September | Khmer Our Daily Bread - Part 6

ប្រភេទ  |  September

តើព្រះអង្គទតឃើញអ្វី នៅក្នុងខ្ញុំ?

កាល​ពី​ក្មេង អ្នក​ស្រី​អ៊ែរៀន អាបបេឡា(Arianne Abela) ​ដែល​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ក្រុម​ចម្រៀង បាន​អង្គុយ​ពី​លើ​ប្រអប់​ដៃ​របស់​គាត់ ដើម្បី​លាក់​កុំ​ឲ្យ​គេ​ឃើញ។ គាត់​មាន​ម្រាម​ដៃ​ជាប់​គ្នា​ពី​កំណើត នៅ​លើ​ដៃ​ទាំង​សង​ខាង ហើយ​គាត់​មិន​មាន​ជើង​ខាង​ឆ្វេង​ទេ។ ជើង​ខាង​ស្តាំ​របស់​គាត់​ក៏​មិន​មាន​ម្រាម​គ្រប់​ដែរ។ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ស្រឡាញ់​តន្រ្តី  និង​ជា​អ្នក​ចម្រៀង​សម្លេង​តូច គាត់​មាន​គម្រោង​ចូល​រៀន​ជំនាញ​រដ្ឋ​បាល​សាធារណៈ នៅ​មហា​វិទ្យាល័យ​ស្ម៊ីត។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃ​មួយ គ្រូ​បង្រៀន​ក្រុម​ចម្រៀង​របស់​គាត់ បានឲ្យ​គាត់​ដឹក​នាំ​ក្រុម​ចម្រៀង ដូច​នេះ​ គេ​ក៏​បាន​ឃើញ​ដៃ​របស់​គាត់​យ៉ាង​ងាយ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក គាត់​ក៏​បាន​រក​ឃើញអាជីព​របស់​គាត់ នៅ​ក្នុង​វិស័យ​តន្រ្តី ដោយ​ទៅ​ដឹក​នាំ​ក្រុម​ចម្រៀង និង​ធ្វើ​ការ​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ក្រុម​ចម្រៀង នៅ​សកល​វិទ្យា​ល័យ​មួយ​ទៀត។ អ្នក​ស្រី​អ័បេឡាក៏​បាន​ពន្យល់​ថា “គ្រូ​បង្រៀន​របស់​ខ្ញុំ បាន​មើល​ឃើញ​អ្វី​មួយ នៅ​ក្នុង​ខ្ញុំ។​

រឿង​របស់​គាត់​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ជឿ​ទាំង​ឡាយ ឲ្យ​សួរ​ខ្លួន​ឯង​ថា ​តើ​​ព្រះ ដែល​ជា​គ្រូ​បង្រៀន​ដ៏​បរិសុទ្ធ​របស់​យើង បាន​ទត​ឃើញ​អ្វី នៅ​ក្នុង​យើង ទោះ​យើង​មាន​ចំណុច​ខ្វះ​ខាត​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ? ជា​ការ​ពិត​ណាស់​ ព្រះ​អង្គ​ទត​ឃើញ​អង្គ​ទ្រង់ នៅ​ក្នុងយើង​ម្នាក់​ៗ​ លើស​ពី​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់។ គឺ​ដូច​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “ទ្រង់​ក៏​បង្កើត​មនុស្ស​ឲ្យ​ដូច​រូប​អង្គ​ទ្រង់ គឺ​បាន​បង្កើត​គេ​ឲ្យ​ចំ​នឹង​រូប​អង្គ​ទ្រង់​នោះ​ឯង ក៏​បង្កើត​គេ​ឡើង​ជា​ប្រុស​ជា​ស្រី”(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។

ក្នុង​នាម​យើង​ជា​អ្នក​ដែល​ព្រះ​បាន​បង្កើត​ឲ្យ “ចំ​នឹង​រូប​អង្គ​ទ្រង់” យើង​គួរ​តែ​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​មើល​ឃើញ​ព្រះ​អង្គ នៅ​ក្នុង​យើង​ផង​ដែរ​។ សម្រាប់​អ្នក​ស្រី​អ័បេឡា នាង​គិត​ថា គេ​បាន​មើល​ឃើញ​ព្រះ​យេស៊ូវ ជា​សំខាន់​បំផុត នៅ​ក្នុង​នាង គឺ​មិន​មែន​មើល​ឃើញ​ដៃ ដែល​មាន​ម្រាម​មិន​គ្រប់​នោះ​ទេ។ អ្នក​ជឿ​ទាំង​អស់​ក៏​ត្រូវ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​នេះ​ផង​ដែរ។ គឺ​ដូច​បទ​គម្ពីរ…

