ផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយមិនរើសមុខ
ប្រទេស អេល សាលវ៉ាដូ បានថ្វាយការគោរពដល់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសង់រូបចម្លាក់របស់ព្រះអង្គ ដាក់នៅចំកណ្តាលរដ្ឋធានីរបស់ខ្លួន។ ទោះវិមាននោះ មានទីតាំងនៅចំកណ្តាលរង្វង់មូល ក្នុងតំបន់ដែលមានចរាចរណ៍ដ៏មមាញឹកក៏ដោយ គេងាយនឹងមើលឃើញវិមាននោះ ដោយសារកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់ត្រដែត ហើយឈ្មោះដែលគេបានដាក់វិមាននោះឲ្យថា “ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃពិភពលោក” គឺបានបង្ហាញ អំពីការកោតខ្លាច ចំពោះភាពជាព្រះរបស់ព្រះយេស៊ូវ។
គេមិនបានសង់រូបចម្លាក់ដ៏ធំនេះ ដើម្បីថ្វាយបង្គំនោះទេ ប៉ុន្តែ វាបានរំឭកយើង អំពីសេចក្តីដែលព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីព្រះយេស៊ូវ(១យ៉ូហាន ៤:១៤)។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះអង្គជាព្រះដែលប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ ដល់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ព្រះយេស៊ូវបានឆ្លងកាត់ព្រំដែននៃវប្បធម៌ ហើយទទួលអស់អ្នកណា ដែលចង់ស្គាល់ព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះ ដោយមិនប្រកាន់អាយុ ចំណេះដឹង ការសិក្សា ជាតិសាសន៍ អំពើបាបពីអតីតកាល ឬថានៈក្នុងសង្គមនោះឡើយ។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើដំណើរពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយទៀត នៅសម័យបុរាណ ដើម្បីប្រាប់គេអំពីព្រះជន្ម ការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់បានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនេះ ទៅដល់អ្នកមានអំណាច អ្នកដឹកនាំសាសនា ទាហាន ជនជាតិយូដា សាសនាដទៃ បុរស ស្រ្តី និងកុមារ។ គាត់បានពន្យល់ថា មនុស្សអាចចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ ដោយទទួលជឿព្រះអង្គ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដោយជឿថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានប្រោសព្រះអង្គ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ(រ៉ូម ១០:៩)។ គាត់ថា…
អ្វីដែលខ្ញុំរៀនបានពីសត្វមាន់ទើគី
តើអ្នកដឹងទេថា សត្វមាន់ទើគីព្រៃ ចូលចិត្តចេញរកស៊ីជាហ្វូង? ហេតុអ្វីបានជាពេលនេះ ខ្ញុំចង់លើកយកសត្វមាន់ទើគី មកនិយាយ? ព្រោះខ្ញុំទើបតែវិលត្រឡប់មកពីការសម្រាកលំហែរកាយ នៅក្នុងខ្ទមឈើ នៅជើងភ្នំ នៅថ្ងៃចុងសប្តាហ៍។ កាលខ្ញុំនៅទីនោះ ខ្ញុំមានការស្ញប់ស្ញែង ចំពោះសត្វមាន់ទើគីមួយហ្វូងដើរបន្តកន្ទុយគ្នា ដូចរទេះភ្លើង កាត់ពីមុខផ្ទះរបស់យើង រៀងរាល់ថ្ងៃ។
ខ្ញុំមិនដែលអង្គុយមើលសត្វមាន់ទើគី ពីមុនមកទេ។ ពួកវាបានកកាយដី ដោយគ្មានមេត្តា ដោយក្រញាំជើង ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ បន្ទាប់មក ពួកវាក៏បានចឹកចំណីនៅលើដី។(ដោយសារ នេះជាលើកទីមួយ ដែលខ្ញុំបានសង្កេតមើលពួកវា នោះខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់១រយភាគរយថា វាកំពុងតែចឹកអ្វីទេ)។ ដើមគុម្ពោតព្រៃដែលដុះ ក្នុងតំបន់នោះ ហាក់ដូចជាមិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ទេ តែសត្វមាន់ទើគីទាំងអស់នោះ គឺប្រហែលជាង១០ក្បាល សុទ្ធតែថ្លោសៗគួរឲ្យទាក់ទាញណាស់។
