យើងដឹងជាមុន ថានរណាជាអ្នកឈ្នះ
អ្នកត្រួតពិនិត្យរបស់ខ្ញុំមានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះក្រុមកីឡាករវាយកូនបាល់បេសប៊លមហាវិទ្យាល័យមួយ ។ ឆ្នាំនេះ ពួកគេបានប្រកួតឈ្នះពានរង្វាន់ជើងឯកប្រចាំប្រទេស ដូចនេះ មិត្តរួមការងារម្នាក់ក៏បានផ្ញើសារមកគាត់ ដើម្បីអបអរសាទរ។ ប៉ុន្តែ បញ្ហារបស់គាត់នៅពេលនោះ គឺគាត់មិនមានឱកាសមើលការប្រកួតផ្តាច់ព្រ័ត្រសោះ។ គាត់ថា គាត់មានអារម្មណ៍តប់ប្រមល់យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលគាត់បានដឹងអំពីលទ្ធផលនៃការប្រកួត ដោយមិនបានទស្សនាដោយផ្ទាល់។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា យ៉ាងហោចណាស់ ពេលដែលគាត់បានទស្សនាការចាក់ផ្សាយឡើងវិញ នូវប្រកួតនោះ គាត់នឹងមិនមានអារម្មណ៍ភ័យអរ ពេលដែលការប្រកួតជិតដល់ចុងបញ្ចប់។ ព្រោះគាត់បានដឹងរួចហើយថា ក្រុមមួយណាឈ្នះ។
យើងមិនដឹងថា ថ្ងៃស្អែកនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងខ្លះទេ។ ថ្ងៃខ្លះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ធុញទ្រាន់ និងហត់នឿយ តែថ្ងៃខ្លះ យើងមានអារម្មណ៍ថា សប្បាយរីករាយ។ តែនៅមានពេលខ្លះទៀត ជីវិតយើងអាចមានការលំបាក និងឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង អស់រយៈពេលយូរទៀតផង។
ប៉ុន្តែ ទោះជីវិតយើងមានការឡើងចុះៗយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចជាប់នៅ ក្នុងសន្តិភាពរបស់ព្រះ យ៉ាងមានសុវត្ថិភាព។ ព្រោះយើងដឹង អំពីចុងបញ្ចប់នៃរឿងជីវិតរបស់យើង គឺដឹងថា យើងជាអ្នកឈ្នះ។
ព្រះគម្ពីរវិវរណៈ ដែលជាកណ្ឌចុងក្រោយនៃព្រះគម្ពីរ បានបើកវាំងនន បង្ហាញឆាកឈុតចុងក្រោយនោះ ដែលមានលក្ខណៈគួរឲ្យចង់ទស្សនា។ សាវ័កយ៉ូហានបានពិពណ៌នា អំពីឈុតឆាកនៃជ័យជម្នះដែលគួរឲ្យទស្សនាបំផុតនោះ បន្ទាប់ពីការឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងការអាក្រក់ជាចុងក្រោយ(២០:១០,១៤)។ នៅពេលនោះ ព្រះទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងគេ គេនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយព្រះអង្គទ្រង់ក៏នឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ(ខ.៣) ហើយទ្រង់ក៏បានជូតទឹកភ្នែក…
ខ្សែបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ
នៅកន្លែងប្រកួតជិះស្គីតាមជម្រាលភ្នំ ច្រើនតែមានគំនូសបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ ដែលគេបានគូសចំណាំពីលើផ្ទៃព្រឹលពណ៌ស ដោយបាញ់ថ្នាំពណ៌ខៀវពីលើ។ ខ្សែបន្ទាត់កោងៗទាំងនោះអាចជារូបភាពដែលរំខានទស្សនិកជន ប៉ុន្តែ វាពិតជាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះជោគជ័យ និងសុវត្ថិភាពរបស់កីឡាករដែលកំពុងប្រកួត។ ពណ៌នោះបានជួយនាំផ្លូវអ្នកប្រកួត ឲ្យទៅតាមផ្លូវ ដែលឆាប់ចុះទៅដល់ជើងភ្នំ។ ម្យ៉ាងទៀត ពណ៌នោះក៏លេចឡើងច្បាស់ល្អ នៅលើផ្ទៃព្រិលពណ៌សរ គឺមានសារៈសំខាន់ចំពោះសុវត្ថិភាពរបស់កីឡាករដែលកំពុងតែជិះស្គីបោះពួយចុះពីលើជម្រាលភ្នំ ក្នុងល្បឿនដ៏លឿន។