បានកត់ទុកក្នុងដួងចិត្តយើង

ពេល​ដែល​លោក​យ៉ូហាន​នេស ហ្គូធិនបឺក(Johannes Gutenberg) បាន​ធ្វើ​ការ​រួម​ផ្សំ​គ្នា រវាង​គ្រាប់​ពុម្ភ​អក្សរ និង​ឧបករណ៍​សង្កត់​ពុម្ភ នៅ​ឆ្នាំ​១៤៥០ គាត់​ក៏​បាន​នាំ​សង្គម​លោក​ខាង​លិច ចូល​ទៅ​ក្នុង​យុគសម័យ​នៃ​ការ​ទំនាក់​ទំនង​សាធារណៈ​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ ដោយ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​នូវ​ការ​រៀន​សូត្រ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពិភព​នៃ​សង្គម​ថ្មី។ ការ​ចេះ​អាន និង​ចេះ​សសេរ​ក៏​មាន​ការ​រីក​លូតលាស់​ទូទាំង​ពិភព​លោក ហើយ​គំនិត​ថ្មី​ៗ​បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដ៏​ឆាប់​រហ័ស នៅ​ក្នុង​បរិបទ​នៃ​សង្គម និង​សាសនា។ លោក​ហ្គូធិនបឺក ក៏​បាន​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ដំបូង​គេ ដែល​ធ្វើ​ការ​បោះ​ពុម្ភ​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប។ កាល​ពី​មុន គេ​ត្រូវ​ចម្លង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​យ៉ាងហត់​នឿយ​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​ដៃ​ផ្ទាល់ ដោយ​ចំណាយ​ពេល​ជិត​១​ឆ្នាំ ទំរាំ​តែ​ចម្លង​បាន​ព្រះ​គម្ពីរ​មួយ​ក្បាល។​

ជា​ច្រើន​សតវត្សរ៍​ក្រោយ​មក ម៉ាស៊ីន​បោះ​ពុម្ភ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង នូវ​ឯក​សិទ្ធិ នៅ​ក្នុង​ការ​មើល​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ ផ្ទាល់​ៗ​ខ្លួន។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ យើង​អាច​មាន​ព្រះ​គម្ពីរ​ប្រភេទ​អេឡិច​ត្រូនិច​មើល នៅ​ក្នុង​ទូរស័ព្ទ​ស្មាត​ហ្វូន​របស់​យើង ខណៈ​ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើននៅ​តែ​បន្ត​កាន់​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​ក្រដាស់​នៅ​ក្នុង​ដៃ ដោយ​សារ​តែ​ការ​ច្នៃ​បង្កើត​របស់​គាត់។ យើង​អាច​បើក​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​មើល​ជា​រៀងរាល់​ថ្ងៃ គឺ​ខុស​ពី​សម័យ​មុន ដែល​មនុស្ស​ពិបាក​រក​ព្រះ​គម្ពីរ​អាន ដោយ​សារ​ការ​ចម្លង​ព្រះ​គម្ពីរ​ត្រូវ​ចំណាយ​ពេល​វេលា និង​ថវិការ​ដ៏​ច្រើន​សណ្ឋឹក។

ការ​មាន​ឱកាស​ទទួល​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ គឺ​ជា​ឯក​សិទ្ធិ​ដ៏​អស្ចារ្យ។ អ្នក​និពន្ធ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​សុភាសិត​បាន​រៀប​រាប់​ថា ការ​បង្រៀន​របស់​ព្រះ​​អង្គ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ គឺជា​អ្វី​ដែល​យើង​ត្រូវ​ឱប​ក្រសោប​យក “ដូច​ប្រស្រី​ភ្នែក​របស់​យើង”(សុភាសិត ៧:២) ហើយ​យើង​ត្រូវ​កត់​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះ​អង្គ នៅ​ក្នុង​ដួង​ចិត្ត​យើង(ខ.៣)។ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​ព្យាយាម​សិក្សា​ព្រះ​គម្ពីរ ហើយ​រស់​នៅ តាម​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះ​គម្ពីរ នោះ​មាន​ន័យ​ថា យើង​កំពុង​តែ​កត់​សេចក្តី​ពិត​របស់​ព្រះ នៅក្នុង​ចិត្ត​យើង សម្រាប់​ឲ្យ​យើង​បើក​មើល​នៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង។​—Kirsten Holmberg

ស្រឡាញ់អ្នកដទៃ តាមរយៈការអធិស្ឋាន

“តើ​មាន​គេ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​បង​ទេ?” នេះជា​សំណួរ​មួយ ក្នុង​ចំណោម​សំណួរ​ដំបូង​គេ ដែល​បេសក​ជន​ម្នាក់​បាន​ចោទ​សួរ​ភរិយា​គាត់ ពេលណា​គេ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​នាង ចូល​សួរ​សុខ​ទុក្ខ​គាត់ ក្នុង​គុក។ គេ​បាន​ចោទ​បង្ខូច​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ចាប់​គាត់​ដាក់​គុក ​អស់ពីរ​ឆ្នាំ ដោយ​សារ​ជំនឿ​របស់​គាត់។ ជីវិត​របស់​គាត់​ស្ថិត​ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់ ជា​ញឹក​ញាប់ ដោយ​សារ​តែ​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​អាក្រក់ និងការ​បៀត​បៀន នៅ​ក្នុង​គុក ហើយ​អ្នក​ជឿ​ព្រះ នៅ​ទូទាំង​ពិភព​លោក បាន​នាំ​គ្នា​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​គាត់​ អស់​ពី​ចិត្ត។ គាត់​ចង់​ឲ្យ​ពួក​គេ នៅតែ​បន្ត​អធិស្ឋានឲ្យ​គាត់ ព្រោះ​គាត់​ជឿ​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​កំពុង​តែ​ប្រើ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​ពួក​គេ តាម​របៀប​ដ៏​មាន​អំណាច​ចេស្តា។​

