ មានបញ្ហាជាច្រើនសន្ធឹកបានមកដល់មាត់ទ្វារផ្ទះគាត់។ ហើយគាត់ក៏ថ្វាយចិត្តខ្ទេចខ្ទាំរបស់គាត់ ដល់ព្រះ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលឡើងថា “ដ្បិតព្រលឹងនៃទូលបង្គំមានពេញដោយសេចក្តីវេទនា ជីវិតនៃទូលបង្គំក៏កាន់តែជិតស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់”(ខ.៣)។ “ទ្រង់បានផ្តេកទូលបង្គំនៅក្នុងរណ្តៅជ្រៅបំផុត គឺក្នុងទីងងឹត នៅទីជំរៅ”(ខ.៦)។ “ពួកមិត្តភក្តិរបស់ទូលបង្គំក៏បាត់ទៅ ក្នុងសេចក្តីងងឹតហើយ”(ខ.១៨)។ យើងបានឮ មានអារម្មណ៍ ហើយក៏ប្រហែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ដូចអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ រឿងរបស់គាត់មិនចប់តែប៉ុណ្ណេះឡើយ។ ទំនួញរបស់គាត់…
អ្នកដែលយើងស្គាល់
កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៩ លោកឆាលី វែនឌ័រមា(Charlie VanderMeer) បានស្លាប់ ក្នុងអាយុ៨៤ឆ្នាំ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ មនុស្សរាប់ពាន់នាក់បានស្គាល់គាត់ ថាជាលោកពូ ឆាលី(Uncle Charlie) ដែលជាពិធីករ នៃកម្មវិធីវិទ្យុជាតិ ក្នុងកម្មវិធីព្រះគម្ពីរសម្រាប់កុមារ។ រយៈពេលមួយថ្ងៃ មុនពេលគាត់លាចាកលោកចូលទៅក្នុងភាពអស់កល្ប គាត់បានប្រាប់មិត្តល្អរបស់គាត់ម្នាក់ថា “អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកស្គាល់ តែជាបុគ្គល ដែលអ្នកស្គាល់។ ជាការពិតណាស់ ខ្ញុំកំពុងតែនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។
សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់កំពុងប្រឈមមុខដាក់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិត ក៏គាត់នៅតែមិនអាចឈប់និយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ និងអំពីភាពចាំបាច់ដែលមនុស្សយើងត្រូវទទួលព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានចាត់ទុកការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាកិច្ចការដែលសំខាន់បំផុត បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ហើយខ្ញុំក៏រាប់គ្រប់ទាំងអស់ទុកដូចជាខាតដែរ ដោយព្រោះសេចក្តីដែលប្រសើរជាង គឺដោយស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់នៃខ្ញុំ ដែលដោយយល់ដល់ទ្រង់ ខ្ញុំបានខាតគ្រប់ទាំងអស់ ហើយបានរាប់ទាំងអស់ទុកដូចជាសំរាម ប្រយោជន៍ឲ្យបានព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់”(ភីលីព ៣:៨-៩)។ តើយើងស្គាល់ព្រះយេស៊ូវដោយរបៀបណា? “បើមាត់អ្នកនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយអ្នកជឿក្នុងចិត្តថា ព្រះបានប្រោសឲ្យទ្រង់រស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ នោះអ្នកនឹងបានសង្គ្រោះពិត”(រ៉ូម ១០:៩)។
យើងអាចដឹងអំពីសេចក្តីពិត ដែលចែងអំពីព្រះយេស៊ូវ យើងអាចដឹងអំពីពួកជំនុំ ហើយថែមទាំងអាចចេះព្រះគម្ពីរទៀតផង។ ប៉ុន្តែ ដើម្បីទទួលព្រះអង្គជាព្រះសង្រ្គោះ យើងត្រូវទទួលយកអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់។—Dave Branon