តើអ្នកនឹងប្រើអំណោយទានយ៉ាងដូចម្តេច?
ខណៈពេលដែលតន្រ្តីបានបន្លឺឡើង ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះក្នុងព្រះវិហារ លោកលេន ប្រោន(Lane Brown) ដែលជាវិចិត្រករ ដែលអាចមើលឃើញតែពណ៌សខ្មៅ ក៏បានបោះជំហានឡើងវេទិការ។ គាត់ក៏បានឈរនៅពីមុខផ្ទាំងក្រណាត់ពណ៌សរធំមួយផ្ទាំង ដោយបែរខ្នងមកពួកជំនុំ រួចគាត់ក៏បានជ្រលក់ជក់របស់គាត់ ទៅក្នុងទឹកថ្នាំពណ៌ខ្មៅ។ គាត់ក៏បានគូវាសយ៉ាងរលូន បង្កើតជារូបឈើឆ្កាងមួយ។ គាត់ក៏បានបន្តនិយាយរឿង ដោយប្រើរូបភាព ដែលគាត់បានគូវាសនឹងជក់ចុះឡើងៗ បង្កើតជារូបភាពព្រះយេស៊ូវជាប់ឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បានលាបពណ៌ខ្មៅពីលើផ្ទាំងក្រណាត់នោះ នៅត្រង់ផ្នែកធំៗ ហើយក៏បានបន្ថែមពណ៌ខៀវ និងពណ៌ស ដើម្បីបញ្ចប់ផ្ទាំងគំនូរអរូបីយរបស់គាត់ ក្នុងរយៈពេលតិចជាង៦នាទី។ គាត់ក៏បានលើកផ្ទំាងគំនូរនោះឡើង ហើយត្រឡប់ក្បាលវាប្រច្រាសចុះក្រោម ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវរូបដែលបង្កប់នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ គឺរូបព្រះភក្រ្តព្រះយេស៊ូវដែលពេញដោយព្រះទ័យអាណិតអាសូរ។
លោកប្រោនក៏បាននិយាយថា គាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់គាត់ម្នាក់ បានស្នើរឲ្យគាត់គូរូបដ៏រហ័សនោះ ក្នុងអំឡុងពេលកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ។ តែឥឡូវនេះ គាត់បានធ្វើដំណើរជាអន្តរជាតិ ដើម្បីដឹកនាំគេថ្វាយបង្គំព្រះ ដោយប្រើរូបគំនូររបស់គាត់ ក្នុងការចែកចាយអំពីព្រះគ្រីស្ទដល់អ្នកដទៃ។
សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ អំពីតម្លៃ និងគោលបំណងនៃអំណោយទាន ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ផ្សេងៗពីគ្នា។ សមាជិកម្នាក់ៗ ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ សុទ្ធតែត្រូវបានបំពាក់ដោយអំណោយទានផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ និងស្អាងគ្នាឡើង ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់(រ៉ូម ១២:៣-៥)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្គាល់អំណោយទានខ្លួនឯង ហើយប្រើអំណោយទានទំាងនោះ ដើម្បីបង្រៀនអ្នកដទៃ ហើយនាំគេឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ បម្រើព្រះអង្គ និងអ្នកដទៃ ដោយភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងអំណរ(ខ.៦-៨)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើងម្នាក់ៗនូវអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ…
តើអ្នកមានជំនឿខ្លាំងប៉ុណ្ណា?
