ព្រះអង្គបានប្រទានលើសតម្រូវការ
ស្រ្តីម្នាក់យល់ឃើញថា គាត់បានចំណាយច្រើនពេក សម្រាប់ការទិញអំណោយសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ដូចនេះ នៅឆ្នាំមួយនោះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើខុសពីនេះ។ រយៈពេល២បីខែ មុនពេលថ្ងៃបុណ្យណូអែលមកដល់ គាត់ក៏បានទៅកន្លែងដែលគេដាក់តាំងលក់ឥវ៉ាន់មុខផ្ទះ ដើម្បីទិញរបស់របស់ថោកៗ ដែលគេបានប្រើហើយ។ គាត់ក៏បានទិញបានអំណោយច្រើនលើសធម្មតា ដោយចំណាយតិចជាងមុន។ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល កូនៗរបស់គាត់មានចិត្តរំភើបរីករាយ នៅក្នុងការបើកប្រអប់អំណោយមួយហើយមួយទៀត។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកគេនៅមានអំណោយដែលត្រូវបើកទៀត។ ស្រ្តីជាម្តាយមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនបានធ្វើខុសនឹងកូន ដូចមិនបានទិញអំណោយថ្មីៗ ឲ្យពួកគេ ដូចនេះ គាត់ក៏មានអំណោយបន្ថែមទៀតសម្រាប់ពួកគេ នៅព្រឹកបន្ទាប់។ ក្មេងៗក៏បានចាប់ផ្តើមបើកអំណោយទាំងនោះ តែភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានរអ៊ូថា “កូនបានបើកអំណោយឡើងហត់ហើយ! ម៉ាក់ផ្តល់អំណោយឲ្យកូនៗច្រើនណាស់!” តាមធម្មតា ក្មេងៗមិនមានការឆ្លើយតបដូចនេះ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលឡើយ។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវអ្វីៗជាច្រើន ប៉ុន្តែ យើងហាក់ដូចជាស្វែងរកអ្វីៗជាបន្ថែមទៀត ដូចជា : ផ្ទះធំជាងមុន ឡានល្អជាងមុន ប្រាក់កាន់តែច្រើនក្នុងធនាគា ។ល។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យរំឭកសមាជិកពួកជំនុំរបស់គាត់ថា “ដ្បិតយើងរាល់គ្នាមិនបានយកអ្វី ចូលមកក្នុងលោកីយ៍នេះទេ ហើយច្បាស់ជាយើងពុំអាចនឹងយកអ្វីចេញទៅវិញបានដែរ តែបើមានអាហារទទួលទាន និងសំលៀកបំពាក់ នោះក៏ល្មមឲ្យយើងបានស្កប់ចិត្តហើយ”(១ធីម៉ូថេ ៦:៧-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងនូវខ្យល់ដង្ហើម និងជីវិត និងបំពេញតម្រូវការផ្សេងៗរបស់យើង។ តើចិត្តយើងនឹងស្រស់ថ្លាយ៉ាងណា ពេលដែលយើងបានអរសប្បាយ និងស្កប់ចិត្ត នឹងអំណោយរបស់ព្រះអង្គ ហើយទូលព្រះអង្គថា…
ស្រឡាញ់ដោយការប្រព្រឹត្ត
មានពេលមួយអ្នកស្រីហាយឌី(Heidi) និងលោកចេហ្វ(Jeff) បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីបានបំពេញការងារ ដែលគេបានចាត់តាំងឲ្យធ្វើនៅក្រៅប្រទេស ក្នុងតំបន់ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅ ហើយបន្ទាប់មកក៏បានស្នាក់នៅអស់ជាច្រើនខែ នៅក្បែរគ្រួសារមួយ នៅរដ្ឋមីឈីហ្គិន ចំពេលដែលរដូវរងាមកដល់។ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលកូនៗរបស់ពួកគេជាច្រើននាក់ ក្នុងចំណោមកូនទំាង១០នាក់ បានឃើញសម្រស់ពីធម្មជាតិនៃព្រឹលទឹកកក។
