ពន្លឺនៃស្ថានសួគ៌
មានពេលមួយ លោកវាយលី អូវើស្ទ្រីត(Wylie Overstreet) ដែលជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្ត បានផ្សាយផ្ទាល់នូវរូបភាពរបស់ស្ថានព្រះច័ន្ទ តាមរយៈកែវយឺតរបស់គាត់ ដែលមានកម្លាំងពង្រីកខ្លាំង ដល់ទស្សនិកជនដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ ពេលនោះ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះរូបភាពស្ថានព្រះច័ន្ទដែលគាត់បានពង្រីកឲ្យធំ បានជាពួកគេមានការឆ្លើយតប ដោយបញ្ចេញសម្លេងខ្សិបខ្សៀវ និងបង្ហាញភាពស្ងប់ស្ងែង។ លោកអូវើស្ទ្រីតក៏បានពន្យល់ថា “ទស្សនីយភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ បានធ្វើឲ្យយើងមានពេញដោយភាពស្ងប់ស្ងែង ចំពោះអ្វីមួយ ដែលធំជាងខ្លួនយើង”។
ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ក៏មានការស្ងប់ស្ងែង ចំពោះពន្លឺដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកពីលើផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “កាលណាទូលបង្គំពិចារណាមើលផ្ទៃមេឃ ជាការដែលព្រះហស្តទ្រង់បានធ្វើ គឺទាំងខែ និងផ្កាយ ដែលទ្រង់បានប្រតិស្ឋានទុក នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?”(ទំនុកដំកើង ៨:៣-៤)។
ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌបានទូលសួរព្រះជាម្ចាស់ ដោយការបន្ទាបខ្លួន ហើយយើងនឹងមានការស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំងជាងនេះទៀត ពេលដែលយើងដឹងថា បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មីហើយ យើងនឹងមិនត្រូវការព្រះច័ន្ទ ឬព្រះអាទិត្យទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា សិរីល្អដ៏ចែងចំាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងផ្តល់ឲ្យនូវពន្លឺដែលគេត្រូវការ។ “ក្រុងនោះមិនត្រូវការនឹងព្រះអាទិត្យ ឬព្រះចន្ទ សំរាប់នឹងបំភ្លឺទេ ដ្បិតសិរីល្អនៃព្រះបានបំភ្លឺហើយ ឯកូនចៀមក៏ជាចង្កៀងនៃក្រុងនោះដែរ … ហើយនៅឯណោះគ្មានយប់ឡើយ”(វិវរណៈ ២១:២៣-២៥)។
ពេលដែលយើងគិតអំពីរឿងនេះ ចិត្តរបស់យើងអាចកើតមានភាពស្ងប់ស្ងែងកាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ យើងអាចពិសោធន៍នឹងពន្លឺរបស់ព្រះអង្គដែលមាននៅស្ថានសួគ៌ នៅពេលឥឡូវនេះបាន…
រួបរួម ទោះនៅកន្លែងផ្សេងគ្នា
មានពេលមួយលោកអាល់វីន(Alvin) បានចូលរួមនៅក្នុងគម្រោងមួយ ជាមួយលោកធីម(Tim) ដែលជាមិត្តរួមការងារ ហើយក៏បានជួបបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំមួយ ដោយសារគាត់ និងលោកធីម មានគំនិតខុសគ្នា នៅក្នុងការអនុវត្តន៍គម្រោងនោះ។ ពួកគេមានការគោរពចំពោះទស្សនៈដែលពួកគេមានខុសពីគ្នា ប៉ុន្តែ របៀបដែលពួកគេធ្វើការមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង បានជាការប៉ះទង្គិចគ្នាហាក់ដូចជាមិនអាចជៀសរួច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មុនពេលដែលជម្លោះកើតមាន អ្នកទាំងពីរព្រមទៅពិភាក្សាជាមួយចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន។ ហៅហ្វាយរបស់ពួកគេក៏បានដាក់អ្នកទំាងពីរឲ្យនៅក្នុងក្រុមផ្សេងគ្នា។ នេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ។ នៅថ្ងៃនោះ លោកអាល់វីនបានរៀននូវមេរៀនមួយគឺ : ពួកគេនៅតែអាចធ្វើការរួមគ្នា ទោះពួកគេនៅក្រុមផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។
