តើនរណាខ្លះត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត?
នៅពេលយប់ដែលលោកប្រធានាធិបតី អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់ នៅក្នុងមហោស្រពហ្វ៊ត កាលពីឆ្នាំ១៨៦៥ នៅក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់មានដាក់វត្ថុមួយចំនួន ដែលមានដូចជា វែនតាមួយ ក្រណាត់សម្រាប់ជូតវែនតាមួយ កូនកាំបិតបត់មួយ នាឡិការដក់មួយគ្រឿង កូនកន្សែងមួយ កាបូបលុយស្បែកមួយដែលមានលុយប្រាំដុល្លារបស់រដ្ឋសហព័ន្ធមួយសន្លឹក និងក្រដាស់ការសែត៨សន្លឹក ដែលបានកាត់ចេញពីកាសែត ដែលក្នុងនោះ មានក្រដាស់កាសែតបួនប្រាំសន្លឹក ដែលនិយាយសរសើរគាត់ និងគោលនយោបាយរបស់គាត់។
ខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់ មានលុយរបស់រដ្ឋសហព័ន្ធ ដែលជាអតីតសត្រូវរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសូវមានការងឿងឆ្ងល់អំពីរឿងនៅក្នុងទំព័រកាសែត ដែលគាត់បានដាក់ក្នុងហោប៉ៅគាត់នៅថ្ងៃនោះឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត គឺសូម្បីតែអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យ ដូចលោកលីនខិនក៏ដោយ។ តើអ្នកឃើញទេ គាត់ប្រហែលជាបានអានអត្ថបទកាសែតដែលលើកទឹកចិត្ត ឲ្យភរិយារបស់គាត់ស្តាប់ មុនពេលដែលសោកនាដកម្មបានកើតឡើង?
តើអ្នកដឹងថា មាននរណាខ្លះ ត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត? ចូរក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនយើងចុះ យើងនឹងឃើញថា មនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត។ មនុស្សជាច្រើនមានទំនុកចិត្តចំពោះខ្លួនឯង តែសម្បកក្រៅទេ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឆ្លងកាត់បរាជ័យ ឬនិយាយខុស ឬក៏មានថ្ងៃដ៏អាក្រក់ បានជាយើងសុទ្ធតែត្រូវការលើកទឹកចិត្តដូចគ្នា។
ចុះបើសិនជាយើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយ “បំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង?”(រ៉ូម ១៥:២)។ ចុះបើសិនជាយើងប្តេជ្ញាចិត្តថា យើងនឹងនិយាយថា “ពាក្យសម្តីពិរោះ” ដែល“ផ្អែមដល់ព្រលឹង ហើយជាថ្នាំផ្សះដល់ឆ្អឹង?”(សុភាសិត…
តើអ្នកមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងកំរិតណា?
ការស្រាវជ្រាវរបស់អ្នកស្រីអេឡិន លេនជ័រ(Ellen Langer) នៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ក្រោមប្រធានបទ ការស្រមើស្រមៃអំពី ការគ្រប់គ្រង បានធ្វើការពិនិត្យទៅលើកំរិតនៃឥទ្ធិពល ដែលយើងទទួលបានពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយក្នុងជីវិតយើង។ គាត់បានរកឃើញថា យើងច្រើនតែគិតថា យើងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រងស្ថានភាព ដែលយើងជួបប្រទះ ប៉ុន្តែ តាមពិត យើងមិនមានសមត្ថភាពច្រើនយ៉ាងនោះទេ។ ការសិក្សានេះក៏បានបង្ហាញថា ការគិតរបស់យើង អំពីសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែជាការស្រមើរស្រមៃ ខុសពីការពិត ស្ទើរតែគ្រប់ពេល។
ការសន្និដ្ឋានរបស់អ្នកស្រីលេនជ័រ បានធ្វើឡើង ដោយមានការពិសោធន៍ត្រឹមត្រូវ ដែលអ្នកដទៃបានធ្វើ ចាប់តាំងពីពេលដែលការស្រាវជ្រាវនេះត្រូវបានបោះពុម្ភផ្សាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កយ៉ាកុបបានយល់អំពីបញ្ហានេះ មុនអ្នកស្រីលេនជ័រ តាំងពីយូរមកហើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ាកុប ជំពូក៤ គាត់បានសរសេរថា “ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនិងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ។ អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ”(ខ.១៣-១៤)។
បន្ទាប់មក ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការព្យាបាលសម្រាប់ការស្រមើរស្រមៃនេះ ដោយចង្អុលបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែគ្រប់គ្រងស្ថានភាពទាំងអស់ “គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ”(ខ.១៥)។ សរុបមក ក្នុងខគម្ពីរទាំងប៉ុន្មាននេះ ព្រះគម្ពីរយ៉ាកុបបាននិយាយសង្ខេប អំពីបញ្ហាដែលមនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន និងអំពីថ្នាំសម្រាប់ព្យាបាលបញ្ហាទាំងនោះ។…
តើអ្នកមានចិត្តសប្បុរសកំរិតណា?
