តើខ្ញុំជានរណា?
លោកដេវ(Dave) សប្បាយនឹងការងាររបស់គាត់ ប៉ុន្តែ អស់រយៈពេលយូរមកហើយ ដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយកំពុងតែទាញគាត់ទៅរកការងារផ្សេង។ ពេលនេះ គាត់ហៀបនឹងសម្រេចក្តីស្រមៃរបស់គាត់ ហើយបោះជំហានចូលទៅក្នុងការងារបេសកកម្ម។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលចម្លែកនោះ គាត់ចាប់ផ្តើមមានការសង្ស័យយ៉ាងខ្លាំង។
គាត់ក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិរបស់គាត់ថា គាត់មិនសមនឹងទទួលការងារនេះទេ។ ក្រុមប្រឹក្សាបេសកកម្មមិនទាន់ស្គាល់ខ្ញុំច្បាស់ទេ។ ខ្ញុំមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អគ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ការងារនេះទេ។ មានបុគ្គលម្នាក់ ដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងលោកដេវ។ ពេលយើងឮឈ្មោះរបស់លោកម៉ូសេ យើងគិតអំពីការដឹកនាំ និងចំណុចខ្លាំងរបស់គាត់ ព្រមក្រឹត្យវិន័យទាំង១០ប្រការ។ យើងច្រើនតែភ្លេចថា លោកម៉ូសេបានរត់គេចខ្លួន ទៅវាលរហោស្ថាន បន្ទាប់ពីគាត់បានសម្លាប់មនុស្សម្នាក់។ យើងមើលរំលងរយៈពេល៤០ឆ្នាំ ដែលគាត់រស់នៅជាមនុស្សដែលរត់គេចពីការតាមចាប់ខ្លួន។ យើងក៏មើលរំលងបញ្ហាកំហឹងរបស់គាត់ និងការដែលគាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរយ៉ាងខ្លំាង នៅក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះការត្រាសហៅរបស់ព្រះ។
ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចេញសេចក្តីបង្គាប់ជាបន្តបន្ទាប់សម្រាប់គាត់(និក្ខមនំ ៣:១-១០) គាត់ចេះតែនិយាយថា គាត់មិនល្អគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការងារទាំងនោះ។ គាត់ថែមទាំងបានចូលទៅក្នុងការប្រកែកដ៏វែងមួយ ចំពោះព្រះ ដោយសួរទ្រង់ថា “តើគាត់ជានរណា?”(ខ.១១)។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រាប់គាត់ថា ទ្រង់ ជានរណា។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ”(ខ.១៤)។ យើងមិនមានលទ្ធភាពដើម្បីពន្យល់ អំពីព្រះនាមដ៏អាថ៌កំបាំងនេះឡើយ ព្រោះព្រះដែលមនុស្សមិនអាចពិពណ៌នាបាន កំពុងតែរៀបរាប់អំពីព្រះវត្តមានដ៏អស់កល្បរបស់ទ្រង់ ដល់លោកម៉ូសេហើយ។
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងទទួលស្គាល់ភាពកម្សោយរបស់យើង។ តែបើយើងប្រើវា ជាលេស ដើម្បីរារាំងមិនឲ្យព្រះប្រើយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែប្រមាថទ្រង់ហើយ។ គឺមិនខុសពីការនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មិនល្អគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រើយើងនោះឡើយ។…
ហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីប្លែក
ពេលខ្ញុំគយគន់ទេសភាពភ្នំទាបៗពណ៌បៃតង ក្នុងខេត្តលែនខាសៀរ នៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអង់គ្លេស ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញរបងថ្ម ដែលហ៊ុមព័ទ្ធសត្វចៀមមួយចំនួន ដែលនៅរប៉ាត់រប៉ាយ នៅតំបន់ភ្នំទៀបៗនោះ។ ពេលនោះ ពពកមូលៗកំពុងតែរសាត់នៅលើផ្ទៃមេឃភ្លឺស្រឡះ ហើយខ្ញុំក៏បានដកដង្ហើមចូលឲ្យបានជ្រៅ ដោយជក់ចិត្តនឹងទស្សនីយភាពនេះ។ ពេលដែលខ្ញុំនិយាយសរសើរទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ ឲ្យស្រ្តីម្នាក់ស្តាប់ ដែលគាត់កំពុងតែធ្វើការ នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលលំហែរកាយមួយ ដែលខ្ញុំកំពុងតែចូលសួរសុខទុក្ខ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់មិនដែលកត់សំគាល់ អំពីរឿងនេះទេ គឺមានតែភ្ញៀវដែលមកកន្លែងគាត់ប៉ុណ្ណោះ ដែលនិយាយប្រាប់គាត់ពីរឿងនេះ។ ពួកគាត់រស់នៅទីនេះអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ ហើយពួកគាត់ជាកសិករ ទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនោះ គ្រាន់តែជាការិយាល័យរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។
រឿងនេះបានបង្រៀនខ្ញុំថា យើងងាយនឹងមើលរំលងអំណោយដែលនៅពីមុខយើង ជាពិសេសសម្រស់ ដែលជាផ្នែកមួយនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ យើងក៏ងាយនឹងមើលរំលេងការដ៏ប្រសើរ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ នៅក្នុង និងនៅជុំវិញខ្លួនយើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែ យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ អាចសូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះ បើកភ្នែកខាងវិញ្ញាណយើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចដឹងថា ទ្រង់កំពុងតែធ្វើការទ្រង់។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរអំពីរឿងនេះ ក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងអេភេសូរ។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យព្រះទ្រង់ប្រទានពួកគេ នូវប្រាជ្ញា និងការបើកសម្តែង ឲ្យបានស្គាល់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់(អេភេសូរ ១:១៧)។ គាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យចិត្តពួកគេបានភ្លឺឡើង ដើម្បីឲ្យពួកគេបានស្គាល់សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ព្រះ អនាគតដែលទ្រង់បានសន្យា និងអំណាចចេស្តាទ្រង់(ខ.១៨-១៩)។
ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ដែលជាអំណោយដែលទ្រង់ប្រទាន អាចធ្វើឲ្យយើងនឹកចាំ អំពីកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើក្នុងយើង និងតាមរយៈយើង។ មានទីកន្លែងជាច្រើន ដែលហាក់ដូចជាគ្មានអ្វីដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់ តែដោយសារយើងមានទ្រង់…
រស់នៅ ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកជាឆាប់
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ពីបទចម្រៀងរបស់លោកធីម មែកក្រាវ(Tim McGraw) ដែលជាតារាចម្រៀងជនបទ។ បទចម្រៀងនោះមានចំណងជើងថា “ចូររស់នៅ ដូចអ្នកដែលដឹងថា ខ្លួនជិតស្លាប់”។ ក្នុងបទចម្រៀងនេះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីកិច្ចការមួយចំនួន ដែលបុរសម្នាក់បានធ្វើ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឺងអាក្រក់ អំពីសុខភាពរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តស្រឡាញ់ និងអត់ទោសឲ្យអ្នកដទៃ ឲ្យបានល្អជាងមុន ដោយនិយាយទៅកាន់ពួកគេ ដោយពាក្យសម្តីដែលទន់ភ្លន់ជាងមុន។ បទចម្រៀងនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងរស់នៅឲ្យបានល្អ គឺដូចអ្នកដែលដឹងថា ជីវិតខ្លួននឹងបញ្ចប់នៅពេលឆាប់ៗ។