ប៉ុន្តែ អាកាសធាតុនៅរដូវត្រជាក់ ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិនតម្រូវឲ្យពួកគេស្លៀកពាក់ក្រាស់ៗ ដោយមានអាវធំក្រៅ ស្រោមដៃ និងស្បែកជើងកវែងជាដើម។ សម្រាប់គ្រួសារដ៏ធំមួយនេះ ការត្រៀមសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់រដូវត្រជាក់ខ្លំាង ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែខាងមុខ នាំឲ្យមានការចំណាយច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។ អ្នកជិតខាងម្នាក់បានយកស្បែកជើងឲ្យពួកគេ ហើយក៏បានឲ្យខោសម្រាប់ដើរក្នុងព្រឹល រួចក៏បានឲ្យមួក និងស្រោមដៃទៀត។ បន្ទាប់មក មិត្តភក្តិម្នាក់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ នៅព្រះវិហាររបស់គាត់ ឲ្យប្រមូលខោអាវកក់ក្តៅ ដែលមានទំហំត្រូវ នឹងសមាជិកទាំង១២នាក់ នៃគ្រួសារមួយនេះ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានពរពួកគេឲ្យមានអ្វីៗ ដែលពួកគេត្រូវការ ពេលដែលព្រឹលចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះមក។
ការបម្រើអ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានការខ្វះខាត ក៏ជាការបម្រើព្រះផងដែរ។ បទគម្ពីរ ១យ៉ូហាន ៣:១៦-១៨ បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យជួយយកអសាអ្នកដទៃ តាមលទ្ធភាពរបស់យើង។ ការបម្រើជួយយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ ដោយយើងចាប់ផ្តើមស្រឡាញ់ និងគិតអំពីអ្នកដទៃ ដូចព្រះអង្គដែរ។ ជាញឹកញាប់ ព្រះទ្រង់ប្រើកូនៗព្រះអង្គ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការអ្នកដទៃ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ ជាលទ្ធផល ជំនឿយើងក៏នឹងមានការកើនឡើង ខណៈពេលដែលព្រះទ្រង់បំពាក់សមត្ថភាពយើង សម្រាប់ការបម្រើ…
ឯកសិទ្ធិក្នុងការអធិស្ឋាន
បទ “ប៉ា មិនអធិស្ឋានទៀតឡើយ” គឺជាបទចម្រៀងរបស់លោកគ្រីស ស្ទាផ្លេតុន(Chris Stapleton) ដែលជាអ្នកចម្រៀងជនបទ។ បទចម្រៀងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ពីការដែលឪពុករបស់គាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់។ ពាក្យពេចន៍ក្នុងបទចម្រៀងនេះបានបង្ហាញ អំពីមូលហេតុដែលការអធិស្ឋានរបស់ឪពុកគាត់បានបញ្ចប់ គឺមិនមែនដោយសារឪពុកគាត់ឈប់ជឿ ឬមានការនឿយណាយនោះទេ តែគឺដោយសារឪពុកគាត់បានស្លាប់។ លោកស្ទេផ្លេតុនក៏បានស្រមៃថា ពេលនេះ លោកឪពុកគាត់មិននិយាយទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈការអធិស្ឋានទៀតឡើយ តែកំពុងតែដើរ និងជជែកជាមួយព្រះអង្គ ដោយមុខទល់នឹងមុខ នៅនគរស្ថានសួគ៌។
ការនឹកចំារបស់លោកស្តេផ្លេតុន អំពីការដែលឪពុកគាត់បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីឪពុកម្នាក់ទៀត ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបានអធិស្ឋានឲ្យកូនរបស់ខ្លួន។ ខណៈពេលដែលព្រះជន្មរបស់ស្តេចដាវីឌជិតដល់ទីបញ្ចប់ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការរៀបចំ សម្រាប់សាឡូម៉ូនដែលជាបុត្រាទ្រង់ ឲ្យស្នងរាជបន្ត ធ្វើជាក្សត្របន្ទាប់នៃនគរអ៊ីស្រាអែល។