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ចេហ្វ(Geoff) បានចូលរួម នៅក្នុងការសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថា។ គាត់បានចំណាយពេលពីរយប់បីថ្ងៃ នៅក្នុងការរស់នៅ តាមចិញ្ចើមថ្នល់ ក្នុងទីក្រុងគាត់ ដោយគេងក្រៅផ្ទះ ក្នុងអាកាសធាតុដែលត្រជាក់ក្រោមសូនអង្សារ។ គាត់មិនបានយកអាហារ លុយ ឬតង់ដាក់តាមខ្លួនឡើយ គឺគាត់បានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើអំពើសប្បុរសធម៌របស់អ្នកដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ នៅថ្ងៃមួយនោះ គាត់មានតែនំប៉័ងសាំងវិចមួយដុំប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់បរិភោគ បន្ទាប់ពីបុរសម្នាក់បានឮគាត់សុំនំប៉័ងគេ នៅភោជ្ជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។
ក្រោយមក ចេហ្វក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការរស់នៅដូចជនអនាថា វាជារឿងដែលគាត់ពិបាកធ្វើបំផុត ក្នុងជីវិតគាត់ តែវាបានកែបែ្រទស្សនៈដែលគាត់មានចំពោះអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថាហើយ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានទៅរកជនអនាថាមួយចំនួន ដែលមានចិត្តសប្បុរសចំពោះគាត់ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់រស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្មល់។ គាត់ក៏បានធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដែលគាត់អាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយពួកគេ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ។ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា តាមពិត គាត់មិនមែនជាជនអនាថាទេ ហើយពួកគេក៏មានការដឹងគុណ ដែលគាត់មានការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះជីវិតជនអនាថា ដោយព្យាយាមស្វែងយល់អំពីជីវិត តាមរយៈការរស់នៅដូចពួកគេ។
បទពិសោធន៍ដែលកូនប្រុសខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ នៅពេលនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “យើងនៅអាក្រាត ហើយអ្នករាល់គ្នាបានស្លៀកពាក់ឲ្យយើង យើងបានឈឺ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកសួរយើង ក៏ជាប់គុក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកឯយើង … ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ…
តើអ្នកនឹងប្រើអំណោយទានយ៉ាងដូចម្តេច?
ខណៈពេលដែលតន្រ្តីបានបន្លឺឡើង ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ លោកលេន ប្រោន(Lane Brown) ដែលជាវិចិត្រករ ដែលអាចមើលឃើញតែពណ៌សខ្មៅ ក៏បានបោះជំហានឡើងវេទិការ។ គាត់ក៏បានឈរនៅពីមុខផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌សរធំមួយផ្ទាំង ដោយបែរខ្នងមកពួកជំនុំ រួចគាត់ក៏បានជ្រលក់ជក់របស់គាត់ ទៅក្នុងទឹកថ្នាំពណ៌ខ្មៅ។ គាត់ក៏បានគូវាសយ៉ាងរលូន បង្កើតជារូបឈើឆ្កាងមួយ។ គាត់ក៏បានបន្តនិយាយរឿង ដោយប្រើរូបភាព ដែលគាត់បានគូវាសនឹងជក់ចុះឡើងៗ បង្កើតជារូបភាពព្រះយេស៊ូវជាប់ឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បានលាបពណ៌ខ្មៅពីលើផ្ទាំងក្រណាត់នោះ នៅត្រង់ផ្នែកធំៗ ហើយក៏បានបន្ថែមពណ៌ខៀវ និងពណ៌ស ដើម្បីបញ្ចប់ផ្ទាំងគំនូរអរូបីយរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលតិចជាង៦នាទី។ គាត់ក៏បានលើកផ្ទំាងគំនូរនោះឡើង ហើយត្រឡប់ក្បាលវាប្រច្រាសចុះក្រោម ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវរូបដែលបង្កប់នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ គឺរូបព្រះភក្រ្តព្រះយេស៊ូវដែលពេញដោយព្រះទ័យអាណិតអាសូរ។
លោកប្រោនក៏បាននិយាយថា គាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ បានស្នើរឲ្យគាត់គូរូបដ៏រហ័សនោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ។ តែឥឡូវនេះ គាត់បានធ្វើដំណើរជាអន្តរជាតិ ដើម្បីដឹកនាំគេថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយប្រើរូបគំនូររបស់គាត់ ក្នុងការចែកចាយអំពីព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ។
សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ អំពីតម្លៃ និងគោលបំណងនៃអំណោយទាន ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ផ្សេងៗពីគ្នា។ សមាជិកម្នាក់ៗ ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ សុទ្ធតែត្រូវបានបំពាក់ដោយអំណោយទានផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ និងស្អាងគ្នាឡើង ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(រ៉ូម ១២:៣-៥)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្គាល់អំណោយទានខ្លួនឯង ហើយប្រើអំណោយទានទំាងនោះ ដើម្បីបង្រៀនអ្នកដទៃ ហើយនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ បម្រើព្រះអង្គ និងអ្នកដទៃ ដោយភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងអំណរ(ខ.៦-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងម្នាក់ៗនូវអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ…
តើអ្នកមានជំនឿខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
កាលពីឆ្នាំ២០១៧ បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយបានវាយប្រហារមកលើសហរដ្ឋអាមេរិក ក្រុមរបស់ខ្ញុំបានមើលឃើញឱកាសជួយជនរងគ្រោះ ហើយក៏បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងហ៊ូស្តុន។ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីខ្យល់ព្យុះនោះ។ ក្នុងដំណាក់កាលនោះ ជំនឿរបស់យើងក៏បានជួបការល្បងល ហើយក៏បានពង្រឹងឡើង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែឈរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងព្រះវិហារ និងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដែលបានបាក់បែក។
សេចក្តីជំនឿដែលប្រជាជនទាំងនោះបានបង្ហាញចេញមក បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះបានបំផ្លិចបំផ្លាញតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសេចក្តីជំនឿ ដែលលោកហាបាគុកបានបង្ហាញចេញមក នៅក្នុងចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយ ដែលគាត់បានថ្លែង កាលពីសតវត្សរ៍ទី៧ មុនគ្រីស្ទសគរាជ។ ហោរារូបនេះបានថ្លែងទំនាយថា ថ្ងៃដ៏វេទនាជិតមកដល់ហើយ(១:៥-២:១) អ្វីៗនឹងកាន់តែអាក្រក់ តែក្រោយមក ក៏បានប្រែជាល្អឡើងវិញ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយរបស់គាត់ យើងឃើញថា គាត់បានជញ្ជឹងគិត អំពីការបាត់បង់របស់ទ្រព្យនៅលើផែនដី ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា “ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ”(៣:១៧)។
តើយើងនឹងមានសេចក្តីជំនឿយ៉ាងណា ពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុនដាក់ការបាត់បង់ ដែលមានដូចជា ការបាត់បង់សុខភាព ឬការងារ ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬគ្រោះធម្មជាតិដ៏ហិនហោចជាដើម? បទទំនាយរបស់លោកហាបាគុកអំពីគ្រាវេទនា បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យមានការជឿទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គជាប្រភពនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.១៨) កម្លាំង និងស្ថេរភាព(ខ.១៩) សម្រាប់ថ្ងៃម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះ និងជារៀងរហូត។ សរុបមក អ្នកដែលទុកចិត្តទ្រង់ នឹងមិនដែលខកចិត្តឡើយ។—ARTHUR JACKSON
អំណាចនៃការលើកទឹកចិត្ត
កាលលោកបេនយ៉ាមីន វេស(Benjamin West) នៅក្មេង គាត់បានព្យាយាមគូរូបបងស្រីរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែអាចគូរូបគំនូរដ៏រញេរញ៉ៃមួយផ្ទំាងប៉ុណ្ណោះ។ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានឃើញរូបគំនូររបស់គាត់ ហើយក៏បានថើបក្បាលគាត់ រួចប្រាប់គាត់ថា រូបមនុស្សក្នុងគំនូររបស់គាត់ មានមុខដូចសលី(Sally)ដែលជាបងស្រីរបស់គាត់។ ក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា ការថើបរបស់ម្តាយគាត់នៅថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាវិចិត្រករ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ល្បីល្បាញរបស់ជនជាតិអាមេរិក។ ការលើកទឹកចិត្ត គឺមានអំណាចណាស់!
