ធ្វើការថ្មីមួយ
ការដាំដុះមានការពិបាក នៅក្នុងតំបន់ដែលខ្វះខាតទឹកសាប។ ដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហានេះ ក្រុមហ៊ុន Seawater Greenhouse ក៏បានធ្វើការច្នៃបង្កើតថ្មីមួយ គឺផលិត “ផ្ទះត្រជាក់” ក្នុងប្រទេសសូម៉ាលី នៅទី្វបអាហ្វ្រិក និងក្នុងប្រទេសដទៃទៀត ដែលមានអាកាសធាតុស្រដៀងគ្នា។ ផ្ទះត្រជាក់ទាំងនោះប្រើម៉ាស៊ីនបូមទឹកសមុទ្រ ដែលប្រើថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ ដើម្បីច្រោះទឹក នឹងជញ្ជាំង ដែលផលិតពីក្រដាស់ក្រាស់ៗ ដែលត្រូវបានបត់ជាច្រើនផ្នត់។ ពេលដែលទឹកសមុទ្រឆ្លងកាត់បន្ទះចម្រោះនីមួយៗ វាក៏បានបន្សល់ទុកនូវអំបិល។ ទឹកស្អាតដែលនៅសល់ជាច្រើន ក្នុងអគារនោះ ក៏បានហួត ធ្វើឲ្យកន្លែងនោះមានសំនើមល្អ មានអំណោយផលដល់ការលូតលាស់របស់បន្លែ និងដើមឈើហូបផ្លែ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលសន្យា តាមរយៈហោរាអេសាយថា ព្រះអង្គ និងធ្វើ “ការថ្មីមួយ” ដោយប្រទាន “ទន្លេក្នុងសមុទ្រខ្សាច់” សម្រាប់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ(អេសាយ ៤៣:១៩)។ ការថ្មីនេះ គឺខុសពីការចាស់ ដែលទ្រង់បានធ្វើ ដើម្បីសង្រ្គោះរាស្រ្តព្រះអង្គ ឲ្យរួចពីកងទ័ពអេស៊ីព្ទ ដោយឲ្យពួកគេឆ្លងកាត់សមុទ្រក្រហម។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ នឹកចាំ អំពីពេលអតីតកាល ប៉ុន្តែ មិនឲ្យពួកគេរាប់វាជាសំខាន់ជាង ការអ្វីដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើ ក្នុងជីវិតពួកគេនោះឡើយ(ខ.១៨)។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “មើល អញនឹងធ្វើការ១ថ្មីវិញ ការនោះនឹងលេចឡើងឥឡូវ តើឯងរាល់គ្នានឹងមិនស្គាល់ទេឬ អញនឹងធ្វើផ្លូវ១នៅទីរហោស្ថាន ហើយទន្លេនៅសមុទ្រខ្សាច់”(ខ.១៩)។
ការក្រឡេកមើល ពេលអតីតកាល អាចជួយឲ្យយើងមានជំនឿ ចំពោះការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ…
ការអបអរ ពេញដោយអំណរ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះសារុន(Sharon) បានលាចាកលោក មុនមែលីសា(Melissa) ១ឆ្នាំ ដែលមែលីសាជាកូនស្រីរបស់លោកដេវ(Dave) ។ អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែបានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ នៅពេលយប់មួយនោះ ខ្ញុំបានយល់សប្តិឃើញសារុន និងមែលីសា ជជែកគ្នា ដោយសម្លេងសើចក្អឹកៗ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែចងព្យួររំយោល ក្នុងសាលជប់លៀងធំមួយ ដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំ ដែលកំពុងតែបោះជំហានចូលទៅក្នុងបន្ទប់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានឃើញតុវែងមួយ មានកម្រាលតុពណ៌ស និងមានចាន និងពែងពណ៌មាស តម្រៀបពីលើ។ ខ្ញុំសួរពួកគេ តើខ្ញុំអាចជួយតុបតែងបានទេ តែ ពួកគេហាក់ដូចជាស្តាប់ខ្ញុំមិនឮ ហើយក៏បានបន្តធ្វើការទៀត។
ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មកសារ៉ុនក៏បាននិយាយថា “នេះជាពិធីជប់លៀង សម្រាប់មង្គលការរបស់មែលីសា”។
ខ្ញុំក៏សួរថា “តើកូនកំលោះជានរណា?”