បន្ទាប់ពីទ្រង់បានឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលជួបជុំគ្នា ដើម្បីធ្វើពិធីចាក់ប្រេងតាំងឲ្យសាឡូម៉ូន ទ្រង់ក៏បាននាំពួកគេឲ្យអធិស្ឋាន ដូចដែលទ្រង់បានធ្វើជាច្រើនដងមកហើយ។ ក្នុងការអធិស្ឋាននោះ ស្តេចដាវីឌបានរំឭកអំពីសេចក្តីស្មោះត្រង់ ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យប្រជារាស្រ្តទ្រង់ នៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានរាប់បញ្ចូលការអធិស្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនជាពិសេស សម្រាប់បុត្រាទ្រង់ ដោយទូលសូមព្រះអម្ចាស់ប្រទានឲ្យសាឡូម៉ូន ជាបុត្រាទ្រង់ មានចិត្តស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យបានកាន់តាមអស់ទាំងក្រឹត្យក្រមសេចក្តីបន្ទាល់ និងបញ្ញត្តនៃទ្រង់ទាំងប៉ុន្មាន(១របាក្សត្រ ២៩:១៩)។
យើងក៏មានឯកសិទ្ធិពិសេស ដើម្បីអធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះត្រង់ សម្រាប់មនុស្ស ដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ក្នុងជីវិតយើង។ គំរូនៃភាពស្មោះត្រង់របស់យើង អាចជះឥទ្ធិពលដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលនឹងនៅតែបន្តមាន បន្ទាប់ពីយើងលាចាកលោក។…
ព្រះវត្តមាន ក្នុងថ្ងៃណូអែល
“ឥតឮខ្ទរ តែចិត្តបានអរសន្ធឹក ត្រចៀកមិនឮទ្រង់យាងមក តែនៅស្ថានមានបាបនេះ បើមានអ្នកណាទទួលបុត្រា នោះទ្រង់ប្រោសយ៉ាងវិសេស”។ នេះជាពាក្យពេចន៍ ដែលបានដកស្រង់ចេញពី បទ “ឱ បេថ្លេហិម ភូមិស្ងួនភ្ញា” ជាបទទំនុកសកល ដ៏ពេញនិយម ដែលលោកភីលីព ប្រ៊ូក(Phillips Brooks)បាននិពន្ធ ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកចំណុចស្នូលនៃបុណ្យណូអែល។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកក្នុងលោកិយ ដែលប្រេះបែករបស់យើង ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប ហើយសម្រាប់អ្នកដែលទទួលជឿព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គប្រទានគេឲ្យមានទំនាក់ទំនងថ្មី ដ៏សំខាន់មួយ ជាមួយព្រះ។
បន្ទាប់ពីលោកប្រ៊ូកបាននិពន្ធទំនុកនេះ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក ក្នុងសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើទៅមិត្តភក្តិគាត់ គាត់បានពិពណ៌នាអំពីលទ្ធផលនៃទំនាក់ទំនងនេះ យ៉ាងដូច្នេះថា “អ្នកមិនដឹងទេថា ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន ដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះអង្គ មានភាពជិតស្និទ្ធប៉ុណ្ណា។ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយខ្ញុំ។ ព្រះអង្គស្គាល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំស្គាល់ព្រះអង្គ។ ខ្ញុំមិននិយាយក្នុងន័យធៀបទេ។ រឿងនេះពិតជាបានកើតឡើងមែន ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំក៏បានឃើញកាន់តែច្បាស់។ តើទំនាក់ទំនងនេះនឹងកាន់តែមានន័យយ៉ាងណា ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ”។
លោកប្រ៊ូកបានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះវត្តមានព្រះ ក្នុងជីវិតគាត់ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអត្ថន័យនៃព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺដូចដែលហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយថា “មើល នាងព្រហ្មចារីនឹងមានគភ៌ប្រសូតបានបុត្រា១ ហើយនឹងឲ្យព្រះនាមថា អេម៉ាញូអែល”(អេសាយ ៧:១៤)។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយ ក៏បានបកស្រាយថា ក្នុងភាសាហេព្រើរ ព្រះនាមអេម៉ាញូអែល គឺមានន័យថា…
លើកទឹកចិត្តដោយនៅក្បែរ
មានពេលមួយ អ្នកស្រីជែន(Jen) ដែលជាបុគ្គលិកធ្វើការនៅសួនកម្សាន្ត បានឃើញរ៉ាព(Ralph) ដួលនៅលើដី ដោយទឹកភ្នែករហាម នាងក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគាត់។ រ៉ាពជាក្មេងប្រុស ដែលមានជម្ងឺអូទីហ្សិម កំពុងយំខ្សិកខ្សួល ព្រោះទោងវិលដែលគាត់បានរង់ចាំវេណពេញមួយថ្ងៃ បានខូចហើយ។ នាងមិនបានប្រញាប់លើកគាត់ឲ្យក្រោកឡើង ឬនិយាយលួងគាត់ឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានអង្គុយនៅលើដីជាមួយរ៉ាព ដោយស្វែងយល់អំពីអារម្មណ៍របស់គាត់ ហើយមិនរំខានគាត់យំ។
សកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីចេន គឺជាគំរូដ៏ល្អ ដែលបានបង្ហាញយើង អំពីរបៀបដែលយើងអាចកម្សាន្តចិត្ត អ្នកដែលកំពុងតែសោកសង្រេង ឬរងទុក្ខវេទនា។ ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីទុក្ខសោកដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់លោកយ៉ូប បន្ទាប់ពីគាត់បានបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ហ្វូងសត្វ មានជម្ងឺ ហើយកូនរបស់គាត់ទំាង១០នាក់ បានស្លាប់ជាបន្តបន្ទាប់។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់របស់លោកយ៉ូបបានដឹងថា គាត់កំពុងតែមានការឈឺចាប់ ពួកគេក៏បានចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីមកកម្សាន្តចិត្តគាត់(យ៉ូប ២:១១)។ លោកយ៉ូបក៏បានអង្គុយសោកសង្រេង នៅលើដី។ ពេលដែលមិត្តសំឡាញ់ទាំងនោះមកដល់ ពួកគេក៏បានអង្គុយកំដរគាត់ អស់៧ថ្ងៃ ដោយមិននិយាយអ្វីសោះ ដោយយល់អំពីជម្រៅនៃការឈឺចាប់របស់គាត់។
នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស មិត្តសំឡាញ់របស់លោកយ៉ូបក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ បន្ទាប់ពីរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់អស់រយៈពេល៧ថ្ងៃ ដែលជាអំណោយដ៏មានតម្លៃ ដោយការអង្គុយកំដរ និងមិននិយាយអ្វីសោះ។ យើងប្រហែលមិនយល់អំពីការសោកសង្រេងរបស់នរណាម្នាក់ឡើយ តែយើងអាចបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ ដោយវត្តមានរបស់យើង នៅកំដរពួកគេ ពេលដែលពួកគេសោកសង្រេង។—Kirsten Holmberg