ស្តេចសាឡូម៉ូនបានប្រៀនប្រដៅបុត្ររបស់ទ្រង់ទាំងប៉ុន្មានឲ្យស្វែងរកប្រាជ្ញា ដោយសង្ឃឹមថា ប្រាជ្ញានឹងជួយពួកគេឲ្យមានសុវត្ថិភាព នៅផ្លូវប្រកួតនៃជីវិត។ ប្រាជ្ញាជួយនាំពួកគេ ធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដ៏ទៀងត្រង់ ហើយជួយការពារមិនឲ្យពួកគេជំពប់ដួល(សុភាសិត ៤:១១-១២)។ ក្នុងនាមទ្រង់ជាបិតារបស់ពួកគេ ទ្រង់សង្ឃឹមថា ពួកគេបានអរសប្បាយនឹងជីវិតពេញបរិបូរ ដែលជៀសផុត ពីការខូចខាត ដែលកើតឡើងពីការរស់នៅ ដាច់ឆ្ងាយពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់។
ព្រះទ្រង់ជាព្រះវរបិតាដែលមានព្រះជន្មរស់នៃយើង ដែលបានប្រទានយើងនូវប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ សម្រាប់នាំផ្លូវយើង គឺដូចជាខ្សែបន្ទាត់ពណ៌ខៀវ នៅកន្លែងប្រណាំងស្គី។ ទ្រង់ឲ្យយើងមានសេរីភាព នៅក្នុងការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិត ហើយប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលទ្រង់ប្រទាន សម្រាប់ដឹកនាំផ្លូវយើង គឺជាជីវិតដល់អស់អ្នកណាដែលស្វែងរក(ខ.២២)។ ពេលណាយើងងាកចេញពីការអាក្រក់ ហើយដើរជាមួយទ្រង់ ផ្លូវរបស់យើងនឹងបានភ្លឺឡើង ដោយសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ដោយជួយទប់ជើងយើង មិនឲ្យជំពប់ដួល ហើយដឹកនាំយើង ឆ្ពោះទៅមុខ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.១២,១៨)។—KIRSTEN HOLMBERG
តើយើងកំពុងតែដើរថយក្រោយឬ?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានមើលវីដេអូឯកសារមួយ របស់ក្រុមអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តអង់គ្លេស ដែលក្នុងនោះពួកគេបានថតសកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីផ្លេននើរី អូ ខុនន័រ(Flannery O’Connor) នៅក្នុងកសិដ្ឋានរបស់ក្រុមគ្រួសារគាត់ កាលគាត់ មានអាយុ៦ឆ្នាំ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៣២។ នៅសម័យក្រោយមកទៀត អ្នកស្រីផ្លេននើរីបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញរបស់អាមេរិក។ កាលគាត់នៅតូច គាត់ចេះបង្រៀនសត្វមាន់មួយក្បាល ឲ្យដើរថយក្រោយ ធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកផលិតវីដេអូនោះមានការចង់ដឹងចង់ឃើញគាត់សម្តែងដោយផ្ទាល់។ ក្រៅពីស្នាដៃនិពន្ធរឿងប្រលោមលោកដ៏ល្បី ខ្ញុំគិតថា ខ្សែវីដេអូនេះជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃប្រវត្តិរបស់គាត់ ដែលបានផ្តល់ឲ្យនូវន័យធៀបដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ដោយសារអ្នកស្រីផ្លេនើរីមានសមត្ថភាពខ្ពស់នៅក្នុងផ្នែកអក្សរសាស្រ្ត និងមានជំនឿរឹងមាំ គាត់បានចំណាយពេល៣៩ឆ្នាំ នៅក្នុងការដើរផ្ទុយនឹងការវិវត្តន៍ទៅមុខរបស់វប្បធម៌ និងសង្គម។ អ្នកបោះពុម្ភផ្សាយ និងអ្នកអានសៀវភៅគាត់ មានការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលគាត់បានបញ្ចូលក្នុងការនិពន្ធរបស់គាត់ ដែលមានភាពផ្ទុយស្រឡះពីការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ។
ការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលផ្ទុយនឹងប្រពៃណី និងទំនៀមទំលាប់របស់លោកិយ គឺជារឿងដែលជៀសមិនរួច សម្រាប់អ្នកដែល ពិតជាយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ កណ្ឌគម្ពីរភីលីពបានបង្រៀនយើងថា ទោះព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈជាព្រះមួយរយភាគរយក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានធ្វើអ្វី ដូចការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សឡើយ(២:៦)។ ទ្រង់មិនបានប្រើអំណាចទ្រង់ “ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន” ប៉ុន្តែ “ទ្រង់បានបន្ទាបព្រះកាយ ឲ្យទាបបំផុត ដោយយកភាពជាបាវបម្រើ”(ខ.៦-៧)។ ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត តែទ្រង់បានចុះចូលនឹងព្រះទ័យព្រះវរបិតា រហូតអស់ព្រះជន្ម ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គមិនបានបង្ហាញកិត្យានុភាព តែបានឱបក្រសោបយកការបន្ទាបខ្លួន។ ទ្រង់មិនបានដណ្តើមអំណាច តែបានលះបង់ការគ្រប់គ្រង។ និយាយរួម លោកិយគិតថា ទ្រង់ដើរថយក្រោយ…
តើយើងនឹងរាប់អានគេទេ?
ថ្ងៃមួយ អ្នកស្រីសឺលី(Shirley) បានផ្តេកខ្លួនពីលើសាឡុង បន្ទាប់ពីមានការនឿយហត់ពេញមួយថ្ងៃ។ នាងក៏បានមើលតាមបង្អួចឃើញប្តីប្រពន្ធមួយគូរ ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងនាង កំពុងតែខំប្រឹងដកបង្គោលចាស់ៗចេញ ពីផ្នែកទីមួយនៃរបងផ្ទះ ក្នុងទីធ្លាផ្ទះរបស់ខ្លួន ដែលមានផ្លាកសញ្ញាដាក់ពីលើថា “មិនគិតថ្លៃ”។ អ្នកស្រីសឺលីក៏បានហៅស្វាមីរបស់គាត់ រួចនាំគ្នាចេញទៅជួយពួកគេ។ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងដកបង្គោលចេញ ហើយប្រមៀលវាទៅដល់ចិញ្ចើមផ្លូវទីក្រុង និងនៅកៀនជ្រុងផ្ទះរបស់អ្នកទាំងពីរ ដោយធ្វើបណ្តើរ អស់សំណើចបណ្តើរ។ ពេលដែលពួកគេវិលមករកផ្នែកទីពីរនៃរបងផ្ទះនោះ ស្រ្តីនោះក៏បានសួរអ្នកស្រីសឺលីថា “តើអ្នកចង់ធ្វើជាមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំទេ?” នាងក៏បានឆ្លើយថា “ចាស ខ្ញុំនឹងធ្វើជាមិត្តភក្តិរបស់អ្នក”។ ក្រោយមក អ្នកស្រីសឺលីក៏បានដឹងថា មិត្តភក្តីថ្មីរបស់នាង ដែលជាជនជាតិវៀតណាមចេះនិយាយភាសាអង់គ្លេសតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយនាងមានភាពឯកោ ព្រោះកូនៗរបស់នាងបានពេញវ័យអស់ហើយ ហើយក៏បានផ្លាស់ទៅរស់នៅតំបន់ផ្សេង ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយផ្លូវធ្វើដំណើរប្រហែលពីរបីម៉ោង។
