គំនិតដែលនាំឲ្យមានអំណរ
លោកប៊ីល សាពីរ៉ូ(Bill Shapiro)បានសម្ភាសមនុស្សជាច្រើន ក្រោមប្រធានបទ ក្នុងការអ្វីដែលយើងរក្សាទុក ។ មនុស្សម្នាក់ៗដែលគាត់បានសម្ភាស បាននិយាយ អំពីរបស់ទ្រព្យណាមួយ ដែលមានសារៈសំខាន់ និងនាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង សម្រាប់ពួកគេ បានជាពួកគេមិនចង់ឃ្លាតចេញពីវា។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំជញ្ចឹងគិត អំពីទ្រព្យសម្បត្តិនៅផែនដី ដែលមានតម្លៃបំផុត ចំពោះខ្ញុំ និងនាំឲ្យខ្ញុំមានក្តីអំណរ។ ក្នុងនោះ របស់ទីមួយ គឺជាកាតវិក្កយប័ត្រដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលមានអាយុ៤០ឆ្នាំ ដែលម្តាយខ្ញុំបានសរសេរដោយផ្ទាល់ដៃ។ របស់ទីពីរគឺជាពែងតែពណ៌ផ្កាឈូក របស់ជីដូនខ្ញុំ។ អ្នកដទៃប្រហែលជាចាត់ទុកអនុស្សាវរីយល្អៗ ជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ ដែលមានដូចជា ពាក្យសរសើរដែលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេ ស្នាមញញឹមរបស់ចៅ ឬមេរៀនដ៏ពិសេសដែលពួកគេទទួលបានពីព្រះគម្ពីរជាដើម។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ របស់អ្វីដែលយើងច្រើនតែបង្គរទុកក្នុងចិត្តយើង គឺជាការអ្វីដែលនាំឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយយ៉ាងខ្លាំង។ របស់ទាំងនោះមានដូចជា ទីមួយ : ការថប់បារម្ភ ដែលបានលាក់ខ្លួន តែអាចចេញមករំខានយើងយ៉ាងងាយស្រួល, ទីពីរ : កំហឹងដែលពួនក្នុងចិត្តយើង ដោយត្រៀមវាយប្រហារគ្រប់ពេល ហើយទីបី : ភាពល្វីងជូរចត់ ដែលបានស៊ីបំផ្លាញស្នូលនៃគំនិតរបស់យើង យ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព គាត់បានលើកឡើង អំពី “ការគិត” តាមបែបដែលវិជ្ជមានជាងនេះ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅទីនោះ ឲ្យអរសប្បាយជានិច្ច ឲ្យមានភាពសម្លូត និងថ្វាយការអ្វីទាំងអស់ដាច់ដល់ព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន(ភីលីព ៤:៤-៩)។
ពេលដែលយើងស្វែងយល់…
ក្លាយជាអ្នកមានខាងឯព្រះ
ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងអំឡុងសម័យវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក ដូចនេះ ពួកគាត់បានស្គាល់ទុក្ខលំបាកជាច្រើន ក្នុងវ័យកុមារ។ ជាលទ្ធផល ពួកគាត់ក៏បានក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ ដែលមានការសន្សំសំចៃខ្ពស់ ដោយពួកគាត់ខិតខំធ្វើការ និងចេះចាត់ចែងប្រាក់ដែលព្រះប្រទាន ដោយចិត្តដែលដឹងគុណព្រះអង្គ។ ទន្ទឹងនឹងនោះ ពួកគាត់មិនដែលមានចិត្តលោភលន់ឡើយ។ ពួកគាត់បានលះបង់ពេលវេលា អំណោយទាន និងទ្រព្យសម្បត្តិ ដល់ព្រះវិហាររបស់ខ្លួន និងក្រុមការងារមនុស្សធម៌ ព្រមទាំងអ្នកខ្វះខាតផងដែរ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគាត់បានប្រើប្រាស់លុយ យ៉ាងឆ្លាតវ័យ និងបានចែករំលែក ដោយចិត្តរីករាយ។
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឪពុកម្តាយខ្ញុំតែងតែនឹកចាំការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានដាស់តឿន នៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ឯពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩)។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើការដាស់តឿននេះ ពេលដែលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេង នៅទីក្រុងអេភេសូរ ដែលនៅទីនោះ ទ្រព្យសម្បត្តិបានល្បួងទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ។
សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនទៀតថា “ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន”(ខ.១០)។
ដូចនេះ តើមានអ្វីជាថ្នាំបន្សាបសម្រាប់ភាពលោភលន់? ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា ដើម្បីជម្នៈភាពលោភលន់ យើងត្រូវក្លាយជា “អ្នកមានខាងឯព្រះ”(មើលលូកា ១២:១៣-២១)។ យើងត្រូវយកព្រះអង្គជាក្តីអំណរទីមួយរបស់យើង ដោយស្វែងរកបំណងព្រះទ័យ…
ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះហើយ
មុនពេលលោកខេស៊ី(KC)ថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលញៀនថ្នាំ។ គាត់ថា កាលនោះ គាត់បានរស់នៅជាមួយម្តាយគាត់អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ រហូតដល់ពេលដែលម្តាយគាត់ចាកចេញពីគាត់។ គាត់បានសារភាពថា គាត់បានព្យាយាមរកលុយទិញថ្នាំញៀន ដោយការលួចទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ និងសូម្បីតែមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ក៏ដោយ។ ឥឡូវនេះ ជីវិតចាស់នោះបានកន្លងផុតទៅហើយ ដោយគាត់បានកត់ចំណាំថ្ងៃ ខែ ឆ្នាំ ដែលគាត់បានជាស្អាតពីការញៀនថ្នាំ។ ពេលណាខ្ញុំ និងលោកខេស៊ីអង្គុយសិក្សាព្រះបន្ទូលព្រះជាមួយគ្នាជាទៀងទាត់ ខ្ញុំបានឃើញជីវិតគាត់មានការផ្លាស់ប្រែខុសពីមុខ។
បទគម្ពីរម៉ាកុស ៥:១៥ បានចែងអំពីបុរសម្នាក់ដែលត្រូវអារក្សចូល ហើយក្រោយមក ក៏មានជីវិតផ្លាស់ប្រែផងដែរ។ មុនពេលគាត់ទទួលការប្រោសឲ្យជា គាត់ស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម គ្មានផ្ទះសម្បែង(ខ.៣-៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានការផ្លាស់ប្តូរបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវរំដោះគាត់ ឲ្យរួចពីវិញ្ញាណអាក្រក់(ខ.១៣)។ ប៉ុន្តែ មុនពេលគាត់ជួបព្រះយេស៊ូវ ជីវិតគាត់មិនមានភាពប្រក្រតី គឺមិនខុសពីលោកខេស៊ីឡើយ។ ភាពវឹកវរក្នុងខ្លួនគាត់ ដែលបង្ហាញចេញមកខាងក្រៅ គឺខុសពីមនុស្សជាច្រើន ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន។ មនុស្សខ្លះដែលកំពុងតែមានការឈឺចាប់ កំពុងតែរស់នៅក្នុងអគារដែលគេបោះបង់ចោល ក្នុងយានយន្ត ឬកន្លែងដទៃទៀត។ អ្នកខ្លះទៀតរស់នៅក្នុងផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួន តែកំពុងតែមានភាពឯកោយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេកំពុងតែមានច្រវ៉ាក់រុំព័ទ្ធចិត្ត និងគំនិត ហើយបានផ្តាច់ខ្លួនចេញពីអ្នកដទៃ។
តែយើងអាចថ្វាយការឈឺចាប់ និងក្តីអាម៉ាស់របស់យើងពីអតីតកាល និងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដាច់ដល់ព្រះអង្គ។ ហើយព្រះអង្គកំពុងតែរង់ចាំស្វាគមន៍ អស់អ្នកដែលរត់មករកព្រះអង្គ នៅថ្ងៃនេះ(ខ.១៩)។—ARTHUR JACKSON
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានការលះបង់