ការ​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ ជា​ពិសេស អ្នក​ដែល​កំពុង​ទទួល​រង​ការ​បៀត​បៀន​ដោយ​សារ​ជំនឿ គឺ​ជា​អំណោយ​ដ៏​សំខាន់ សម្រាប់​ពួក​គេ។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​យ៉ាង​ច្បាស់ អំពី​រឿង​នេះ ពេល​ដែល​គាត់​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស អំពី​ទុក្ខ​លំបាក ដែល​គាត់​បាន​ជួប​ប្រទះ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​បេសក​កម្ម។ កាល​នោះ គាត់កំពុង​តែ​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​សម្ពាធ​ធ្ងន់​ណាស់ បាន​ជា​គាត់​មិន​សង្ឃឹម​ថា នឹង​នៅ​មាន​ជីវិត​រស់​ឡើយ(២កូរិនថូស ១:៨)។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់​មក គាត់​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រំដោះ​គាត់​ឲ្យ​រួច​ពី​ទុក្ខ​លំបាក​នោះ ហើយ​គាត់​បាន​រៀប​រាប់​ថា “​យើង​ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា ទ្រង់​នឹង​ប្រោស​ឲ្យ​រួច​ទៅ​មុខ​ទៀត​ដែរ ដោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ខំ​ប្រឹង​ជួយ​អង្វរ​ជួស​យើង​ខ្ញុំ​ផង”(ខ.១០-១១)។ ដូច​នេះ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ការ​អធិស្ឋាន ជា​ឧបករណ៍ ដើម្បី​រំដោះ​យើង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​រួច​ពី​ទុក្ខ​លំបាក។

ព្រះ​ជាម្ចាស់​ធ្វើ​ការ តាម​រយៈ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​យើង ដើម្បី​សម្រេច​កិច្ចការ​ដ៏​អស្ចារ្យ ក្នុង​ជីវិត​របស់​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ។ វិធី​មួយ ក្នុង​ចំណោម​វិធី​ល្អ​បំផុត…

តើត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន?

កាល​ពី​ពេល​ថ្មី​ៗ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​ចែក​សញ្ញា​ប័ត្រ​វិទ្យាល័យ ដែល​ក្នុង​នោះ វា​គ្មិន​ប្រាប់​យុវជន​វ័យ​ក្មេង​ដែល​កំពុង​រង់​ចាំទទួល​សញ្ញា​ប័ត្រ ឲ្យ​គិត​អំ​ពី​បញ្ហា​ប្រឈម​មួយ។ គាត់​លើក​ឡើង​ថា ពេល​នេះ​ជា​ពេល​មួយ​ ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ ដែល​គេ​រាល់គ្នា​នឹង​សួរ​ពួក​គេ​ថា “តើ​ពួក​គេ​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​ទៀត?” តើ​ពួក​គេ​ចង់​ធ្វើ​ការងារ​អ្វី​នៅ​ពេល​ខាង​មុខ? តើ​ពួក​គេ​នឹង​ទៅ​រៀន​នៅ​សាលាណា ឬ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​នៅ​កន្លែង​ណា? បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​ថា សំណួរ​ដែល​សំខាន់​ជាង​នេះ​ទៀត​នោះ​គឺ​ តើ​ពួក​គេ​កំពុង​តែធ្វើ​អ្វី​ខ្លះ នៅ​ពេល​បច្ចុប្បន្ន?

នៅ​ក្នុង​បរិបទ​នៃ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ខាង​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​ពួក​គេ តើ​ពួក​គេ​នឹង​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​អ្វី​ខ្លះ ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេអាច​រស់​នៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​យេស៊ូវ ជា​ជាង​រស់​នៅ​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង?

ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ដែល​បាន​ប្រាប់​យើង​ ពី​របៀប​រស់​នៅ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​ឲ្យ​បានត្រឹម​ត្រូវ។ ឧទាហរណ៍ បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត​បាន​បង្រៀន​យើង​ឲ្យ​រស់​នៅ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​ (១១:១) ជ្រើស​រើស​មិត្ត​ភក្តិ ឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​(១២:២៦) រស់នៅ ដោយ​ទៀត​ត្រង់ (១៣:៦) មាន​ការ​វិនិច្ឆ័យ​ដ៏​ល្អ (១៣:១៥) និយាយ​ស្តីប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា​(១៤:៣)។

ចូរ​យើង​រស់​នៅ​ថ្វាយ​ព្រះ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន តាម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ព្រោះ​ការ​នេះ​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​យើង​មាន​ភាពងាយ​ស្រួល នៅ​ក្នុង​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​អ្វី​ៗ ក្នុង​ពេល​អនាគត។ ដ្បិត​ព្រះទ្រង់​ប្រទាន​ឲ្យ​មាន​ប្រាជ្ញា ឯ​ដំរិះ​នឹង​យោបល់ …ក៏​ជា​ខែល​ដល់​អស់​អ្នក​ដែល​ដើរ​ក្នុង​សេចក្តី​ទៀង​ត្រង់ ហើយ​ការពារ​ផ្លូវ​របស់​ពួក​បរិសុទ្ធ​របស់​ទ្រង់” (២:៦-៨)។ សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រទាន​អ្វី ដែល​យើង​ត្រូវ​ការ សម្រាប់​រស់​នៅ តាម​ការ​ដឹក​នាំ​របស់​ព្រះ​អង្គ ក្នុង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន ហើយ​សូម​ព្រះ​អង្គ​ដឹក​នាំ​យើង ចូល​ទៅ​ក្នុង​កិច្ចការ​បន្ទាប់…