បទចម្រៀងនេះបានក្រើនរំឭកយើងថា ពេលវេលារបស់យើងមានកំណត់។ ការអ្វីដែលយើងអាចធ្វើនៅថ្ងៃនេះ គឺមិនត្រូវរង់ចំាធ្វើវានៅថ្ងៃស្អែកឡើយ ព្រោះថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងលែងមានពេលថ្ងៃស្អែកទៀត។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នេះជារឿងសំខាន់ណាស់ ព្រោះយើងជឿថា ព្រះយេស៊ូវអាចយាងមកវិញ នៅពេលណាក៏បាន(អាចនៅពេលមួយនាទីទៀត)។ ព្រះយេស៊ូវបានជំរុញយើងឲ្យប្រុងប្រៀបខ្លួន គឺមិនត្រូវរស់នៅ ដូចកូនក្រមុំ “ល្ងង់ខ្លៅ” ទាំងប្រាំនាក់ ដែលមិនបានប្រុងប្រៀបខ្លួន ពេលដែលកូនកម្លោះមកដល់(ម៉ាថាយ ២៥:៦-១០)។
បទចម្រៀងរបស់លោកមែកក្រាវមានអត្ថន័យល្អណាស់ តែមិនបាននិយាយឲ្យត្រូវទាំងអស់ទេ។ ព្រោះអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ នឹងនៅតែមានពេលថ្ងៃស្អែកជានិច្ច។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ ទោះបើបានស្លាប់ហើយ គង់តែនឹងរស់ឡើងវិញដែរ ឯអ្នកណាដែលរស់នៅ ហើយជឿដល់ខ្ញុំ នោះមិនត្រូវស្លាប់ឡើយ”(យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦)។ ជីវិតដែលយើងមានក្នុងទ្រង់ មិនចេះចប់ឡើយ។
ដូចនេះ ចូរយើងកុំរស់នៅ…
ការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវជំនឿ
លោកដេសមុន ដស(Desmond Doss) ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឲ្យចូលធ្វើទាហាន ក្នុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ក្នុងផ្នែកដែលមិនតម្រូវឲ្យប្រយុទ្ធ។ ទោះជំនឿរបស់គាត់បានរារាំងគាត់មិនឲ្យកាន់កំាភ្លើងក្តី គាត់នៅតែអាចបម្រើការជាពេទ្យទាហាន។ នៅក្នុងសមរភូមិប្រយុទ្ធដ៏ក្តៅគគុកមួយនោះ គាត់បានប្រថុយជីវិតចូលទៅអូសនិងសែងទាហានរបួស៧៥នាក់ក្នុងកងពលរបស់គាត់ ចេញពីកន្លែងប្រយុទ្ធ ទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាព ខណៈពេលដែលសត្រូវកំពុងតែបាញ់សន្ធាប់មកលើគាត់ជាច្រើនដង។ រឿងរបស់គាត់ ត្រូវបានគេលើកមកនិយាយ នៅក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ដែលមានចំណងជើងថា អ្នកប្រឆាំងដ៏មុះមុត ហើយគេក៏បានយករឿងគាត់ទៅផលិតជាខ្សែភាពយន្តខ្នាតធំ មានចំណងជើងថា ជ្រលង Hacksaw ។
ក្នុងជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទមានវីវបុរសជាច្រើន ដែលព្រះទ្រង់បានត្រាសហៅ ដែលមានដូចជា លោកអ័ប្រាហាំ លោកម៉ូសេ ស្តេចដាវីឌ ហោរាអេលីយ៉ា សាវ័កពេត្រុស និងសាវ័កប៉ុលជាដើម។ តែមានវីរបុរសមួយចំនួនដែលមិនសូវល្បីឈ្មោះ ដូចជា លោកយ៉ូសែប ជាអ្នកស្រុកអើរីម៉ាថេ និងលោកនីកូដេម ដែលហ៊ានប្រថុយយកសពព្រះយេស៊ូវដែលជាប់ឆ្កាង ទៅបញ្ចុះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយមិនខ្លាចបាត់បង់ឋានៈនៅក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា(យ៉ូហាន ១៩:៤០-៤២)។ នេះជាទង្វើដ៏ក្លាហាន ដែលសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមិនធ្លាប់ចេញមុខ និងលោកនីកូដេម ដែលពីមុនហ៊ានទៅជួបព្រះយេស៊ូវ តែនៅពេលយប់ប៉ុណ្ណោះ ដោយសារការភ័យខ្លាច(ខ.៣៨-៣៩)។ អ្វីដែលកាន់តែគួរឲ្យស្ងើចសរសើរទៀតនោះ គឺពួកគេបានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវជំនឿរបស់ខ្លួន មុនពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ តើហេតុអ្វី?