ការទស្សនាសត្វទើគី ដែលមានចំណីស៊ីគ្រប់គ្រាន់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៦:២៦ ដែលបានចែងថា “ចូរពិចារណាពីសត្វស្លាបនៅលើអាកាស វាមិនសាបព្រោះ មិនច្រូតកាត់ ឬប្រមូលដាក់ក្នុងជង្រុកផង តែព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ចិញ្ចឹមវា ឯអ្នករាល់គ្នា តើគ្មានដំឡៃលើសជាងសត្វទាំងនោះទេឬអី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ សម្រាប់សត្វចាបដែលគេមិនឲ្យតម្លៃ ដើម្បីរំឭកយើងថា ព្រះអង្គក៏យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងផងដែរ។ បើសត្វចាបនោះមានតម្លៃ តើជីវិតរបស់យើងមានតម្លៃលើសពួកវា ជាងអម្បាលម្មានទៅ? បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលប្រៀបធៀប…
ព្រះអង្គមានកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំ
មានអតីតយុទ្ធជនម្នាក់មានវ័យកាន់តែចាស់ គាត់មិនល្អឥតខ្ចោះទេ ហើយការនិយាយស្តីក៏គ្រោតគ្រាតផងដែរ។ ថ្ងៃមួយ មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ដែលខ្វល់ពីគាត់ ក៏បានសាកសួរគាត់ អំពីជំនឿរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ក្នុងលក្ខណៈបដិសេធន៍យ៉ាងលឿនថា “ព្រះមិនមានកន្លែងសម្រាប់មនុស្សដូចខ្ញុំទេ”។
ការនេះប្រហែលគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃការសម្តែងរបស់គាត់ “ក្នុងលក្ខណៈជាបុរសមិនចុះញម” ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគាត់និយាយ មិនមែនជាការពិតទេ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្កើតកន្លែង ជាពិសេស សម្រាប់មនុស្សដែលគ្រោតគ្រាត ប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង និងគេមិនរាប់រក ដើម្បីឲ្យពួកគេមានចំណែក និងលូតលាស់ក្នុងសហគមន៍របស់ព្រះអង្គ។ ជាក់ស្តែង ចាប់តាំងពីដើមដំបូងនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ តាមរបៀបដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ ពីដំបូង ព្រះអង្គបានជ្រើសរើសអ្នកនេសាទមួយចំនួន នៅស្រុកកាលីឡេ គឺខុសពីការរំពឹងគិត របស់អ្នកនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសអ្នកយកពន្ធម្នាក់ ឈ្មោះម៉ាថាយ ដែលការងាររបស់គាត់ ក៏បានរាប់បញ្ចូលការកេងប្រវ័ញ្ចជនរួមជាតិរបស់គាត់ ដែលស្ថិតក្រោមការកៀបសង្កត់របស់សាសន៍ដទៃ។ បន្ទាប់មក ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅមនុស្សម្នាក់ទៀត ដែលមានឈ្មោះស៊ីម៉ូនផងដែរ និងជា “ពួកឧស្សាហ៍ដែលបះបោរប្រឆាំងនឹងចក្រភពរ៉ូម៉ាំង”(ម៉ាកុស ៣:១៨)។
ព្រះគម្ពីរមិនបាននិយាយលម្អិត អំពីលោកស៊ីម៉ូនទេ(មិនមែនស៊ីម៉ូន ពេត្រុស) ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងថា ពួកឧស្សាហ៍ជានរណា។ ពួកនេះស្អប់ជនក្បត់ជាតិ ដូចលោកម៉ាថាយជាដើម ដែលបានក្លាយជាអ្នកមានដោយសារការចូលដៃជាមួយចក្រភពរ៉ូម៉ាំងដែលជនជាតិយូដាស្អប់ខ្ពើម។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនូវរឿងដែលគេមិននឹកស្មានដល់ ដោយជ្រើសរើសទាំងលោកស៊ីម៉ូន និងលោកម៉ាថាយ ឲ្យនៅជាមួយគ្នា នៅក្នុងក្រុមសាវ័ករបស់ព្រះអង្គ។