មានពេលមួយខាឡា(Carla) បានទូរស័ព្ទ និងផ្ញើសារទៅប្អូនប្រុសរបស់នាង។ នាងក៏បានទៅឈរនៅមុខក្លោងទ្វារផ្ទះរបស់ប្អូនប្រុសនាង ដោយមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើដូចម្តេច ឲ្យប្អូនប្រុសនាងឆ្លើយតប។ ប្អូនប្រុសរបស់នាងកំពុងតែមានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកំពុងជម្នះការញៀនថ្នាំ ដោយលាក់ខ្លួន នៅក្នុងផ្ទះ។ ខាឡាក៏បានព្យាយាមជួយគាត់ ឲ្យឈប់នៅម្នាក់ឯងទៀត ដោយយកអាហារដែលគាត់ចូលចិត្តញាំដាក់ក្នុងថង់ ភ្ជាប់ជាមួយខគម្ពីរលើកទឹកចិត្ត មកចងព្យួរនៅលើខ្លោងទ្វារផ្ទះ។
ប៉ុន្តែ នាងក៏បានរបូតដៃជ្រុះថង់អាហារនោះ ពីលើឈើស្រួចៗដែលនៅជាប់នឹងក្លោងទ្វារផ្ទះនោះ ធ្វើឲ្យវារហែក ហើយរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្នុងថង់ក៏បានធ្លាក់ទៅលើដីដែលនៅខាងក្រោម។ នាងចង់ធ្វើការនេះសម្រាប់គាត់ ដោយបំណងល្អ និងក្តីស្រឡាញ់ តែវាបានជ្រុះទៅលើដីអស់។ តើប្អូនប្រុសរបស់នាងដឹងថា នាងបានធ្វើការដ៏ល្អនេះសម្រាប់គាត់ឬទេ? តើនាងអាចសម្រេចបេសកកម្មនៃក្តីសង្ឃឹមនេះទេ? នាងគ្រាន់តែអាចសង្ឃឹម និងអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់ប្រោសគាត់ឲ្យជា។
ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គលះបង់ព្រះរាជបុត្រាតែមួយរបស់ព្រះអង្គ ដោយឲ្យគេទំលុះព្រះកាយព្រះអង្គជាប់នឹងឈើឆ្កាងរហូតដល់អស់ព្រះជន្ម ដើម្បីលោះយើងឲ្យរួចពីអំពើបាប ក្នុងលោកិយ ដែលកំពុងតែហត់នឿយ និងព្រួយលំបាក(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ៥៣:៥ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងមកថា ព្រះអង្គ “ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី នោះបានធ្លាក់ទៅលើទ្រង់ ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់(ខ.៦)។ ហើយព្រះអង្គបានទទួលអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងរាល់គ្នា(ខ.៦)។
ព្រះយេស៊ូវគឺជាអំណោយមកពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់អាចប្រទាន ឲ្យយើងមានកម្លាំង និងទស្សនៈថ្មីៗ ក្នុងជីវិតរបស់យើង…
សេចក្តីសន្យាតាំងពីសម័យបុរាណ
កាលពីឆ្នាំ១៩៧៩ លោកបណ្ឌិត គេប្រៀល បាខេយ(Gabriel Barkay) និងក្រុមការងាររបស់គាត់ បានរកឃើញក្រាំងប្រាក់ពីរ ក្នុងទីបញ្ចុះសពមួយ នៅក្រៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលជាទីក្រុងដ៏ចំណាស់។ ក្នុងឆ្នាំ២០០៤ បន្ទាប់ពីការស្រាវជ្រាវយ៉ាងម៉ត់ចត់ អស់២៥ឆ្នាំ អ្នកជំនាញបានបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងក្រាំងនោះ មានអត្ថបទព្រះគម្ពីរដែលមានចំណាស់បំផុត ដែលគេបានកប់ទុកក្នុងឆ្នាំ៦០០ មុនគ្រីស្ទសករាជ។ អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះ គឺក្រាំងទាំងនោះមានកត់ទុកនូវសេចក្តីអធិស្ឋានសូមព្រះពររបស់ពួកសង្ឃ ដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេថ្លែងទៅកាន់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាប្រទានពរ ហើយរក្សាឯង សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យព្រះភក្ត្រទ្រង់ភ្លឺមកដល់ឯង ព្រមទាំងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងផង”(ជនគណនា ៦:២៤-២៥)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញលោកអើរ៉ុន និងពួកកូនប្រុសរបស់គាត់(តាមរយៈលោកម៉ូសេ) អំពីរបៀបអធិស្ឋានសូមព្រះពរ សម្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ ក្នុងនាមជាតំណាងរបស់ព្រះអង្គ។ អ្នកដឹកនាំទាំងនេះ ត្រូវទន្ទេញឲ្យចាំពាក្យពេចន៍ទាំងអស់ ដែលព្រះអង្គប្រាប់ឲ្យថ្លែងទៅកាន់ពួកបណ្តាជនតាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ សូមចាំថា ពាក្យពេចន៍ក្នុងបទគម្ពីរនេះ បានសង្កត់ធ្ងន់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកប្រទានព្រះពរ ព្រោះបទគម្ពីរនេះបានប្រើពាក្យ “ព្រះយេហូវ៉ា” បីដង ហើយប្រើពាក្យ “ឯង”៦ដង គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងជំនួយមកពីព្រះអង្គ។
ចូរយើងចំណាយពេលបន្តិច ដើម្បីជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរនេះ ដែលបានប្រាប់យើងថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានពរយើង។ បទគម្ពីរនេះក៏បានរំឭកយើង អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគ្មានព្រំដែនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងរំឭកយើងថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយយើងខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកកំពុងតែដាច់ឆ្ងាញពីព្រះអង្គនៅថ្ងៃនេះ នោះចូរតោងឲ្យជាប់សេចក្តីសន្យា ដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរដ៏បុរាណនេះ។…
កន្លែងដ៏កក់ក្តៅ
រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ បន្ទាប់ពីលោករូប៊ី បានបាត់បង់ភរិយា ហើយអ្នកស្រីសាប្រ៊ីណាបានបាត់បង់ស្វាមី យ៉ាងសោកសៅ អ្នកទាំងពីរក៏បានធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ ហើយក៏បានរៀបការ។ គ្រួសារទាំងពីរក៏បានក្លាយជាគ្រួសារតែមួយ។ ពួកគេបានសង់ផ្ទះថ្មីមួយខ្នង ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យវាថា ហាវីឡាហ៍(ពាក្យភាសាហេព្រើរ មានន័យថា “លូតលាស់ចេញពីការឈឺចាប់”)។ វាបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការបង្កើតអ្វីដែលស្រស់ស្អាត ចេញពីការឈឺចាប់។ អ្នកទាំងពីរបាននិយាយថា ពួកគេមិនបានសង់ផ្ទះនោះ ដើម្បីបំភ្លេចអតីតកាលឡើយ ប៉ុន្តែ ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតងើបឡើងចេញពីផេះផង់ និងមានសង្ឃឹមឡើងវិញ។ សម្រាប់ពួកគេ ផ្ទះនោះជាកន្លែងដ៏កក់ក្តៅ ជាកន្លែងអរសប្បាយនឹងជីវិត និងជាកន្លែងដែលនឹងមានអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលក្ខណៈនៃជីវិតរបស់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានជួយឲ្យជីវិតយើងងើបឡើង ចេញពីផេះផង់ ហើយនាំយើងចូលទៅក្នុងមហាគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ។ ពេលណាយើងទទួលព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងចូលគង់ក្នុងចិត្តយើង(អេភេសូរ ៣:១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំយើងចូលទៅក្នុងគ្រួសារទ្រង់ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីឲ្យយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ(១:៥-៦)។ ទោះយើងនឹងឆ្លងកាត់ពេលដ៏ឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែអាចប្រើពេលដ៏ឈឺចាប់នោះ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងដ៏ល្អ ក្នុងជីវិតយើង។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាសលូតលាស់ ក្នុងការយល់ដឹង អំពីព្រះ ដោយទន្ទឹមនឹងនោះ យើងអាចអរសប្បាយចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គប្រទានមកយើង។ ក្នុងព្រះអង្គ យើងមានភាពពេញលេញ ក្នុងជីវិត ដែលយើងមិនអាចរកបានដោយខ្លួនឯង(៣:១៩)។ ហើយយើងមានសេចក្តីសន្យា ដែលថា ទំនាក់ទំនងនេះនឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូត។ ព្រះយេស៊ូវប្រទានយើង នូវគ្រួសារដ៏កក់ក្តៅ និងមូលហេតុដែលយើងត្រូវអរសប្បាយ ក្នុងជីវិត…
កន្លែងដែលពិបាកបំផុត
សព្វថ្ងៃនេះ លោកជែហ្វ(Geoff) ជាគ្រូគង្វាលយុវជន នៅក្នុងទីក្រុង ដែលគាត់ធ្លាប់ញៀនថ្នាំ កាលពីមុន។ ព្រះជាម្ចាស់បានកែប្រែចិត្ត និងកាលៈទេសៈរបស់គាត់ តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ គាត់ថា គាត់ចង់ជួយការពារក្មេងៗ កុំឲ្យប្រព្រឹត្តខុស និងជួបការឈឺចាប់ ដែលគាត់ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ហើយព្រះយេស៊ូវនឹងជួយពួកគេជាប្រាកដ។ កាលពីមុន ព្រះជាម្ចាស់បានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីភាពជាទាសករនៃថ្នាំញៀន ហើយពេលនេះព្រះអង្គបានប្រទានកិច្ចការដ៏សំខាន់ឲ្យគាត់ធ្វើ ទោះគាត់មានប្រវត្តិយ៉ាងដូចម្តេចក៏ដោយ។
ពេលដែលក្តីសង្ឃឹមហាក់ដូចជារលាយអស់ ព្រះជាម្ចាស់អាចនាំការល្អចេញពីស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ គេបានលក់លោកយ៉ូសែប ឲ្យធ្វើជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ ហើយក្រោយមក គេក៏បានចោទបង្ខូចគាត់ ហើយចាប់គាត់ដាក់គុក។ គាត់បានជាប់គុកអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយមិនមាននរណាម្នាក់នឹកចាំពីគាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានលើកគាត់ឡើងវិញ ហើយដាក់គាត់នៅក្នុងមុខតំណែងដ៏មានអំណាច បន្ទាប់ពីស្តេចផារ៉ោន ដែលនៅទីនោះ គាត់អាចជួយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សជាច្រើន រាប់បញ្ចូលទាំងបងប្អូន ដែលបានបោះបង់ចោលគាត់ផងដែរ។ នៅនគរអេស៊ីព្ទ លោកយ៉ូសែបក៏បានរៀបការ ហើយមានកូន។ គាត់បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនទីពីររបស់គាត់ថា អេប្រាអឹម(ជាភាសាហេព្រើរមានន័យថា “មានផលផ្លែទ្វេរជាពីរ”) ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ថា មូលហេតុដែលគាត់បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដូចនេះ គឺដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យគាត់មានកូន ក្នុងស្រុកដែលគាត់ជួបទុក្ខលំបាក(លោកុប្បត្តិ ៤១:៥២)។
រឿងរបស់លោកជែហ្វ និងលោកយ៉ូសែប កើតក្នុងសម័យខុសគ្នាប្រហែលបី ទៅបួនពាន់ឆ្នាំ តែបាននាំយើងងាកទៅរកសេចក្តីពិតដែលមិនចេះប្រែប្រួល គឺសេចក្តីពិតដែលថា កន្លែងដែលពិបាកបំផុតក្នុងជីវិតយើង អាចជាកន្លែងដែលមានជីវជាតិ សម្រាប់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ និងប្រទានពរដល់មនុស្សជាច្រើន។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងអំណាចរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង…
មិនទាន់បរាជ័យទេ