កាលពីឆ្នាំ២០១៧ បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងហាវេយបានវាយប្រហារមកលើសហរដ្ឋអាមេរិក ក្រុមរបស់ខ្ញុំបានមើលឃើញឱកាសជួយជនរងគ្រោះ ហើយក៏បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងហ៊ូស្តុន។ គោលដៅរបស់យើង គឺដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលបានទទួលផលប៉ះពាល់ពីខ្យល់ព្យុះនោះ។ ក្នុងដំណាក់កាលនោះ ជំនឿរបស់យើងក៏បានជួបការល្បងល ហើយក៏បានពង្រឹងឡើង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែឈរជាមួយពួកគេ នៅក្នុងព្រះវិហារ និងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដែលបានបាក់បែក។
សេចក្តីជំនឿដែលប្រជាជនទាំងនោះបានបង្ហាញចេញមក បន្ទាប់ពីខ្យល់ព្យុះបានបំផ្លិចបំផ្លាញតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសេចក្តីជំនឿ ដែលលោកហាបាគុកបានបង្ហាញចេញមក នៅក្នុងចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយ ដែលគាត់បានថ្លែង កាលពីសតវត្សរ៍ទី៧ មុនគ្រីស្ទសគរាជ។ ហោរារូបនេះបានថ្លែងទំនាយថា ថ្ងៃដ៏វេទនាជិតមកដល់ហើយ(១:៥-២:១) អ្វីៗនឹងកាន់តែអាក្រក់ តែក្រោយមក ក៏បានប្រែជាល្អឡើងវិញ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃបទទំនាយរបស់គាត់ យើងឃើញថា គាត់បានជញ្ជឹងគិត អំពីការបាត់បង់របស់ទ្រព្យនៅលើផែនដី ហើយគាត់ក៏បាននិយាយថា “ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ”(៣:១៧)។
តើយើងនឹងមានសេចក្តីជំនឿយ៉ាងណា ពេលដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុនដាក់ការបាត់បង់ ដែលមានដូចជា ការបាត់បង់សុខភាព ឬការងារ ការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ឬគ្រោះធម្មជាតិដ៏ហិនហោចជាដើម? បទទំនាយរបស់លោកហាបាគុកអំពីគ្រាវេទនា បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យមានការជឿទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គជាប្រភពនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.១៨) កម្លាំង និងស្ថេរភាព(ខ.១៩) សម្រាប់ថ្ងៃម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះ និងជារៀងរហូត។ សរុបមក អ្នកដែលទុកចិត្តទ្រង់ នឹងមិនដែលខកចិត្តឡើយ។—ARTHUR JACKSON
អំណាចនៃការលើកទឹកចិត្ត
កាលលោកបេនយ៉ាមីន វេស(Benjamin West) នៅក្មេង គាត់បានព្យាយាមគូរូបបងស្រីរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែអាចគូរូបគំនូរដ៏រញេរញ៉ៃមួយផ្ទំាងប៉ុណ្ណោះ។ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានឃើញរូបគំនូររបស់គាត់ ហើយក៏បានថើបក្បាលគាត់ រួចប្រាប់គាត់ថា រូបមនុស្សក្នុងគំនូររបស់គាត់ មានមុខដូចសលី(Sally)ដែលជាបងស្រីរបស់គាត់។ ក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា ការថើបរបស់ម្តាយគាត់នៅថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាវិចិត្រករ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ល្បីល្បាញរបស់ជនជាតិអាមេរិក។ ការលើកទឹកចិត្ត គឺមានអំណាចណាស់!
សាវ័កប៉ុលមិនសូវមានគេឲ្យតម្លៃ នៅក្នុងដើមដំបូងនៃការងារដែលគាត់ធ្វើបម្រើព្រះ គឺមិនខុសពីក្មេងប្រុសដែលកំពុងតែរៀនគូរគំនូរនោះឡើយ ប៉ុន្តែ លោកបាណាបាសក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាសហៅសាវ័កប៉ុលមែន។ ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស ទើបពួកជំនុំបានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាបងប្អូនរួមជំនឿ(កិច្ចការ ៩:២៧)។ លោកបាណាបាសក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដែលនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ស្ថិតក្នុងចំណោមពួកជំនុំដែលមានឥទ្ធិពលបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ(១១:២២-២៣)។ ហើយក៏ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស និងសាវ័កប៉ុល ដែលបានធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមទទួលស្គាល់ថា អ្នកជឿដែលជាសាសន៍ដទៃ ក៏ជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែរ(១៥:១៩)។ ដូចនេះ រឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងក្នុងពួកជំនុំដំបូង គឺជារឿងនៃការលើកទឹកចិត្ត។
ការរស់នៅរបស់យើងក៏ដូច្នេះដែរ។ យើងប្រហែលជាគិតថា ការលើកទឹកចិត្តគ្រាន់តែជាការនិយាយពាក្យល្អ ទៅកាន់នរណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែ បើយើងគិតដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងមិនបានទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ការលើកទឹកចិត្តឡើយ។ ការលើកទឹកចិត្តស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមធ្យោបាយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ដើម្បីកសាងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ដូចជាជីវិតរបស់ពួកជំនុំ។
ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការលើកទឹកចិត្តដែលយើងបានទទួល ហើយចូរយើងបន្តលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃទៀត។ —PETER CHIN
សេចក្តីស្រឡាញ់ និងទឹកជំនន់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញទឹកហូរ នៅក្នុងទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំជាលើកទីមួយ។ វាគ្រាន់តែជាខ្សែទឹកតូចមួយ ដែលហូរកាត់តាមដីដែលមានថ្មច្រើន ក្រោមកម្តៅថ្ងៃ នៅរដូវក្តៅ។ យើងក៏បានយកបន្ទះក្តាក្រាសៗ មកធ្វើជាស្ពាន ដើម្បីឲ្យឆ្លងពីលើទឹកអូនោះ។ ជាច្រើនខែក្រោយមក ភ្លៀងបានបង្អុរធ្លាក់ចុះមកជាច្រើនមេ ក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ បីបួនថ្ងៃជាប់គ្នា។ អូដ៏តូចរបស់យើងក៏បានទឹកលេបត្របាក់ ក្លាយជាទៅទឹកអូដ៏ធំមួយ ដែលមានជម្រៅជិត១ម៉ែត្រកន្លះ និងទទឹងប្រហែល៣ម៉ែត្រ។ កម្លាំងទឹកបានរុញច្រានបន្ទះក្តាស្ពានរបស់ខ្ញុំអស់ពីរបីម៉ែត្រ។
កម្លាំងទឹកជំនន់ដែលហូរខ្លាំង មានអំណាចគួចនាំអ្វីៗស្ទើរតែទាំងអស់ ដែលនៅក្នុងផ្លូវរបស់វា។ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់ទេ ដែលអាចធន់នៅ ពេលដែលមានទឹកជំនន់ ឬអំណាចអ្វីផ្សេងទៀត ដែលចង់បំផ្លាញវា។ គ្នាអ្វីអាច ពន្លត់សេចក្តីស្រឡាញ់បានឡើយ ទឹកជំនន់នឹងពន្លិចក៏មិនបានដែរ(បទចម្រៀងសាឡូម៉ូន ៨:៧)។ គេច្រើនតែបង្ហាញកម្លាំង និងកំរិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងស្នេហា ប៉ុន្តែ មានតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានបង្ហាញចេញមកយ៉ាងពេញលេញ ដល់មនុស្សជាតិ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
ពេលដែលរបស់ដែលយើងគិតថា រឹងមាំ និងអាចពឹងផ្អែក ត្រូវទឹក ឬខ្យល់គួរនាំទៅបាត់ យើងអាចមានការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រើឱកាសពេលនោះ ដើម្បីស្វែងយល់ជាថ្មី អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះទ្រង់មានចំពោះយើង។ ក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏ខ្ពស់ជាង ជ្រៅជាង ខ្លាំងជាង និងស្ថិតស្ថេរជាង អ្វីៗទាំងអស់នៅលើផែនដីនេះ។ ទោះយើងជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់វា ដោយមានទ្រង់នៅក្បែរយើង…
តើអ្វីជាកេរដំណែលនៃជំនឿ?