មិនពឹងអាងសមត្ថភាពខ្លួនឯង

កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន ខ្ញុំ​បាន​រៀប​ចំ​ការ​អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល មុន​ពេល​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​ចូល​មក​ដល់ តែ​នៅ​ពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​ខ្លះ ខ្ញុំមាន​អារម្មណ៍​ថា​ ខ្លួន​ឯង​ហាក់​ដូច​ជា​សត្វ​ដង្កូវ​ដ៏​តូច​ទៀប។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​សប្តាហ៍​មុន​នោះ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ធ្វើ​ជា​ស្វាមី​ ឪពុក​ ឬ​មិត្តភក្តិ​ដែល​ល្អ​បំផុត​ទេ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា មុន​ពេល​ព្រះ​ទ្រង់​អាច​ប្រើ​ខ្ញុំ​ម្តង​ទៀត ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​រស់​នៅឲ្យ​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​ថា ខ្ញុំ​នឹង​អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល​ឲ្យ​បាន​ល្អ ហើយ​ព្យាយាម​រស់​នៅ ក្នុង​សប្តាហ៍​ក្រោយ ឲ្យ​បាន​ល្អ​ជាង​មុន។

តែ​នេះ​មិន​មែន​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ​ដ៏​ល្អ​ឡើយ។ បទ​គម្ពីរ​កាឡាទី​ជំពូក​៣ បាន​ចែង​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ប្រទាន​យើង នូវ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ហើយ​ធ្វើ​ការ ដោយ​អំណាច​ចេស្តា តាម​រយៈ​យើង។ ជំនួយ​នេះ ជា​អំណោយ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​យើង គឺ​មិន​មែន​ដោយ​សារ​យើង​បាន​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ដើម្បី​ឲ្យ​សក្តិ​សម​នឹង​ទទួល​ជំនួយ​នេះ​ឡើយ។​

គឺ​ដូច​ដែល​លោក​អ័ប្រាហាំ​បាន​ធ្វើ​ជា​គំរូ​ស្រាប់។ នៅ​សម័យ​នោះ គាត់​បរាជ័យ​នៅ​ក្នុង​តួនាទី​ជា​ស្វាមី។ ឧទាហរណ៍ គាត់​បានធ្វើ​ឲ្យ​ជីវិត​របស់​នាង​សារ៉ា​ស្ថិត​ក្នុង​គ្រោះ​ថ្នាក់​ពីរ​ដង ពេល​ដែល​គាត់​និយាយ​កុហក ដើម្បី​ជួយ​ខ្លួន​ឯង​(លោកុប្បត្តិ ១២:១០-២០ ២០:១-១៨)។ ប៉ុន្តែ ដោយ​សារ​សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រាប់​គាត់​ជា​សុចរិត​(លោកុប្បត្តិ ៣:៦)។ លោក​អ័ប្រាហាំបាន​ថ្វាយ​ជីវិត​គាត់ ក្នុង​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​ ទោះ​គាត់​ធ្លាប់​ធ្វើ​ខុស​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ហើយ​ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រើ​គាត់ ​ដើម្បី​នាំ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ដល់​ពិភព​លោក តាម​រយៈ​កូន​ចៅ​ជំនាន់​ក្រោយ​របស់​គាត់។​

ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង​ឲ្យ​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ ដោយ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់ ហើយ​បាន​ប្រទាន​យើង​នូវ​លទ្ធ​ភាព ដើម្បី​ស្តាប់បង្គាប់​ព្រះ​អង្គ។ ចិត្ត​ដែល​រឹង​រូស មិន​ព្រម​កែ​ប្រែ តែង​តែ​រា​រាំង​មិន​ឲ្យសម្រេច​បំណង​ព្រះ​ទ័យ ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​សម្រាប់​យើង ប៉ុន្តែ…

ព្រះទ្រង់ជ្រាប

បន្ទាប់​ពី​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​អ្នក​ស្រី​ម៉ាប៊ែល(Mabel) ទើប​តែ​ផ្លាស់​មក​រស់​នៅ​កន្លែង​ថ្មី រ៉ាយអិន(Ryan) ដែល​ជា​កូន​ប្រុស​របស់គាត់ អាយុ​៧​ឆ្នំា មាន​ការ​ទើស​ទាល់​យ៉ាង​ខ្លាំង ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​រៀប​ចំ​ខ្លួន ដើម្បី​ចូល​រួម នៅ​ក្នុង​កម្ម​វិធី​បោះ​ជំរុំ​រដូវ​ក្តៅ នៅសាលា​រៀន​ថ្មី​របស់​គាត់។ អ្នក​ស្រី​ម៉ាបែល​ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់ ដោយ​និយាយ​បញ្ជាក់​ថា គាត់​យល់​ អំពី​ការ​លំបាក ​ដែល​បណ្តាល​មក​ពី​ក្នុង​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទី​លំ​នៅ​នេះ។ ប៉ុន្តែ នៅ​ពេល​ព្រឹក​មួយ​នោះ  រ៉ាយ​អិន​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ភាព​ម៉ូ​មៅ​ជ្រុល ខុស​ពី​ធម្មតា ដែល​នេះ​មិន​មែន​ជា​ចរិយា​សម្បត្តិ​របស់​គាត់​ទេ។