របៀបដែលព្រះយេស៊ូវសុគត និងហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់(ម៉ាថាយ ២៧:៥០-៥៤) ប្រហែលជាបានពង្រឹងជំនឿរបស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងតែមានការភ័យខ្លាច។ ពួកគេប្រហែលជាបានរៀនផ្តោតទៅលើព្រះ ជាជាងផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលមនុស្សអាចធ្វើមកលើពួកគេ។ ទោះពួកគេបានទទួលការបណ្តាលចិត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ ចូរយើងយកគំរូតាមពួកគេ ហើយបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីក្លាហាន…
កន្លែងជ្រកកោនក្លែងក្លាយ
កាលឆ្កែរបស់ខ្ញុំឈ្មោះរូពើត នៅតូច វាមានការភ័យខ្លាចណាស់ មិនហ៊ានទៅក្រៅទេ បានជាខ្ញុំត្រូវអូសវា ទៅសួនច្បារ។ ថ្ងៃមួយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបាននាំវាទៅកន្លែងនោះហើយ ខ្ញុំក៏បានព្រលែងវា ដោយមិនបានគិតឲ្យដិតដល់។ វាក៏បានស្ទុះបោលទៅផ្ទះបាត់ គឺទៅរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពរបស់វា។
បទពិសោធន៍មួយនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបុរសម្នាក់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបនៅលើយន្តហោះ។ កាលនោះ គាត់បានចាប់ផ្តើមនិយាយសុំទោសខ្ញុំ ខណៈពេលដែលយើងដើរតាមផ្លូវ ទៅកាន់យន្តហោះ។ គាត់ថា គាត់នឹងស្រវឹងស្រា នៅក្នុងជើងហោះហើរមួយនេះ។ គាត់ថា គាត់មិនចង់ស្រវឹងទេ តែគាត់តែងតែរត់ទៅរកស្រា។ គាត់ក៏បានស្រវឹងស្រាមែន ហើយខ្ញុំអាណឹតគាត់ណាស់ ពេលដែលបានឃើញភរិយាគាត់ឱបគាត់ ពេលគាត់ចេញពីយន្តហោះ ហើយក៏បានរុញគាត់ចេញ ពេលដែលមាត់គាត់ធំក្លិនស្រា។ គាត់បានយកស្រាធ្វើជាកន្លែងជ្រកកោនរបស់គាត់ តែវាមិនបានផ្តល់ឲ្យគាត់នូវសុវត្ថិភាពទាល់តែសោះ។
ព្រះយេស៊ូវបានចាប់ផ្តើមបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា “ពេលវេលាបានសំរេចហើយ នគរព្រះជិតមកដល់ ដូច្នេះ ចូរប្រែចិត្ត ហើយជឿដំណឹងល្អចុះ”(ម៉ាកុស ១:១៥)។ “ការប្រែចិត្ត” គឺមានន័យថា យើងទៅតាមទិសដៅផ្ទុយនឹងលោកិយ។ “នគរព្រះ” គឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ មកលើជីវិតយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់។ យើងមិនត្រូវរត់ទៅរកកន្លែងដែលមានអន្ទាក់ចាប់ចងយើង ឬឲ្យការភ័យខ្លាច និងការញៀននឹងអ្វីមួយ គ្រប់គ្រងជីវិតយើងឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងយើង ដោយទ្រង់ដឹកនាំយើង ទៅរកជីវិត និងសេរីភាពថ្មីដោយក្តីស្រឡាញ់។
សព្វថ្ងៃនេះ ឆ្កែរបស់ខ្ញុំបានរត់ចូលទៅក្នុងសួនច្បារ យ៉ាងសប្បាយរីករាយ…
មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះ
មានពេលមួយ ក្រុមហ៊ុនប្រឹក្សាយោបលផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាមួយ បានទទួលខ្ញុំឲ្យចូលធ្វើការ បន្ទាប់ពីខ្ញុំរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចសរសេរកូដកំព្យូទ័រសូម្បីតែមួយបន្ទាត់ ហើយមានចំណេះដឹងតិចតួច អំពីការធ្វើជំនួញក៏ដោយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសម្ភាសចូលធ្វើការ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ក្រុមហ៊ុននេះ មិនបានឲ្យតម្លៃខ្លាំង ទៅលើបទពិសោធន៍ការងារទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលសំខាន់ជាង សម្រាប់ពួកគេ គឺលក្ខណៈសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ដែលមានដូចជា សមត្ថភាពនៅក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា ដោយភាពប៉ិនប្រសប់ ការវិនិឆ្ឆ័យបានល្អ និងការធ្វើការងារជាក្រុមបានល្អ។ ក្រុមហ៊ុននោះបានសន្និដ្ឋានថា បុគ្គលិកថ្មីអាចទទួលការបង្រៀននូវជំនាញដែលចាំបាច់ ដរាបណា ពួកគេជាមនុស្សដែលក្រុមហ៊ុនកំពុងស្វែងរក។
លោកណូអេមិនមានប្រវត្តិរូបល្អ សម្រាប់ការងារផ្នែកសាងសង់ទូកធំនោះទេ និយាយឲ្យខ្លី គាត់មិនមែនជាអ្នកធ្វើទូក ឬជាជាងឈើទេ។ លោកណូអេជាកសិករម្នាក់ ដែលធ្លាប់តែមានដីប្រឡាក់អាវរបស់គាត់ និងមាននង្គ័លនៅក្នុងដៃ។ តែពេលដែលព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យកំចាត់ការអាក្រក់ក្នុងលោកិយ កាលសម័យនោះ គាត់ក៏បានសង់ទូកធំតាមបង្គាប់ទ្រង់ ព្រោះគាត់ បានដើរដោយស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះអង្គ (លោកុប្បត្តិ ៦:៩)។ ព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះចិត្តរបស់លោកណូអេ ដែលបើកចំហរទទួលការបង្រៀន ដែលនេះជាចំណុចខ្លាំងរបស់គាត់ នៅក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពពុករលួយ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ហើយធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។
ពេលដែលឱកាសធ្វើការបម្រើព្រះ ចូលមករកយើង យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើការងារនោះឡើយ។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទ្រង់មិនខ្វល់អំពីជំនាញរបស់យើង ជាទីមួយឡើយ។ ទ្រង់ឲ្យតម្លៃ ចំពោះចរិយាសម្បត្តិរបស់យើង សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះទ្រង់ និងការព្រមទុកចិត្តទ្រង់។…
តើអ្នកត្រូវការខែលបាំងជុំវិញទេ?