មុនពេលលោកប៊ីលី ក្រាហំា(Billy Graham)បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ក្នុងអាយុ១៦ឆ្នាំ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ មានការប្តូរផ្តាច់ក្នុងជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងច្បាស់លាស់ តាំងពីយូរមកហើយ។ អ្នកទាំងពីរបានទទួលជឿព្រះ ក្នុងពេលដែលពួកគេកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេ ដែលជាអ្នកជឿព្រះ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានរៀបការ ពួកគេបានបន្តកេរដំណែលនៃគ្រួសាររបស់ខ្លួន ដោយចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការអធិស្ឋាន ការអានព្រះគម្ពីរ និងការចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជាមួយកូនៗ។ គ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដែលឪពុកម្តាយរបស់លោកក្រាហាំបានរៀបចំ សម្រាបគាត់ គឺជាផ្នែកមួយនៃដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ក្នុងការសាបព្រោះគ្រាប់ពូជនៃព្រះបន្ទូល ដោយនាំគាត់ឲ្យទទួលជឿព្រះអង្គ ហើយទីបំផុត ក៏បានត្រាស់ហៅគាត់ ឲ្យធ្វើជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អដ៏ក្លាហាន។
លោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សដ៏វ័យក្មេងរបស់សាវ័កប៉ុល ក៏បានទទួលផលប្រយោជន៍ពីគ្រឹះខាងវិញ្ញាណដ៏រឹងមាំផងដែរ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ”(២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ កេរដំណែលនេះបានជួយរៀបចំខ្លួនលោកធីម៉ូថេ និងនាំគាត់ ឲ្យទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។
សាវ័កប៉ុលក៏បានជំរុញលោកធីម៉ូថេ ឲ្យបន្តកេរដំណែល ឬទំនៀមទម្លាប់នៃសេចក្តីជំនឿនេះទៀត(ខ.៥) ដើម្បី “ដាស់ ឬបញ្ឆេះអំណោយទានរបស់ព្រះ” ដែលនៅក្នុងគាត់ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ “ដែលបានប្រទានអំណាចដល់យើង”(ខ.៦-៧)។ ដោយសារអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ លោកធីម៉ូថេអាចរស់នៅ ដោយគ្មានការភ័យខ្លាច ដើម្បីដំណឹងល្អ(ខ.៨)។ កេរដំណែលនៃសេចក្តីជំនឿដ៏រឹងមាំតែម្យ៉ាងមិនប្រាកដជាអាចនាំគេឲ្យទទួលជឿព្រះនោះឡើយ ប៉ុន្តែ គំរូដ៏ល្អ និងការបង្រៀនអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ…
តើអ្នកមានវិប្បដិសារីឬ?
កាលនាងនៅក្មេង នាងបានប្រើពាក្យសម្តីដែលអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងមកលើឪពុកម្តាយរបស់នាង។ នាងមិនបានដឹងសោះថា ពាក្យសម្តីនោះ គឺជាឱកាសចុងក្រោយ ដែលនាងបានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ទោះជានាងបានទៅទទួលការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្តអស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយក្តី នាងនៅតែមិនអាចអត់ឱនឲ្យខ្លួនឯង។ ការថ្កោលទោសខ្លួនឯង និងវប្បដិសារីបានធ្វើឲ្យនាងមានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការរស់នៅ។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែរស់នៅ ដោយមានការស្តាយក្រោយ ដែលក្នុងនោះ ការស្តាយក្រោយខ្លះមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញផ្លូវយើង ឲ្យជម្នះការថ្កោលទោសខ្លួនឯង។ សូមយើងមើលឧទាហរណ៍មួយ ដូចតទៅ។
កំហុសដែលស្តេចដាវីឌបានធ្វើ ក៏មិនមែនជារឿងដែលពិរោះស្តាប់ដែរ។ កាលនោះ គឺដល់រដូវដែលល្មមឲ្យស្តេចទាំងប៉ុន្មានចេញទៅច្បាំងបាន ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌគង់នៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម (២សំាយ៉ូអែល ១១:១)។ ពេលដែលគេកំពុងតែច្បាំងគ្នា ទ្រង់បានលួចប្រពន្ធរបស់គេ ហើយក៏បានព្យាយាមបិទបាំងរឿងអាស្រូវនេះ ដោយកំចាត់ប្តីរបស់នាងចោល(ខ.២-៥,១៤-១៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ឈប់ការធ្លាក់ដាំក្បាលចុះរបស់ស្តេចដាវីឌ(១២:១-១៣) ប៉ុន្តែ ស្តេចអង្គនេះក៏បានរស់នៅពេញមួយជីវិត ដោយមិនអាចបំភ្លេចអំពើអាក្រក់ដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តឡើយ។
ពេលដែលស្តេចដាវីឌបានងើបឡើងពីការធ្លាក់ចុះនេះវិញ លោកយ៉ូអាប់ដែលជាមេទ័ពរបស់ទ្រង់ បានទទួលជ័យជម្នះនៅក្នុងសង្រ្គាម ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌគួរតែបានដឹកនាំទ័ព(១២:២៦)។ យ៉ូអាប់ក៏ទូលស្តេចដាវីឌថា “សូមទ្រង់ប្រមូលពួកពលទ័ពដែលនៅសល់ មកបោះទ័ព ចាប់យកទីក្រុងនោះចុះ ក្រែងទូលបង្គំវាយយកបាន ហើយគេតាំងឈ្មោះក្រុងនោះតាមឈ្មោះទូលបង្គំវិញ”(ខ.២៨)។ នោះដាវីឌក៏ប្រមូលពួកពលទ័ពទាំងអស់ ទៅវាយយកក្រុងរ៉ាបាតបាន(ខ.២៩)។
កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យអតីតកាល បន្តវាយផ្តួលយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែទូលព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះគុណព្រះអង្គមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ទោះយើងបានធ្វើអ្វីក៏ដោយ ព្រះវរបិតានៃយើងនៅតែអាចអត់ឱនទោសឲ្យយើងទាំងស្រុង។ យើងអាចរកឃើញព្រះគុណព្រះអង្គ ដើម្បីវិលត្រឡប់ចូលមកប្រយុទ្ធ ក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណវិញ…
តើអ្នកមានសេចក្តីស្រឡាញ់កំរិតណា?
ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់លោករ៉ុន និងអ្នកស្រីនែនស៊ី មានការអន់ថយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ អ្នកស្រីនែនស៊ីមានស្នេហាលួចលាក់ជាមួយនឹងប្រុសផ្សេង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសារភាពអំពើបាបរបស់គាត់ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់ដឹងថា ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យគាត់ធ្វើដូចម្តេច តែគាត់ពិបាកធ្វើវា។ គាត់ក៏បានប្រាប់ការពិត ដល់លោករ៉ុន។ លោករ៉ុនមិនបានសុំលែងគ្នាឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសម្រេចចិត្តផ្តល់ឱកាសដល់អ្នកស្រីនេនស៊ី ឲ្យកែខ្លួន ដើម្បីឲ្យគាត់មានទំនុកចិត្តលើនាងឡើងវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្អាងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់ពួកគេឡើងវិញ ដោយការអស្ចារ្យ។
អ្វីដែលលោករ៉ុនបានធ្វើ គឺបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការអត់ឱនទោស ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់មនុស្សមានបាប ដូចយើងរាល់គ្នា។ ហោរាហូសេបានយល់ច្បាស់អំពីបញ្ហានេះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់គាត់ ឲ្យរៀបការជាមួយស្តី្រម្នាក់ ដែលមិនស្មោះត្រង់ចំពោះគាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដឹងអំពីភាពមិនស្មោះត្រង់ ដែលពួកគេមានចំពោះព្រះអង្គ(ហូសេ ១)។ គាត់មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលនាងផិតក្បត់ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យគាត់ទៅហៅនាង ឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ។ ទ្រង់បានប្រាប់គាត់ ឲ្យបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះនាងឡើងវិញ ទោះនាងមានប្រុសផ្សេងស្រឡាញ់ ហើយជាស្រីកំផឹតក៏ដោយ(៣:១)។ យ៉ាងណាមិញ បន្ទាប់ពីពួកអ៊ីស្រាអែលមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ព្រះអង្គនៅតែសព្វព្រះទ័យមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយពួកគេឡើងវិញ។ ព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់រាស្រ្តទ្រង់ គឺដូចដែលលោកហូសេបានស្រឡាញ់ភរិយាដែលមិនស្មោះត្រង់ តាមរកនាង ហើយលះបង់ដើម្បីនាង។ សេចក្តីខ្ញាល់របស់ព្រះអង្គ គឺសុចរិតទេ ហើយការប្រច័ណ្ឌរបស់ព្រះអង្គ ក៏ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។
ព្រះអង្គក៏សព្វព្រះទ័យនឹងឲ្យយើងចូលមកជិតព្រះអង្គផងដែរ។ កាលណាយើងចូលមករកព្រះអង្គ ដោយជំនឿ យើងអាចទុកចិត្តថា យើងមានការស្កប់ស្កល់ដ៏ពិត ក្នុងព្រះអង្គ។—ESTERA PIROSCA ESCOBAR
តើអ្នកមានលទ្ធភាពអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយគេ?
មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយក៏បាននិយាយដោយចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំងថា មេរៀនដែលគាត់រៀនបាននៅព្រះវិហារ និយាយអំពីក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលមាននំប៉័ង និងត្រី សម្រាប់ឲ្យគេបរិភោគពេញមួយថ្ងៃ។ ជាការពិតណាស់ គាត់កំពុងតែគិតអំពីក្មេងតូចម្នាក់ ដែលបានថ្វាយនំប៉័ង និងត្រីរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនហ្វូងមនុស្សពេញមួយថ្ងៃ ហើយពួកសាវ័កក៏បានទូលសូមទ្រង់ ឲ្យប្រាប់អ្នកទាំងនោះឲ្យទៅ ទិញនំប៉័ងបរិភោគ នៅក្នុងភូមិ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលតបថា “មិនចាំបាច់ឲ្យគេទៅទេ ចូរអ្នករាល់គ្នាឲ្យគេបរិភោគទៅ”(ម៉ាថាយ ១៤:១៦)។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ័ន្តភំាង ដោយមិនដឹងថា ត្រូវចែកអាហារដល់មនុស្សទំាង៥ពាន់នាក់នោះ យ៉ាងដូចម្តេច។
អ្នកប្រហែលជាដឹងអំពីសាច់រឿងបន្ទាប់ទៀត។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានលះបង់អាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្លួន ដែលមាននំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ហើយព្រះយេស៊ូវក៏បានយកអាហារបន្តិចបន្ទួចនេះ ទៅចម្អែតមនុស្សមួយហ្វូងធំនោះ(ខ.១៣-២១)។ អ្នកវិភាគខ្លះបានយល់ថា ភាពសប្បុររបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ បានបណ្តាលចិត្តអ្នកផ្សេងទៀត នៅក្នុងហ្វូងមនុស្ស ឲ្យចែករំលែកអាហាររបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរម៉ាថាយ បានចែង ឲ្យយើងដឹងច្បាស់ថា វាជាការអស្ចារ្យ ហើយរឿងនេះ សុទ្ធតែបានចែងនៅក្នុងកណ្ឌដំណឹងល្អទាំងបួន។
តើរឿងនេះបានបង្រៀនអ្វីខ្លះដល់យើង? ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានក្រុមគ្រួសារ អ្នកជិតខាង មិត្តភក្តិ មិត្តរួមការងារ និងអ្នកដទៃទៀត ដែលនៅក្បែរយើង ដែលមានតម្រូវការក្នុងកំរិតខុសៗគ្នា។ តើយើងគួរតែឲ្យពួកគេទៅរកជំនួយ ពីអ្នកផ្សេង ដែលមានលទ្ធភាពជាងយើងឬ? ជាការពិតណាស់ អ្នកខ្លះមានតម្រូវការ ដែលលើសពីសមត្ថភាពរបស់យើង ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ…
តើទីបន្ទាល់របស់អ្នកមានអំណាចឬទេ?
កាលពីដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩០០ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ម៉ូតូ បានបង្កើតពាក្យស្លោកមួយ ដើម្បីទាក់ទាញអតិថិជន។ ពាក្យស្លោកនោះបានប្រាប់អតិថិជន ឲ្យសួរអ្នកដែលបានទិញរថយន្តរបស់ក្រុមហ៊ុននេះ។ ពាក្យស្លោកនេះបានក្លាយជាពាក្យដ៏មានអំណាច ដែលបានរួមចំណែកនៅក្នុងការកសាងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ឲ្យក្រុមហ៊ុនរថយន្តមួយនេះ ដែលបានផលិតរថយន្តប្រណិតឈានមុខគេ ក្នុងសម័យនោះ។ ក្រុមហ៊ុនរថយន្តភែខាដ ហាក់ដូចជាយល់ថា ទីបន្ទាល់របស់អ្នកដែលមានបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់ទីបន្ទាល់របស់គាត់។ បានសេចក្តីថា ពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់អ្នកពេញចិត្តនឹងផលិតផលណាមួយ ពាក្យសរសើរដែលគាត់មានសម្រាប់ផលិតផលនោះ គឺជាពាក្យដែលអាចមានឥទ្ធិពលមកលើយើង។
ការចែកចាយប្រាប់អ្នកដទៃ អំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលយើងមានជាមួយនឹងសេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានឥទ្ធិពលមកលើអ្នកស្តាប់របស់យើងផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យប្រកាសអំពីការដឹងគុណ និងក្តីអំណររបស់យើង ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹងផងដែរ(ទំនុកដំកើង ៦៦:១)។ ជាក់ស្តែង អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង មានចិត្តឆេះឆួល នៅក្នុងការចែករំលែក ក្នុងបទចម្រៀងរបស់គាត់ ដែលនិយាយអំពីការអត់ទោសបាប ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមកគាត់ ពេលដែលគាត់បានងាកបែរចេញពីអំពើបាប(ខ.១៨-២០)។
ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ ដែលមានដូចជា ការញែកសមុទ្រក្រហម ឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលដើរកាត់ជាដើម(ខ.៦)។ ទ្រង់ក៏បានធ្វើការអស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ៗខ្លួនផងដែរ ដោយទ្រង់បានប្រទានយើង នូវក្តីសង្ឃឹម ក្នុងពេលដែលមានការឈឺចាប់ និងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយយើងឲ្យយល់ព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយបំពេញតម្រូវការរបស់យើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃជាដើម។ ពេលដែលយើងចែកចាយ ឲ្យអ្នកដទៃបានដឹង អំពីការអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក្នុងជីវិតយើង គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែប្រាប់គេ អំពីអ្វីដែលមានតម្លៃលើសវត្ថុដែលយើងបានទិញ និយាយរួម យើងកំពុងតែទទួលស្គាល់សេចក្តីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក…
តើដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬដើម្បីលុយ?
កវីកំណាព្យអៀរឡង់ ឈ្មោះអូស្កា វាយ(Oscar Wilde) បានមានប្រសាសន៍ថា “កាលពីក្មេង ខ្ញុំគិតថា លុយជាវត្ថុដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត។ ឥឡូវនេះ ដល់ពេលខ្ញុំមានវ័យចាស់ជាងមុន ខ្ញុំក៏បានដឹងថា លុយពិតជាសំខាន់បំផុតមែន”។ តាមពិត គាត់គ្រាន់តែនិយាយលេងទេ។ គាត់រស់នៅបានតែ៤៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូចនេះ គាត់មិនបានឆ្លងកាត់វ័យចាស់នៅឡើយទេ។ គាត់ពិតជាដឹងច្បាស់ថា មនុស្សមិនត្រូវរស់នៅ ដើម្បីលុយឡើយ។
លុយជារបស់បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ វានៅជាមួយយើងតែមួយភ្លែត ហើយក៏ទៅចោលយើងបាត់។ ដូចនេះ យើងមិនត្រូវរស់នៅដើម្បីវា ឬដើម្បីរបស់អ្វីដែលវាអាចទិញនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនមនុស្ស នៅក្នុងជំនាន់របស់ទ្រង់ ទាំងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ឲ្យកែប្រែផ្នត់គំនិត ដែលពួកគេមានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកា ១២:១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្តីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ”។ ក្នុងវប្បធម៌របស់យើងសព្វថ្ងៃ មនុស្សចូលចិត្តផ្តោតទៅលើការស្វែងរករបស់ទ្រព្យឲ្យកាន់តែច្រើន និងស្វែងរករបស់ថ្មីៗ និងល្អជាងមុន បានជាយើងត្រូវមានការស្កប់ចិត្ត និងត្រូវផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិត ដែលយើងមានចំពោះលុយ និងទ្រព្យសម្បត្តិ។
ពេលដែលបុរសអ្នកមានម្នាក់បានជួបព្រះយេស៊ូវ គាត់បានដើរចេញពីទ្រង់ ដោយទឹកមុខក្រៀមក្រំ ព្រោះគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់មិនចង់លះបង់(លូកា ១៨:១៨-២៥) ប៉ុន្តែ លោកសាខេ ដែលជាអ្នកយកពន្ធបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើន ដែលគាត់បានខិតខំរក ពេញមួយជីវិតគាត់(លូកា ១៩:៨)។ និយាយរួម លោកសាខេបានប្រែចិត្ត…