ក្នុងបទគម្ពីរបរិទេវ ព្រះជាម្ចាស់បានរំឭកជនជាតិអ៊ីសា្រអែលថា ពួកគេធ្លាប់រស់នៅជាអ្នកស្រុកក្រៅ(១៩:៣៤) ហើយទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគេអំពីរបៀបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ(ខ.៩-១៨)។ ព្រះជាម្ចាស់បានញែកពួកគេ ឲ្យធ្វើជារាស្រ្តរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេត្រូវធ្វើជាព្រះពរសម្រាប់ “អ្នកជិតខាង”របស់ខ្លួន ដោយស្រឡាញ់គេ ដូចខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវជាព្រះពរដ៏ប្រសើរបំផុតមកពីព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ ទ្រង់បានយកព្រះបន្ទូលព្រះវរបិតាទ្រង់ មកថ្លែងឡើងវិញ សម្រាប់យើងរាល់គ្នាថា “ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង … ហើយត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង”(ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។
តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគ្រីស្ទ គង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា យើងអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកដទៃ…
ការជួបជុំឡើងវិញនៅចុងបញ្ចប់
កាលខ្ញុំនៅរៀន ខ្ញុំបានចាប់ចិត្តស្រឡាញ់នារីម្នាក់ ឈ្មោះ សារ៉ាលីន(Saralyn)។ នាងមានសម្លេងសើចដែលពិរោះអស្ចារ្យលើសគេ។ ខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា នាងបានដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងឬអត់ទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសង្ស័យថា នាងប្រហែលជាដឹង។ បន្ទាប់ពីយើងរៀនចប់ យើងក៏បាត់ការទាក់ទង។ ជីវិតរបស់យើងក៏បានធ្វើដំណើរតាមទិសដៅផ្សេងគ្នា។
ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានបន្តការទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំ នៅតាមបណ្តាញអ៊ីនធើណិត ហើយខ្ញុំក៏មានទុក្ខជាទម្ងន់ ពេលដែលបានទទួលដំណឹងថា សារ៉ាលីនបានលាចាកលោកហើយ។ ខ្ញុំចង់ដឹងអំពីទិសដៅនៃជីវិតរបស់នាង ក្នុងអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ ការបាត់បង់មិត្តភក្តិ និងសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ បានបន្តកើតមាន ខណៈពេលដែលខ្ញុំមានវ័យកាន់តែចាស់។ ប៉ុន្តែ មនុស្សជាច្រើនបានជៀសវាងការជជែកគ្នា អំពីបញ្ហានេះ។