ថ្ងៃមួយ ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានជួបការបាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់ ពេលដែលលោកប៉ុល(Paul) ដែលជាអ្នកដឹកនាំការថ្វាយបង្គំមានអំណោយទាន បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងវ័យ៣១ឆ្នំា ក្នុងគ្រោះថ្នាក់ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរតាមទូក។ លោកប៉ុល និងភរិយារបស់គាត់ ឈ្មោះ ឌូរ៉ុនដា(DuRhonda) ធ្លាប់ស្គាល់ការឈឺចាប់ជាច្រើនមកហើយ ជាពិសេស នៅពេលដែលកូនៗរបស់ពួកគេបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទាំងក្មេងខ្ចី។ នៅពេលនេះ គេបានជីកផ្នូរមួយទៀត នៅក្បែរផ្នូរតូចៗរបស់ក្មេងទាំងនោះ។ សោកនាដកម្មដ៏ខ្លោចផ្សារបានវាយប្រហារមកលើគ្រួសារមួយនេះម្តងហើយម្តងទៀត ធ្វើឲ្យអ្នកដែលស្រឡាញ់ពួកគេមានការឈឺចាប់ជាពន់ពេក។
ស្តេចដាវីឌក៏ធ្លាប់ជួបវិបិត្តផ្ទាល់ខ្លួន និងគ្រួសារផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើងជំពូក៣ ទ្រង់បានបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍សោកសៅជាពន់ពេក ដោយសារការបះបោររបស់បុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមអាប់សាឡំ។ ទ្រង់មិនបាននៅប្រយុទ្ធតតាំងនឹងគេទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យរត់គេចពីព្រះរាជវាំង និងរាជបល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៤:១៣-២៣។ ទោះ “មនុស្សជាច្រើន” បានគិតថា ព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ស្តេចដាវីឌចោលក្តី(ទំនុកដំកើង ៣:២) ក៏ទ្រង់នៅតែជឿជាក់ថា ព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកការពារទ្រង់(ខ.៣) ហើយទ្រង់ក៏បានអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់(ខ.៤)។ អ្នកស្រីឌូរ៉ុនដាក៏បានបង្ហាញចេញនូវឥរិយាបថដូចនេះផងដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សរាប់រយនាក់បានមកជួបជុំគ្នា ដើម្បីនឹកចាំអំពីស្វាមីរបស់នាង នៅក្នុងពិធីបុណ្យសព នាងបានលើកសម្លេងដ៏ស្រទន់ឡើង ច្រៀងនូវបទដែលបង្ហាញអំពីការទុកចិត្តព្រះ ទោះនាងកំពុងតែមានការសោកសង្រេងក៏ដោយ។
ពេលដែលគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ដំណឹងអាក្រក់ អំពីសុខភាពយើង ពេលដែលបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុនៅតែមិនធូរស្បើយ ពេលដែលការប្រឹងប្រែង នៅក្នុងការផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងបរាជ័យ ពេលដែលសេចក្តីស្លាប់បានបំបែកមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ពីយើង ចូរយើងទទួលកម្លាំងពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយពោលឡើងថា “ឱព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ជាខែលបាំងទូលបង្គំជុំវិញ ក៏ជាសិរីល្អនៃទូលបង្គំ ហើយជាអ្នកលើកក្បាលទូលបង្គំឡើងដែរ”(ខ.៣)។—ARTHUR JACKSON
តើអ្នកត្រូវការការលូតលាស់ទេ?