អ្នក​ស្រី​ម៉ាប៊ែល ​ក៏​បាន​សួរ​គាត់ ដោយ​ចិត្ត​អាណឹត​ថា “តើ​កូន​មាន​រឿង​អី?”

រ៉ាយ​អិន​ក៏​បាន​សម្លឹង​មើល តាម​ម៉ាត់​បង្អួច ហើយ​និយាយ​ទំាង​ញាក់​ស្មា​ថា​ “កូន​មិន​ដឹង​ដែរ​ ម៉ាក់។ កូន​មាន​អារម្មណ៍​លាយ​ឡំច្រើន​ណាស់”។​

អ្នក​ស្រី​ម៉ាប៊ែល មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ចិត្ត ពេល​ដែល​គាត់​កម្សាន្ត​ចិត្ត​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់។ គាត់​បាន​ព្យាយាម​រិះ​រក​វិធី​ជួយ​កូនប្រុស​គាត់។ គាត់​ប្រាប់​រ៉ាយ​អិន​ថា ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទី​លំនៅ​នេះ ក៏​នាំ​ឲ្យ​គាត់​មាន​ការ​ពិបាក​ផង​ដែរ។ គាត់ក៏​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​រ៉ាយអិន​ថា ព្រះជា​ម្ចាស់​នឹង​នៅ​តែ​គង់​នៅ​ក្បែរ​ជា​និច្ច ហើយ​ព្រះ​អង្គ​ជ្រាប​អំពី​រឿង​គ្រប់​យ៉ាង សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​​ដែល​ពួក​គេ​មិន​អាចយល់ ឬ​មិន​អាច​រៀប​រាប់​អំពី​ភាព​នឿយ​ណាយ​របស់​ពួក​គេ​ក៏​ដោយ។ គាត់​ក៏​បាន​បបួល​កូន​ប្រុស​គាត់ ​ឲ្យទៅ​លេង​មិត្ត​ភក្តិ​ មុន​ពេល​សាលា​រៀន​ចាប់​ផ្តើម​ឆ្នាំ​សិក្សា​ថ្មី។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​រៀប​គម្រោង ហើយ​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ដែល​បាន​ជ្រាប​ថា កូនរបស់​ទ្រង់​មាន​ការ​ពិបាក​ក្នុង​អារម្មណ៍។​

អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​១៤៧ ធ្លាប់​មាន​អារម្មណ៍​ដែល​ពិបាក​ខ្លាំង ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​នៃ​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​គាត់ ហើយ​ក៏​បាន​ទទួល​ស្គាល់​អត្ថ​ប្រយោជន៍​នៃ​ការ​សរសើរ​ដំកើង ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ដែល​ជ្រាប​គ្រប់​ការ​ទំាង​អស់ និង​ជា​អ្នក​ទ្រទ្រង់​អ្វី​ៗគ្រប់​យ៉ាង ហើយ​ជា​អ្នក​ព្យាបាល​របួស​ផ្លូវ​កាយ និង​ផ្លូវ​អារម្មណ៍(ខ.១-៦)។ គាត់​ក៏​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ…

ឱកាសថ្លែងប្រាប់ អំពីព្រះអង្គ

មាន​ពេល​មួយ អ្នក​ស្រី​ប្រ៊ីតានី(Brittany) បាន​ស្រែក​ប្រាប់​មិត្ត​រួម​ការងារ​របស់​គាត់ នៅ​ភោជនី​ដ្ឋាន​មួយ​ថា “គាត់ហ្នឹង​ហើយ! គាត់​ហ្នឹង​ហើយ!” ពេល​នោះ នាង​កំពុង​តែ​និយាយ​សំដៅ​ទៅ​លើ​លោក​មែលវីន(Melvin) ដែល​គាត់ធ្លាប់​បាន​ជួប កាល​គាត់​កំពុង​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​ពិបាក។ កាល​នោះ លោក​មែល​វីន​កំពុង​តែ​កាត់​ស្មៅ នៅ​ក្នុង​ទី​ធ្លាព្រះ​វិហារ​គាត់ ហើយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​គាត់ ឲ្យ​ចាប់​ផ្តើម​ការ​សន្ទនា​ជា​មួយ​ស្រ្តី​ម្នាក់ ដែល​ជា​ស្រ្តីរក​ស៊ី​ផ្លូវ​ភេទ។ ពេល​គាត់​អញ្ជើញ​នាង ​ឲ្យ​ទៅ​ចូល​រួម​កម្ម​វិធី​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ នៅ​ព្រះវិហារ​របស់​គាត់ នាង​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា “តើ​អ្នក​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​មាន​មុខ​របរ​អី្វ​ទេ? ពួក​គេ​មិន​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចូល​រួម​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ទេ”។ ខណៈ​ពេល​ដែល​លោក​មែល​វីន​និយាយ​ប្រាប់​នាង អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​បាន​ធានា​ដល់​នាង​ថា​ ព្រះ​អង្គ​មាន​អំណាចកែ​ប្រែ​ជីវិត​នាង ទឹក​ភ្នែក​របស់​នាង​ក៏​បាន​ស្រក់​ចុះ​មក។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ គឺ​ប៉ុន្មាន​សប្តាហ៍​ក្រោយ​មក ព្រីតានី​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ការ​នៅ​កន្លែង​ល្អ​ជាង​មុន ជា​ភស្តុតាង​បញ្ជាក់​ថា ព្រះយេស៊ូវ​ពិត​ជា​មាន​អំណាច​កែ​ប្រែ​ជីវិត​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា។​

