ជីវិតដែលមានទម្លាប់ច្រៀងសរសើរព្រះ
ម្តាយរបស់លោកវ៉លលេស ស្ទេកន័រ(Wallace Stegner) បានលាចាកលោក ក្នុងអាយុ៨០ឆ្នាំ។ ពេលដែលលោកវ៉លលេសមានអាយុ៨០ឆ្នាំ ទីបំផុតគាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ផ្ញើទៅម្តាយគាត់ ទោះវាបានយឺតពេលទៅហើយក្តី។ នៅក្នុងសំបុត្រនោះ គាត់បានសរសើរចរិយាសម្បត្តិរបស់ម្តាយគាត់ដែលជាស្រ្តី បានរៀបការ និងចិញ្ចឹមកូនប្រុសពីរនាក់ ក្នុងភាពយ៉ាប់យឺនយ៉ាងខ្លាំង នៅភាគខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក។ ម្តាយរបស់គាត់ជាឧត្តមភរិយា និងម្តាយ ដែលចូលចិត្តលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ទោះពួកគេជាមនុស្សដែលគេមិនចង់រាប់អានក៏ដោយ។ លោកវ៉លលេសបាននឹកចាំ អំពីកម្លាំងដែលម្តាយរបស់គាត់បានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈការបន្លឺសម្លេងច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ។ គឺដូចដែលលោកវ៉លលេសបានសរសេរថា “អ្នកម្តាយតែងតែស្វែងរកឱកាសច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះជានិច្ច”។ ដរាបណាម្តាយរបស់គាត់នៅមានជីវិត ម្តាយរបស់គាត់បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ដោយការដឹងគុណព្រះ សម្រាប់ព្រះពរទាំងតូចទាំងធំ។
អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏បានស្វែងរកឱកាសច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះផងដែរ។ គាត់ច្រៀងនៅពេលដែលគាត់ជួបរឿងល្អ ក៏ដូចជានៅពេលដែលគាត់ជួបរឿងអាក្រក់។ គាត់មិនបានច្រៀងដោយបង្ខំចិត្ត តែគាត់បានច្រៀង ដោយចិត្តដែលចង់ ឆ្លើយតប ចំពោះ “ព្រះដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(១៤៦:៦) និងបានប្រទានអាហារដល់អ្នកស្រេកឃ្លាន(ខ.៧) និង “ប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ”(ខ.៨) ហើយ “បានចិញ្ចឹមក្មេងកំព្រា និងស្រ្តីមេម៉ាយ”(ខ.៩)។ ការច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ គឺជាទម្លាប់នៃការរស់នៅដ៏ល្អ ដែលជួយឲ្យយើងមានកម្លាំងឡើង ខណៈពេលដែលយើងទុកចិត្តលើព្រះរបស់លោកយ៉ាកុប ដែលមានព្រះទ័យស្មោះត្រង់ជារៀងរហូត(ខ.៥-៦)។
ដែលយើងមានសម្លេងពិរោះឬអត់ គឺមិនមែនជាបញ្ហាឡើយ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺយើងច្រៀងដើម្បីឆ្លើយតប ចំពោះសេចក្តីល្អដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាទម្លាប់នៃការរស់នៅដ៏ល្អ។ សូមយើងច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ នៅក្នុងចិត្តយើងផងដែរ។—JOHN BLASE
ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច
មានពេលមួយ អេលដុន(Eldon) ដែលជាក្មេងអាយុ៥ឆ្នាំ បានស្តាប់លោកគ្រូគង្វាលជជែកគ្នា អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មកផែនដី។ អេដុនក៏បានដកដង្ហើមធំ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលអធិស្ឋានអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់ការសុគត ជំនួសយើងរាល់គ្នា។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះក៏បាននិយាយ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “អូហ៍ទេ តើព្រះអង្គសុគតមែនឬ?”
ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតនៅលើផែនដី មានមនុស្សដែលចង់ឲ្យព្រះអង្គសុគត។ ពួកអ្នកប្រាជ្ញបានមកទីក្រុងយេរូសាឡិម ក្នុងអំឡុងរាជនៃស្តេចហេរ៉ូឌ ហើយបានសួរគេថា “តើព្រះអង្គដែលប្រសូតមក ធ្វើជាស្តេចសាសន៍យូដា ទ្រង់គង់នៅឯណា ពីព្រោះយើងបានឃើញផ្កាយរបស់ទ្រង់ ពីទិសខាងកើតមក ហើយយើងមកថ្វាយបង្គំទ្រង់”(ម៉ាថាយ ២:២)។ ពេលស្តេចហេរ៉ូឌជ្រាបអំពីរឿងនេះ ទ្រង់ក៏មានការភ័យខ្លាចថា ថ្ងៃមួយ ព្រះយេស៊ូវនឹងដណ្តើមរាជរបស់ទ្រង់មិនខាន។ ហេតុនេះហើយ ទ្រង់ក៏បានចេញបញ្ជាឲ្យគេសម្លាប់ក្មេងប្រុសទាំងអស់ នៅភូមិបេថ្លេហិម ដែលមានអាយុចាប់ពី២ឆ្នាំចុះក្រោម។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានការពារព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដោយចាត់ទេវតាមួយអង្គ ឲ្យមកដាស់តឿនឪពុកម្តាយទ្រង់ ឲ្យចាកចេញពីតំបន់នោះ។ ពួកគេក៏បានភាសខ្លួន ហើយព្រះអង្គក៏បានរួចផុតពីការតាមសម្លាប់នៅពេលនោះ(ខ.១៣-១៨)។
ព្រះយេស៊ូវក៏បានបញ្ចប់ព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះអង្គដោយជោគជ័យ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សឲ្យរួចពីបាប។ គេបានចម្អកឲ្យទ្រង់ ដោយដាក់ផ្លាកពីលើឈើឆ្កាងទ្រង់ ដោយមានអក្សរសរសេរថា “នេះឈ្មោះយេស៊ូវ ជាស្តេចសាសន៍យូដា”(២៧:៣៧)។ ប៉ុន្តែ បីឆ្នាំថ្ងៃក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដោយជ័យជម្នះ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានយាងត្រឡប់ទៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានគង់នៅលើបល្ល័ង្ក ធ្វើជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច(ភីលីព ២:៨-១១)។
ព្រះដ៏ជាស្តេចបានសុគត ដើម្បីលោះបាបយើងរាល់គ្នា។ ចូរយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះអង្គសោយរាជលើចិត្តរបស់យើងផងដែរ។—ANNE…
ចូលកន្លែងដែលយើងមិនស្គាល់
មនុស្សបាននិយាយតគ្នាពីមាត់មួយទៅមាត់មួយថា នៅចុងផែនទីនៃមជ្ឈិមសម័យ មានព្រំប្រទល់នៃចុងបំផុតនៃពិភពលោក ដែលអ្នកបង្កើតផែនទីនោះបានគិតថា បើគេឆ្លងកាត់ព្រំប្រទល់នោះ គឺនឹងជួយរឿងជាច្រើនដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ គេនឹងជួបសត្វនាគ ហើយជាញឹកញាប់ គេក៏បានពិពណ៌នាផងដែរថា មានសត្វចម្លែកដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច កំពុងតែសម្ងំចាំវាយឆ្មក់មនុស្ស។
មានភស្តុតាងមិនច្រើនទេ ដែលបានបញ្ជាក់ថា អ្នកគូផែនទីនៅមជ្ឈិមសម័យ ពិតជាបានប្រឌិតរឿងនេះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចូលចិត្តគិតថា ពួកគេអាចសរសេរយ៉ាងដូចនេះមែន។ បើសិនខ្ញុំជាពួកគេវិញ ខ្ញុំក៏ប្រហែលគិតដូចមនុស្សនៅសម័យនោះផងដែរ ហើយខ្ញុំក៏នឹងសរសេរផងដែរថា នៅទីនោះ “មានសត្វនាគដ៏កាចសាហាវ” ដើម្បីធ្វើការដាស់តឿនមនុស្សកុំឲ្យផ្សងគ្រោះថ្នាក់ ធ្វើដំណើរទៅតំបន់ដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ដែលគេមិនដែលឃើញនរណាម្នាក់ទៅដល់ ព្រោះពួកគេមិនទំនងជាជួបរឿងល្អទេ។
ប៉ុន្តែ វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សយើងចូលចិត្តការពារខ្លួនឯង និងជៀសវាងការប្រថុយប្រថាន តែខ្ញុំក៏ត្រូវមានសេចក្តីក្លាហាន នៅក្នុងការធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅឲ្យខ្ញុំធ្វើផងដែរ(២ធីម៉ូថេ ១:៧)។
សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា នៅក្នុងលោកិយ៍ដែលមានបាប ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយចិត្តក្លាហាន អាចជួបរឿងឈឺចាប់ នៅពេលខ្លះ(ខ.៨)។ ប៉ុន្តែ រឿងអីដែលយើងមិនអាចដើរតាមព្រះអង្គ បើសិនជាព្រះអង្គបាននាំយើងចេញពីសេចក្តីស្លាប់ ចូលទៅក្នុងជីវិត ហើយបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅក្នុងយើង ហើយធ្វើការតាមរយៈយើងហើយនោះ(ខ.៩-១០,១៤)?
ពេលណាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានយើងនូវអំណោយដ៏អស្ចារ្យនេះហើយ យើងមិនត្រូវរាថយ ដោយការភ័យខ្លាចឡើយ។ ព្រោះការរាថយដូចនេះ គឺអាក្រក់ជាងទុក្ខលំបាកដែលយើងនឹងជួប ក្នុងការដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវ ចូលទឹកដីដែលយើងមិនស្គាល់(ខ.៦-៨,១២)។ យើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ ដោយថ្វាយចិត្ត និងអនាគតរបស់យើង ឲ្យព្រះអង្គគ្រប់គ្រង និងសម្រេចតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.១២)។ —MONICA…
ធ្វើដូចម្តេចឲ្យអ្នកមានគ្រឹះរឹងមាំ?
អ្នកប្រហែលជាធ្លាប់ឮគេនិយាយ អំពីប៉មផ្អៀងភីសាដ៏ល្បីល្បាញ ដែលស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីតាលី ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់ឮគេនិយាយ អំពីប៉មផ្អៀង នៅក្នុងទីក្រុងសាន់ហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូទេ? គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យប៉មនោះថា ប៉មសហស្សវត្សរ៍។ វាជាអគារ៥៨ជាន់ ដែលគេបានសាងសង់ ក្នុងឆ្នាំ២០០៨។ វាបានឈរ ដោយមោទនៈភាព នៅក្នុងតំបន់ពាណិជ្ជកម្មនៃទីក្រុងសាន់ហ្វ្រាន់ស៊ីស្កូ តែវាផ្អៀងបន្តិច។
តើហេតុអ្វីបានជាវាផ្អៀង? គឺដោយសារពួកវិស្វករ មិនបានជីកគ្រឹះឲ្យមានជម្រៅ ដែលជ្រៅល្មមនឹងអាចឲ្យអគារនោះមានភាពរឹងមាំបាន។ ដូចនេះ គេកំពុងតែបង្ខំវិស្វករទាំងនោះ ឲ្យពង្រឹងគ្រឹះរបស់វាឲ្យបានរឹងមាំជាងមុន ដែលនោះជាការជួសជុល ដែលអាចអស់ទឹកប្រាក់ ច្រើនជាងការចំណាយទៅលើការសាងសង់អគារនេះទាំងស្រុង តាំងពីដើមដំបូងមក។ អ្នកខ្លះជឿថា វាជាការជួសជុលដ៏ចាំបាច់ ដើម្បីជួយការពារអគារនោះកុំឲ្យដួលរលំ ក្នុងអំឡុងពេលរញ្ជួយដី។
នេះជាមេរៀនដ៏ឈឺចាប់ សម្រាប់វិស្វករទាំងនោះ។ គ្រឹះពិតជាសំខាន់ចំពោះអគារណាស់។ ពេលដែលគ្រឹះរបស់អ្នកមិនរឹងមាំ គ្រោះមហន្តរាយអាចកើតឡើងបានយ៉ាងងាយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីរឿងនេះ នៅក្នុងការអធិប្បាយរបស់ព្រះអង្គ នៅលើភ្នំ។ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៧:២៤-២៧ ព្រះអង្គបានប្រៀបធៀបអ្នកសង់ផ្ទះពីរនាក់ ដែលម្នាក់សង់ផ្ទះនៅលើថ្ម ហើយម្នាក់ទៀតសង់នៅលើដីខ្សាច់។ ពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក មានតែផ្ទះដែលសង់នៅលើគ្រឹះរឹងមាំប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឈរនៅយ៉ាងមាំមួន។
តើអ្នកអាចរៀនសូត្រអ្វីខ្លះ ពីរឿងនេះ? ព្រះយេស៊ូវបានលើកឡើងយ៉ាងច្បាស់ថា ជីវិតរបស់យើងត្រូវតែសង់នៅលើការស្តាប់បង្គាប់ និងការទុកចិត្តព្រះអង្គ(ខ.២៤)។ ពេលណាយើងសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ ជីវិតយើងអាចរកបានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ តាមរយៈអំណាចចេស្តា និងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះគ្រីស្ទមិនបានសន្យាថា យើងនឹងរស់នៅ ដោយគ្មានព្យុះភ្លៀងក្នុងជីវិតនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ…