លោកអ័ប្រាហាំប្រាកដជាបានយល់សេចក្តីពិតនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់ប្រាប់លោកឡុត ឲ្យបែកផ្លូវគ្នា នៅតំបន់បេតអែល(លោកុប្បត្តិ ១៣:៥-៩)។ លោកអ័ប្រាហាំបានសង្កេតឃើញថា នៅទីនោះគ្មានស្មៅគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ហ្វូងសត្វរបស់គាត់ និងហ្វូងសត្វរបស់លោកឡុតឡើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានស្នើលោកឡុតឲ្យរស់នៅកន្លែងផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែ ជាដំបូង គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា ពួកគេជា “បងប្អូនសាច់ជិត”(ខ.៨) ដើម្បីរំឭកលោកឡុត អំពីទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក គាត់មានការបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង ដោយអនុញ្ញាតឲ្យលោកឡុតដែលជាក្មួយប្រុស ធ្វើការជ្រើសរើសទីកន្លែងមុន(ខ.៩) ទោះគាត់មានវ័យចាស់ជាងក៏ដោយ។ គ្រូគង្វាលម្នាក់បានពិពណ៌នាថា នេះជាការ “បែកផ្លូវគ្នាយ៉ាងសុខដុម”។
រឿងនេះបានបង្រៀនយើងថា យើងនៅតែអាចមានការរីកចម្រើន ទោះយើងបម្រើព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារផ្សេងគ្នា តាមរបៀបខុសគ្នាក៏ដោយ។ ការរួបរួមនៅតែអាចមាន ទោះយើងមានលក្ខណៈផ្សេងគ្នា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវភ្លេចឡើយថា យើងនៅតែជាបងប្អូន ក្នុងមហាគ្រួសារនៃព្រះ។ យើងប្រហែលជាធ្វើការតាមរបៀបខុសពីគ្នា…
ភាពចម្រុះនៃពណ៌សម្បុរ
ទីក្រុងឡុងដ៍ស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងដែលមានប្រជាជនចម្រុះជាតិសាសន៍ច្រើនជាងគេ នៅលើពិភពលោក អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ កាលពីឆ្នាំ១៩៣៣ លោកគ្លីន រ៉ូបឺត(Glyn Roberts) ដែលជាអ្នកការសែត បានសរសេរ អំពីទីក្រុងដ៏អស្ចារ្យនៃប្រទេសអង់គ្លេសថា “ខ្ញុំនៅតែគិតថា ភាពចម្រុះនៃមនុស្សគ្រប់ពណ៌សម្បុរ និងភាសារ គឺជាចំណុចល្អបំផុតនៃទីក្រុងឡុងដ៍”។ ភាពចម្រុះនោះ នៅតែបន្តមានក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ ដោយមានក្លិន សម្លេង និងរូបភាពចម្រុះគ្នា ក្នុងសហគមន៍នៃពិភពលោក។ សម្រស់នៃភាពចម្រុះនេះ គឺជាចំណុចដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ របស់ទីក្រុងមួយ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមទីក្រុងដែលអស្ចារ្យបំផុតរបស់ពិភពលោក។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទីក្រុងឡុងដ៍ នៅតែជួបបញ្ហា ដូចទីក្រុងដទៃទៀត ដែលមានមនុស្សរស់នៅច្រើន។ ការផ្លាស់ប្តូរបាននាំមកនូវបញ្ហាប្រឈម។ ជួនកាល វប្បធម៌ផ្សេងគ្នាមានការប៉ះទង្គិចគ្នា។ ហេតុនេះហើយ គ្មានទីក្រុងណាមួយដែលមនុស្សបានបង្កើត អាចប្រៀបធៀបនឹងភាពអស្ចារ្យនៃស្ថាន ដែលជាផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់យើងបានឡើយ។
ពេលដែលសាវ័កយ៉ូហានចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ភាពចម្រុះជាតិសាសន៍ ស្ថិតក្នុងចំណោមធាតុផ្សំជាច្រើន នៃការថ្វាយបង្គំព្រះនៅនគរស្ថានសួគ៌ បានជាអ្នកដែលបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ បានច្រៀងសរសើរថា “ទ្រង់គួរនឹងយកក្រាំងនេះ ហើយនិងបកត្រាផង ដ្បិតទ្រង់បានត្រូវគេធ្វើគុត ហើយទ្រង់បានលោះយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ចេញពីគ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍ ថ្វាយដល់ព្រះ ក៏តាំងយើងរាល់គ្នាឡើងជានគរ ហើយជាពួកសង្ឃ ថ្វាយដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានសោយរាជ្យលើផែនដី”(វិវរណៈ ៥:៩-១០)។