កាល​សាវ័ក​ប៉ុល​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ជឿ​ទាំង​ឡាយ ឲ្យ​មាន​ចិត្ត​ប្តូរ​ផ្តាច់​នៅ​ក្នុង​ការ​អធិស្ឋាន គាត់​ក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​ស្នើរ​សុំ ដែល​មាន​ពីរ​ផ្នែក​ថា “​(សូម)អធិស្ឋាន​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ផង ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះ​បាន​បើក​ទ្វារ​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​ផ្សាយ​ព្រះបន្ទូល ជា​សេចក្តី​អាថ៌កំបាំង​នៃ​ព្រះគ្រីស្ទ ដែល​ខ្ញុំ​ជាប់​ចំណង ដោយ​ព្រោះ​ព្រះបន្ទូល​នោះ​ឯង។ ប្រយោជន៍​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន​សំដែង​ព្រះបន្ទូល​តាម​ដែល​គួរ​គប្បី”(កូល៉ុស ៤:៣-៤)។

តើ​អ្នក​ធ្លាប់​អធិស្ឋាន​សូម​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រទាន​ឱកាស ឲ្យ​អ្នក​និយាយ​ប្រាប់​គេ ពី​ព្រះយេស៊ូវ  ដោយ​ចិត្ត​ក្លា​ហាន និង​ភាពច្បាស់​លាស់​ឬ​ទេ? នេះ​ជា​សេចក្តី​អធិស្ឋាន​ដ៏​ល្អ។ ការ​អធិស្ឋាន​ដូច​នេះ បាន​នាំ​ឲ្យ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ និង​លោក​មែល​វិន មាន​ឱកាស​និយាយ​អំពី​ព្រះ​អង្គ ទៅ​កាន់​មនុស្ស នៅ​កន្លែង​ដែល​ពួក​គេ​មិន​បាន​នឹក​ស្មាន​ដល់។ ការ​និយាយ​ប្រាប់​គេ អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា ពិបាក តែ​អាច​នាំ​ឲ្យគេ​មាន​ជីវិត​ផ្លាស់​ប្រែ…

ការភ័យខ្លាច ដែលមិនសមហេតុផល

នៅ​ពេល​ដែល​ឪពុក​ម្តាយ​ខ្ញុំ​លា​ចាក​លោក បាន​បី​ខែ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ខ្លាច​ពួក​គាត់​ភ្លេច​ខ្ញុំ។ នេះ​ជា​អារម្មណ៍​ភ័យខ្លាច ដែល​មិន​សម​ហេតុ​ផល​សោះ។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ពួក​គេ​មិន​រស់​នៅ​លើ​ផែន​ដី​ទៀត​ទេ ប៉ុន្តែ ពួក​គេ​បានបន្សល់​ទុក​ភាព​មិន​ច្បាស់​លាស់​ដ៏​ធំ​មួយ សម្រាប់​ខ្ញុំ។ កាល​នោះ ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង មិន​ទាន់​រៀប​ការ ហើយ​ឆ្ងល់​ថា តើ​ខ្ញុំ​នឹង​រស់​នៅ ដោយ​គ្មាន​ពួក​គាត់ ដោយ​របៀប​ណា?

ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ឯកោ​ណាស់ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ស្វែង​រក​ព្រះ​ជាម្ចាស់។​