ក្នុងរយៈពេល១រយឆ្នាំទៀត
កាលពីឆ្នាំ១៩៧៥ លោករ៉ត សឺលីង(Rod Serling) ដែលជាអ្នកនិពន្ធខ្សែភាពយន្ត បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យគេនៅនឹកចាំអំពីគាត់ នៅក្នុងរយៈពេល១ឆ្នាំទៀតប៉ុណ្ណោះ។ លោកសឺលីងជាអ្នកផលិតរឿងភាគ ដែលបានចាក់បញ្ចាំងតាមទូរទស្សន៍ មានចំណងជើងថា តំបន់ថ្ងៃលិច ។ គាត់ចង់ឲ្យគេនិយាយទៅកាន់គាត់ថា “គាត់ជាអ្នកនិពន្ធ”។ មនុស្សភាគច្រើនអាចមើលដឹងថា ពួកគេក៏ចង់បន្សល់ទុកនូវកេរដំណែល ដូចលោកសឺលីងផងដែរ គឺដើម្បីស្វែងរកអត្ថន័យ និងភាពស្ថិតស្ថេរសម្រាប់ជីវិត។
រឿងរបស់លោកយ៉ូបបាននិយាយអំពីបុរសម្នាក់ ដែលកំពុងតែមានការពិបាក នៅក្នុងការស្វែងរកអត្ថន័យរបស់ជីវិត ក្នុងពេលដែលជីវិតរបស់គាត់កំពុងតែរួញខ្លី។ ក្នុងពេលតែមួយពព្រិចភ្នែក គាត់បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់គ្មានសល់។ បន្ទាប់មក មិត្តភក្តិគាត់ក៏បានចោទប្រកាន់គាត់ថា គាត់សម នឹងជួបជីវិតបែបនេះ។ លោកយ៉ូបក៏ថ្លែងនូវព្រះបន្ទូលដ៏មានន័យជាច្រើន ដែលគាត់ចង់ឲ្យគេនឹកចាំជារៀងរហូត។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ឱបើសិនជាពាក្យខ្ញុំបានសរសេរចុះ ឱបើបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅទៅអេះ គឺបានឆ្លាក់នៅនឹងថ្មដោយដែកឆ្លាក់ ហើយនឹងសំណទុកជារៀងរាបតទៅ”(យ៉ូប ១៩:២៣-២៤)។
ជាការពិតណាស់ ព្រះបន្ទូលដែលលោកយ៉ូបបានថ្លែងពិតជាបានកត់ទុកក្នុងសៀវភៅ និងឆ្លាក់នៅលើថ្មមែន។ យើងអាចអានពាក្យរបស់គាត់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តែលោកយ៉ូបត្រូវការអត្ថន័យរបស់ជីវិតលើសអ្វីដែលគាត់បានបន្សល់ទុក។ គាត់បានរកឃើញអត្ថន័យនៃជីវិតគាត់ នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គឺដូចដែលគាត់បានប្រកាស់ថា “ឯខ្ញុំៗដឹងថា អ្នកដែលលោះខ្ញុំទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយដល់ជាន់ក្រោយ ទ្រង់នឹងមកឈរនៅលើផែនដី”(១៩:២៥)។ ពេលដែលគាត់បានដឹងដូចនេះហើយ នោះចិត្តគាត់ក៏មានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ត្រឹមត្រូវ។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់នឹងបានឃើញព្រះអង្គនៅពេលណាមួយ ហើយចិត្តគាត់ក៏បានស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យពេលនោះឆាប់មកដល់(ខ.២៧)។
នៅទីបញ្ចប់ អ្វីដែលលោកយ៉ូបបានរកឃើញ គឺលើសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់ទៅទៀត។ គឺគាត់បានរកឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់…
ផ្កាដែលគេយកមកឲ្យដោយសម្ងាត់