ខណៈពេលដែលយើងនៅមានទុក្ខព្រួយ យើងអាចមានសង្ឃឹមថា សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបញ្ចប់ឡើយ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១៥:៥៤-៥៥។ បន្ទាប់ពីការស្លាប់ គឺមានការរស់ឡើងវិញ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍អំពីក្តីសង្ឃឹមនេះ ដោយផ្អែកទៅលើការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលពិតជាបានកើតឡើងមែន(ខ.១២) ហើយគាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ទៀតថា “បើព្រះគ្រីស្ទមិនបានរស់ឡើងវិញ នោះដំណឹងដែលយើងខ្ញុំផ្សាយនេះ ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ឥតអំពើដែរ”(ខ.១៤)។ បើសិនជាយើងមានក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅតែក្នុងជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ នោះយើងពិតជាគួរឲ្យអាណឹតណាស់(ខ.១៩)។
ថ្ងៃមួយ យើងនឹងបានជួបពួកគេម្តងទៀត គឺជួបអ្នកដែលបាន “គេងលក់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ”(ខ.១៨) ដែលអាចជាជីដូនជីតា ឪពុកម្តាយ មិត្តភក្តិ និងអ្នកជិតខាង ឬសូម្បីតែមិត្តរួមថ្នាក់ដែលយើងធ្លាប់ស្រឡាញ់ក៏ដោយ។
សេចក្តីស្លាប់មិនមែនជាចុងបញ្ចប់ទេ។…
ពន្លឺដែលនាំផ្លូវ
មានភោជ្ជនីដ្ឋានមួយមានលក្ខណៈគួរឲ្យស្រឡាញ់ តែងងឹតបន្តិច។ នៅក្នុងភោជ្ជនីយដ្ឋាននោះ គេឃើញមានតែទៀនតូចមួយដើម ដែលកំពុងបញ្ចេញពន្លឺភ្លឹបភ្លែតៗ នៅលើតុនីមួយៗ។ ភ្ញៀវដែលមកញាំអាហារនៅទីនោះបានប្រើពន្លឺចេញពីទូរស័ព្ទរបស់ពួកគេ ដើម្បីមើលបញ្ជីមុខម្ហូប ឬមីនុយ និងមើលទៅអ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅតុជាមួយខ្លួន ហើយថែមទាំងបានប្រើពន្លឺរបស់ទូរស័ព្ទនោះ ដើម្បីមើលអាហារដែលពួកគេកំពុងបរិភោគផងដែរ។
ទីបំផុតភ្ញៀវម្នាក់បានងើបចេញពីកៅអីរបស់គាត់យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ហើយដើរទៅរកអ្នកបម្រើម្នាក់ ដោយសួរសំណួរដ៏សាមញ្ញថា “តើអ្នកអាចបើកភ្លើងបានទេ?” មុនយូរប៉ុន្មាន អំពូលនៅជាប់ពិដានក៏បានបញ្ចេញពន្លឺដ៏កក់ក្តៅ ហើយបន្ទប់ទាំងមូលក៏បានលាន់ឮសម្លេងទះដៃអបអរ។ ប៉ុន្តែ គេក៏បានឮសម្លេងសើច និងសម្លេងជជែកគ្នាយ៉ាងរីករាយ ហើយក៏ឮពាក្យថា អរគុណ។ ស្វាមីរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំក៏បានបិទទូរស័ព្ទរបស់គាត់ រួចចាប់កាន់ស្លាបព្រាសម ហើយនិយាយជំនួសយើងទាំងអស់គ្នាថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង! តោះ យើងញាំបាយ”។
ពេលល្ងាចដ៏ងងឹតរបស់យើង បានប្រែជាសប្បាយអឹកធឹក បន្ទាប់ពីគេបានចុចកុងតាក់តែបន្តិច ដើម្បីបើកភ្លើង។ ការបើកភ្លើង នៅកន្លែងញាំអាហារដែលងងឹត ជារឿងសំខាន់ ប៉ុន្តែ តើការស្គាល់ប្រភពពិតប្រាកដនៃពន្លឺដ៏ពិត មានសារៈសំខាន់ជាងអម្បាលម៉្មាន? ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង” នៅថ្ងៃទីមួយ ដែលទ្រង់បង្កើតចក្រវាល ហើយ “ពន្លឺក៏មានឡើង”(លោកុប្បត្តិ ១:៣)។ បន្ទាប់មក “ព្រះទ្រង់ឃើញពន្លឺនោះក៏យល់ថាជាល្អហើយ”(ខ.៤)។