កាលខ្ញុំនៅក្មេង មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ខ្ញុំនឹងបានទៅរៀននៅក្រៅប្រទេស។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាយុវជនម្នាក់ ក្នុងវ័យ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ ដែលបានឮគេប្រាប់ថា ខ្ញុំនឹងបានទៅរៀននៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ប៉ុន្តែ នៅសល់ពេលតែ៣ខែទៀតប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំនឹងធ្វើដំណើរទៅហើយ ដែលពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់បានទៅរៀននៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់សោះ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានខិតខំរៀនសូត្រភាសាអាឡឺម៉ង់យ៉ាងវក់វី អស់ជាច្រើនម៉ោង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយថែមទាំងបានសរសេរពាក្យនៅលើដៃខ្លួនឯង ដើម្បីទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ផងដែរ។
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់រៀនមួយ នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ដោយការបាក់ទឹកចិត្ត ព្រោះខ្ញុំចេះភាសាអាឡឺម៉ង់តិចពេក។ នៅថ្ងៃនោះ គ្រូបង្រៀនម្នាក់បានឲ្យយោបលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។ គាត់ថា “ការរៀនភាសា គឺដូចជាការឡើងភ្នំខ្សាច់។ អ្នកខំប្រឹងឡើងទៅលើ តែជួនកាល អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកនៅកន្លែងដដែល។ ប៉ុន្តែ ចូរបន្តព្យាយាមឡើងទៅលើទៀត អ្នកនឹងទៅដល់កំពូលភ្នំខ្សាច់មិនខាន”។
ពេលខ្លះ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិចារណាអំពីអត្ថន័យនៃការលូតលាស់របស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា គាត់បានស្គាល់អាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត ក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់។ សូម្បីតែអ្នកដែលមានជំនឿរឹងមាំដូចសាវ័កប៉ុល ក៏សន្តិភាពក្នុងចិត្ត មិនកើតមានភ្លាមៗដែរ។ គាត់ក៏ត្រូវការការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យមានសន្តិភាព និងការស្កប់ចិត្ត ដោយពឹងអាងជំនួយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទចម្រើនកម្លាំងដល់ខ្ញុំ”(ភីលីព ៤:១២-១៣)។
ជីវិតរបស់មនុស្សមានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងងាកមករកព្រះ ដែល “បានឈ្នះលោកិយ”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣) យើងនឹងមិនគ្រាន់តែបានដឹងថា…
នាមលើអស់ទាំងនាម
លោកអាន់តូនីញ៉ូ ស្ត្រាឌីវ៉ារី(Antonio Stradivari ឆ្នាំ១៦៤៤ ដល់ ១៧៣៧) មានបុគ្គលដ៏ល្បីល្បាញ នៅក្នុងពិភពតន្រ្តី។ ឧបករណ៍តន្រ្តីរបស់គាត់ ដែលមានវីយូឡុង សេឡូ និងវ៉ាអូឡា ត្រូវបានគេឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារពួកវាជាស្នាដៃដ៏ល្អឯក ដែលជាងបានផលិត ហើយបញ្ចេញសម្លេងច្បាស់ល្អ ដែលសក្តិសមនឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះដ៏ល្បីរបស់ពួកវា។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងចំណោមឧបករណ៍ទាំងនេះ មានវីយូឡុងមួយត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះឲ្យថា “Messiah-Salabue Stradivarius”។ ក្រោយពេលដែលអ្នកកូតវីយូឡុងម្នាក់ ឈ្មោះ យ៉ូសែប យ៉ៅជីម(Joseph Joachim ឆ្នាំ១៨៣១ ដល់១៩០៧) បានកូតវីយូឡុងនេះហើយ គាត់ក៏បានសរសេរថា “សម្លេងវីយូឡុងនេះ ពិតជាពិសេសណាស់។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញវា ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយការរួមផ្សំនៃភាពផ្អែមល្ហែម និងភាពប្រណិតរបស់វា”។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សូម្បីតែឈ្មោះ និងសម្លេងនៃវីយូឡុងដ៏ល្បីល្បាញមួយនេះ ក៏នៅតែមិនសក្តិសម នឹងឲ្យយើងប្រៀបធៀបវា ជាមួយនឹងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ ដែលអស្ចារ្យជាងនេះទៀត។ ចាប់តាំងពីសម័យលោកម៉ូសេ រហូតដល់សម័យព្រះយេស៊ូវ ព្រះលើអស់ទាំងព្រះ បានបើកបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់ព្រះនាមទ្រង់ ដែលល្អលើសអស់ទាំងនាម។ ដើម្បីជាប្រយោជន៍យើងរាល់គ្នា ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យប្រាជ្ញា និងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ ឲ្យតម្លៃ និងអបអរសាទរ ដោយសម្លេងតន្រ្តីដ៏ពិរោះរណ្តំ(និក្ខមនំ ៦:១ ១៥:១-២)។
ជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់បានឆ្លើយតប…
តើអ្នកនៅជាប់នឹងដើមទេ?