សូមយើងស្រមៃអំពីនគរស្ថានសួគ៌ ដែលមានមនុស្សចម្រុះជាតិសាសន៍…
មិនឆក់ឱកាសរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន
មានអ្នកទោសមួយចំនួនបានដើររើសសម្រាមតាមផ្លូវ ដើម្បីកាត់បន្ថយរយៈពេលជាប់ពន្ធធនាគារ។ ពេលនោះ លោកចេមស៍(James) ដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់ពួកគេស្រាប់តែដួលទៅលើដី។ ពួកគេក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគាត់ ហើយក៏បានដឹងថា គាត់ត្រូវការការសង្រ្គោះបន្ទាន់។ មានអ្នកទោសម្នាក់ក៏បានខ្ចីទូរស័ព្ទរបស់លោកចេមស៍ ដើម្បីទូរស័ព្ទសុំជំនួយ។ ក្រោយមក នាយកដ្ឋានប៉ូលីសក៏បានធ្វើការថ្លែងអំណរគុណ ចំពោះអ្នកទោសទាំងនោះ សម្រាប់ការជួយអ្នកមើលការខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ឲ្យបានទទួលការព្យាបាល ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ជាពិសេស នៅពេលដែលពួកគេអាចព្រងើយកន្តើយចំពោះគាត់ ដោយទុកឲ្យគាត់ដេកដួលតែម្នាក់ឯង ដោយសារជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ឬឆ្លៀតឱកាសរត់គេចខ្លួន។
ចិត្តសប្បុរសធម៌របស់ពួកអ្នកទោសទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីសាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាស នៅពេលដែលពួកគេកំពុងតែជាប់គុក។ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវគេវាយដំ ហើយបោះចូលទៅក្នុងគុក ស្រាប់តែមានរញ្ជួយដីកើតឡើង ធ្វើឲ្យរបូតច្រវ៉ាក់ ហើយទ្វារគុកក៏បានរបើក(កិច្ចការ ១៦:២៣-២៦)។ ពេលដែលអ្នកយាមគុកភ្ញាក់ឡើង គាត់ស្មានថា អ្នកទោសបានរត់គេចអស់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានដកដាវបម្រុងនឹងសម្លាប់ខ្លួន (ដើម្បីជៀសវាងការទទួលទោសប្រហារជីវិត ពីបទបណ្តោយឲ្យអ្នកទោសរត់គេច)។ ពេលនោះ សាវ័កប៉ុលក៏បានស្រែកប្រាប់គាត់ថា “កុំធ្វើបាបខ្លួនឡើយ ដ្បិតយើងនៅឯណេះទាំងអស់គ្នាទេ”(ខ.២៨) អ្នកយាមគុករូបនោះក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះទង្វើររបស់ពួកគេ ដែលខុសពីអ្នកទោសជាទូទៅ ធ្វើឲ្យគាត់មានការចង់ដឹងចង់យល់ អំពីព្រះដែលពួកគេថ្វាយបង្គំ ហើយទីបំផុតគាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះអង្គផងដែរ(ខ.២៩-៣៤)។
របៀបដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ គឺបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីជំនឿរបស់យើង និងអ្វីដែលយើងឲ្យតម្លៃ។ ពេលណាយើងសម្រេចចិត្តធ្វើការល្អ ជាជាងធ្វើអាក្រក់មកលើគេ នោះទង្វើររបស់យើងនឹងជំរុញគេ ឲ្យចង់ដឹងចង់យល់ អំពីព្រះដែលយើងស្គាល់ និងស្រឡាញ់។—KIRSTEN HOLMBERG
ផ្លូវនៃជីវិតថ្មី ដែលជាសេចក្តីចំកួត