យើងមិនអាចនិយាយថា នរណាម្នាក់មានលក្ខណៈអាក្រក់ពេក សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ សរុបមក…
ចិត្តដែលបើកចំហរ និងសប្បុរស
បន្ទាប់ពីឡានកញ្ចាស់របស់អ្នកស្រីវីគី(Vicki)ខូច មិនអាចជួសជុលបាន គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមប្រមូលលុយ ដើម្បីទិញឡានមួយទៀត។ អ្នកស្រីវីគីធ្វើការនៅភោជនីយដ្ឋាន សម្រាប់កម្មុងអាហារតាមមាត់បង្អូចភោជនីយដ្ឋាន។ លោកគ្រីស(Chris) ជាភ្ញៀវដែលបានទៅទិញអាហារ នៅភោជនីយដ្ឋាននោះជាញឹកញាប់ ក៏បានឮអ្នកស្រីវីគីនិយាយថា គាត់ត្រូវការឡានមួយគ្រឿង។ លោកគ្រីសក៏បាននិយាយថា គាត់មិនអាចឈប់គិតអំពីរឿងនោះបានទេ ហើយគាត់ត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ គាត់ក៏បានទិញឡានដែលកូនប្រុសរបស់គាត់ដាក់លក់ បន្ទាប់ពីបានប្រើប្រាស់វា កាលពីពេលកន្លងមក ។ គាត់ឲ្យគេបាញ់ថ្នាំថ្មី ហើយក៏បានប្រគល់កូនសោរទៅអ្នកស្រី វីគី។ អ្នកស្រីវីគីមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ បានជាគាត់លាន់មាត់ ដោយការងឿងឆ្ងល់ និងការដឹងគុណ។
ព្រះគម្ពីរបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរស់នៅ ដោយដៃដែលបើកទូលាយ ចែករំលែកអ្វីដែលយើងមាន ដោយចិត្តជ្រះថ្លា តាមលទ្ធភាពរបស់យើង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរធីម៉ូថេបានមានចែងថា “ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។ យើងមិនចេះតែធ្វើអំពើសប្បុរសដោយគ្មានការពិចារណានោះឡើយ តែយើងត្រូវរស់នៅ ដោយវិញ្ញាណដែលចេះចែករំលែក ដោយអំណរ។ ចូរយើងរស់នៅ ដោយចិត្តទូលាយ។ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់យើងឲ្យ “មានចិត្តសប្បុរស ហើយស្ម័គ្រចិត្តចែករំលែក”(ខ.១៨)។
កាលណាយើងរស់នៅ ដោយចិត្តទូលាយ និងសប្បុរស នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចខ្វះខាតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ការធ្វើដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងជីវិតពិត ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ(ខ.១៩)។ ដោយសារយើងមានព្រះគង់នៅជាមួយនោះ ជីវិតពិតរបស់យើង…
ធ្វើជាឧបករណ៍នៃសន្តិភាព
កាលសង្រ្គាមលោកលើកទី១ បានផ្ទុះឡើង ក្នុងឆ្នាំ១៩១៤ រដ្ឋបុរសនៃចក្រភពអង់គ្លេស លោក អេដវើត ក្រេយ(Edward Grey) បានប្រកាស់ថា “ចង្កៀងបានរលត់ នៅទូទាំងទ្វីបអឺរ៉ុប យើងនឹងមិនបានឃើញចង្កៀងទំាងនោះឆេះឡើងវិញ ក្នុងមួយជីវិតយើងឡើយ”។ លោកក្រេយពិតជានិយាយត្រូវ។ ពេលដែលសង្រ្គាមចប់ មនុស្សប្រហែល២០លាននាក់បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត(១០លាននាក់ ជាជនស៊ីវិល) ហើយមនុស្ស២១លាននាក់ទៀតរងរបួស។