ពន្លឺបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះយើងរាល់គ្នា។ ពន្លឺរបស់ទ្រង់បានចង្អុលបង្ហាញយើងឲ្យងាកទៅរកព្រះយេស៊ូវ ជាពន្លឺនៃលោកិយ(យ៉ូហាន ៨:១២) ដែលបានដឹកនាំយើងចេញពីភាពងងឹតនៃអំពើបាប។ ពេលយើងដើរក្នុងពន្លឺទ្រង់ យើងរកឃើញផ្លូវដែលមានពន្លឺចែងចាំង ឆ្ពោះទៅរកជីវិត ដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់។ ព្រះអង្គជាអំណោយដែលភ្លឺបំផុត…
ការរអិលចុះតាមផ្លូវចោទ
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានរៀនជិះស្គីលើទឹកកក។ ខ្ញុំក៏បានជិះស្គីតាមពីក្រោយកូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះចស(Josh) ចុះពីលើចំណោតដែលមិនសូវចោទខ្លាំង។ ដោយសារខ្ញុំរវល់តែមើលគាត់ ខ្ញុំមិនបានដឹងសោះថា គាត់បានបត់ចុះតាមផ្លូវដែលចោទបំផុត នៅលើភ្នំ ហើយខ្ញុំក៏បានបោះពួយចុះតាមចំណោទនោះយ៉ាងលឿន ដោយមិនត្រង់ផ្លូវ។ ជាការពិតណាស់ ពេលនោះ ខ្ញុំបានបាត់បង់ម្ចាស់ការទាំងស្រុង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៤១ បានបង្ហាញថា យើងងាយនឹងរអិលធ្លាក់ចុះតាមផ្លូវចោទរបស់អំពើបាប។ ដើម្បីជៀសវាងការរអិលនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវអធិស្ឋាន។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “សូមកុំឲ្យចិត្តទូលបង្គំល្អៀងទៅខាងសេចក្តីអាក្រក់ណា ដើម្បីប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាមួយនឹងមនុស្ស ដែលតែងតែធ្វើការទុច្ចរិតឡើយ”(ខ.៤)។ ការអធិស្ឋាន ក្នុងបទគម្ពីរនេះ គឺស្របតាមការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានទូលសូមថា “សូមកុំនាំយើងខ្ញុំទៅកាន់សេចក្តីល្បួងឡើយ តែសូមប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរួចពីសេចក្តីអាក្រក់វិញ”(ម៉ាថាយ ៦:១៣)។ ព្រះទ្រង់បានស្តាប់ឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋាននេះ ដោយសេចក្តីល្អរបស់ទ្រង់។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចប្រើមិត្តភក្តិដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើង ដើម្បីបញ្ជៀសយើងចេញពីអំពើបាបផងដែរ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យមនុស្សសុចរិតវាយទូលបង្គំចុះ នោះនឹងបានជាគុណ
ហើយឲ្យគេប្រដៅទូលបង្គំផង នោះនឹងបានដូចជាប្រេងចាក់លាបលើក្បាល ឯក្បាលរបស់ទូលបង្គំនឹងមិនប្រកែកទេ”(ទំនុកដំកើង ១៤១:៥)។ យើងច្រើនតែជួបការល្បួង ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺយើងមិនតែងតែដឹងថា យើងកំពុងតែដើរផ្លូវខុសនោះទេ។ តែមិត្តភក្តិដ៏ពិតអាចជួយបញ្ជៀសយើង ចេញពីអំពើបាប។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ តែឯការថើបរបស់ខ្មាំងសត្រូវ នោះជាសេចក្តីបញ្ឆោតវិញ”(សុភាសិត ២៧:៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងពិបាកនឹងទទួលយកការស្តីបន្ទោស តែបើយើងមើលឃើញថា គាត់បានស្តីបន្ទោសយើង…
តើអ្នកចង់បន្សល់ទុកកេរដំណែលអ្វី?
លោកថូម៉ាស អេឌីសិន(Thomas Edison) បានឆ្នៃបង្កើតអំពូលភ្លើងដំបូងគេ ដែលអាចប្រើប្រាស់បាន។ លោកយ៉ូណាស សក(Jonas Salk) បានបង្កើតវ៉ាក់សាំងជម្ងឺគ្រុនស្វិតដៃជើង។ អ្នកស្រីអេមី ខាមៃឃល(Amy Carmichael) បាននិពន្ធបទទំនុកសកលជាច្រើន ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនបានច្រៀង នៅក្នុងកម្មវីធីថ្វាយបង្គំព្រះ។ ប៉ុន្តែ ចុះចំណែកឯអ្នកវិញ? តើព្រះជាម្ចាស់បានដាក់អ្នកនៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីអ្វីដែរ? តើអ្នកនឹងប្រើជីវិតរបស់អ្នក យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ?
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក៤ បានប្រាប់យើងថា នាងអេវ៉ា “បានមានផ្ទៃពោះ ហើយក៏បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ ឈ្មោះកាអ៊ីន”។ បន្ទាប់ពីនាងបានពរកាអ៊ីនជាលើកទីមួយ នាងក៏បានប្រកាស់ថា នាងបង្កើតបានកូនប្រុសមួយ ដោយព្រះអម្ចាស់បានប្រោសប្រទានដល់នាង(ខ.១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងអេវ៉ាបានបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍ដ៏រំភើបរីករាយបំផុត ដែលកូនទីមួយរបស់នាងបានចាប់កំណើត បានជានាងប្រកាស់ថា កូននោះ គឺជាការប្រោសប្រទានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ពោលគឺនាងបានពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់ព្រះអង្គ។ ទីបំផុត តាមរយៈពូជរបស់នាងអេវ៉ា ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ នាងបានបន្សល់នូវកេរដំណែលដ៏អស្ចារ្យ!
ការបំពេញតួនាទីជាឪពុកម្តាយ ស្ថិតក្នុងចំណោមការរួមចំណែកដ៏យូរអង្វែង ជួយដល់ពិភពលោកនេះ។ ការរួមចំណែកជួយនោះ ក៏រាប់បញ្ចូលសកម្មភាពមានប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលអ្នកបានធ្វើ ដែលមានដូចជាការសរសេរនិពន្ធ ការកាត់ដេរខោអាវ ឬការគូរគំនូរជាដើម។ ម្យ៉ាងទៀត អ្នកអាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ សម្រាប់អ្នកដែលស្រេកឃ្លានឥទ្ធិពលនៃការកោតខ្លាចព្រះ។ ពុំនោះទេ ការរួមចំណែករបស់អ្នកនឹងបន្តកើតមាន តាមរបៀបដែលអ្នកនឹកស្មានមិនដល់ បន្ទាប់ពីអ្នកបានលាចាកលោកនេះ។…
ព្រះអង្គមិនដែលប្រែប្រួល
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ឃែរី(Cari) បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងសាន់តា បាបារ៉ា រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដើម្បីចូលរួមកម្មវិធីជួបជុំមិត្តរួមជំនាន់ នៅមហាវិទ្យាល័យ។ ទីក្រុងនោះជាកន្លែងដែលយើងបានជួបគ្នា និងធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ កាលពី៣៥ឆ្នាំមុន។ យើងមានគម្រោងទៅលេងកន្លែងមួយចំនួន ដែលយើងធ្លាប់បានចំណាយពេលដ៏ល្អបំផុតជាមួយគ្នា កាលវ័យយុវជន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងទៅដល់ទីតាំងរបស់ភោជ្ជនីយដ្ឋានមីស៊ីកូដែលយើងចូលចិត្តជាងគេ យើងបែរជាឃើញហាងផ្គត់ផ្គង់គ្រឿងសំណង់នៅទីនោះទៅវិញ។ តែយើងបានឃើញផ្លាកដែកមួយ ដែលគេបានព្យួរនៅលើជញ្ជាំង ជាការរំឭកដល់ភោជ្ជនីយដ្ឋាននេះ ដែលបានបម្រើសហគមន៍នៅទីនោះអស់រយៈពេល៤ទសវត្សរ៍មកហើយ។