សាវ័កប៉ុលមិនសូវមានគេឲ្យតម្លៃ នៅក្នុងដើមដំបូងនៃការងារដែលគាត់ធ្វើបម្រើព្រះ គឺមិនខុសពីក្មេងប្រុសដែលកំពុងតែរៀនគូរគំនូរនោះឡើយ ប៉ុន្តែ លោកបាណាបាសក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាសហៅសាវ័កប៉ុលមែន។ ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស ទើបពួកជំនុំបានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាបងប្អូនរួមជំនឿ(កិច្ចការ ៩:២៧)។ លោកបាណាបាសក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដែលនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ស្ថិតក្នុងចំណោមពួកជំនុំដែលមានឥទ្ធិពលបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ(១១:២២-២៣)។ ហើយក៏ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស និងសាវ័កប៉ុល ដែលបានធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមទទួលស្គាល់ថា អ្នកជឿដែលជាសាសន៍ដទៃ ក៏ជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែរ(១៥:១៩)។ ដូចនេះ រឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងក្នុងពួកជំនុំដំបូង គឺជារឿងនៃការលើកទឹកចិត្ត។
ការរស់នៅរបស់យើងក៏ដូច្នេះដែរ។ យើងប្រហែលជាគិតថា ការលើកទឹកចិត្តគ្រាន់តែជាការនិយាយពាក្យល្អ ទៅកាន់នរណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែ បើយើងគិតដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងមិនបានទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ការលើកទឹកចិត្តឡើយ។ ការលើកទឹកចិត្តស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមធ្យោបាយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ដើម្បីកសាងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ដូចជាជីវិតរបស់ពួកជំនុំ។
ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការលើកទឹកចិត្តដែលយើងបានទទួល ហើយចូរយើងបន្តលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃទៀត។ —PETER CHIN
សេចក្តីស្រឡាញ់ និងទឹកជំនន់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញទឹកហូរ នៅក្នុងទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំជាលើកទីមួយ។ វាគ្រាន់តែជាខ្សែទឹកតូចមួយ ដែលហូរកាត់តាមដីដែលមានថ្មច្រើន ក្រោមកម្តៅថ្ងៃ នៅរដូវក្តៅ។ យើងក៏បានយកបន្ទះក្តាក្រាសៗ មកធ្វើជាស្ពាន ដើម្បីឲ្យឆ្លងពីលើទឹកអូនោះ។ ជាច្រើនខែក្រោយមក ភ្លៀងបានបង្អុរធ្លាក់ចុះមកជាច្រើនមេ ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បីបួនថ្ងៃជាប់គ្នា។ អូដ៏តូចរបស់យើងក៏បានទឹកលេបត្របាក់ ក្លាយជាទៅទឹកអូដ៏ធំមួយ ដែលមានជម្រៅជិត១ម៉ែត្រកន្លះ និងទទឹងប្រហែល៣ម៉ែត្រ។ កម្លាំងទឹកបានរុញច្រានបន្ទះក្តាស្ពានរបស់ខ្ញុំអស់ពីរបីម៉ែត្រ។
កម្លាំងទឹកជំនន់ដែលហូរខ្លាំង មានអំណាចគួចនាំអ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ ដែលនៅក្នុងផ្លូវរបស់វា។ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ទេ ដែលអាចធន់នៅ ពេលដែលមានទឹកជំនន់ ឬអំណាចអ្វីផ្សេងទៀត ដែលចង់បំផ្លាញវា។ គ្នាអ្វីអាច ពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ ទឹកជំនន់នឹងពន្លិចក៏មិនបានដែរ(បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៧)។ គេច្រើនតែបង្ហាញកម្លាំង និងកំរិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងស្នេហា ប៉ុន្តែ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានបង្ហាញចេញមកយ៉ាងពេញលេញ ដល់មនុស្សជាតិ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ពេលដែលរបស់ដែលយើងគិតថា រឹងមាំ និងអាចពឹងផ្អែក ត្រូវទឹក ឬខ្យល់គួរនាំទៅបាត់ យើងអាចមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រើឱកាសពេលនោះ ដើម្បីស្វែងយល់ជាថ្មី អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះយើង។ ក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏ខ្ពស់ជាង ជ្រៅជាង ខ្លាំងជាង និងស្ថិតស្ថេរជាង អ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះ។ ទោះយើងជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់វា ដោយមានទ្រង់នៅក្បែរយើង…
តើអ្វីជាកេរដំណែលនៃជំនឿ?