លោក ស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ជាអ្នកនិពន្ធរឿង ពង្សាវតានៃនគរណានា : ស្តេចតោ មេធ្មប់ និងទូខោអាវ ។ ក្នុងរឿងនេះ បណ្តាជនទាំងអស់ នៅនគរណានាមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលអាស្លាន(Aslan) ដែលជាស្តេចតោដ៏មានអំណាច បានបង្ហាញខ្លួនសារជាថ្មី បន្ទាប់ពីបានអវត្តមានអស់ពេលជាយូរមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្តីអំណររបស់ពួកគេ ក៏បានប្រែក្លាយជាទុក្ខព្រួយ ពេលដែលអាស្លានចុះចាញ់ តាមការទាមទារបស់មេធ្មប់ស ដែលជាតួចិត្តអាក្រក់។ គេគិតថា អាស្លានបរាជ័យហើយ តែមិនយូរប៉ុន្មានពួកគេក៏បានស្គាល់ឫទ្ធានុភាពរបស់គាត់ ពេលដែលគាត់គ្រហឹមដោយសម្លេងដែលលាន់ឮខ្លាំងស្ទើរបែកក្រដាស់ត្រចៀក ធ្វើឲ្យមេធ្មប់នោះរត់គេច ដោយភាពតក់ស្លត់។ ទោះអ្វីៗហាក់ដូចជាបាត់បង់ទៅហើយក្តី ទីបំផុត អាស្លានបានបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា គាត់មានឫទ្ធអំណាចខ្លាំងជាងមេធ្មប់កំណាចនោះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្នកបម្រើរបស់លោកអេលីសេ ដែលធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ពេលដែលគាត់បានក្រោកឡើង នៅពេលព្រឹកមួយ ឃើញខ្លួនគាត់ និងលោកអេលីសេ ត្រូវពួកសត្រូវឡោមព័ទ្ធ។ គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “វរហើយ ចៅហ្វាយខ្ញុំអើយ តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៦:១៥)។ លោកហោរាក៏បានឆ្លើយតប ដោយចិត្តស្ងប់ថា “កុំខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតពួកដែលនៅខាងយើង មានគ្នាច្រើនជាងពួកដែលនៅខាងគេទៅទៀត” (ខ.១៦)។ បន្ទាប់មក លោកអេលីសេក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមទ្រង់ប្រោសឲ្យភ្នែកវាបានមើលឃើញ”(ខ.១៧)។ ដូចនេះ…
ហួសពីលទ្ធភាពដែលអាចស្រមៃ
បទចម្រៀង ដែលមានចំណងជើងថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចស្រមៃ” ដែលលោកបាត មីលឡាត(Bart Millard) បាននិពន្ធ បានក្លាយជាបទចម្រៀងគ្រីស្ទាន ដែលល្បីល្បាញបំផុត កាលពីឆ្នាំ២០០១។ បទចម្រៀងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីភាពអស្ចារ្យ ដែលយើងនឹងជួប ពេលដែលយើងបាននៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះគ្រីស្ទ។ ទំនុងច្រៀងដែលលោកមីលឡាដបាននិពន្ធនេះ បាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្ត ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ពីកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ អាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះមែលីសា បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហើយយើងក៏បាននឹកស្រមៃថា នាងកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះជាម្ចាស់ ដោយក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យ។
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានឮគេប្រើពាក្យ “ស្រមៃ” តាមរបៀបផ្សេងពីនេះ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃ បន្ទាប់ពីមែលីសាលាចាកលោក។ ឪពុករបស់មិត្តភក្តិមែលីសាបានចូលមកជិតខ្ញុំ ដោយចិត្តដែលខ្វល់ និងឈឺចាប់ចំពោះការបាត់បង់របស់យើងផងដែរ ដោយពួកគេក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការឈឺចាប់របស់ខ្ញុំ គឺពិបាកហួសពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចស្រមៃ។
