សំបុត្រនៃការយកព្រះទ័យទុកដាក់
កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន បណ្ឌិត ជើរី ម៉ូតូ(Jerry Motto) បានរកឃើញអំណាច នៃ “សំបុត្រ ដែលសរសេរដោយការយកចិត្តទុកដាក់”។ ការស្រាវជ្រាវរបស់គាត់បានរកឃើញថា ការសរសេរសំបុត្របង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ញើទៅអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់ប៉ុនប៉ងសម្លាប់ខ្លួន អាចកាត់បន្ថយអត្រានៃការព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនម្តងទៀត បាន៥០ភាគរយ។ ថ្មីៗនេះ អ្នកថែទំាអ្នកជំងឺផ្លូវចិត្តបានរកឃើញអំណាចនៃសំបុត្រប្រភេទនេះ ពេលដែលពួកគេផ្ញើសារ កាតប៉ុស្តាល់ ឬពាក្យខ្លីៗក្នុងបណ្តាញសង្គម ដើម្បីបន្តលើកទឹកចិត្តអ្នកជំងឺ ដែលធ្លាប់មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្ងន់ធ្ងរ។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល មានកណ្ឌគម្ពីរ២១កណ្ឌ ដែលសុទ្ធតែជាសំបុត្ររបស់ពួកសាវ័ក ដែលផ្តល់ការយកចិត្តទុកដាក់ ដល់អ្នកជឿនៅសតវត្សរ៍ទី១ ដែលកំពុងតែជួបការលំបាកផ្សេងៗ។ សាវ័កប៉ុល យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន បានសរសេរសំបុត្រទាំងនោះ ដើម្បីពន្យល់ អំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿ ការថ្វាយបង្គំ និងអំពីរបៀបដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះ និងបង្កើតការរួបរួម។
ចំណែកឯសាវ័កពេត្រុសវិញ លោកបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅអ្នកជឿ ដែលកំពុងទទួលរងការបៀតបៀន ដោយអធិរាជនេរ៉ូ (Nero)នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ សាវ័កពេត្រុសបានរំឭកពួកគេ អំពីតម្លៃដែលពួកគេមានក្នុងព្រះ ដោយពន្យល់ពួកគេ នៅក្នុងបទគម្ពីរ ១ពេត្រុស ២:៩ ថា “អ្នករាល់គ្នាជាពូជជ្រើសរើស ជាពួកសង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍បរិសុទ្ធ ជារាស្ត្រដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករនៃព្រះ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានសំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់បានហៅអ្នករាល់គ្នាចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ការនេះបាននាំឲ្យពួកគេមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះពួកគេ…
ខ្យល់ព្យុះនៃការភ័យខ្លាច
ក្នុងកម្មវិធីផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ដែលខ្ញុំបានមើលកាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំឃើញស្រ្តីម្នាក់ បានសួរមនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមមនុស្សមួយក្រុម ដែលកំពុងទស្សនាទូរទស្សន៍។ គាត់សួរថា “លោកម៉ាក(Mark) តើលោកកំពុងស្វែងរកអ្វី នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍?” គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយការគិតដិតដល់ថា គាត់កំពុងស្វែងរកចារិកលក្ខណៈរបស់គាត់ ដែលធ្វើការសម្រេចចិត្ត មិនផ្អែកទៅលើការភ័យខ្លាច។ គាត់ឆ្លើយដូចនេះ ដោយមិនបានដឹងថា តាមពិត នាងកំពុងតែសួរគាត់ថា តើគាត់ចូលចិត្តមើលអ្វី នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍។
ខ្ញុំគិតថា នេះជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថា កម្មវិធីផ្សាយពាណិជ្ជកម្មនៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ។ តែខ្ញុំអាចយល់អារម្មណ៍របស់លោកម៉ាក។ ជួនកាល ខ្ញុំក៏មានការអៀនខ្មាស់ផងដែរ នៅពេលដែលការភ័យខ្លាចដឹកនាំជីវិតខ្ញុំ។
ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក៏ធ្លាប់មានការភ័យខ្លាចដ៏ធ្ងន់ធ្ងរផងដែរ។ មានពេលមួយ ពួកគេធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់សមុទ្រកាឡីឡេ(ម៉ាកុស ៤:៣៥) នោះកើតមានខ្យល់ព្យុះជាខ្លាំង ហើយរលកបោកចូលក្នុងទូក ដល់ម៉្លេះបានជាទូកពេញហើយ(ខ.៣៧)។ ការភ័យខ្លាចក៏បានគ្របសង្កត់ពួកគេ ហើយពួកគេគិតថា ព្រះយេស៊ូវប្រហែលមិនខ្វល់អំពីពួកគេទេ ព្រោះព្រះអង្គកំពុងផ្ទុំនៅលើកន្សៃទូកយ៉ាងសុខសាន្ត។ ពួកគេក៏បានទូលព្រះអង្គថា “លោកគ្រូអើយ យើងវិនាស ហើយលោកមិនរវល់ទេឬអី?”(ខ.៣៨)។
ការភ័យខ្លាច ធ្វើឲ្យពួកសាវ័កមានការយល់ខុស ដោយធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចមើលឃើញព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវ មានចំពោះពួកគេ។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គកំហែងខ្យល់ និងបង្គាប់ទៅសមុទ្រឲ្យស្ងប់(ខ.៣៩) ព្រះអង្គក៏បានប្រដៅពួកសិស្ស ដោយសួរពួកគេថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាភ័យដល់ម៉្លេះ ម្តេចក៏គ្មានសេចក្តីជំនឿ?”(ខ.៤០)។
ខ្យល់ព្យុះក៏បក់បោកក្នុងជីវិតយើងផងដែរ តើមែនទេ?…
សៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ
នៅថ្ងៃដ៏ស្រស់ស្រាយ ខ្ញុំបានចេញដើរកម្សាន្ត ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានជួបអ្នកជិតខាងម្នាក់ ដែលទើបតែផ្លាស់ទីលំនៅ មកក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ។ គាត់បានបង្អាក់ដំណើរខ្ញុំ ហើយក៏បានណែនាំខ្លួនថា គាត់ឈ្មោះ លោកុប្បត្តិ មានអាយុ៦ឆ្នាំកន្លះ។
ខ្ញុំក៏បានតបថា “លោកុប្បត្តិ គឺជាឈ្មោះដ៏អស្ចារ្យ! គឺជាកណ្ឌគម្ពីរមួយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប”។
គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំថា “ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាអ្វី?”
ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ថា “ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាសៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ ដែលនិយាយ អំពីការដែលព្រះអង្គបង្កើតពិភពលោក និងមនុស្ស និងអំពីក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង”។
ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលគាត់ជជីកសួរថា “ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បង្កើតពិភពលោក និងមនុស្ស ឡាន និងផ្ទះ? តើមានរូបថតខ្ញុំ ក្នុងសៀវភៅរបស់ទ្រង់ទេ?”
ព្រះគម្ពីរប៊ីបមិនមានរូបថត មិត្តភក្តិថ្មីខ្ញុំ ឈ្មោះលោកុប្បត្តិ ឬរូបថតយើងរាល់គ្នានោះឡើយ តែយើងជាចំណែកដ៏សំខាន់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលជាសៀវភៅរឿងរបស់ព្រះ។ យើងឃើញថា ក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក១ “ទ្រង់ក៏បង្កើតមនុស្សឲ្យដូចរូបអង្គទ្រង់ គឺបានបង្កើតគេឲ្យចំនឹងរូបអង្គទ្រង់នោះឯង ក៏បង្កើតគេឡើងជាប្រុសជាស្រី”(ខ.២៧)។ ព្រះអង្គក៏បានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងសួនច្បារ ហើយក៏បានដើរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងសួនច្បារអេដែន ហើយបន្ទាប់មកក៏បានព្រមានពួកគេ អំពីគ្រោះថ្នាក់ នៃការល្បួង ដែលនាំឲ្យពួកគេចង់ធ្វើជាព្រះ ដោយខ្លួនឯង(ជំពូក៣)។ ក្រោយមក នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង អំពីព្រះយេស៊ូវ…