ខ្ញុំក៏បានមើលទៅផ្លូវដើរ ដ៏សោះកក្រោះ ដែលពីមុនបានលម្អរដោយតុកៅអី និងឆ័ត្រពណ៌ចម្រុះ ដ៏ស្រស់ស្អាត។ នៅទីនោះ ពិតជាមានការប្រែប្រួលច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះជាអ្វីៗមានការប្រែប្រួលយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានពោលយ៉ាងសោកសៅថា “ចំណែកឯមនុស្ស ថ្ងៃអាយុរបស់គេធៀបដូចជាស្មៅ គេរីកឡើងដូចជាផ្កានៅទីវាល។ ដ្បិតកាលណាខ្យល់បក់មកត្រូវ នោះក៏សូន្យបាត់ទៅ ហើយកន្លែងនោះមិនស្គាល់វាទៀត។តែសេចក្តីសប្បុរសនៃព្រះយេហូវ៉ាស្ថិតស្ថេរនៅ តាំងពីអស់កល្បដរាបដល់អស់កល្បជានិច្ច ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ សេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ក៏នៅរហូតដល់កូនចៅគេតទៅ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៥-១៧)។ នៅចុងបញ្ចប់នៃទំនុកមួយនេះ ស្តេចដាវីឌក៏បានបន្លឺសម្លេងថា “ព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ”(ខ.២២)។
លោកហេរ៉ាគ្លីទើស(Heraclitus) ដែលជាទស្សនវិទូបុរាណ បានមានប្រសាសន៍ថា “មនុស្សមិនដែលចុះទៅក្នុងទឹកទន្លេដដែល ជាលើកទីពីរឡើយ”។ បានសេចក្តីថា អ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនយើង មានការផ្លាស់ប្តូរជានិច្ច ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែដដែល…
បើកបង្ហាញការអាថ៌កំបាំង
ថ្ងៃមួយ នៅពេលខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ ខ្ញុំបានឃើញស្បែកជើងកែងមួយគូរ នៅក្បែរផ្លូវឡាន។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ស្បែកជើងនោះ ជារបស់នរណា។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បានដាក់វា នៅក្នុងរោងដាក់ឡាន ទុកឲ្យលីសា កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលនាងត្រឡប់មកផ្ទះ ដើម្បីមកទទួលកូនរបស់នាង។ ប៉ុន្តែ នៅពេលខ្ញុំសួរលីសា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា វាមិនមែនជារបស់នាងទេ។ តាមការពិត នៅក្នុងគ្រួសាររបស់យើង គ្មាននរណាម្នាក់ ថាស្បែកជើងនោះ ជារបស់ខ្លួនទេ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏យកវា ទៅទុកនៅកន្លែងដើមវិញ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ស្បែកជើងនោះ ក៏បានបាត់ទៅ។ នេះជារឿងដ៏អាថ៌កំបាំង!
តើអ្នកដឹងទេថា សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីការអាថ៌កំបាំងមួយ នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់? ប៉ុន្តែ ការអាថ៌កំបាំងដែលគាត់បានរៀបរាប់ គឺខុសពីរឿងស៊ើបអង្កេត។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ជំពូក៣ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ អំពីអាថ៌កំបាំងមួយ ដែល “កាលនៅអស់ទាំងគ្រាជាន់មុន មិនបានប្រទានឲ្យពួកមនុស្សជាតិស្គាល់” (ខ.៥) ។ គាត់បានបកស្រាយអំពីអាថ៌កំបាំងនេះថា កាលពីអតីតកាល ព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែងអង្គទ្រង់ តាមរយៈសាសន៍អ៊ីស្រាអែល តែឥឡូវនេះវិញ ទ្រង់បានបើកសម្តែង តាមរយៈព្រះយេស៊ូវថា ពួកសាសន៍ដទៃ ដែលនៅក្រៅសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ក៏អាច “គ្រងមរតកជានឹងមួយអ៊ីស្រាអែលផងដែរ” (ខ.៦)។…