ថ្វាយអ្វីដែលល្អបំផុត
មានពេលមួយខ្ញុំបានទៅកន្លែងស្នាក់នៅ សម្រាប់ជនអនាថា ក្នុងតំបន់ ជាមួយយុវជនមួយក្រុម។ ពេលយើងចូលទៅក្នុង យើងសម្លឹងមើលស្បែកជើងមួយគំនរ ដែលគេបានបរិច្ចាក។ លោកនាយកនៅកន្លែងនោះបានអញ្ជើញក្រុមយុវជនយើង ឲ្យជួយតម្រៀបស្បែកជើងទាំងនោះឲ្យត្រូវគូ។ យើងក៏បានចំណាយពេលពេញមួយព្រឹក ដើម្បីស្វែងរកគូដែលត្រូវគ្នា ហើយតម្រៀបពួកវាជាជួរ នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ។ នៅពេលល្ងាចមកដល់ យើងក៏បានបោះចោលស្បែកជើងជាងពាក់កណ្តាល ដោយសារពួកវាមានការខូចខាតខ្លាំងពេក មិនអាចឲ្យគេប្រើប្រាស់កើត។ កន្លែងស្នាក់នៅនោះ មិនអាចរារាំងគេ មិនឲ្យបរិច្ចាករបស់របរដែលមិនអាចប្រើប្រាស់កើតបានឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេអាចបដិសេធមិនព្រមចែកស្បែកជើង ដែលមិនល្អ ដល់អ្នកទាល់ក្រ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់មានបញ្ហា នៅក្នុងការថ្វាយដង្វាយដែលមានការខូចខាតដល់ព្រះផងដែរ។ ពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាម៉ាឡាគី ព្រះអង្គបានស្តីបន្ទោសពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលបានយកសត្វដែលខ្វាក់ ពិការ ឬមានជម្ងឺ មកថ្វាយព្រះអង្គ នៅពេលដែលពួកគេមានសត្វដែលមានសុខភាពរឹងមាំ សម្រាប់ថ្វាយ(ម៉ាឡាគី ១:៦-៨)។ ព្រះអង្គក៏បានប្រកាស់ថា ព្រះអង្គមិនសព្វព្រះទ័យ(ខ.១០) ហើយក៏បានបញ្ជាក់អំពីភាពសក្តិសមរបស់ព្រះអង្គ និងស្តីបន្ទោសពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលរក្សាទុករបស់ល្អបំផុត សម្រាប់ខ្លួនឯង(ខ.១៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ក៏បានសន្យាថា នឹងចាត់ព្រះមែស៊ីឲ្យយាងមក ដែលសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះគុណព្រះអង្គ និងកែប្រែ ហើយបញ្ឆេះចិត្តពួកគេ ឲ្យនាំដង្វាយដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ(៣:១-៤)។
ពេលខ្លះ យើងអាចជួបការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងចង់ថ្វាយរបស់ដែលសល់ ដល់ព្រះ។ យើងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ ហើយរំពឹងថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមកយើង តែយើងបែរជាថ្វាយសំណល់របស់យើង ដល់ព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងបានពិចារណា អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ…
ធ្វើឲ្យផ្អែមឡើងវិញ
ទំនៀមទម្លាប់នៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ជនជាតិរូស៊ី គឺមានពេញទៅដោយភាពស្រស់ស្អាត និងសារៈសំខាន់។ នៅក្នុងពិធីភោជនីហា គេបានប្រារព្ធនូវប្រពៃណីនេះ ដោយពិធីករបានសុំឲ្យភ្ញៀងទាំងអស់លើកកែវឡើង ដើម្បីផ្តល់ការគោរពដល់គូស្វាមីភរិយាថ្មី។ ភ្ញៀវម្នាក់ៗក៏បានក្រេបស្រាមួយជិប ពីកែវដែលខ្លួនបានលើកនោះ រួចស្រែកព្រមគ្នាថា “Gor’ko! Gor’ko!”មានន័យថា “ជូរល្វីង!ជូរល្វីង! ពេលដែលភ្ញៀងទាំងឡាយបានស្រែកដូចនេះហើយ កូនក្រមុំថ្មីថ្មោងត្រូវក្រោកឈរ ហើយថើបគ្នា ដើម្បីឲ្យភេសជ្ជៈនោះមានរស់ជាតិផ្អែមឡើងវិញ។
ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយថា បន្ទាប់ពីមានភាពអស់សង្ឃឹម ភាពហិនហោច និងបណ្តាសា នៅលើផែនដី(ជំពូក២៤) ក្តីសង្ឃឹមដ៏ផ្អែមនឹងចូលមកជំនួស គឺក្តីសង្ឃឹមថា នឹងបានចូលទៅរស់នៅ ក្នុងផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី(ខ.២៥)។ នៅទីនោះ ព្រះទ្រង់នឹងរៀបចំពិធីជប់លៀង ដែលមានអាហារជាបរិបូរ និងមានភេសជ្ជៈដែលល្អ និងផ្អែមបំផុត។ គឺពិធីជប់លៀង នៃព្រះពរ ភាពមានផលផ្លែ និងការផ្គត់ផ្គង់មិនចេះចប់ ដល់មនុស្សទំាងអស់(២៥:៦)។ ជាងនេះទៅទៀត នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងនៃព្រះដែលជាមហាក្សត្រដ៏សុចរិត សេចក្តីស្លាប់នឹងត្រូវបានលេបបាត់ ទឹកភ្នែកដ៏ជូរចត់ក៏នឹងត្រូវជូតចេញ ហើយសេចក្តីអាម៉ាសក៏ត្រូវដកចេញអស់(ខ.៧-៨)។ហើយរាស្រ្តព្រះអង្គនឹងអរសប្បាយ ព្រោះព្រះមួយអង្គដែលពួកគេបានជឿ និងរង់ចាំ នឹងនាំមកនូវសេចក្តីសង្រ្គោះ និងប្រែពែងនៃជីវិតដ៏ជូរល្វីង ឲ្យក្លាយជាផ្អែមឡើងវិញ(ខ.៩)។
ថ្ងៃមួយ យើងនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះយេស៊ូវ នៅពិធីមង្គលការរបស់កូនចៀម។ ពេលដែលព្រះអង្គស្វាគមន៍កូនក្រមុំ(ពួកជំនុំ) ព្រះបន្ទូលសន្យា ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក២៥ នឹងបានសម្រេច។ ជីវិតដែលធ្លាប់ជូរល្វីង និងមានរស់ជាតិផ្អែមឡើងវិញ។-Marvin Williams
ខ្យល់ដង្ហើម និងភាពរួញខ្លីនៃជីវិត
ខ្ញុំ និងម្តាយខ្ញុំនៅក្បែរគ្រែរបស់ឪពុកខ្ញុំ ជាមួយបងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ខណៈពេលដែលដង្ហើមគាត់ កាន់តែខ្សោយទៅៗ រហូតដល់ពេលដែលគាត់ផុតដង្ហើម។ នៅសល់ពេលតែពីរបីថ្ងៃទៀតប៉ុណ្ណោះ ឪពុកខ្ញុំចូលដល់អាយុ៨៩ឆ្នាំហើយ តែគាត់បានលាចាកលោកយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម ចូលទៅរស់នៅក្នុងជីវិត នៅស្ថានសួគ៌ ដែលព្រះទ្រង់បានរង់ចាំគាត់។ ការចាកចេញរបស់គាត់ បានបន្សល់ទុកនូវចន្លោះប្រហោង ដែលគាត់ធ្លាប់នៅ ហើយនៅសល់តែអនុស្សាវរីយ៍ និងការនឹកចាំអំពីគាត់។ តែយើងមានសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានជួបជុំគ្នាឡើងវិញ។
យើងមានសង្ឃឹមដូចនេះ ព្រោះយើងជឿថា ប៉ាបានទៅនៅជាមួយព្រះ ដែលស្គាល់ និងស្រឡាញ់គាត់។ ពេលដែលគាត់ដកដង្ហើមចុងក្រោយ គឺព្រះអង្គជាអ្នកប្រទានដង្ហើមនោះដល់គាត់ តាំងពីដំបូងមក(អេសាយ ៤២:៥)។
ប៉ុន្តែ មុនពេលគាត់ដលកដង្ហើមដំបូង នៅពេលចាប់កំណើត និងមុនពេលដែលគាត់ផុតដង្ហើម ព្រះទ្រង់បានធ្វើការយ៉ាងជិតស្និទ្ធ នៅក្នុងភាពលម្អិតនៃជីវិតរបស់គាត់ គឺដូចដែលព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើងរាល់គ្នាផងដែរ។ ព្រះអង្គជាអ្នករចនា និងផ្សំអវយវៈគាត់ចូលគ្នា នៅក្នុងផ្ទៃម្តាយគាត់(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៣-១៤)។ ហើយនៅពេលដែលប៉ាដកដង្ហើមជាលើកចុងក្រោយ ព្រះវិញ្ញាណព្រះគង់នៅក្បែរគាត់ ឱបគាត់ដោយក្តីស្រឡាញ់ ហើយបីគាត់ទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៧-១០)។
រឿងពិតនេះកើតឡើង ក្នុងជីវិតកូនរបស់ព្រះគ្រប់គ្នា។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីពេលនីមួយៗ ក្នុងជីវិតដ៏ខ្លីរបស់យើង នៅលើផែនដីនេះ(ខ.១-៤)។ យើងមានតម្លៃដ៏វិសេសចំពោះព្រះអង្គ។ ចូរយើងចូលរួមជាមួយ “ជីវិតទាំងអស់ដែលមានដង្ហើម” ដើម្បីសរសើរព្រះអង្គ ក្នុងថ្ងៃនីមួយៗ ដែលយើងនៅសល់ ហើយក្នុងពេលដែលយើងរំពឹងដល់ថ្ងៃដែលយើងនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ។ ចូរយើងសរសើរព្រះអម្ចាស់!(១៥០:៦)។-Alyson Kieda
ការប្រឈមមុខដាក់សង្រ្គាម
កាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានជួបជុំជាមួយមិត្តភក្តិមួយក្រុម។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំស្តាប់ពួកគេសន្ទនាគ្នា ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ពួកគេម្នាក់ៗ នៅក្នុងបន្ទប់នោះ ហាក់ដូចជាកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់សង្រ្គាម ។ ក្នុងចំណោមគ្នាយើង មានពីរនាក់មានឪពុកម្តាយកំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីក ម្នាក់ទៀតមានកូនដែលមានជម្ងឺផ្លូវចិត្តធ្វើឲ្យពិបាកបរិភោគអាហារ ហើយមិត្តភក្តិយើងម្នាក់ទៀតកំពុងតែមានការឈឺចាប់ក្នុងរូបកាយដ៏រាំរ៉ៃ ខណៈពេលដែលគ្នាយើងម្នាក់ទៀតកំពុងតែប្រឈមមុខដាក់ការវះកាត់ដ៏សំខាន់មួយ។ រឿងទាំងអស់នេះហាក់ដូចជាច្រើនណាស់ សម្រាប់យើងដែលកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យ ៣០ និង៤០ឆ្នាំ។
បទគម្ពីររបាក្សត្រ ជំពូក១៦ បានរំឭកយើងអំពីពេលដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល គឺនៅពេលដែលហិបសញ្ញា ត្រូវបានគេនាំចូលទៅក្នុងទីក្រុងនៃស្តេចដាវីឌ(ទីក្រុងយេរូសាឡិម)។ លោកសាំយ៉ូអែលបានប្រាប់យើងថា រឿងនេះបានកើតឡើង ក្នុងសម័យដែលមានសន្តិភាព នៅចន្លោះសម័យសង្រ្គាម(២សំាយ៉ូអែល ៧:១)។ ពេលដែលគេបានដាក់ហិបសញ្ញា ក្នុងត្រសាល ធ្វើជាតំណាងឲ្យព្រះវត្តមានព្រះ ស្តេចដាវីឌក៏បាននាំពួកបណ្តាជនច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ(១របាក្សត្រ ១៦:៨-៣៦)។ ពួកអ៊ីស្រាលអែលក៏បានច្រៀងសរសើរអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ ដែលបានធ្វើការអស្ចារ្យ ធ្វើតាមព្រះបន្ទូលសន្យា និងការពារពួកគេ កាលពីមុន(ខ.១២-២២)។ ពួកគេក៏បានស្រែកឡើងថា ចូរយើងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ និងឥទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ចូរស្វែងរកព្រះភក្ត្រទ្រង់ជានិច្ច(ខ.១១)។ ពួកគេត្រូវមើលទៅព្រះអង្គជានិច្ច ព្រោះមានសង្រ្គាមជាច្រើនទៀត នឹងមកដល់។