ជីវិតទំាងអស់ដែលមានដង្ហើម
មានពេលមួយ លោកទី អ៊ុន(Tee Unn) មានជំងឺដ៏កម្រម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យសាច់ដុំគាត់ទាំងអស់ចុះខ្សោយ ហើយគាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត។ ពេលនោះ គាត់ដឹងថា ការដែលគាត់នៅអាចដកដង្ហើម គឺអំណោយមកពីព្រះ។ អស់រយៈពេលជាង១សប្តាហ៍ ម៉ាស៊ីនអុកស៊ីសែនបានបញ្ចូលខ្យល់ ទៅក្នុងសួតគាត់ រៀងរាល់ពីរបីវិនាទីម្តង ជាដំណាក់កាលដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចុកចាប់បំផុត ក្នុងការព្យាបាលនោះ។
លោកទី អ៊ុន ក៏បានជាពីជំងឺនោះ ដោយការអស្ចារ្យ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានរំឭកខ្លួនគាត់ថា គាត់មិនត្រូវរអ៊ូរទាំ អំពីបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិតឡើយ។ គាត់ថា គាត់គ្រាន់តែដកដង្ហើមឲ្យជ្រៅ ហើយនិយាយថា “ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទូលបង្គំអាចដកដង្ហើម”។
យើងពិតជាងាយនឹងផ្តោតទៅលើអ្វី ដែលយើងត្រូវការ ឬចង់បាន ហើយភ្លេចគិតថា ជូនកាល ការតូចបំផុត ក្នុងជីវិត អាចជាការអស្ចារ្យបំផុត។ ក្នុងការបើកសម្តែង ដែលលោកអេសេគាលបានទទួលពីព្រះ(អេសេគាល ៣៧:១-១៤) ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យហោរារូបនេះដឹងថា មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យគ្រោងឆ្អឹងដែលរីងស្ងួត មានជីវិតឡើង។ ហើយបន្ទាប់ពី សន្លាក់ សាច់ និងស្បែកដុះនៅលើឆ្អឹងនោះហើយ “រូបកាយនោះមិនទាន់មានដង្ហើមទេ”(ខ.៨)។ គឺទាល់តែព្រះទ្រង់ប្រទានខ្យល់ដង្ហើមដល់ពួកគេ ទើបពួកគេអាចមានជីវិតរស់ឡើងវិញ(ខ.១០)។
ការបើកសម្តែងនេះ បានបកស្រាយអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា នឹងស្អាងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល ពីភាពហិនហោចឡើងវិញ។ ការបើកសម្តែងនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរថា អ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំមាន ធំ ឬតូច…
ថ្វាយចេញពីការខ្វះខាត
លោកវររេន ប៊ូហ្វេត(Warren Buffett) និងលោកប៊ីល(Bill) និងអ្នកស្រី មែលីនដា ហ្គេត(Melinda Gates) បានធ្វើនូវរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើការសន្យាបរិច្ចាកលុយ ចេញពីពាក់កណ្តាលនៃទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គិតមកដល់ឆ្នាំ២០១៨ ការបរិច្ចាកនេះ ប្រហែលជាបានឈានដល់ទឹកប្រាក់សរុបចំនួន ៩២ពាន់លានដុល្លាហើយ។ ការសន្យាបរិច្ចាកប្រាក់នេះ បានធ្វើឲ្យលោកប៉ុល ពីហ្វ(Paul Piff ) ដែលជាអ្នកចិត្តវិទ្យា បានធ្វើការសិក្សាអំពីគំរូនៃការបរិច្ចាកប្រាក់ ដោយការងឿងឆ្ងល់។តាមរយៈ ការស្រាវជ្រាវ ដោយធ្វើតេស្ត គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកក្រ ច្រើនតែមានចិត្តចង់បរិច្ចាកនូវ ៤៤ភាគរយ នៃទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេមាន ពោលគឺមានចិត្តចង់បរិច្ចាក ខ្លាំងជាងអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភ។ អ្នកដែលស្គាល់ទុក្ខលំបាកនៃភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែមានចិត្តសប្បុរសជាងអ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើនជាង។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់ក៏បានទតមើលពួកបណ្តាជនថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ ចូលឃ្លាំង(ម៉ាកុស ១២:៤១)។ ពួកអ្នកមានបានទម្លាក់លុយជាច្រើន ចូលក្នុងហឹបដង្វាយ តែស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រ បានដាក់ដង្វាយតែ២ស្លឹង ដែលជាប្រាក់ចុងក្រោយ ដែលគាត់មាន ចូលទៅក្នុងហឹប។ ខ្ញុំជឿថា ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈរទតមើល ដោយព្រះទ័យរីករាយ និងស្ញើចសរសើរគាត់។ ភ្លាមៗនោះ ទ្រង់ក៏បានហៅពួកសាវ័កឲ្យមកជុំគ្នា ដើម្បីបកស្រាយ អំពីទង្វើរដ៏ប្រពៃនេះ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង”(ខ.៤៣)។ ពួកសិស្សប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូល។…
អនុវត្តតាមសេចក្តីទាំងនេះ
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនកូនប្រុសខ្ញុំធ្វើលំហាត់គណិតវិទ្យា ជាកិច្ចការដែលគ្រូដាក់ឲ្យធ្វើនៅផ្ទះ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា គាត់ហាក់ដូចជាមិនសូវចូលចិត្តធ្វើលំហាត់ ដែលប្រើរូបមន្តដដែលៗ។ គាត់ក៏និយាយថា “ប៉ា កូនយល់ហើយ!” គាត់ចង់ឲ្យខ្ញុំបណ្តោយឲ្យគាត់ធ្វើលំហាត់ទំាងអស់ ដោយខ្លួនឯង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានពន្យល់គាត់ថា រូបមន្ត គឺគ្រាន់តែជារូបមន្តប៉ុណ្ណោះ បើសិនជាយើងមិនចេះប្រើវា នៅក្នុងការអនុវត្តន៍ជាក់ស្តែងទេនោះ។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ផ្ញើទៅកាន់មិត្តសំឡាញ់គាត់ នៅទីក្រុងភីលីព គាត់បាននិយាយអំពីការអនុវត្តន៍តាម យ៉ាងដូចនេះថា “សេចក្តីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានរៀន បានទទួល បានឮ ហើយឃើញក្នុងខ្ញុំ នោះចូរឲ្យប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីទាំងនោះចុះ”(ភីលីព ៤:៩)។ គាត់ក៏បានលើកឡើង អំពីការ៥យ៉ាង ដែលមានដូចជា : ទី១: ការផ្សះផ្សា គឺដូចដែលគាត់បានជំរុញឲ្យ “នាងអ៊ើរ៉ូឌា និងនាងស៊ុនទីច”ផ្សះផ្សាគ្នា(ខ.២-៣)។ ទី២ : ក្តីអំណរ គឺដូចដែលគាត់បានបង្គាប់អ្នកអានសំបុត្រគាត់ ឲ្យស្វែងរកក្តីអំណរ(ខ.៤)។ ទី៣ : សេចក្តីសម្លូត គឺដូចដែលគាត់បានជំរុញពួកគេ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីសម្លូត ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយលោកិយ(ខ.៥)។ ទី៤ : ការអធិស្ឋាន គឺដូចដែលគាត់បានធ្វើជាគំរូពួកគេ ដោយផ្ទាល់ និងក្នុងការសរសេររបស់គាត់(ខ.៦-៧) ហើយទី៥ : ការផ្តោតចិត្ត គឺដូចដែលគាត់បានបង្ហាញពួកគេ ដោយផ្ទាល់(ខ.៨)។ ការផ្សះផ្សា ក្តីអំណរ ភាពសម្លូត…
ព្រះអង្គបំភ្លឺជីវិតទូលបង្គំ
ជនជាតិចិនមានពិធីបុណ្យដ៏រ៉ូមិនទិច ក្នុងអំឡុងពេលយប់ដែលមានដួងច័ន្ទពេញវង់ នៅខែទី៨ នៃច័ន្ទគតិ។ នោះជាពេលដែលដួងច័ន្ទមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតបំផុត ហើយគេក៏បានអបអរដួងច័ន្ទ ដោយញាំនំលោកខែ ឬដើរលេងពេលយប់ ដោយយួរចង្កៀងគោម តាមផ្លូវ។
ឆ្នាំនេះ យើងបានដើរយួរចង្កៀងគោម កម្សាន្តជាមួយអែនណា(Ana) ដែលជាកូនប្រសារខ្ញុំ ជាជនជាតិឌូស៊ុន និងកូនប្រុសរបស់នាង នៅតូចៗនៅឡើយ។(ជនជាតិឌូស៊ុន ជាជនជាតិដើម នៅរដ្ឋសាបាហ ក្នុងប៉ែកខាងកើតនៃប្រទេសម៉ាឡេស៊ី)។ កូនប្រុសខ្ញុំបានចងព្យួរចង្កៀងគោមនឹងចុងកំណាត់ចម្រៀកឫស្សី។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដុតទៀនតូចៗ ក្នុងចង្កៀងគោមទាំងនោះ រួចយើងក៏បានចាប់ផ្តើមដើរចេញទៅ។ ខណៈពេលដែលយើងដើរត្រេតត្រត តាមផ្លូវងងឹត ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលបានឃើញពន្លឺភ្លើងតូចៗនៃចង្កៀងទាំងនោះ បានបំភ្លឺផ្លូវដើរ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥ ដែលបានចែងថា “ព្រះបន្ទូលនៃទ្រង់ជាចង្កៀងដល់ជើងទូលបង្គំ ហើយជាពន្លឺបំភ្លឺផ្លូវទូលបង្គំផង”។