នៅ​ពេល​ព្រឹក​មួយ​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ទូល​ថ្វាយ​ព្រះ​អង្គ អំពី​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ដែល​មិន​សម​ហេតុ​ផល​របស់​ខ្ញុំ និង​ទុក្ខ​ព្រួយដែល​បណ្តាល​មក​ពី​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​នេះ​(ទោះ​ព្រះ​អង្គ​បាន​ជ្រាប​ហើយ​ក៏​ដោយ)។ ខគម្ពីរ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អាន​ចំ នៅ​ក្នុងការ​ចំណាយ​ពេល​ស្ងៀម​ស្ងាត់​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ នៅ​ថ្ងៃ​នោះ គឺ​បទ​គម្ពីរ អេសាយ ជំពូក ៤៩ ដែល​បាន​ចែង​ថា “ចុះ​តើ​ស្ត្រី​នឹង​ភ្លេច​កូន​ដែល​កំពុង​បៅ​ដោះ ឥត​មាន​អាណិត​ដល់​កូន​ដែល​ចេញ​ពី​ផ្ទៃ​ខ្លួន​មក​បាន​ដែរ​ឬ អើ គេ​នឹង​ភ្លេច​បាន ប៉ុន្តែ​អញ​មិន​ដែល​ភ្លេច​ឯង​ឡើយ”(ខ.១៥)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ធានា ចំពោះ​រាស្រ្ត​ព្រះ​អង្គ​ជា​ថ្មី​ម្តង​ទៀត តាម​រយៈ​ហោរា​អេសាយ​ថា ព្រះ​អង្គ​មិន​បាន​ភ្លេច​ពួក​គេ​ឡើយ ហើយ​ក្រោយ​មក ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​សន្យា​ថា នឹង​ផ្សៈ​ផ្សា​ឲ្យ​ពួក​គេ​ជា​នឹង​ព្រះ​អង្គ​វិញ តាម​រយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ព្រះ​អង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​បន្ទូល​នេះ​ក៏​បាន​ប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ផង​ដែរ។ ឪពុក​ម្តាយ​កម្រ​នឹង​ភ្លេច​កូន​របស់​ខ្លួន តែ​ពួក​គេ​នៅ​តែ​អាច​ភ្លេច។ ប៉ុន្តែ ចុះ​ចំណែក​ព្រះ​អម្ចាស់​វិញ? ព្រះអង្គ​មិន​ដែល​ភ្លេច​យើង​ឡើយ។ ព្រះ​អង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា ព្រះ​អង្គ​បាន​ឆ្លាក់​ឈ្មោះ​យើង​ម្នាក់​ៗ​ ជាប់​នៅ​លើ​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​អង្គ។​

ខ្ញុំ​អាច​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ឪពុក​ម្តាយ​អាច​ភ្លេច​កូន។ តែ​សន្តិ​ភាព…

ការរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា

កាល​ពី​ឆ្នាំ ២០១៣ លោក​ចេម មែកខុននែល(James McConnell) ដែល​ជា​អតីត​យុទ្ធ​ជន​កង​ទ័ព​ជើង​ទឹក​នៃ​ចក្រភព​អង់​គ្លេស បាន​ទទួល​មរណៈ​ភាព ក្នុង​អាយុ​៧០​ឆ្នាំ។ លោក​មែន​ខុន​នែល​មិន​មាន​គ្រួសារ​ទេ ហើយ​បុគ្គលិក​ពេទ្យ​ដែល​ធ្វើ​ការ​ថែ​ទាំ​ជម្ងឺ​គាត់​នៅ​ផ្ទះ មាន​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​ខ្លាច​គ្មាន​មនុស្ស​មក​ចូល​រួម​ពិធី​បុណ្យ​សព​របស់​គាត់។ បុរស​ម្នាក់​ដែល​ទទួល​ខុស​ត្រូវ នៅ​ក្នុង​ការ​រៀប​ចំ​ពិធី​បុណ្យ​សព​គាត់ បាន​បង្ហោះ​សារ​នៅ​លើ​ហ្វេស​ប៊ុក​ថា “នៅ​ថ្ងៃនេះ និង​នៅ​សម័យ​នេះ ការ​ស្លាប់​ដោយ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​មក​ចូល​រួម​ពីធី​បុណ្យ​សព គឺ​ជា​រឿង​ដែល​សោក​សៅ​ណាស់ ប៉ុន្តែ បុរស​ម្នាក់​នេះ គឺ​ជា​គ្រួសារ​របស់​អ្នក… បើ​សិន​ជា​អ្នក​អាច​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ដល់​ទី​បញ្ចុះ​សព​របស់​គាត់ … ដើម្បី​បង្ហាញ​នូវ​ការ​គោរព​ចំពោះ​អតីត​បង​ប្អូន​រួម​អាវុធ​របស់​អ្នក នោះ​សូម​ព្យាយាម​ទៅ​ទីនោះ​កុំ​បី​ខាន​ឡើយ”។ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​បង្ហោះ​សារ​នេះ​ហើយ មាន​ទាហាន​ជើង​ទឹក​២​រយ​នាក់ បាន​មក​ចូល​រួម​ពិធី​បុណ្យ​សព​គាត់​ ពេញព្រះ​វិហារ។

ជន​រួម​ជាតិ​អង់​គ្លេស​ទាំង​នេះ បាន​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​សេចក្តី​ពិត​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ ដែល​ចែង​ថា គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ម្នាក់​ៗ​មានចំណង​ចង​ភ្ជាប់​គ្នា។​ គឺ​ដូច​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “រូបកាយ​មិន​មែន​សុទ្ធ​តែ​មាន​អវយវៈ​តែ​១​ទេ គឺ​មាន​ច្រើន​វិញ”(១កូរិនថូស ១២:១៤)។ យើង​មិន​ឯកោ​ឡើយ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ យើង​មាន​ចំណង​ចង​ភ្ជាប់​គ្នា​តែ​មួយ ក្នុង​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា “បើ​អវយវៈ​១​ឈឺ នោះ​ទាំង​អស់​នឹង​ឈឺ​ជា​មួយ​គ្នា”(ខ.២៦)។ ក្នុង​នាម​ជា​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​ជា​សមាជិក​នៃ​មហា​គ្រួសារ​របស់​ព្រះ យើង​រួម​សុខ​រួម​ទុក្ខ​ជា​មួយ​គ្នា នៅ​ក្នុង​ការ​ឈឺ​ចាប់ ក្នុង​ការ​សោក​សង្រេង និង​ក្នុង​កន្លែង​ងងឹត ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ខ្លាច​ភាព​ឯកោ។ ប៉ុន្តែ សូម​អរ​ព្រះ​គុណ​ព្រះ​អង្គ ព្រោះយើង​មិន​ធ្វើ​ដំណើរ​តែ​ម្នាក់​ឯង​ឡើយ។​