មានរឿងខ្លះដែលយើងមិនយល់ ទាល់តែយើងបានជួបរឿងនោះខ្លួនឯង។ កាលខ្ញុំមានផ្ទៃពោះកូនដំបូង ខ្ញុំបានអានសៀវភៅជាច្រើន ដែលនិយាយអំពីការប្រសូត្រ និងស្តាប់ស្រ្តីជាច្រើននាក់ចែកចាយបទពិសោធន៍ ដែលពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ នៅក្នុងការពរពោះ និងឆ្លងទន្លេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចស្រមៃថា បទពិសោធន៍នោះមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេចទេ។ អ្វីដែលរូបកាយខ្ញុំនឹងធ្វើនៅពេលនោះ ហាក់ដូចជារឿងដែលមិនអាចធ្វើទៅបាន។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអំពីការចាប់កំណើត ចូលនគរព្រះ គឺសេចក្តីសង្រ្គោះ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ អ្នកដែលមិនធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ការចាប់កំណើតនោះ ហាក់ដូចជាមិនអាចយល់អំពីរឿងនេះ។ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងវិនាស ដំណឹងល្អពីឈើឆ្កាង គឺជា “សេចក្តីចំកួត” ព្រោះគេមិនជឿថា សេចក្តីសង្រ្គោះអាចកើតមាន ពីការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដែលជាសញ្ញាសំគាល់នៃភាពកម្សោយ បរាជ័យ និងការបន្ទាបបន្ថោកនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលនៅតែផ្សាយដំណឹងល្អអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះ ទោះគេគិតថា វាជាសេចក្តីចំកួតក៏ដោយ។
អ្នកមិនជឿនឹកស្មានថា សេចក្តីសង្រ្គោះនឹងមានលក្ខណៈដូចម្តេចឡើយ។ អ្នកខ្លះគិតថា សេចក្តីសង្រ្គោះ នឹងកើតមានតាមរយៈអ្នកដឹកនាំនយោបាយដ៏រឹងមាំ ឬតាមរយៈទីសំគាល់នៃការអស្ចារ្យ។ អ្នកខ្លះទៀតគិតថា ជោគជ័យនៅក្នុងការសិក្សា ឬទស្សនវិជ្ជា គឺជាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេ(១កូរិនថូស ១:២២)។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យគេរាល់គ្នាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ តាមរបៀបមួយ ដែលមានតែអ្នកជឿ និងអ្នកដែលបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីសង្រ្គោះទេ ដែលអាចយល់បាន។
ព្រះជាម្ចាស់ប្រើការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដែលជារឿងខ្មាស់អៀន និងទន់ខ្សោយ ធ្វើជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃប្រាជ្ញា និងអំណាចចេស្តា។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវរឿងដែលមនុស្សមិននឹកស្មានដល់។…
មិត្តភក្តិដែលបានធ្វើខុស
កាលពីថ្ងៃទី២៧ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩៣៩ អ្នកស្វែងរកកំណប់ បានទៅជីកកាយថ្នល់កៅស៊ូ នៅក្រៅរង្គមណ្ឌលហូលីវូត បូល ក្នុងតំបន់ខាងត្បូងនៃរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដោយមានអ្នកថតសកម្មភាពនៃការជីកកំណប់នោះ ធ្វើជាវីដេអូឯកសារ។ ពួកគេបានស្វែងរកកំណប់របស់ខានហុងហ្កាផាស ដែលមានមាស ពេជ្យ និងគុជខ្យង ព្រោះមានពាក្យចចាមអារាមថា កាលពី៧៥ឆ្នាំមុន គេបានកប់វានៅកន្លែងនោះ។ ពួកគេរកកំណប់នោះមិនឃើញឡើយ។ បន្ទាប់ពីការជីកកាយអស់២៤ថ្ងៃ ពួកគេក៏បានជីកប៉ះថ្មធំមួយផ្ទាំង ហើយពួកគេក៏បានឈប់ជីកទៀត។ អ្វីដែលពួកគេសម្រេចបាន គឺរណ្តៅដែលមានទទឹងជិត៣ម៉ែត្រ និងជម្រៅជិត១៣ម៉ែត្រ។ ពួកគេក៏បានដើរចេញដោយការសោកស្តាយ។
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សយើងមានកំហុស នៅពេលខ្លះ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងថា យុវជនម្នាក់ឈ្មោះម៉ាកុស បានចាកចោលសាវ័កប៉ុល និងលោកបាណាបាស ក្នុងដំណើរបេសកកម្មនោះ “ហើយមិនបានធ្វើការជាមួយគ្នាទៀត”។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលមិនចង់យកគាត់ទៅជាមួយ ក្នុងការធ្វើដំណើរលើកក្រោយឡើយ (កិច្ចការ ១៥:៣៨) ហើយការនេះបាននាំឲ្យមានការខ្វែងគំនិតគ្នា ជាមួយលោកបាណាបាស។