ដែលពន្លឺបណ្តេញភាពងងឹតជាយ៉ាងណា នោះព្រះបន្ទូលព្រះក៏បំភ្លឺផ្លូវរបស់យើង ដោយជួយយើងឲ្យជៀសវាងក្រឡុក និងជង្ហុក ហើយធានាថា យើងនឹងមិនវង្វេងឡើយ។ ព្រះបន្ទូលព្រះបង្ហាញសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ប្រៀនប្រដៅមនុស្សមានបាប(ខ.៨) ហើយនាំផ្លូវមនុស្សដែលបន្ទាបខ្លួន(ខ.៩)។ យើងត្រូវការព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីនាំផ្លូវ និងប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹម ពេលណាយើងជួបប្រទះនឹងភាពងងឹត នៅជុំវិញខ្លួនយើង ដែលមានដូចជាទំនាក់ទំនងដែលបាក់បែក ជម្លោះ និងការបោកបញ្ឆោតជាដើម។ យើងក៏ត្រូវការព្រះបន្ទូលព្រះ ដើម្បីជម្នះភាពងងឹត នៅក្នុងយើង ដែលមានដូចជាអំណួត និងចិត្តដែលចង់លើកដំកើងខ្លួនឯង។ ចូរយើងបន្ទាបខ្លួន…
មូលហេតុដែលត្រូវសរសេរ
នៅថ្ងៃទី៧ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៩៤៣ អ្នកស្រី អេតធី ហ៊ីលេស៊ូម(Etty Hillesum) បានបោះកាតប៉ុស្តាល់មួយសន្លឹក ចេញពីរថភ្លើង។ នៅលើកាតប៉ូស្តាល់នោះ គាត់បានសរសេរថា “ព្រះអម្ចាស់ជាប៉មដ៏ខ្ពស់របស់ខ្ញុំ … យើងចាកចេញពីបន្ទាយ ដោយសម្លេងច្រៀងសរសើរ”។ នេះជាពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ ជាលើកចុងក្រោយ។ នៅថ្ងៃទី៣០ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៤៣ គេបានសម្លាប់គាត់ នៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំអូកឈ្វីត។ ក្រោយមក គេក៏បានបកប្រែ និងបោះពុម្ពផ្សាយសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់អ្នកស្រីហ៊ីលេស៊ូម ដែលគាត់បានកត់ត្រា អំពីជីវិតរបស់គាត់ នៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំនោះ។ សៀវភៅកំណត់ហេតុទាំងនោះបានបង្ហាញទស្សនៈដែលគាត់មាន ចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកណាហ្ស៊ី និងសម្រស់នៃពិភពលោករបស់ព្រះ។ គេបានបកប្រែសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ជា៦៧ភាសា ធ្វើជាអំណោយដល់អ្នកដែលចង់អាន និងជឿថា លោកិយនេះមានការល្អ ក៏ដូចជាការអាក្រក់។
ពេលដែលសាវ័កយ៉ូហានកត់ត្រា អំពីព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅលើផែនដីនេះ គាត់មិនបានជៀសវាងការរៀបរាប់អំពីទុក្ខលំបាកដែលទ្រង់បានជួបនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសេរអំពីការល្អ ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ និងបញ្ហាប្រឈមដែលទ្រង់បានជួបផងដែរ។ ពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អរបស់គាត់ បានបង្ហាញអំពីគោលបំណង នៃការនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរនេះ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ “ទីសំគាល់ជាច្រើនទៀត នៅមុខពួកសិស្សទ្រង់ ដែលមិនបានចែងទុក”(២០:៣០) ដោយលោកយ៉ូហាន។ តែគាត់ថា អ្វីដែលបានចែងអំពីទ្រង់នោះ គឺដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានជឿព្រះអង្គ(ខ.៣១)។ កណ្ឌគម្ពីរកំណត់ហេតុរបស់លោកយ៉ូហាន បានបញ្ចប់ ដោយពាក្យនៃជ័យជម្នះ ដែលបានចែងថា…
ការអធិស្ឋានទូលអង្វរ
ការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ បានបញ្ចប់ ដោយការប្រកាសដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលព្រឹកមួយ។ គ្រាន់តែបុរសជាឪពុកបាននិយាយថា “អាម៉ែន” ខេតលីន(Kaitlyn) ដែលជាក្មេងអាយុ៥ឆ្នាំ ក៏បានប្រកាសថា ខ្លួនបានអធិស្ឋានឲ្យឡូហ្គិន(Logan) ព្រោះឡូហ្គិនបានបើកភ្នែក ក្នុងអំឡុងពេលអធិស្ឋាន។
ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ការអធិស្ឋានឲ្យបងប្រុសអាយុ១០ឆ្នាំ ដោយសារគាត់បើកភ្នែកពេលអធិស្ឋាន មិនមែនជាការទូលអង្វរទេ តែយ៉ាងហោចណាស់ ខេតលីនបានដឹងថា យើងអាចអធិស្ឋានឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមក។
លោកអូស្វូល ឆែមបឺរ(Oswald Chambers) ដែលជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការទូលអង្វរ គឺជាការដាក់ខ្លួនរបស់អ្នក ក្នុងកន្លែងរបស់ព្រះ គឺបានសេចក្តីថា អ្នកមានចិត្តគំនិត និងទស្សនៈដែលស្របនឹងព្រះទ័យព្រះអង្គ”។ គឺជាការអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ដោយការយល់ដឹង អំពីការអ្វីដែលយើងបានដឹង អំពីព្រះ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង។
បទគម្ពីរដានីយ៉ែល ជំពូក៩ បានផ្តល់ឲ្យនូវគំរូដ៏ប្រសើរ នៃការអធិស្ឋានទូលអង្វរ។ ហោរារូបនេះបានយល់ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា ប្រជាជនយូដានឹងត្រូវជាប់ជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូន អស់រយៈពេល៧០ឆ្នាំ( យេរេមា ២៥:១១-១២)។ លោកដានីយ៉ែលដឹងថា រយៈពេលនោះ ជិតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះ គាត់បានលើកឡើង អំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ(ដានីយ៉ែល ៩:៤-៦) បន្ទាបខ្លួន(ខ.៨) …
មិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការអ្នកដទៃ
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំ និងកូនប្រុសខ្ញុំឈ្មោះ ចូស(Josh) បាននាំគ្នាឡើងភ្នំ តាមផ្លូវមួយ។ ពេលនោះ យើងក៏បានឃើញដីហុយសំពោង។ យើងក៏បានដើរយឺតៗទៅមុខទៀត ហើយក៏បានឃើញសត្វស្កាមួយក្បាល កំពុងកាយដីធ្វើរន្ធ។ វាបានមុជក្បាល និងស្មាវា ទៅក្នុងរន្ធនោះ ដោយជើងមុខវាបានកាយដី ហើយជើងក្រោយបានធាក់ដីចេញមកក្រៅរន្ធញាប់ស្មេរ។ វាកំពុងតែជក់នឹងកិច្ចការរបស់វា បានជាវាមិនបានឮសម្លេងយើងដើរសោះ។
ដោយទប់ចិត្តមិនបាន ខ្ញុំក៏បានរើសឈើវែងមួយដើមពីដី ដើម្បីញល់ខ្លួនវាតិចៗ។ វាមិនឈឺទេ តែវាបានលោតឡើង ហើយក៏បានស្ទុះមករកយើង។ ខ្ញុំ និងចូសក៏បានប្រញាប់រត់យ៉ាងលឿនបំផុត ចម្ងាយប្រហែល១រយម៉ែត្រ ដូចអ្នករត់ប្រណំាង។
តាមរយៈការលេងសើចនេះ ខ្ញុំក៏រៀនបានមេរៀនមួយ គឺថា ជួនកាល យកល្អ យើងមិនត្រូវរំខានការងាររបស់អ្នកដទៃឡើយ។ នេះក៏ជារឿងពិត នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ នៅក្រុងថែស្សាឡូនិចឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១)។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានឲ្យអ្នកដទៃ ហើយស្វែងរកឱកាសផ្សាយព្រះបន្ទូល ដោយព្រះគុណព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ហៅយើងឲ្យកែតម្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយចិត្តសុភាព នៅពេលខ្លះ។ តែការរៀនរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលស្ងប់ស្ងាត់ ដោយមិនជ្រៀតជ្រែកកិច្ចការអ្នកដទៃ គឺជារឿងសំខាន់។ នេះក៏ជាគំរូល្អ សម្រាប់អ្នក ដែលមិនមែនជាសមាជិកនៃមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ(ខ.១២)។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យ “ស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៩)។—David H.…