យើង​ប្រហែល​ជា​មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​បំផុត ពេល​ណា​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា យើង​កំពុង​តែ​លិច​លង់ នៅ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត តែ​ម្នាក់​ឯង។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ…

ថ្នាំបន្សាបដែលនៅក្បែរយើងស្រាប់

មាន​ពេល​មួយ​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​លេង​កោះ​បាហាម៉ា។ អ្នក​នាំ​ផ្លូវ​ម្នាក់​បាន​ដឹក​នាំ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​នេះ​ នៅ​ក្នុង​ឧទ្យាន​ជាតិ​មួយ។ ពេល​នោះ ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សរសេរ​ខ្វៀក​នៅ​លើ​សៀវភៅ​កត់​ត្រា ខណៈ​ពេល​ដែល​គាត់​កំពុង​តែ​ណែនាំ អំពី​រុក្ខជាតិ​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​ព្រៃ​បុរាណ​របស់​កោះ​បាហាម៉ា។​ គាត់​បាន​ប្រាប់​យើង អំពី​ដើម​ឈើ​ដែល​យើង​ត្រូវ​ជៀស​វាង។ គាត់​ថា មាន​ដើម​ឈើ​ពិស​មួយ​ប្រភេទ បញ្ចេញ​រុក្ខ​រស់​ពណ៌​ខ្មៅ ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​កន្ទួល​រមាស់​ដ៏​ឈឺ​ចាប់។ ប៉ុន្តែ កុំ​បារម្ភ​អី! តាម​ធម្មតា គេ​អាច​រក​ឃើញ​ថ្នាំ​បន្សាប​នៅ​ក្បែរ​ដើម​ឈើនោះ។ គាត់​ថា “គេ​ត្រូវ​ជា​សម្បក​ឈើ​ពណ៌​ក្រហម​របស់​ដើម​ជ័រ​ដែល​នៅ​ក្បែរ​នោះ ហើយ​យក​ទឹក​ដម​របស់​វា​មក​ឈ្លី​ពី​លើ​កន្លែង​កន្ទួល​រមាស់​នោះ។​ កន្ទួល​រមាស់​នឹង​បាត់​ភ្លាម”។

ពេល​ឮ​គាត់​និយាយ​ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ស្ទើរ​ជ្រុះ​ខ្មៅ​ដៃ​ពី​ដៃ ដោយ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល។ ពី​មុន​មក ខ្ញុំ​មិន​ដែល​នឹក​ស្មាន​ថា ខ្ញុំ​អាច​រក​ឃើញ​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច​អំពី​សេចក្តី​សង្រ្គោះ នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ​ ដើម​ជ័រ​នោះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ព្រះ​អង្គ​ជា​ថ្នាំ សម្រាប់​បន្សាប​ជាតិ​ពុល​នៃ​អំពើ​បាប នៅ​គ្រប់​ពេល។ ព្រះ​លោហិត​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​នាំ​មក​នូវ​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា ដូច​សម្បក​ពណ៌​ក្រហម​នៃ​ដើម​ជ័រ​នោះ។

ហោរា​អេសាយ​ដឹង​ថា មនុស្ស​ជាតិ​ត្រូវ​ការ​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា។ មនុស្ស​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​មាន​បាប។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​អេសាយ​បាន​សន្យា​ថា ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​របស់​យើង គឺ​បាន​មក​ពី “មនុស្ស​ទូទុក្ខ” ដែល​បាន​ទទួល​យក​ជម្ងឺ​របស់​យើង​(អេសាយ ៥៣:៣)។ មនុស្ស​ទូទុក្ខ​នោះ គឺ​ជា​អង្គ​ព្រះ​យេស៊ូវ។ យើង​មាន​ជម្ងឺ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវ​ស្ម័គ្រ​ព្រះទ័យ​ទទួល​យក​ការ​ឈឺ​ចាប់ និង​របួស​ជំនួស​យើង។ ពេល​ណា​យើង​ទទួល​ជឿ​ទ្រង់ យើង​បាន​ទទួល​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​ពី​ជម្ងឺ​នៃ​អំពើ​បាប(ខ.៥)។ យើង​អាច​ចំណាយ​ពេល​មួយ​ជីវិត ដើម្បី​រៀន​រស់​នៅ​ជា​មនុស្ស​ដែល​បាន​ទទួល​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា ដោយ​ទទួល​ស្គាល់​ថា យើង​មាន​បាប ហើយ​បដិសេធ​វា ស្រប​តាមអត្ត​សញ្ញាណ​ថ្មី​របស់​យើង ប៉ុន្តែ…