ក្នុងរដូវផ្ការីក បន្ទាប់ពីរដូវរងាដ៏គួរឲ្យធុញថប់បានកន្លងផុតទៅ អ្នកស្រីអេម៉ាបានជួយថែទាំសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ ដែលកំពុងមានជម្ងឺជាយូរមកហើយ។ ពេលនោះ គាត់បានរកឃើញការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលគាត់ដើរកាត់តាមដើមសេរីហ្សមួយដើម នៅក្បែរផ្ទះគាត់ ក្នុងក្រុងខេមប្រីជ ប្រទេសអង់គ្លេស។ ដើមសេរីហ្សនោះបានចេញផ្កាពណ៌ស៊ីជំពូរីកស្គុះស្គាយ ដោយមានផ្កាពណ៌សនៅចុងរបស់វា។ អ្នកថែសួនដ៏ឆ្លាតវ័យម្នាក់បានយកមែកដែលមានផ្កាពណ៌ស មកបំបៅជាប់នឹងដើមមួយនេះ ។ ពេលដែលអ្នកស្រីអេម៉ាដើរកាត់តាមដើមសេរីហ្សដ៏ចម្លែកមួយនេះ គាត់ក៏បានគិតអំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលនិយាយអំពីព្រះអង្គទ្រង់ ដែលជាដើម និងអ្នកដើរតាមទ្រង់ ដែលជាខ្នែង(យ៉ូហាន ១៥:១-៨)។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ ដើមទំពាំងបាយជូរជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះ(ទំនុកដំកើង ៨០:៨-៩ និង ហូសេ ១០:១)។ ប៉ុន្តែ នៅគ្រាសញ្ញាថ្មីព្រះយេស៊ូវប្រើនិមិត្តរូបនេះ ជាតំណាងឲ្យព្រះអង្គទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលថា ទ្រង់ជាដើមទំពាំងបាយជូរ ហើយអ្នកដើរតាមទ្រង់ ជាខ្នែង ឬមែកដែលត្រូវបានបំបៅជាប់នឹងទ្រង់។ ហើយដរាបណាពួកគេនៅជាប់នឹងទ្រង់ ដោយទទួលជីវជាតិ និងកម្លាំងពីទ្រង់ ពួកគេនឹងបង្កើតផលផ្លែ(យ៉ូហាន ១៥:៥)។
ខណៈពេលដែលអ្នកស្រីអេម៉ាកំពុងតែជួយថែទាំសមាជិកគ្រួសារដែលមានជម្ងឺ គាត់ត្រូវការការរំឭកថា គាត់កំពុងតែនៅជាប់នឹងព្រះយេស៊ូវ។ ពេលដែលគាត់ឃើញមែកដែលមានផ្កាពណ៌ស នៅជាប់នឹងដើមដែលមានផ្កាពណ៌ស៊ីជម្ពូរ គាត់ក៏បាននឹកចាំ អំពីសេចក្តីពិតដែលថា គាត់នៅជាប់នឹងដើម ដូចនេះ គាត់បានទទួលជីវជាតិពីព្រះអង្គ។
ជំនឿរបស់យើងកាន់តែរឹងមាំ និងមានការចម្រើនឡើង ពេលដែលយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវជំនឿថា យើងជាខ្នែង ដែលត្រូវនៅជាប់នឹងទ្រង់ ដែលជាដើម។—AMY BOUCHER PYE