មុនពេលលោកប៊ីលី ក្រាហំា(Billy Graham)បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ក្នុងអាយុ១៦ឆ្នាំ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ មានការប្តូរផ្តាច់ក្នុងជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងច្បាស់លាស់ តាំងពីយូរមកហើយ។ អ្នកទាំងពីរបានទទួលជឿព្រះ ក្នុងពេលដែលពួកគេកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដែលជាអ្នកជឿព្រះ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានរៀបការ ពួកគេបានបន្តកេរដំណែលនៃគ្រួសាររបស់ខ្លួន ដោយចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការអធិស្ឋាន ការអានព្រះគម្ពីរ និងការចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជាមួយកូនៗ។ គ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដែលឪពុកម្តាយរបស់លោកក្រាហាំបានរៀបចំ សម្រាបគាត់ គឺជាផ្នែកមួយនៃដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ក្នុងការសាបព្រោះគ្រាប់ពូជនៃព្រះបន្ទូល ដោយនាំគាត់ឲ្យទទួលជឿព្រះអង្គ ហើយទីបំផុត ក៏បានត្រាស់ហៅគាត់ ឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ក្លាហាន។
លោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សដ៏វ័យក្មេងរបស់សាវ័កប៉ុល ក៏បានទទួលផលប្រយោជន៍ពីគ្រឹះខាងវិញ្ញាណដ៏រឹងមាំផងដែរ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ”(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ កេរដំណែលនេះបានជួយរៀបចំខ្លួនលោកធីម៉ូថេ និងនាំគាត់ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានជំរុញលោកធីម៉ូថេ ឲ្យបន្តកេរដំណែល ឬទំនៀមទម្លាប់នៃសេចក្តីជំនឿនេះទៀត(ខ.៥) ដើម្បី “ដាស់ ឬបញ្ឆេះអំណោយទានរបស់ព្រះ” ដែលនៅក្នុងគាត់ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ “ដែលបានប្រទានអំណាចដល់យើង”(ខ.៦-៧)។ ដោយសារអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ លោកធីម៉ូថេអាចរស់នៅ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ដើម្បីដំណឹងល្អ(ខ.៨)។ កេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំតែម្យ៉ាងមិនប្រាកដជាអាចនាំគេឲ្យទទួលជឿព្រះនោះឡើយ ប៉ុន្តែ គំរូដ៏ល្អ និងការបង្រៀនអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ…
តើអ្នកមានវិប្បដិសារីឬ?
កាលនាងនៅក្មេង នាងបានប្រើពាក្យសម្តីដែលអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងមកលើឪពុកម្តាយរបស់នាង។ នាងមិនបានដឹងសោះថា ពាក្យសម្តីនោះ គឺជាឱកាសចុងក្រោយ ដែលនាងបានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ទោះជានាងបានទៅទទួលការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក្តី នាងនៅតែមិនអាចអត់ឱនឲ្យខ្លួនឯង។ ការថ្កោលទោសខ្លួនឯង និងវប្បដិសារីបានធ្វើឲ្យនាងមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរស់នៅ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែរស់នៅ ដោយមានការស្តាយក្រោយ ដែលក្នុងនោះ ការស្តាយក្រោយខ្លះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញផ្លូវយើង ឲ្យជម្នះការថ្កោលទោសខ្លួនឯង។ សូមយើងមើលឧទាហរណ៍មួយ ដូចតទៅ។
កំហុសដែលស្តេចដាវីឌបានធ្វើ ក៏មិនមែនជារឿងដែលពិរោះស្តាប់ដែរ។ កាលនោះ គឺដល់រដូវដែលល្មមឲ្យស្តេចទាំងប៉ុន្មានចេញទៅច្បាំងបាន ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌគង់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (២សំាយ៉ូអែល ១១:១)។ ពេលដែលគេកំពុងតែច្បាំងគ្នា ទ្រង់បានលួចប្រពន្ធរបស់គេ ហើយក៏បានព្យាយាមបិទបាំងរឿងអាស្រូវនេះ ដោយកំចាត់ប្តីរបស់នាងចោល(ខ.២-៥,១៤-១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ឈប់ការធ្លាក់ដាំក្បាលចុះរបស់ស្តេចដាវីឌ(១២:១-១៣) ប៉ុន្តែ ស្តេចអង្គនេះក៏បានរស់នៅពេញមួយជីវិត ដោយមិនអាចបំភ្លេចអំពើអាក្រក់ដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តឡើយ។
ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានងើបឡើងពីការធ្លាក់ចុះនេះវិញ លោកយ៉ូអាប់ដែលជាមេទ័ពរបស់ទ្រង់ បានទទួលជ័យជម្នះនៅក្នុងសង្រ្គាម ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌគួរតែបានដឹកនាំទ័ព(១២:២៦)។ យ៉ូអាប់ក៏ទូលស្តេចដាវីឌថា “សូមទ្រង់ប្រមូលពួកពលទ័ពដែលនៅសល់ មកបោះទ័ព ចាប់យកទីក្រុងនោះចុះ ក្រែងទូលបង្គំវាយយកបាន ហើយគេតាំងឈ្មោះក្រុងនោះតាមឈ្មោះទូលបង្គំវិញ”(ខ.២៨)។ នោះដាវីឌក៏ប្រមូលពួកពលទ័ពទាំងអស់ ទៅវាយយកក្រុងរ៉ាបាតបាន(ខ.២៩)។
កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យអតីតកាល បន្តវាយផ្តួលយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែទូលព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះគុណព្រះអង្គមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ទោះយើងបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ព្រះវរបិតានៃយើងនៅតែអាចអត់ឱនទោសឲ្យយើងទាំងស្រុង។ យើងអាចរកឃើញព្រះគុណព្រះអង្គ ដើម្បីវិលត្រឡប់ចូលមកប្រយុទ្ធ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណវិញ…
តើអ្នកមានសេចក្តីស្រឡាញ់កំរិតណា?
ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់លោករ៉ុន និងអ្នកស្រីនែនស៊ី មានការអន់ថយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ អ្នកស្រីនែនស៊ីមានស្នេហាលួចលាក់ជាមួយនឹងប្រុសផ្សេង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសារភាពអំពើបាបរបស់គាត់ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ដឹងថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ធ្វើដូចម្តេច តែគាត់ពិបាកធ្វើវា។ គាត់ក៏បានប្រាប់ការពិត ដល់លោករ៉ុន។ លោករ៉ុនមិនបានសុំលែងគ្នាឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសម្រេចចិត្តផ្តល់ឱកាសដល់អ្នកស្រីនេនស៊ី ឲ្យកែខ្លួន ដើម្បីឲ្យគាត់មានទំនុកចិត្តលើនាងឡើងវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្អាងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់ពួកគេឡើងវិញ ដោយការអស្ចារ្យ។
អ្វីដែលលោករ៉ុនបានធ្វើ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ឱនទោស ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់មនុស្សមានបាប ដូចយើងរាល់គ្នា។ ហោរាហូសេបានយល់ច្បាស់អំពីបញ្ហានេះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់គាត់ ឲ្យរៀបការជាមួយស្តី្រម្នាក់ ដែលមិនស្មោះត្រង់ចំពោះគាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដឹងអំពីភាពមិនស្មោះត្រង់ ដែលពួកគេមានចំពោះព្រះអង្គ(ហូសេ ១)។ គាត់មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលនាងផិតក្បត់ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យគាត់ទៅហៅនាង ឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ។ ទ្រង់បានប្រាប់គាត់ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះនាងឡើងវិញ ទោះនាងមានប្រុសផ្សេងស្រឡាញ់ ហើយជាស្រីកំផឹតក៏ដោយ(៣:១)។ យ៉ាងណាមិញ បន្ទាប់ពីពួកអ៊ីស្រាអែលមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គនៅតែសព្វព្រះទ័យមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយពួកគេឡើងវិញ។ ព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់រាស្រ្តទ្រង់ គឺដូចដែលលោកហូសេបានស្រឡាញ់ភរិយាដែលមិនស្មោះត្រង់ តាមរកនាង ហើយលះបង់ដើម្បីនាង។ សេចក្តីខ្ញាល់របស់ព្រះអង្គ គឺសុចរិតទេ ហើយការប្រច័ណ្ឌរបស់ព្រះអង្គ ក៏ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងចូលមកជិតព្រះអង្គផងដែរ។ កាលណាយើងចូលមករកព្រះអង្គ ដោយជំនឿ យើងអាចទុកចិត្តថា យើងមានការស្កប់ស្កល់ដ៏ពិត ក្នុងព្រះអង្គ។—ESTERA PIROSCA ESCOBAR