ចូរយើងមើលទៅព្រះអម្ចាស់ និងឥទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់។ ចូរស្វែងរកព្រះភក្ត្រព្រះអង្គ។ នេះជាយោបល់ដ៏ល្អ ដែលត្រូវអនុវត្តតាម ពេលដែលជម្ងឺ ការព្រួយបារម្ភក្នុងគ្រួសារ និងសង្រ្គាមដទៃទៀត កំពុងតែនៅចំពោះមុខយើង ព្រោះព្រះអង្គមិនបានទុកឲ្យយើងប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯង ដោយពឹងអាងកម្លាំងខ្លួនឯង ដែលកំពុងអន់ថយនោះឡើយ។ ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយ ព្រះអង្គមានចេស្តា ព្រះអង្គបានថែរក្សាយើងកាលពីមុន…
ចូរអរព្រះគុណគ្រប់ពេលវេលា
កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៧ លោកម៉ាទីន មីនខាត(Martin Rinkart) បានធ្វើការជាអ្នកបម្រើព្រះពេញពេល ក្នុងខេត្តសាក់សូនី ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ជាង៣០ឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាម និងជម្ងឺរាតត្បាត។ នៅឆ្នាំមួយនោះ គាត់បានធ្វើពិធីបុណ្យសពឲ្យគេ បាន៤ពាន់ដង ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងពិធីបុណ្យសពរបស់ភរិយាគាត់ ហើយពេលខ្លះ គ្រួសាររបស់គាត់បានជួបការស្រេកឃ្លាន ដោយសារការខ្វះខាតអាហារយ៉ាងខ្លាំង។
បញ្ហាទាំងអស់នេះអាចធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ប៉ុន្តែ ជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះ នៅតែខ្លាំងជានិច្ច ហើយគាត់បានអរព្រះគុណព្រះអង្គ ។ តាមពិត គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការអរព្រះគុណតាមរយៈបទចម្រៀង ដែលមានចំណងជើងថា “ចូរយើងទាំងអស់គ្នាអរព្រះគុណព្រះនៃយើង”។
លោករីនខាតបានយកគំរូតាមហោរាអេសាយ ដែលបានបង្គាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ឲ្យអរព្រះគុណ គ្រប់ពេលវេលា ដោយរាប់បញ្ចូលទំាងពេលដែលព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យពួកគេ(អេសាយ ១២:១) ឬនៅពេលដែលខ្មាំងសត្រូវកៀបសង្កត់ពួកគេ។ ពួកគេនៅតែត្រូវលើកដំកើងព្រះនាមព្រះ សូម្បីតែក្នុងពេលបែបនោះ ដោយប្រកាស់ឲ្យប្រជាជាតិទាំងឡាយបានដឹងអំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើ(ខ.៤)។
យើងងាយនឹងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ក្នុងពេលអបអរការប្រមូលផល និងក្នុងពេលយើងបរិភោគអាហារជាបរិបូរជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណ ដល់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក ពេលដែលយើងបាត់បង់អ្នកណាម្នាក់ ក្នុងគ្រួសារ ឬពេលដែលយើងកំពុងតែមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ឬក៏យើងកំពុងតែមានការប៉ះទង្គិចជាមួយអ្នកដែលជិតស្និទ្ធនឹងយើង?
ចូរយើងរួមចិត្ត និងសំឡេង ដើម្បីសរសើរដំកើង និងអរព្រះគុណព្រះ ដ៏អស់កល្ប ដែលផ្ទៃមេឃ និងផែនដីសរសើរដំកើង។ យើងអាច “ច្រៀងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ពីព្រោះទ្រង់បានធ្វើការដ៏ប្រសើរ”(ខ.៥)។-Amy Boucher…