ពេលខ្លះរឿងដ៏តក់ស្លត់ក៏អាចកើតមានឡើង ក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ផងដែរ ទោះមិនធំ ឬធ្ងន់ធ្ងរដូចសង្រ្គាមលោកក៏ដោយ។ ផ្ទះ កន្លែងធ្វើការ ព្រះវិហារ ឬតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ក៏អាចត្រូវបានគ្របដណ្តប់ ទៅចំណុចដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចនៃជម្លោះ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងលោកិយនេះ។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើប្រាជ្ញារបស់ព្រះអង្គ។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ត សេចក្តីសំឡូត ចិត្តទន់ ក៏ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង ១៨ រីឯផលនៃសេចក្តីសុចរិត នោះបានព្រោះចុះដោយសេចក្តីមេត្រី សំរាប់ពួកអ្នកដែលរកសេចក្តីមេត្រីនោះឯង”(យ៉ាកុប ៣:១៧-១៨)។
តួនាទីរបស់អ្នកផ្សះផ្សាគឺសំខាន់ណាស់ បើសិនជាយើងគិតដល់លទ្ធផលនៃការផ្សះផ្សា។ ពាក្យសេចក្តីសុចរិត គឺមានន័យថា “ភាពត្រូវ ជាមួយព្រះ” ឬ “មានទំនាក់ទំនងដែលត្រឹមត្រូវ”។ អ្នកផ្សះផ្សាអាចជួយស្អាង ទំនាក់ទំនង ឡើងវិញ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “មានពរហើយ…
ការងាកបែរចេញពីជម្លោះ
នៅក្នុងការសម្តែងនូវការគោរព នៅទីបញ្ចុះសពរបស់លោកហ៊ែនរិក អេ ឡូរេន(Hendrik A. Lorentz) លោកអាល់បឺត អាញស្ទាញ(Albert Einstein) មិនបាននិយាយអំពីការប្រកែកគ្នាផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត ដែលខ្លួនធ្លាប់មាន ជាមួយអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តហូឡង់ដ៏ល្បីល្បាញរូបនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានរំឭកអំពី “សេចក្តីសប្បុរស” របស់លោកហ៊ែនរិក ជារូបវិទូ ដែលគេបានគោរពស្រឡាញ់ ដោយសារគាត់មិនចេះសាំញំា និងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយយុត្តិធម៌។ លោកអាញ់ស្ទាញក៏បានមានប្រសាស៍ថា “គេគ្រប់គ្នាដើរតាមគាត់ ដោយចិត្តរីករាយ ព្រោះពួកគេគិតថា គាត់មិនដែលព្យាយាមគ្របសង្កត់មកលើអ្នកដទៃនោះទេ តែគ្រាន់តែបានព្យាយាមធ្វើខ្លួនឯងឲ្យមានប្រយោជន៍”។
លោកហ៊ែនរិកបានបណ្តាលចិត្តអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តទាំងឡាយ ឲ្យធ្វើការជាមួយគ្នា ដោយមិនប្រកាន់និន្នាការនយោបាយ ជាពិសេស នៅក្រោយសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី១។ លោកហ៊ែនរិក ក៏បានទទួលពានរង្វាន់ណូបែល ដូចលោកអាញស្ទាញផងដែរ។ លោកអាញស្ទាញក៏បានមានប្រសាសន៍អំពីគាត់ថា “លោកហ៊ែនរិកថែមទាំងបានលះបង់អាត្មាខ្លួនឯង ដើម្បីការងារផ្សះផ្សា មុនពេលសង្រ្គាមបញ្ចប់ទៀងផង”។
មនុស្សម្នាក់ៗនៅក្នុងពួកជំនុំ ក៏គួរតែយកការងារផ្សះផ្សា ជាគោលដៅផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ ការប៉ះទង្គិចគ្នាខ្លះ គឺមិនអាចជៀសរួចឡើយ។ តែយើងត្រូវតែមានចំណែកចូលរួម នៅក្នុងការដោះស្រាយ ដោយសន្តិវិធី។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ចូរខឹងចុះ តែកុំឲ្យធ្វើបាបឡើយ កុំឲ្យសេចក្តីកំហឹងរបស់អ្នកនៅដរាបដល់ថ្ងៃលិចឡើយ”(អេភេសូរ ៤:២៦)។ ដើម្បីលូតលាស់ជាមួយគ្នា សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា “មិនត្រូវឲ្យមានពាក្យអាក្រក់ណាមួយ ចេញពីមាត់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ចូរបញ្ចេញតែពាក្យណាដែលល្អៗ សំរាប់នឹងស្អាងចិត្តតាមត្រូវការ ដើម្បីឲ្យបានផ្តល់ព្រះគុណដល់អស់អ្នកដែលស្តាប់”(ខ.២៩)។…