មានថូផ្កាមួយធ្វើពីកែវថ្លា មានដាក់ផ្កាច័ន្ធូដែលមានរាងដូចជួង និងផ្កាធូលីពពណ៌ផ្កាស៊ីជម្ពូ ព្រមទំាងផ្កាដាហ្វូឌីលពណ៌លឿង កំពុងតែស្វាគមន៍អ្នកស្រីគីម នៅពីមុខផ្ទះគាត់។ មានអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវម្នាក់ បានទិញផ្កាពីហាងផ្កាក្នុងតំបន់ ផ្ញើមកគាត់ជារៀងរាល់ខែ អស់រយៈពេល៧ខែ ដោយមិនបានបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។ អំណោយដ៏ស្រស់ស្អាតនេះបានមកដល់ផ្ទះគាត់រៀងរាល់លើក ដោយមានខគម្ពីរលើកទឹកចិត្តនៅក្នុងក្រដាស់មួយសន្លឹកជាប់មកជាមួយ ហើយមានហត្ថលេខា ដោយពាក្យថា “ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ពីព្រះយេស៊ូវ”។
អ្នកស្រីគីមក៏បានចែករំលែករូបថតផ្កាដ៏អាថ៌កំបាំងនេះ នៅក្នុងហ្វេសប៊ុក។ ផ្កាទាំងនោះបានផ្តល់ឱកាសឲ្យគាត់អាចថ្លែងអំណរគុណ ចំពោះអំពើសប្បុរសធម៌របស់មនុស្សម្នាក់នោះ ព្រមទាំងទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដល់នាង តាមរយៈរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ពីមួយខែទៅមួយខែ ផ្កាដែលគេបានផ្ញើមកយ៉ាងអាថ៌កំបាំងនោះបានបណ្តាលឲ្យមិត្តភក្តិនាងអរព្រះគុណព្រះអង្គ សម្រាប់អំណោយនៃពេលវេលា ដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានមកគាត់។ ពេលដែលគាត់បានទុកចិត្តព្រះអង្គ តាមរយៈការតយុទ្ធនឹងជម្ងឺដំណាក់កាលចុងក្រោយ ផ្កាដែលបានរីកនៅក្នុងថូនោះ និងក្រដាស់ដែលគេបានសរសេរជាប់មកជាមួយ បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមានសេចក្តីអាណឹត និងស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ជានិច្ច។
ការដែលអ្នកផ្ញើផ្កានោះបានលាក់អត្តសញ្ញាណយ៉ាងដូចនេះ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យអនុវត្តយ៉ាងដូចនេះដែរ ពេលដែលពួកគេធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានព្រមានយើងថា យើងមិនត្រូវធ្វើការល្អនៅមុខមនុស្ស ដើម្បីឲ្យតែគេឃើញនោះឡើយ(ម៉ាថាយ ៦:១)។ យើងត្រូវធ្វើអំពើល្អ ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការថ្វាយបង្គំ ដែលបង្ហូរចេញពីចិត្ត ដែលដឹងគុណព្រះ សម្រាប់ការទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើង។ បើយើងធ្វើការល្អ ដោយសង្ឃឹមថា អ្នកដទៃនឹងគោរព ឬសរសើរយើង នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែងាកចេញពីព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកប្រទានការល្អគ្រប់យ៉ាង។
ពេលណាយើងធ្វើការល្អ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា(ខ.៤)…
អ្នកជួយយកអាសាដ៏អាថ៌កំបាំង
លូវីស(Louise)បានជួបទុក្ខលំបាកជាច្រើន ដោយសារនាងមានជម្ងឺខ្សោយសាច់ដុំ។ ពេលដែលនាងព្យាយាមចាកចេញពីស្ថានីយ៍រថភ្លើង នៅថ្ងៃមួយ នាងក៏បានឃើញជណ្តើរធំមួយ ហើយមិនឃើញមានជណ្តើរយន្តនៅក្បែរនោះទេ។ នាងហៀបនឹងស្រក់ទឹកភ្នែកទៅហើយ តែភ្លាមៗនោះ ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់បានដើរមក ហើយក៏បានចាប់កាន់កាបូបរបស់គាត់ រួចជួយទប់នាងឡើងជណ្តើរថ្មមៗ។ ពេលដែលនាងងាកមករកគាត់ ដើម្បីអរគុណគាត់ នាងមិនដឹងថា បាត់គាត់ទៅណាទេ។
មៃឃល(Michael) បានមកប្រជុំយឺត។ គាត់កំពុងតែមានភាពតប់ប្រម៉ល់ ដោយសារការបាក់បែកទំនាក់ទំនងស្រាប់ផង គាត់ក៏បានព្យាយាមគេចចេញពីចរាចរណ៍ដែលកំពុងតែកកស្ទះ ហើយឡានគាត់ក៏បានបែកកង់ទៀត។ ពេលដែលគាត់កំពុងតែឈរយ៉ាងអស់សង្ឃឹម នៅហាលភ្លៀង ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់ដើរចេញពីហ្វូងមនុស្សមក ហើយក៏បានបើកគូទឡានរបស់គាត់ រួចដូយឡាននោះឡើង ហើយក៏បានផ្លាស់កង់ឡានឲ្យគាត់។ ពេលមៃឃលងាកមករកបុរសនោះ ដើម្បីថ្លែងអំណរគុណ គាត់មិនដឹងថា បុរសនោះបានចាកចេញទៅបាត់តាំងពីអង្កាល់ទេ។
តើអ្នកជួយយកអាសាដ៏អាថ៌កំបាំងនោះ ជានរណា? តើជាមនុស្សចម្លែកដែលមានចិត្តល្អ ឬជាអ្វីផ្សេង?
នៅប្រទេសលោកខាងលិច គេចូលចិត្តគិតថា ទេវតាមានពន្លឺភ្លឺចែងចាំង ឬមានស្លាប តែតាមពិត ទេវតាមិនតែងតែបង្ហាញខ្លួនឲ្យមនុស្សឃើញក្នុងលក្ខណៈដូចនេះឡើយ។ ទេវតាខ្លះមានសណ្ឋានបែបនេះមែន(អេសាយ ៦:២ និងម៉ាថាយ ២៨:៣) ទេវតាខ្លះមានជើងប្រឡាក់ដី ដែលបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចសម្រាប់ការបរិភោគអាហារ(លោកុប្បត្តិ ១៨:១-៥) ហើយគេងាយនឹងមើលច្រឡំ(ពួកចៅហ្វាយ ១៣:១៦)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរហេព្រើរបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យទទួលស្វាគមន៍អ្នកដទៃ ព្រោះពេលខ្លះយើងប្រហែលជាបានស្វាគមន៍ទេវតា ដោយមិនដឹងខ្លួនផង(១៣:២)។
យើងមិនដឹងថា អ្នកជួយយកអសារលូវីស និងលោកមៃឃល ជាទេវតាឬយ៉ាងណាទេ។ ប៉ុន្តែ យោងតាមព្រះគម្ពីរ អ្នកនោះអាចជាទេវតាមែន។…
ការបញ្ចេញពន្លឺ
នៅពេលព្រឹកដ៏រងា ក្នុងអំឡុងដើមឆ្នាំសិក្សា ស្ទីហ្វិនក៏បានជួបគ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នា ដែលបានឆក់យកជីវិតគាត់យ៉ាងសោកសៅបំផុត។ ក្រោយមក ម្តាយ និងឪពុករបស់គាត់ក៏បានដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាគាត់ត្រូវទៅសាលាពីព្រលឹម។ តាមពិត រៀងរាល់ពេលព្រឹក គាត់និងមិត្តភក្តិគាត់មួយចំនួន បានជួបជុំគ្នានៅក្លោងទ្វារសាលា ដើម្បីស្វាគមន៍សិស្សដទៃទៀត ដោយទឹកមុខញញឹម កាយវិការ និងពាក្យសម្តីដ៏សប្បុរស។ ការនេះបានធ្វើឲ្យសិស្សទាំងអស់ ក៏ដូចជាអ្នកដែលគេមិនសូវស្គាល់ មានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការស្វាគមន៍ និងរាប់អានដ៏កក់ក្តៅ ។
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ស្ទីហ្វិនចង់ចែករំលែកក្តីអំណររបស់គាត់ ជាមួយអ្នកដែលស្រេកឃ្លានក្តីអំណរ។ គំរូដ៏ល្អរបស់គាត់ បានរំឭកយើងថា កាយវិការដ៏សប្បុរស និងការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅ ស្ថិតនៅក្នុងចំណោមវិធីដ៏ល្អបំផុត ដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីបញ្ចេញពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ។