លោកម៉ាកុសបានបរាជ័យ កាលពីដំបូង ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏អស្ចារ្យ។ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលកំពុងមានភាពឯកោ នៅក្នុងគុក មុនពេលគាត់អស់ជីវិត គាត់បានសុំគេឲ្យយកលោកម៉ាកុសទៅជាមួយ ហើយបានមានប្រសាសន៍ថា “លោកម៉ាកុសមានប្រយោជន៍នៅក្នុងការងាររបស់គាត់”(២ធីម៉ូថេ ៤:១១)។ ព្រះជាម្ចាស់ថែមទាំងបានបណ្តាលចិត្តលោកម៉ាកុស ឲ្យនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុសទៀតផង។
ទីបន្ទាល់នៃជីវិតរបស់លោកម៉ាកុស បានបង្ហាញយើងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនទុកឲ្យយើងប្រឈមមុខដាក់កំហុស និងបរាជ័យរបស់យើង…
ការរង់ចាំព្រះអង្គឆ្លើយតប
នៅក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ មានសត្វចាបរូប៊ីនមួយក្បាល បានធ្វើសំបុក នៅក្រោមជាយដំបូលដែលលយចេញក្រៅ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលវាពាំស្មៅមកចាក់ធ្វើសំបុកដ៏សុខសាន្ត ហើយបន្ទាប់មកវាចូលទៅក្រាបពងនៅខាងក្នុង។ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំតែងតែទៅអើតមើលសំបុក្រវា ប៉ុន្តែ មិនទាន់ឃើញពងវាញាស់។ ក្រោយមក ខ្ញុំដឹងថា ពងសត្វចាបរូប៊ីននឹងញាស់ បន្ទាប់ពីវាក្រាបពងបាន២សប្តាហ៍។
នេះមិនមែនជាលើកទីមួយឡើយ ដែលខ្ញុំត្រូវការភាពអត់ធ្មត់។ ខ្ញុំតែងតែមានការពិបាកនៅក្នុងការរង់ចាំ ជាពិសេស នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរង់ចំាជិត៥ឆ្នាំ ទំរាំតែអាចទទួលចិញ្ចឹមកូនទីមួយរបស់យើង។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន អ្នកស្រីខាធ័ររីន ម៉ាស៊ល(Catherine Marshall) បានសរសេរថា “ការអធិស្ឋាន គឺប្រៀបបាននឹងស៊ុត ដែលមិនញាស់ភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីយើងទើបតែបានក្រាប”។
លោកហោរាហាបាគុកក៏មានការតយុទ្ធនៅក្នុងការរង់ចាំ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ផងដែរ។ គាត់មានភាពនឿយណាយ ចំពោះភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនប្រព្រឹត្តិដោយភាពព្រៃផ្សៃមកលើនគរយូដា ដែលជានគរខាងត្បូង គាត់ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្ត នៅត្រង់ទីចាំយាម ហើយឡើងទៅលើប៉ម ហើយខំមើលទៅ ដើម្បីឲ្យដឹងជាទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលមកដូចម្តេច(ហាបាគុក ២:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតបថា លោកហាបាគុកត្រូវរង់ចាំ “ពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់”(ខ.៣) ហើយក៏បានបង្គាប់គាត់ឲ្យកត់ទុកនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានបើកសម្តែង ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាច្រើនឆាប់បានឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(ខ.២)។
ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រាប់គាត់ភ្លាមៗ អំពី “ពេលកំណត់” ដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនដួលរលំ នៅ៦ទសត្សរ៍ទៀត ដែលជារយៈពេលរង់ចាំដ៏វែង ទំរាំតែព្រះអង្គសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ។ ដូចនេះ ជាញឹកញាប់ ព្រះអម្ចាស់មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានភ្លាមៗឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងសម្រេចបំណងព្រះទ័យ…