ការលះបង់ដ៏ក្លាហាន
លោកចន ហាភ័រ(John Harper) មិនបានដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង នៅពេលដែលគាត់ និងកូនស្រីរបស់គាត់អាយុ៦ឆ្នាំ ឡើងជិះកប៉ាល់ទីតានិច។ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា : គាត់ស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យអ្នកដទៃស្គាល់ព្រះអង្គផងដែរ។ បន្ទាប់ពីកប៉ាល់ទីតានិចបុកផ្ទាំងទឹកកកភ្លាម ទឹកក៏បានលិចចូលខាងក្នុង។ បុរសពោះម៉ាយ ហាភ័រ ក៏បានដាក់កូនស្រីតូចរបស់គាត់ ក្នុងទូកសង្រ្គោះ រួចចូលទៅក្នុងភាពជ្រួលច្របល់ នៅលើកប៉ាល់នោះ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងចែកអាវសុវត្ថិភាព គាត់បានស្រែកឡើងថា “ស្រ្តី និងក្មេងៗ និងអ្នកដែលមិនទាន់បានសង្រ្គោះ សូមចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះមុនគេ”។ រហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយ លោកហាភ័របានចែកចាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់នរណាក៏ដោយ ដែលនៅក្បែរគាត់។ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិត ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃអាចមានជីវិតរស់។
មានព្រះមួយអង្គ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំ និងអ្នកអាចរស់នៅ មិនគ្រាន់តែនៅក្នុងជីវិតនេះ តែនៅក្នុងជីវិតអស់កល្បផងដែរ។ ការជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ គឺជាបេសកកម្មប្រចំាព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ។ មានពេលមួយនោះ ពេលដែលព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូលជាមួយអ្នកដឹកនាំសាសនា ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះអង្គបានស៊ូលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១០:១១,១៥,១៧,១៨)។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធ្វើតាមបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយបានសុគតយ៉ាងវេទនា នៅលើឈើឆ្កាង។ ព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីឲ្យមនុស្សទំាងអស់មានជីវិត ហើយឲ្យជីវិតនោះពេញបរិបូរផង(ខ.១០)។-Estera Pirosca Escobar
ការមានទំនុកចិត្តខុស
ពីរបីឆ្នាំមុន គ្រូពេទ្យបាននិយាយអំពីបញ្ហាសុខភាពរបស់ខ្ញុំ យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។ ខ្ញុំក៏បានចងចំាពាក្យសម្តីរបស់គាត់ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមទៅកន្លែងហាត់ប្រាណ ហើយផ្លាស់ប្តូររបបអាហាររបស់ខ្ញុំ។ មួយរយៈក្រោយមក ជាតិខ្លាញ់របស់ខ្ញុំបានថយចុះ ហើយខ្ញុំក៏ស្រកទម្ងន់ ហើយមានជំនឿចិត្តកាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក មានរឿងដែលមិនសូវល្អកើតឡើង ដោយខ្ញុំចាប់ផ្តើមកត់សម្គាល់ អំពីរបបអាហាររបស់អ្នកដទៃ ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមវិនិច្ឆ័យពួកគេ។ តើវាមិនគួរឲ្យអស់សំណើចទេឬ នៅពេលដែលយើងរកឃើញប្រព័ន្ធនៃការដាក់ពិន្ទុ ហើយក៏បានប្រើវា ដើម្បីលើកដំកើងខ្លួនឯង ហើយបន្ទាបអ្នកដទៃ។ មនុស្សយើងហាក់ដូចជាមានសភាវគតិ ដែលចូលចិត្តបង្កើតស្តង់ដារដោយខ្លួនឯង ដើម្បីកាត់សេចក្តីថា ខ្លួនឯងជាមនុស្សត្រឹមត្រូវ។
សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព មិនឲ្យប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូចនេះឡើយ។ អ្នកខ្លះបានទុកចិត្តលើការប្រព្រឹត្តល្អតាមសាសនា ឬប្រពៃណីវប្បធម៌ ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បានប្រាប់ពួកគេថា បើត្រូវអួត នោះគាត់មានហេតុផលដែលត្រូវអួតច្រើនជាងពួកគេទៅទៀត។ គាត់ថា “បើមានអ្នកណាទៀតស្មានថា ខ្លួនទុកចិត្តខាងសាច់ឈាមបាន នោះខ្ញុំក៏លើសទៅទៀត”(៣:៤)។ តែគាត់ដឹងថា សាវតា និងការប្រព្រឹត្តល្អរបស់គាត់ គឺសុទ្ធតែជា “សំរាម” បើធៀបនឹង “ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ”(ខ.៨)។ មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលស្រឡាញ់យើង ដោយមិនប្រកាន់ថា យើងជានរណា ហើយក៏បានសង្រ្គោះ និងប្រទានយើង នូវអំណាច ដើម្បីផ្លាស់ប្រែ ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែល្អដូចព្រះអង្គ។ យើងមិនពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯង ឬខំសន្សំពិន្ទុដែលគ្មានប្រយោជន៍ទៀតឡើយ។
អំណួតគឺជាអំពើបាប តែការអួត ដោយផ្អែកទៅលើការមានទំនុកចិត្តខុស នឹងនាំមកនូវរឿងដ៏សោកសៅ។ ដំណឹងល្អបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យងាកចេញពីការមានទំនុកចិត្តខុស…
លើសពីសមត្ថភាពរបស់យើង
ដើមសេដានៅរដ្ឋអាឡាស្កា បានយោលយោកពីម្ខាងទៅម្ខាង ដោយសារកម្លាំងខ្យល់ខ្លាំង ក្នុងពេលមានព្យុះ។ អ្នកស្រីរេជី(Regie) ស្រឡាញ់ដើមសេដាមួយដើមនោះណាស់ ដោយសារវាមិនគ្រាន់តែបានផ្តល់ម្លប់ ក្នុងរដូវក្តៅប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានជួយឲ្យក្រុមគ្រួសារនាងអាចរស់នៅដាច់ពីគេផងដែរ។ នៅថ្ងៃនោះ ខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវ កំពុងតែរំលើងឫសរបស់វា។ អ្នកស្រីរេជី និងកូនប្រុសរបស់គាត់អាយុ១៥ឆ្នាំ ក៏បានរត់ទៅជួយសង្រ្គោះវា។ អ្នកទាំងពីរក៏បានយកឈើទល់វា កុំឲ្យដួល ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមានភាពរឹងមាំល្មមនឹងអាចជួយវាបានទេ។
ព្រះអម្ចាស់ គឺជាកម្លាំងរបស់ស្តេចដាវីឌ ពេលដែលស្តេចអង្គនេះស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះមួយប្រភេទទៀត(ទំនុកដំកើង ២៨:៨)។ ទ្រង់ប្រហែលជាបាននិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលជីវិតទ្រង់មានការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង។ បុត្រាទ្រង់បានបះបោរនឹងទ្រង់ ដើម្បីដណ្តើមរាជ្យ(២សាំយ៉ូអែល ១៥)។ កាលនោះ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា ងាយនឹងរងគ្រោះ ហើយខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ភ័យខ្លាចព្រះអម្ចាស់នៅតែស្ងាត់ស្ងៀម ហើយទ្រង់ក៏ខ្លាចសេចក្តីស្លាប់(ទំនុកដំកើង ២៨:១)។