អ្នកទាំងពីរមិនបានឆ្លើយតបទេ គឺគ្រាន់តែញញឹម ហើយមើលមុខគ្នា។
ពេលដែលខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីមង្គលការរបស់កូនចៀម និងកូនក្រមុំរបស់ទ្រង់ គឺនៅពេលដែលព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ។ កណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈបានបកស្រាយថា ពិធីជប់លៀងនោះ “ជាពិធីភោជនីហារ នៃមង្គលការរបស់កូនចៀម(១៩:៩)។ លោកយ៉ូហានបាទីស្ទ បាននាំពួកបណ្តាជនរៀបចំខ្លួន សម្រាប់ការយាងមកលើកទីមួយនៃព្រះគ្រីស្ទ ដែលគាត់បានហៅព្រះអង្គថា “កូនចៀមនៃព្រះ ដែលដោះបាបមនុស្សលោក”(យ៉ូហាន ១:២៩)។ គាត់ក៏បានហៅព្រះយេស៊ូវថា “កូនកំឡោះ” ហើយហៅខ្លួនគាត់ថា “មិត្តសំឡាញ់”របស់ទ្រង់ ដែលកំពុងរង់ចាំទ្រង់(៣:២៩)។
នៅថ្ងៃជប់លៀងដ៏ធំនោះ និងក្នុងពេលដ៏អស់កល្បជានិច្ច…
ស្ងប់ស្ងាត់ដូចសម្លេងទ្រនិចនាឡិកា
មានកម្មករមួយក្រុម កំពុងកាត់ទឹកកក នៅក្នុងបឹងមួយ ដែលកក ក្នុងរដូវរងា ហើយក៏បានយកទឹកកកនោះ ទៅរក្សាទុក ក្នុងឃ្លាំងទឹកកក។ ពេលនោះ ក្នុងចំណោមពួកគេមានម្នាក់ដឹងខ្លួនថា បានបាត់នាឡិការ ក្នុងអគារដែលគ្មានបង្អួចនោះ។ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ ក៏បានខិតខំស្វែងរក តែរកមិនឃើញ។
បន្ទាប់ពីពួកគេបោះបង់ការព្យាយាម ក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលបានឃើញពួកគេដើរចេញ ក៏បានចូលទៅក្នុងអគារនោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន វាក៏បានដើរចេញមកក្រៅវិញ ដោយមានកាន់នាឡិកានោះ។ គេក៏បានសួរវាថា តើវាបានរកឃើញនាឡិកានោះ ដោយរបៀបណា? វាក៏បានឆ្លើយថា វាគ្រាន់តែអង្គុយចុះ ហើយរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានវាក៏បានឮសម្លេងនាឡិកាដើរតឹកៗ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងជាញឹកញាប់ អំពីតម្លៃនៃការនៅស្ងៀម។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលខ្លះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ដោយសម្លេងតូចរហៀងៗ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១២)។ ក្នុងភាពមមាញឹកនៃជីវិត យើងអាចពិបាកស្តាប់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយងាកមកចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះអង្គ និងព្រះគម្ពីរ នោះយើងអាចស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣៧:១-៧ បានធានាយើងថា យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពី “ផែនការអាក្រក់” របស់មនុស្សអាក្រក់ និងប្រទានកន្លែងជ្រកកោន ហើយជួយយើងឲ្យនៅតែបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គដោយរបៀបណា នៅពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងភាពវឹកវរ?
ខ.៧ ចែងថា…
នរណាគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍?
កាលខ្ញុំកំពុងរៀនបើកបរ ក្នុងទីក្រុងចេនណៃ ប្រទេសឥណ្ឌា ខ្ញុំបានបើកបរ នៅពេលព្រឹកព្រលឹម។ ពីដំបូងខ្ញុំមានការភិតភ័យ ហើយមានពេលមួយនោះ ខ្ញុំក៏បានស្លន់ ហើយច្រឡំជាន់ហ្គែរស្មានថាហ្វ្រាំង។ ខ្ញុំមានការកត់ស្លត់ ពេលដែលឡានកញ្ឆក់ទៅមុខ បន្ទាប់មកក៏បានឈប់ទំាងបង្ខំ។ គ្រូបង្រៀនបានជាន់ហ្វ្រាំង នៅក្រោមកៅអីអង្គុយរបស់គាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍តក់ស្លត់ តែគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំបានឆ្លើយតប ដោយចិត្តសុភាព។
បទគម្ពីរម៉ាកុស ៤:៣៥-៤១ បានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវផ្ទុំក្នុងទូក ក្នុងពេលមានខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ខណៈពេលដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់កំពុងតែភ័យស្លន់ស្លោរ។ ពួកគេក៏បានដាស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គក៏បានក្រោកឡើង ហើយក៏បានធ្វើឲ្យខ្យល់ព្យុះស្ងប់។ តើហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យស្ងប់ នៅពេលដែលសិស្សទ្រង់ ខ្លះជាអ្នកនេសាទដ៏ជំនាញ កំពុងតែមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំងយ៉ាងនេះ?
ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យស្ងប់ ព្រោះព្រះអង្គមានការគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងមកលើស្ថានការណ៍នោះ។ ព្រះអម្ចាស់នៃយើងមានគ្រប់អំណាចចេស្តា ហើយក៏គ្រប់គ្រងមកលើស្នាព្រះហស្តទ្រង់ និងរាប់បញ្ចូលទាំងស្ថានភាពនីមួយៗដែលយើងជួបប្រទះផងដែរ។ គ្មានស្ថានភាពអ្វីដែលព្រះអង្គមិនអាចគ្រប់គ្រងបាននោះឡើយ។ ព្រះអង្គអាចធ្វើឲ្យខ្យល់ព្យុះស្ងប់(ខ.៣៩) ដូចនេះ ព្រះអង្គក៏អាចជួយយើង ក្នុងពេលដែលមានវិបត្តិ និងបញ្ហាប្រឈមផងដែរ។
សព្វថ្ងៃនេះ បើអ្នកស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច នោះសូមចាំថា ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងមកលើស្ថានភាពនោះ។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែអាចប្រទានសន្តិភាព និងធ្វើឲ្យចិត្តអ្នកស្ងប់ប៉ុណ្ណោះឡើយ តែថែមទាំងជួយអ្នកឲ្យឆ្លងកាត់ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតផងដែរ។—Ebinezar Mohan
ការមើលទៅលើ
សត្វមឹកភ្នែកស្រលៀង រស់នៅក្នុងតំបន់ងងឹត នៃមហាសមុទ្រ ដែលពន្លឺថ្ងៃអាចចូលទៅដល់ទឹកជ្រៅ តែបន្តិចបន្តួច។ រហ័សនាមរបស់សត្វមឹកនេះ ត្រូវបានគេដាក់ឲ្យដូចនេះ សំដៅទៅលើភ្នែកទាំងពីររបស់វា ដែលខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ភ្នែកខាងឆ្វេងរបស់វាបានលូតលាស់ធំជាងភ្នែកខាងស្តាំ ស្ទើរតែពីរដង។ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា សត្វមឹកប្រើភ្នែកស្តាំរបស់វា ដែលតូចជាង ដើម្បីមើលទៅខាងក្រោម ទៅរកទីជម្រៅដែលងងឹតជាង។ ចំណែកភ្នែកខាងឆ្វេងវាមើលទៅលើ ទៅរកពន្លឺថ្ងៃ។
រឿងរបស់សត្វមឹកនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការរស់នៅរបស់យើងជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ ក៏ដូចជាក្នុងពេលអនាគត ដែលយើងកំពុងរង់ចំា ក្នុងនាមជាមនុស្សដែល “ត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ”(កូល៉ុស ៣:១)។ ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុស គាត់បានបង្រៀនពួកគេ ឲ្យផ្ចង់ចិត្តទៅឯសេចក្តីទាំងអស់ដែលនៅខាងលើ កុំឲ្យផ្ចង់ទៅឯសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅផែនដីឡើយ ដ្បិតពួកគេបានស្លាប់ហើយ ជីវិតពួកគេក៏លាក់ទុកក្នុងព្រះ ជាមួយនឹងព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២-៣)។
ក្នុងនាមជាមនុស្សកំពុងរស់នៅលើផែនដី ដែលកំពុងរង់ចាំការចូលទៅរស់នៅ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ភ្នែករបស់យើងមានទម្លាប់មើលអ្វីៗ ដែលកំពុងកើតឡើងជុំវិញខ្លួនយើង ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែ ភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងក៏អាចលូតលាស់ នៅក្នុងការមើលទៅការអ្វី ដែលព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការ ក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺមិនខុសពីភ្នែករបស់សត្វមឹកដែលលូតធំឡើង ដោយសារវាមើលទៅខាងលើនោះឡើយ។ យើងប្រហែលមិនទាន់យល់ទាំងស្រុង អំពីអត្ថន័យនៃការមានជីវិតរស់ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ តែពេលដែលយើងមើលទៅព្រះអង្គ យើងនឹងយល់កាន់តែច្បាស់។—Kirsten Holmberg
ជឿដល់ពន្លឺ
ថ្ងៃមួយ អ្នកព្យាករណ៍ឧតុនិយមបានប្រកាស់អំពីខ្យល់ព្យុះ ដែលនឹងបក់បោកមក។ ខ្យល់ព្យុះរដូវរងាកាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរឡើង យ៉ាងចាប់រហ័ស ខណៈពេលដែលសម្ពាធអាកាសមានការធ្លាក់ចុះ។ នៅពេលយប់ អាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង ធ្វើឲ្យអ្នកដំណើរស្ទើរតែមិនអាចមើលឃើញផ្លូវឆ្ពោះទៅរកអាកាសយាន្តដ្ឋាន ដេនវើរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវជិះយន្តហោះមកលេងខ្ញុំ ខ្ញុំត្រូវតែបើកបរទៅទទួលនាង នៅអាកាសយាន្តដ្ឋាន។ ខ្ញុំក៏ដាក់ខោអាវក្រាស់ៗ និងទឹកក្នុងឡាន ជាបន្ថែមទៀត(ទុកបង្ការ ក្រែងលោ ខ្ញុំត្រូវស្ទះចរាចរណ៍នៅតាមផ្លូវ) រួចក៏បានបើកបរយឺតៗ ទាំងអធិស្ឋានជាប់ជានិច្ច ដោយភ្នែក ខំមើលផ្លូវ ដែលភ្លើងហ្វាឡានរបស់ខ្ញុំបានបញ្ចាំងខាងមុខ។ ហើយខ្ញុំក៏បានទៅដល់អាកាសយាន្តដ្ឋាន ដែលជាអ្វីដែលខ្ញុំស្ទើរតែមិនអាចធ្វើទៅបាន។
ព្រះយេស៊ូវធ្លាប់មានបន្ទូល អំពីខ្យល់ព្យុះ ដែលកំពុងតែបក់បោកមក ដែលក្នុងនោះ ខ្យល់ព្យុះទីមួយ គឺរាប់បញ្ចូលការសុគតរបស់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១២:៣១-៣៣) ហើយខ្យល់ព្យុះមួយទៀត គឺបញ្ហាប្រឈមដែលអ្នកជឿទ្រង់ នឹងជួប ដែលនាំឲ្យពួកគេសម្រេចចិត្តថា នឹងនៅតែបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់ និងបម្រើទ្រង់ទៀតឬយ៉ាងណា(ខ.២៦)។ ភាពងងឹតជិតមកដល់ ពួកគេស្ទើរតែមិនអាចមើលយល់អ្វី ដែលនៅចំពោះមុខ។ ដូចនេះ តើព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេឲ្យធ្វើអ្វី? គឺព្រះអង្គមានបន្ទូលបង្គាប់ថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាជឿដល់ពន្លឺ កំពុងដែលនៅមាននៅឡើយចុះ ដើម្បីឲ្យបានធ្វើជាកូននៃពន្លឺ”(យ៉ូហាន ១២:៣៦)។
គឺមានតែការជឿដល់ពន្លឺទេ ដែលនាំឲ្យពួកគេអាចបន្តដំណើរទៅមុខ ដោយភាពស្មោះត្រង់ទៀត។
ព្រះយេស៊ូវអាចគង់នៅជាមួយពួកគេ តែបន្តិចទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកជឿព្រះអង្គមានព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ ធ្វើជាអ្នកនាំ និងបំភ្លឺផ្លូវយើង។ យើងក៏នឹងជួបពេលដ៏ងងឹត ដែលយើងស្ទើរតែមិនអាចមើលឃើញផ្លូវ…
រកបានមកវិញ នូវអ្វីដែលបាត់បង់
មានពេលមួយ លោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ បានទៅហាងលក់ទូរស័ព្ទ ហើយគាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលដំណឹងអាក្រក់ពីអ្នកលក់។ ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនរបស់គាត់បានខូច ដោយសារវាបានធ្លាក់ ក្នុងអំឡុងម៉ោងរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម កាលពីពេលកន្លងទៅ។ តើគាត់បានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងទូរស័ព្ទនោះហើយ មែនទេ? ទេ អ្នកលក់ទូរស័ព្ទបានជួយចម្លងទិន្នន័យក្នុងទូរស័ព្ទគាត់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងព្រះគម្ពីរជាវីដេអូ និងរូបថតជាច្រើនទុកឲ្យគាត់។ អ្នកលក់ថែមទំាងបានជួយស្រោចស្រង់រូបថតនីមួយៗ ដែលគាត់បានលុបចោលទៀងផង។ ហាងលក់ទូរស័ព្ទនោះក៏បានជំនួសទូរស័ព្ទដែលបានខូចនោះ ដោយទូរស័ព្ទថ្មីមួយគ្រឿង។ គាត់ថា គាត់រកបានអ្វីដែលគាត់បានបាត់បង់ និងរកបានអ្វីដែលលើសនោះទៀត។
ស្តេចដាវីឌធ្លាប់បានដឹកនំាបេសកកម្មស្រោចស្រង់ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការវាយប្រហារពីសាសន៍អាម៉ាលេក។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍ភីលីស្ទីនមានការស្អប់ខ្ពើមចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ក៏បានដឹងថា ពួកសាសន៍អាម៉ាលេកបានវាយលុកចូល និងដុតទីក្រុងស៊ីកឡាក់ចោល ហើយក៏បានចាប់ពួកស្រីៗ និងមនុស្សទំាងអស់ធ្វើជាឈ្លើយសឹក ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងប្រពន្ធកូនរបស់ទ័ពទ្រង់ផងដែរ(១សាំយ៉ូអែល ៣០:២-៣)។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពទ្រង់ក៏បានឡើងសម្លេងយំជាខ្លាំង ដរាបដល់គ្មានកំឡាំងនឹងយំទៀត(ខ.៤)។ ពួកទ័ពទ្រង់មានចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេជាខ្លាំងណាស់ បានជាពួកគេគិតចង់ “ចោលទ្រង់នឹងថ្ម”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌក៏បានរកឃើញកម្លាំង ក្នុងព្រះអម្ចាស់(ខ.៦)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានដេញតាមពួកអាម៉ាលេក ហើយក៏បាន “ចាប់យកបានរបស់ទាំងអស់ ដែលសាសន៍អាម៉ាលេកបានប្លន់យកទៅនោះ …ឯរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលគេប្លន់យកទៅនោះ គ្មានខ្វះអ្វីសោះ ទោះតូចឬធំ កូនប្រុស កូនស្រី ឬរបឹបណាក្តី ដាវីឌបាននាំយកទាំងអស់មកវិញ”(ខ.១៨-១៩)។ ខណៈពេលដែលយើងទទួលរងការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណ ដែល “ឆក់យក”…
តើអ្នកបានរស់នៅជាពន្លឺឬទេ?
ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតកីឡាវិទ្យាល័យ លោកថេដ(Ted) គឺអ្នកដឹកនំាការគាំទ្រ ដែលមាឌធំជាងគេ និងស្រែកឮជាងគេ ដើម្បីនាំអ្នកគាំទ្រឲ្យស្រែកលើកទឹកចិត្តកីឡាករ។ មុនពេលគាត់មានជម្ងឺចុះខ្សោយសុខភាពជាលំដាប់ គាត់មានកម្ពស់ជិត២ម៉ែត្រ ហើយមានទម្ងន់១៣០គីឡូក្រាម។ គាត់បាននាំហ្វូងមនុស្សឲ្យស្រែកហូរ ដើម្បីគាំទ្រក្រុមកីឡាករ ដែលមានអាវពណ៌ខៀវ ហើយពួកគេបានបោះស្ករគ្រាប់ បង្កើតឲ្យមានទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ ដែលនាំឲ្យគេហៅគាត់ថា “បុរសពណ៌ខៀវមាឌធំ”។
ប៉ុន្តែ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកថេដ ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ គឺមិនគ្រាន់តែដោយសារគាត់ពូកែដឹកនាំការគាំទ្រប៉ុណ្ណោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនដោយសារគាត់ញៀនស្រា កាលពីក្មេងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ គឺដោយសារគាត់មានក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះ និងក្រុមគ្រួសារ និងដោយសារភាពសប្បុរសរបស់គាត់។ ក្នុងកម្មវិធីបុណ្សសព ដែលបានរំឭកអំពីការស់នៅរបស់គាត់ គេបានឡើងធ្វើបន្ទាល់ម្តងម្នាក់ៗ អំពីចរិយាសម្បត្តិដ៏លេចធ្លោរបស់គាត់ ដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការរំដោះឲ្យរួចពីភាពងងឹត ដោយអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈដំណឹងល្អ។
ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:៨ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿទាំងឡាយថា កាលពីមុន ពួកគេងងឹត ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះពួកគេបានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវដើរដូចមនុស្សភ្លឺវិញ។ នេះជាការត្រាស់ហៅ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលជឿព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សភ្លឺមានប្រយោជន៍ជាច្រើន សម្រាប់ជួយបំភ្លឺលោកិយដ៏ងងឹតនេះ។ “សេចក្តីងងឹតដែលគ្មានផលផ្លែ” ត្រូវតែជៀសវាង(មើល ខ.៣-៤,១១)។ មនុស្សនៅក្នុងសហគមន៍ និងពិភពលោករបស់យើង ត្រូវការស្មរបន្ទាល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានលក្ខណៈខុសពីលោកិយ ដែលបានទទួលពន្លឺពីព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤)។ តើខុសពីលោកិយយ៉ាងណាខ្លះ?…
ព្រះដ៏ជាព្រះ
ការដាក់ឈ្មោះ មានសារៈសំខាន់ ទោះនោះជាការដាក់ឈ្មោះឲ្យក្មេង ក្រុមហ៊ុន ឬដាក់ឈ្មោះឲ្យសត្វចិញ្ចិមក្តី។ ហេតុនេះហើយ ឪពុកម្តាយ អ្នកជំនួញ និងក្រុមគ្រួសារបានខិតខំរិះគិត អំពីឈ្មោះដែលល្អបំផុត។ មនុស្សភាគច្រើនចង់ជ្រើសរើសយកឈ្មោះណា ដែលមានអត្ថន័យដ៏សំខាន់ ដោយរាប់ចាប់តាំងពីឈ្មោះដែលពេញនិយម រហូតដល់ឈ្មោះដែលមានអ្វីពិសេស។ ឧទាហរណ៍ ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំជាភាសាចិន គឺបានបង្កប់នូវការលើកទឹកចិត្ត ដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំមាន សម្រាប់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់សង្ឃឹមថា ឈ្មោះនោះនឹងនាំឲ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា។
នៅសម័យ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ឈ្មោះក៏មានសារៈសំខាន់ណាស់ដែរ។ លោកម៉ូសេបានដឹង អំពីសារៈសំខាន់របស់ឈ្មោះ។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់ជួបគាត់ នៅក្បែរគុម្ពបន្លា ហើយប្រទានបេសកកម្ម ឲ្យគាត់រំដោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីស្តេចផារោន គាត់ក៏បានសួរព្រះអង្គថា តើព្រះអង្គមានព្រះនាមអ្វី? (មើលនិក្ខមនំ ៣:១៣)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតបថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ”(ខ.១៤)។ ពាក្យថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ” គឺមានន័យថា ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលអស់កល្ប មានភាពគ្រប់គ្រាន់ មានព្រះជន្មតាំងពីអស់កល្បដល់អស់កល្ប មានពេញដោយក្តីអាណិត និងគ្មានព្រំដែន។ ព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ដោយមិនពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យអាចមានព្រះវត្តមាននោះឡើយ។ ព្រះអង្គមិនប្រែប្រួល នៅថ្ងៃម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះ និងជារៀងរហូត។ គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យព្រះអង្គប្រព្រឹត្តអ្វី ដែលខុសនឹងចារិកលក្ខណៈ ឬភាពពិតត្រង់របស់ព្រះអង្គឡើយ។
ព្រះនាមរបស់ព្រះ គឺជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដែលធ្វើឲ្យយើងទុកចិត្តលើសេចក្តីស្មោះត្រង់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ។ ការយល់អំពីអត្ថន័យរបស់ព្រះនាមព្រះ…
ការវិនិយោគ ដើម្បីជំនឿ
កាលលោកឆាក់(Chuck) មានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់បានរង់ចំាបើកកញ្ចប់អំណោយ នៅក្រោមដើមណូអែល ដោយចិត្តអន្ទះសារ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ គាត់ចង់បានកង់ថ្មីមួយគ្រឿង តែក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយ នៅពេលដែលគាត់បើកប្រអប់អំណោយ ឃើញសៀវភៅវចនានុក្រម មួយក្បាល។ គាត់ក៏បានបើកវចនានុក្រមនោះ ឃើញអក្សរដែលឪពុកម្តាយគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រទី១ថា “វចនានុក្រមនោះ ម៉ាក់ និងប៉ាបានទិញឲ្យកូន ឆ្នាំ១៩៥៨។ ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់ថា កូននឹងរៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលា”។
ក្នុងអំឡុងពេលប្រហែល១០ឆ្នាំក្រោយមក លោកឆាក់ពិតជារៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលារៀនមែន។ គាត់បានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ហើយក្រោយមក ក៏បានបញ្ចប់ការហ្វឹកហាត់បើកបរយន្តហោះ។ គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកបើកបរយន្តហោះ នៅក្រៅប្រទេស ដោយបានសម្រេចក្តីបំណងគាត់ ដែលចង់ជួយអ្នកក្រីក្រ និងផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលអំណោយនេះអស់រយៈពេលប្រហែល៦០ឆ្នាំ គាត់ក៏បានបង្ហាញវចនានុក្រមចាស់មួយក្បាលនោះ ដល់ចៅៗរបស់គាត់។ វាបានក្លាយជានិមិត្តរូប នៃការដែលឪពុកម្តាយគាត់បានវិនិយោគដោយក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីអនាគតគាត់ ហើយគាត់នៅតែឲ្យតម្លៃវា។ ប៉ុន្តែ គាត់មានការដឹងគុណកាន់តែខ្លាំង ចំពោះការវិនិយោគរបស់ឪពុកម្តាយគាត់ នៅក្នុងការនាំឲ្យគាត់មានសេចក្តីជំនឿ ដោយបង្រៀនគាត់អំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរប៊ីប។
បទគម្ពីរចោទិយកថា ជំពូក១១ បានចែងអំពីសារៈសំខាន់នៃការឈ្លាតឱកាសបង្រៀនព្រះគម្ពីរដល់កូន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវឲ្យបង្រៀនពាក្យទាំងនេះដល់ពួកកូនចៅឯង ដោយនិយាយប្រាប់ក្នុងកាលដែលឯងអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ ហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង”(ខ.១៩)។
សម្រាប់លោកឆាក់ គោលតម្លៃដ៏អស់កល្បដែលបានបណ្តុះ កាលគាត់នៅក្មេង បានរីកធំឡើង…