ដូចដើមឈើដែលបង្កើតផលផ្លែជាបរិបូរ
ខ្ញុំតែងតែមានចិត្តជាអ្នកសន្សំវត្ថុដែលខ្ញុំចូលចិត្ត។ កាលពីក្មេង ខ្ញុំបានសន្សំតែមសំបុត្រ កាតបេសប៊ល និងសៀវភៅរឿងប្រឌិត។ ឥឡូវនេះ ក្នុងនាមជាឪពុកម្នាក់ ខ្ញុំក៏បានឃើញកូនៗខ្ញុំមានចំណង់ចំណូលចិត្តដូចខ្ញុំផងដែរ។ ជួនកាល ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើក្មេងៗត្រូវការតុក្កតាខ្លាឃ្មំថេឌីបន្ថែមទៀតទេ? ជាការពិតណាស់ ការស្វែងរករបស់បន្ថែម មិនមែនដោយសារយើងត្រូវការវានោះឡើយ តែវាជារបស់ថ្មីនោះមានចំណុចទាក់ទាញអ្វីម្យ៉ាង។ ឬជួនកាល យើងក៏មានការចាប់ចិត្តចំពោះរបស់ចាស់ៗ ឬអ្វីដែលកម្រផងដែរ។ ទោះមានអ្វីជាប់នៅក្នុងក្តីស្រមៃក៏ដោយ យើងត្រូវបានល្បួងឲ្យជឿថា បើយើងមានរបស់ “មួយនេះ ឬមួយនោះ” ជីវិតយើងនឹងល្អជាងមុន យើងនឹងសប្បាយចិត្ត និងស្កប់ចិត្ត។
ប៉ុន្តែ របស់ទាំងនោះមិនដែលធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្តឡើយ។ ហេតុអ្វី? ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យស្កប់ចិត្ត តាមរយៈព្រះអង្គ គឺមិនមែនដោយសាររបស់របរ នៅក្នុងលោកិយ ដូចដែលមនុស្សភាគច្រើនគិតនោះឡើយ។
បញ្ហាដ៏តានតឹងនេះ មិនមែនទើបតែកើតមានក្នុងសម័យយើងឡើយ។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរសុភាសិត បានធ្វើការប្រៀបធៀបជីវិតពីរប្រភេទ : គឺជីវិត ដែលដេញតាមទ្រព្យសម្បត្តិ និងជីវិតដែលស្រឡាញ់ព្រះ និងចែករំលែក ដោយចិត្តសប្បុរស។ តាមបទគម្ពីរ សុភាសិត ១១:២៨ ជីវិតបែបសម្ភារៈនិយម គឺជាជីវិតដែលមិនចេះស្កប់ស្កល់ ហើយនឹងត្រូវដួលចុះ តែជីវិតដែលរស់នៅតាមព្រះទ័យព្រះ នឹងចម្រើនឡើង ដូចដើមឈើដែលមានស្លឹកខៀវខ្ចី។
នេះជាការប្រៀបធៀបដ៏មានន័យ! តើយើងចង់រស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលចម្រើនឡើង និងមានផលផ្លែ ឬជីវិតដែលប្រហោងក្នុង…
មានកម្លាំងជាថ្មី
លោករ៉ូបឺត ខូល(Robert Coles) ធ្លាប់បានធ្វើការកត់សម្គាល់ឃើញថា មនុស្សដែលអស់កម្លាំងកាយចិត្ត នៅក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃ មានគំរូមួយដែលដូចគ្នា។ ជាដំបូង ពួកគេមានការហត់នឿយ។ បន្ទាប់មក ពួកគេមានគំនិតអវិជ្ជមាន ហាក់ដូចជាមិនឃើញមានអ្វីប្រសើរឡើង។ ពួកគេក៏មានចិត្តល្វីងជូរចត់ អស់សង្ឃឹម ពិបាកចិត្ត ហើយទីបំផុតពួកគេក៏បានអស់កម្លាំងកាយចិត្ត។
ខ្ញុំធ្លាប់បាននិពន្ធសៀវភៅមួយក្បាល ដែលនិយាយអំពី ភាពធូរស្បើយបន្ទាប់ពីក្តីស្រមៃរលាយអស់។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានចូលទៅក្នុងរដូវកាលដ៏មមាញឹក នៃការបង្រៀនតាមសិក្ខាសាលា។ ការជួយអ្នកដទៃ ឲ្យរកឃើញក្តីសង្ឃឹម បន្ទាប់ពីមានភាពអស់សង្ឃឹម គឺពិតជាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំក៏មានការលះបង់ច្រើនដែរ។ ថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំហៀបនឹងបោះជំហានឡើងវេទិការ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំហាក់ដូចជាចង់ងងឹតមុខដួល។ ខ្ញុំមិនបានគេងគ្រប់គ្រាន់ ការធ្វើដំណើរវិស្សមកាល មិនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានកម្លាំងឡើងវិញឡើយ ហើយកាលណាខ្ញុំគិតអំពីពេលដែលខ្ញុំស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយអំពីបញ្ហារបស់ពួកគេ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានពេញដោយការភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំកំពុងតែជួបបញ្ហា ដូចដែលលោកខូលបាននិយាយហើយ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវយុទ្ធសាស្រ្តពីរយ៉ាង ដើម្បីជម្នះភាពអស់កម្លាំងកាយចិត្ត។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤០ វិញ្ញាណដែលខ្សោះអស់កម្លាំង មានកម្លាំងជាថ្មី ពេលដែលវិញ្ញាណនោះសង្ឃឹមដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២៩-៣១)។ ដូចនេះ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវសម្រាកក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងធ្វើការក្នុងខ្ញុំ ជាជាងបន្តពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង។ ហើយបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១០៣ បានចែងថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានកម្លាំងជាថ្មីមកយើង ដោយចម្អែតចិត្តយើង ដោយរបស់ល្អ(ខ.៥)។ របស់ល្អនោះគឺមានដូចជា ការអត់ទោសបាប…
បុរសដែលមានចិត្តសប្បុរស
លោកឡេអុង(Leon) មានការស្រង៉ាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់ចង់មានជីវិតដែលមានន័យជាងនេះ ដូចនេះ គាត់ក៏បានលាឈប់ពីការងារផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ គាត់បានឃើញបុរសអនាថាម្នាក់ កំពុងតែឈរកាន់ផ្លាកមួយ នៅជ្រុងផ្លូវ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “សេចក្តីសប្បុរស គឺជាថ្នាំដែលល្អបំផុត”។ លោកឡេអុងក៏បាននិយាយថា “ពាក្យមួយឃ្លានោះ បានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំណាស់។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួន”។
លោកឡេអុងក៏បានសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី ដោយបង្កើតអង្គការអន្តរជាតិមួយ ដើម្បីលើកកម្ពស់សេចក្តីសប្បុរស។ គាត់បានធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក ដោយពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់មនុស្សដែលគាត់មិនដែលស្គាល់ ដែលមានដូចជាអាហារ ប្រេងឥន្ធនៈ និងកន្លែងស្នាក់នៅ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឲ្យរង្វាន់ពួកគេ តាមរយៈអង្គការរបស់គាត់ ដោយធ្វើអំពើសប្បុរសធម៌ ដូចជាការចែកអាហារដល់ក្មេងកំព្រា ឬសង់សាលារៀនមួយខ្នងសម្រាប់ក្មេងក្រីក្រជាដើម។ គាត់និយាយថា “ជួនគាល គេមើលឃើញថា សេចក្តីសប្បុរស គឺជាភាពទន់ខ្សោយ ប៉ុន្តែ តាមពិត សេចក្តីសប្បុរសគឺជាចំណុចខ្លាំងរបស់មនុស្ស”។
ព្រះគ្រីស្ទគឺជាសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង ដូចនេះ តាមធម្មតា សេចក្តីសប្បុរសបានហូរចេញពីព្រះអង្គ។ ខ្ញុំចូលចិត្តរឿងមួយ ដែលនិយាយអំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ពេលដែលព្រះអង្គឃើញគេហែរសពរបស់កូនប្រុស របស់ស្រ្តីមេម៉ាយម្នាក់(លូកា ៧:១១-១៧)។ ជីវភាពរបស់ស្រ្តីមេម៉ាយដ៏កំសត់នេះ ទំនងជាពឹងផ្អែកទៅលើការផ្គត់ផ្គង់របស់កូនប្រុសគាត់។ រឿងនេះមិនបានប្រាប់យើងថា មាននរណាម្នាក់ទូលសូមព្រះយេស៊ូវ ឲ្យជួយគាត់ឡើយ។ តែដោយព្រះទ័យក្តួលអាណឹត និងសប្បុរស(ខ.១៣) ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ ហើយក៏បានប្រោសកូនប្រុសគាត់ឲ្យរស់ឡើងវិញ។ ពេលនោះ ពួកបណ្តាជនក៏បានពោលសរសើរព្រះគ្រីស្ទថា “ព្រះបានប្រោសរាស្រ្តទ្រង់ហើយ”(ខ.១៦)។—ANNE…