ទ្រង់ក៏បានទូលដល់ព្រះថា “សូមស្តាប់សំឡេងដែលទូលបង្គំទូលអង្វរ ក្នុងកាល ដែលទូលបង្គំអំពាវនាវដល់ទ្រង់”(ខ.២)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានកម្លាំងដល់ស្តេចដាវីឌ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ទោះការបាក់បែករវាងទ្រង់ និងបុត្រាទ្រង់មិនបានផ្សៈផ្សាក៏ដោយ។
យើងពិតជាចង់ការពារមិនឲ្យមានរឿងអាក្រក់កើតឡើង! ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងមិនអាចធ្វើបានឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងសេចក្តីកម្សោយរបស់យើង ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា យើងអាចអំពាវនាវរកព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គធ្វើជាថ្មដារបស់យើង បានគ្រប់ពេលវេលា(ខ.១-២)។ ពេលណាយើងគ្មានកម្លាំង នោះព្រះអង្គធ្វើជាអ្នកគង្វាលរបស់យើង ហើយនឹងបីយើងជារៀងរហូត(ខ.៨-៩)។-Anne Cetas
ស្បែកជើងដែលគេឲ្យខ្ចី
ហ្គេប(Gabe)គឺជាសិស្សដែលជិតបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ គាត់បានភាសខ្លួនចេញពីផ្ទះរបស់គាត់ យ៉ាងវក់វី ក្នុងអំឡុងពេលភ្លើងឆេះព្រៃ នៅឆ្នាំ ២០១៨ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់ ខកខានមិនបានចូលរួមការរត់ប្រណាំង ក្នុងទីជនបទ ក្នុងរដ្ឋរបស់គាត់់ ដែលគាត់បានហ្វឹកហាត់ជាយូរឆ្នំា ដើម្បីចូលប្រកួត។ ដោយសារការខកខាននេះ គាត់មិនមានឱកាសចូលរួមការប្រកួតប្រចាំរដ្ឋ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់បំផុត នៅក្នុងអាជីពជាកីឡាកររត់ប្រណាំង ដែលមានរយៈពេល៤ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ ដោយឃើញស្ថានភាពគាត់ដូចនេះ ក្រុមប្រឹក្សាកីឡាករប្រចំារដ្ឋ ក៏ផ្តល់ឱកាសទីពីរដល់គាត់ ដែលក្នុងនោះ គាត់ត្រូវរត់ក្នុងថេរវេលា ដែលគេបានកំណត់ នៅលើកំណាត់ផ្លូវរត់ប្រណាំងរបស់សាលាដែលជាគូប្រកួត ដោយពាក់ស្បែកជើង “សម្រាប់ដើរ” ព្រោះស្បែកជើងសម្រាប់រត់របស់គាត់ ត្រូវភ្លើងឆេះបំផ្លាញ នៅក្នុងផ្ទះរបស់គាត់។
ពេលដែលគាត់បង្ហាញខ្លួន នៅក្នុងការប្រកួត គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះគូប្រកួតរបស់គាត់ ដែលបានឲ្យគាត់ខ្ចីស្បែកជើងកីឡាពាក់ ហើយក៏បានរត់ទន្ទឹមគាត់ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យគាត់អាចរត់បានក្នុងថេរវេលា ដែលរដ្ឋបានតម្រូវ។
គូប្រកួតរបស់គាត់ គ្មានកាតព្វកិច្ចអ្វីត្រូវជួយគាត់នោះទេ។ តាមធម្មតា មនុស្សគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ(កាឡាទី ៥:១៣) ដើម្បីអាចមានឱកាសឈ្នះកាន់តែច្រើន។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ ក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីល្អ(ខ.១៣,២២)។ ពេលណាយើងពឹងផ្អែកលើជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណ ជាជាងធ្វើតាមសភាវគតិរបស់យើង នោះយើងនឹងកាន់តែមានលទ្ធភាពស្រឡាញ់មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនយើង។-Kirsten Holmberg