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៥:១៤-១៦ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញថា នៅក្នុងព្រះអង្គ យើងជា “ពន្លឺនៃលោកិយ” និងជា “ទីក្រុងនៅលើភ្នំ”(ខ.១៤)។ គេច្រើនតែសាងសង់ទីក្រុងបុរាណ ដោយប្រើថ្មម៉ាបពណ៌ស ដែលនាំឲ្យមានភាពលេចធ្លោខ្លាំង ពេលដែលពន្លឺថ្ងៃចែងចាំងមក។ ចូរយើងកុំលាក់កំបាំងខ្លួនឡើយ តែត្រូវបញ្ចេញពន្លឺ “ដល់អ្នកនៅក្នុងផ្ទះទាំងអស់គ្នា”(ខ.១៥)។
ហើយពេលណាយើង “ឲ្យពន្លឺរបស់យើង បានភ្លឺនៅពីមុខមនុស្សលោក”(ខ.១៦) សូមឲ្យពួកគេបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលតែងតែស្វាគមន៍ពួកគេជានិច្ច។—DAVE BRANON
ដាក់នៅចំកន្លែងល្អឥតខ្ចោះ
អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញថា ភពផែនដីរបស់យើង ស្ថិតនៅចម្ងាយដ៏ត្រឹមត្រូវ ពីព្រះអាទិត្យ បានជាវាអាចទទួលផលប្រយោជន៍ពីកម្តៅរបស់ព្រះអាទិត្យ។ បើវាស្ថិតនៅចម្ងាយជិតជាងនេះ ទឹកទាំងអស់ នឹងត្រូវហួតអស់ គឺដូចភពសុក្រអញ្ចឹង។ តែបើវានៅឆ្ងាយជាងនេះ អ្វីៗទាំងអស់នឹងត្រូវកកដោយសារអាកាសធាតុត្រជាក់ជ្រុល គឺមិនខុសពីភពអង្គារឡើយ។ ផែនដីក៏មានទំហំធំល្មមនឹងអាចបង្កើតទំនាញផែនដីក្នុងកំរិតដ៏ត្រឹមត្រូវ។ បើវាមានទំនាញផែនដីតិចជាងនេះ អ្វីៗនឹងត្រូវបាត់បង់លំនឹង និងទម្ងន់ដូចនៅស្ថានព្រះច័ន្ទ តែបើវាមានទំនាញផែនដីខ្លាំងជាងនេះ នោះទំនាញផែនដីដ៏ខ្លាំងនោះ នឹងធ្វើឲ្យឧស្ម័នពុលជាប់នៅក្នុងស្រទាប់បរិយាកាសទៀបៗធ្វើឲ្យជីវិតទាំងអស់ត្រូវថប់ដង្ហើមស្លាប់ ដូចនៅភពព្រហស្បត្តិ៍។
ធាតុផ្សំផ្នែករូបសាស្រ្ត ផ្នែកគីមី និងជីវសាស្រ្តបានផ្សំគ្នា បង្កើតជាពិភពលោក ហើយសុទ្ធតែជាស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ ដែលមានប្រាជ្ញាដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលបានរៀបចំ និងរចនារបស់សព្វសារពើ។ យើងអាចដឹងអំពីភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តព្រះអង្គ ពេលដែលយើងស្វែងយល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ដែលមានន័យលើសការយល់ដឹងរបស់យើង។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានសួរលោកយ៉ូបថា “តើឯងនៅឯណាក្នុងកាលដែលអញចាប់តាំងបង្កផែនដីឡើង ចូរប្រាប់មក បើឯងមានយោបល់?” “បើឯងដឹង តើអ្នកណាបានកំណត់ទំហំផែនដី តើអ្នកណាបានសន្ធឹងខ្សែទៅវាស់ តើឫសផែនដីបានជាប់នៅលើអ្វី តើអ្នកណាបានបញ្ចុះថ្មជ្រុងនោះ”(យ៉ូប ៣៨:៤-៦)។
ជាងនេះទៅទៀត យើងក៏គួរតែដឹងផងដែរថា មហាសមុទ្រដ៏ធំមហិមារបានក្រាបនៅចំពោះព្រះអង្គដែល “បានបិទទ្វារទប់សមុទ្រទុក ក្នុងកាលដែលធ្លាយចេញមក បែបដូចជាសំរាលចេញពីផ្ទៃម្តាយ … ព្រមទាំងដាក់គោលចារឹកឲ្យ ហើយក៏ដាក់រនុក និងទ្វារផង ដោយពាក្យថា ឯងនឹងមកបានតែត្រឹមនេះ នឹងហួសទៅទៀតមិនបាន”(ខ.៨-១១)។ យើងអាចស្រែកច្រៀងសរសើរ ជាមួយផ្កាយទាំងឡាយនៅលើមេឃ និងបន្លឺសម្លេងដោយអំណរ ជាមួយពួកទេវតា ថ្វាយដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់(ខ.៧) ដ្បិតព្រះអង្គបានបង្កើតពិភពលោកមកសម្រាប់យើងរាល់គ្នា…
ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំ
ពេលដែលអ្នកស្រីដេនីស លេវើតូវ(Denis Levertov) ទើបតែមានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់ហ៊ានសរសេរបទកំណាព្យផ្ញើទៅលោកធីអេស អេលាត(T. S. Eliot) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ឆ្នើម។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរង់ចាំការឆ្លើយតប។ គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ដែលលោកអេលាតបានសរសេរសំបុត្រលើកទឹកចិត្តពីរទំព័រ ផ្ញើមកគាត់។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញ។ នៅក្នុងបុព្វកថា នៃកម្រងបទកំណាព្យរបស់គាត់ ដែលមានចំណងជើងថា ទឹកអូ និងត្បូងកណ្តៀង គាត់បានពន្យល់ថា កំណាព្យបាន “នាំគាត់ឲ្យផ្លាស់ប្តូរជំនឿពីអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ទៅជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ”។ នៅក្នុងកំណាព្យដែលគាត់បាននិពន្ធនៅពេលក្រោយមកទៀត (មានចំណងជើងថា “ការប្រកាស់”) គាត់បានពិពណ៌នា អំពីការចុះចូលដែលនាងម៉ារាមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានកត់សម្គាល់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបង្ខំនាងម៉ារាឡើយ តែនាងបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យព្រះគ្រីស្ទចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃនាង។ ក្នុងបទកំណាព្យនេះ ពាក្យមួយឃ្លាដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេនោះ គឺពាក្យ “ព្រះទ្រង់រង់ចាំ”។
នៅក្នុងការពណ៌នាអំពីរឿងរបស់នាងម៉ារា អ្នកស្រីលេវីតូវបានយល់អំពីរឿងរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានរង់ចាំគាត់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់។ ព្រះអង្គមិនដែលបង្ខំគាត់ឡើយ។ ព្រះអង្គរង់ចាំ។ លោកអេសាយក៏បានពន្យល់អំពីរឿងពិតនេះផងដែរ ដោយមានប្រសាសន៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គមកលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស នឹងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ ហើយទោះបើយ៉ាងនោះក៏ដោយ គង់តែទ្រង់នឹងចាំឯងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់ឯង ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដ៏ប្រកបដោយយុត្តិធម៌”(៣០:១៨)។ ព្រះអង្គបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដ៏លើសលប់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏បានរង់ចាំ ពួកគេស្ម័គ្រចិត្តទទួលអ្វីដែលព្រះអង្គប្រទាន(ខ.១៩)។…