ការដែលពួកគេបានបង្ហាញអារម្មណ៍ដូចនេះ គឺបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំណាស់។ ពួកគេកំពុងតែចូលរួមសោកស្តាយ ចំពោះការបាត់បង់របស់យើង ដោយចិត្តអាណិតអាសូរ ដែលហួសពីលទ្ធភាពដែលពួកគេអាចស្រមៃ។
ស្តេចដាវីឌបានមានបន្ទូល អំពីជម្រៅនៃការបាត់បង់ដ៏ធំធេង ដែលប្រៀបដូចជាការដើរកាត់ “ជ្រលងភ្នំដែលងងឹតបំផុត”(ទំនុកដំកើង ២៣:៤)។ ពេលដែលយើងបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ពេលខ្លះយើងមិនដឹងថា យើងនឹងឆ្លងកាត់ពេលដ៏ងងឹតនោះ ដោយរបៀបណាទេ។ គឺវាពិបាកហួសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចស្រមៃ។
ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយយើង នៅក្នុងជ្រលងភ្នំងងឹតបំផុត នោះព្រះអង្គក៏ប្រទានក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ពេលអនាគត ដោយធានាយើងថា យើងនឹងបានទៅនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ…
ព្រះវត្តមានតែងតែនៅជាមួយ
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០១៨ លោករ៉ាដេមែល ហ្វាល់ខៅ(Radamel Falcao) ដែលជាកីឡាករឈានមុខ របស់ប្រទេសកូឡុំប៊ី បានទាត់បាល់បញ្ចូលទីរបស់ក្រុមប៉ូឡូញ នៅនាទីទី៧០ នាំឲ្យក្រុមរបស់ខ្លួនទទួលជ័យជម្នះ ក្នុងការប្រកួតថ្ងៃនោះ។ ការទាត់បាល់បញ្ចូលទីមួយគ្រាប់នេះ គឺជាគ្រាប់ទី១៣របស់លោកហ្វាល់ខៅ នៅក្នុងការប្រកួតអន្តរជាតិ គឺមានន័យថា គាត់បានទាល់បាល់បញ្ចូលទី បានច្រើនជាងកីឡាករកូឡុំប៊ីដទៃទៀត នៅក្នុងប្រវត្តិនៃការប្រកួតអន្តរជាតិ។
ជាញឹកញាប់ លោកហ្វាល់ខៅច្រើនតែប្រើជោគជ័យរបស់គាត់ នៅក្នុងទីលានប្រកួតបាល់ទាត់ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយជំនឿរបស់គាត់ ដោយជារឿងៗ គាត់បានលើកអាវយឺតរបស់គាត់ឡើង បន្ទាប់ពីបានទាល់បាល់បញ្ចូលទី ដើម្បីបង្ហាញអាវយឺតខាងក្នុង ដែលមានពាក្យសរសេរពីលើថា “Con Jesus nunca estara solo:” ដែលមានន័យថា “ដោយសារព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ នោះអ្នកនឹងមិនដែលនៅឯកោឡើយ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរនៅលើអាវយឺតគាត់ បានរំឭកយើង អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំក៏នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នាជារាល់ថ្ងៃដែរ ដរាបដល់បំផុតកល្ប”(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវជិតដល់ពេលយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញ ព្រះអង្គបានកម្សាន្តចិត្តពួកសិស្សព្រះអង្គ ដោយធានា ចំពោះពួកគេថាព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាមួយពួកគេជានិច្ច តាមរយៈព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ(ខ.២០ យ៉ូហាន ១៤:១៦-១៨)។ ព្រះវិញ្ញាណព្រះគ្រីស្ទ នឹងកម្សាន្តចិត្ត ដឹកនាំ ការពារ និងចម្រើនកម្លាំងពួកគេ ពេលដែលពួកគេនាំព្រះរាជសារព្រះយេស៊ូវ ទៅទីក្រុងជិតឆ្ងាយ។ ហើយពេលដែលពួកគេជួបភាពឯកោខ្លាំង នៅកន្លែងដែលពួកគេមិនធ្លាប់រស់នៅ ព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទនឹងរំឭកពួកគេ…