រកបានមកវិញ នូវអ្វីដែលបាត់បង់
មានពេលមួយ លោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ បានទៅហាងលក់ទូរស័ព្ទ ហើយគាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលដំណឹងអាក្រក់ពីអ្នកលក់។ ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនរបស់គាត់បានខូច ដោយសារវាបានធ្លាក់ ក្នុងអំឡុងម៉ោងរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម កាលពីពេលកន្លងទៅ។ តើគាត់បានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងទូរស័ព្ទនោះហើយ មែនទេ? ទេ អ្នកលក់ទូរស័ព្ទបានជួយចម្លងទិន្នន័យក្នុងទូរស័ព្ទគាត់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងព្រះគម្ពីរជាវីដេអូ និងរូបថតជាច្រើនទុកឲ្យគាត់។ អ្នកលក់ថែមទំាងបានជួយស្រោចស្រង់រូបថតនីមួយៗ ដែលគាត់បានលុបចោលទៀងផង។ ហាងលក់ទូរស័ព្ទនោះក៏បានជំនួសទូរស័ព្ទដែលបានខូចនោះ ដោយទូរស័ព្ទថ្មីមួយគ្រឿង។ គាត់ថា គាត់រកបានអ្វីដែលគាត់បានបាត់បង់ និងរកបានអ្វីដែលលើសនោះទៀត។
ស្តេចដាវីឌធ្លាប់បានដឹកនំាបេសកកម្មស្រោចស្រង់ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការវាយប្រហារពីសាសន៍អាម៉ាលេក។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍ភីលីស្ទីនមានការស្អប់ខ្ពើមចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ក៏បានដឹងថា ពួកសាសន៍អាម៉ាលេកបានវាយលុកចូល និងដុតទីក្រុងស៊ីកឡាក់ចោល ហើយក៏បានចាប់ពួកស្រីៗ និងមនុស្សទំាងអស់ធ្វើជាឈ្លើយសឹក ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងប្រពន្ធកូនរបស់ទ័ពទ្រង់ផងដែរ(១សាំយ៉ូអែល ៣០:២-៣)។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពទ្រង់ក៏បានឡើងសម្លេងយំជាខ្លាំង ដរាបដល់គ្មានកំឡាំងនឹងយំទៀត(ខ.៤)។ ពួកទ័ពទ្រង់មានចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេជាខ្លាំងណាស់ បានជាពួកគេគិតចង់ “ចោលទ្រង់នឹងថ្ម”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌក៏បានរកឃើញកម្លាំង ក្នុងព្រះអម្ចាស់(ខ.៦)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានដេញតាមពួកអាម៉ាលេក ហើយក៏បាន “ចាប់យកបានរបស់ទាំងអស់ ដែលសាសន៍អាម៉ាលេកបានប្លន់យកទៅនោះ …ឯរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលគេប្លន់យកទៅនោះ គ្មានខ្វះអ្វីសោះ ទោះតូចឬធំ កូនប្រុស កូនស្រី ឬរបឹបណាក្តី ដាវីឌបាននាំយកទាំងអស់មកវិញ”(ខ.១៨-១៩)។ ខណៈពេលដែលយើងទទួលរងការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណ ដែល “ឆក់យក”…
តើអ្នកបានរស់នៅជាពន្លឺឬទេ?
ក្នុងកម្មវិធីប្រកួតកីឡាវិទ្យាល័យ លោកថេដ(Ted) គឺអ្នកដឹកនំាការគាំទ្រ ដែលមាឌធំជាងគេ និងស្រែកឮជាងគេ ដើម្បីនាំអ្នកគាំទ្រឲ្យស្រែកលើកទឹកចិត្តកីឡាករ។ មុនពេលគាត់មានជម្ងឺចុះខ្សោយសុខភាពជាលំដាប់ គាត់មានកម្ពស់ជិត២ម៉ែត្រ ហើយមានទម្ងន់១៣០គីឡូក្រាម។ គាត់បាននាំហ្វូងមនុស្សឲ្យស្រែកហូរ ដើម្បីគាំទ្រក្រុមកីឡាករ ដែលមានអាវពណ៌ខៀវ ហើយពួកគេបានបោះស្ករគ្រាប់ បង្កើតឲ្យមានទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ ដែលនាំឲ្យគេហៅគាត់ថា “បុរសពណ៌ខៀវមាឌធំ”។
ប៉ុន្តែ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់លោកថេដ ក្នុងសហគមន៍របស់គាត់ គឺមិនគ្រាន់តែដោយសារគាត់ពូកែដឹកនាំការគាំទ្រប៉ុណ្ណោះទេ។ ហើយក៏មិនមែនដោយសារគាត់ញៀនស្រា កាលពីក្មេងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អ គឺដោយសារគាត់មានក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះព្រះ និងក្រុមគ្រួសារ និងដោយសារភាពសប្បុរសរបស់គាត់។ ក្នុងកម្មវិធីបុណ្សសព ដែលបានរំឭកអំពីការស់នៅរបស់គាត់ គេបានឡើងធ្វើបន្ទាល់ម្តងម្នាក់ៗ អំពីចរិយាសម្បត្តិដ៏លេចធ្លោរបស់គាត់ ដែលមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលការរំដោះឲ្យរួចពីភាពងងឹត ដោយអំណាចរបស់ព្រះយេស៊ូវ តាមរយៈដំណឹងល្អ។
ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:៨ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកអ្នកជឿទាំងឡាយថា កាលពីមុន ពួកគេងងឹត ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះពួកគេបានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវដើរដូចមនុស្សភ្លឺវិញ។ នេះជាការត្រាស់ហៅ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលជឿព្រះយេស៊ូវ។ មនុស្សភ្លឺមានប្រយោជន៍ជាច្រើន សម្រាប់ជួយបំភ្លឺលោកិយដ៏ងងឹតនេះ។ “សេចក្តីងងឹតដែលគ្មានផលផ្លែ” ត្រូវតែជៀសវាង(មើល ខ.៣-៤,១១)។ មនុស្សនៅក្នុងសហគមន៍ និងពិភពលោករបស់យើង ត្រូវការស្មរបន្ទាល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានលក្ខណៈខុសពីលោកិយ ដែលបានទទួលពន្លឺពីព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤)។ តើខុសពីលោកិយយ៉ាងណាខ្លះ?…
ព្រះដ៏ជាព្រះ
ការដាក់ឈ្មោះ មានសារៈសំខាន់ ទោះនោះជាការដាក់ឈ្មោះឲ្យក្មេង ក្រុមហ៊ុន ឬដាក់ឈ្មោះឲ្យសត្វចិញ្ចិមក្តី។ ហេតុនេះហើយ ឪពុកម្តាយ អ្នកជំនួញ និងក្រុមគ្រួសារបានខិតខំរិះគិត អំពីឈ្មោះដែលល្អបំផុត។ មនុស្សភាគច្រើនចង់ជ្រើសរើសយកឈ្មោះណា ដែលមានអត្ថន័យដ៏សំខាន់ ដោយរាប់ចាប់តាំងពីឈ្មោះដែលពេញនិយម រហូតដល់ឈ្មោះដែលមានអ្វីពិសេស។ ឧទាហរណ៍ ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំជាភាសាចិន គឺបានបង្កប់នូវការលើកទឹកចិត្ត ដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំមាន សម្រាប់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់សង្ឃឹមថា ឈ្មោះនោះនឹងនាំឲ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា។
នៅសម័យ ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ឈ្មោះក៏មានសារៈសំខាន់ណាស់ដែរ។ លោកម៉ូសេបានដឹង អំពីសារៈសំខាន់របស់ឈ្មោះ។ ពេលដែលព្រះអម្ចាស់ជួបគាត់ នៅក្បែរគុម្ពបន្លា ហើយប្រទានបេសកកម្ម ឲ្យគាត់រំដោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីស្តេចផារោន គាត់ក៏បានសួរព្រះអង្គថា តើព្រះអង្គមានព្រះនាមអ្វី? (មើលនិក្ខមនំ ៣:១៣)។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតបថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ”(ខ.១៤)។ ពាក្យថា “អញជាព្រះដ៏ជាព្រះ” គឺមានន័យថា ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលអស់កល្ប មានភាពគ្រប់គ្រាន់ មានព្រះជន្មតាំងពីអស់កល្បដល់អស់កល្ប មានពេញដោយក្តីអាណិត និងគ្មានព្រំដែន។ ព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ដោយមិនពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យអាចមានព្រះវត្តមាននោះឡើយ។ ព្រះអង្គមិនប្រែប្រួល នៅថ្ងៃម្សិលមិញ ថ្ងៃនេះ និងជារៀងរហូត។ គ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យព្រះអង្គប្រព្រឹត្តអ្វី ដែលខុសនឹងចារិកលក្ខណៈ ឬភាពពិតត្រង់របស់ព្រះអង្គឡើយ។
ព្រះនាមរបស់ព្រះ គឺជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដែលធ្វើឲ្យយើងទុកចិត្តលើសេចក្តីស្មោះត្រង់ដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះអង្គ។ ការយល់អំពីអត្ថន័យរបស់ព្រះនាមព្រះ…
ការវិនិយោគ ដើម្បីជំនឿ
កាលលោកឆាក់(Chuck) មានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់បានរង់ចំាបើកកញ្ចប់អំណោយ នៅក្រោមដើមណូអែល ដោយចិត្តអន្ទះសារ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ គាត់ចង់បានកង់ថ្មីមួយគ្រឿង តែក្តីសង្ឃឹមរបស់គាត់បានរលាយ នៅពេលដែលគាត់បើកប្រអប់អំណោយ ឃើញសៀវភៅវចនានុក្រម មួយក្បាល។ គាត់ក៏បានបើកវចនានុក្រមនោះ ឃើញអក្សរដែលឪពុកម្តាយគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រទី១ថា “វចនានុក្រមនោះ ម៉ាក់ និងប៉ាបានទិញឲ្យកូន ឆ្នាំ១៩៥៨។ ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីសង្ឃឹមដ៏ខ្ពស់ថា កូននឹងរៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលា”។
ក្នុងអំឡុងពេលប្រហែល១០ឆ្នាំក្រោយមក លោកឆាក់ពិតជារៀនបានពិន្ទុល្អ នៅសាលារៀនមែន។ គាត់បានរៀនចប់មហាវិទ្យាល័យ ហើយក្រោយមក ក៏បានបញ្ចប់ការហ្វឹកហាត់បើកបរយន្តហោះ។ គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកបើកបរយន្តហោះ នៅក្រៅប្រទេស ដោយបានសម្រេចក្តីបំណងគាត់ ដែលចង់ជួយអ្នកក្រីក្រ និងផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះ បន្ទាប់ពីគាត់បានទទួលអំណោយនេះអស់រយៈពេលប្រហែល៦០ឆ្នាំ គាត់ក៏បានបង្ហាញវចនានុក្រមចាស់មួយក្បាលនោះ ដល់ចៅៗរបស់គាត់។ វាបានក្លាយជានិមិត្តរូប នៃការដែលឪពុកម្តាយគាត់បានវិនិយោគដោយក្តីស្រឡាញ់ ដើម្បីអនាគតគាត់ ហើយគាត់នៅតែឲ្យតម្លៃវា។ ប៉ុន្តែ គាត់មានការដឹងគុណកាន់តែខ្លាំង ចំពោះការវិនិយោគរបស់ឪពុកម្តាយគាត់ នៅក្នុងការនាំឲ្យគាត់មានសេចក្តីជំនឿ ដោយបង្រៀនគាត់អំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរប៊ីប។
បទគម្ពីរចោទិយកថា ជំពូក១១ បានចែងអំពីសារៈសំខាន់នៃការឈ្លាតឱកាសបង្រៀនព្រះគម្ពីរដល់កូន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវឲ្យបង្រៀនពាក្យទាំងនេះដល់ពួកកូនចៅឯង ដោយនិយាយប្រាប់ក្នុងកាលដែលឯងអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ ហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង”(ខ.១៩)។
សម្រាប់លោកឆាក់ គោលតម្លៃដ៏អស់កល្បដែលបានបណ្តុះ កាលគាត់នៅក្មេង បានរីកធំឡើង…
ការរង់ចាំព្រះពរធ្លាក់ចុះមក
ភោជនីដ្ឋានដ៏ល្បីល្បាញមួយនៅទីក្រុងបាងកក មានលក់ស៊ុបម្យ៉ាង ធ្វើពីសាច់ស្ងោ ដែលគេបានរម្ងាស់អស់៤៥ឆ្នាំ ហើយគេដាក់គ្រឿងផ្សំ និងទឹកបន្ថែម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទឹកស៊ុបដែលនៅសល់ពីការលក់រៀងរាល់ថ្ងៃ មានរសជាតិកាន់តែឆ្ងាញ់ ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយមកទៀត ដោយសារការរម្ងាស់រយៈពេលយូរធ្វើឲ្យរសជាតិចូលគ្នា ហើយបង្កើតបានរសជាតិពិសេស។ ភោជនីយដ្ឋាននេះក៏បានឈ្នះពានរង្វាន់ជាច្រើន សម្រាប់ការធ្វើទឹកស៊ុបដែលឆ្ងាញ់បំផុត ក្នុងប្រទេសថៃ។
ជាញឹកញាប់ លទ្ធផលល្អអាចកើតមាន បន្ទាប់ពីការរង់ចាំមួយរយៈពេល ប៉ុន្តែ មនុស្សច្រើនតែមានបញ្ហា នៅក្នុងការអត់ធ្មត់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានតួអង្គជាច្រើនបានទូលសួរព្រះថា “តើពួកគេត្រូវរង់ចាំដល់ពេលណាទៀត?” ឧទាហរណ៍ ក្នុងដើមដំបូងនៃកណ្ឌគម្ពីរហាបាគុក ហោរារូបនេះបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំអំពាវនាវដល់កាលណាទៀត ឥតទ្រង់ឆ្លើយតបសោះដូច្នេះ ទូលបង្គំស្រែកដល់ទ្រង់អំពីការច្រឡោត តែទ្រង់មិនជួយសង្គ្រោះឡើយ”(ហាបាគុក ១:២)។ លោកហាបាគុក(ឈ្មោះនេះមានន័យថា “អ្នកតស៊ូស្វិតស្វាញ”) បានថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ មកលើប្រជាជាតិរបស់គាត់(គឺយូដា) តាមរយៈការឈ្លានពាន នៃចក្រភពបាប៊ីឡូនដ៏កាចសាហាវ ហើយគាត់ក៏បានឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីព្រះទ្រង់បណ្តោយឲ្យមនុស្សពុករលួយមានភាពចម្រុងចម្រើន ខណៈពេលដែលពួកគេកៀបសង្កត់ និងកេងប្រវ័ញ្ចអ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងប្រទានក្តីសង្ឃឹម និងការស្អាងឡើងវិញ ក្នុងពេលដែលទ្រង់បានកំណត់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ត្បិតការជាក់ស្តែងនេះ ទុកសំរាប់ដល់វេលាកំណត់ ក៏កំពុងស្រូតឲ្យដល់ពេលនោះហើយ នៅគ្រានោះ នឹងមិនកុហកទេ បើសិនជាបង្អង់យូរ ក៏ចូររង់ចាំចុះ ដ្បិតនឹងមកជាពិត ឥតរារង់ឡើយ”(២:៣)។
ការជាប់ជាឈ្លើយសឹករបស់ចក្រភពបាប៊ីឡូនមានរយៈពេល៧០ឆ្នាំ។…
លួសខ្នែងដើម្បីឲ្យមានផ្លែផ្កា
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានមើលសត្វឃ្មុំធំមួយក្បាលបានចុះចតយ៉ាងថ្នមៗ នៅលើដើមផ្កាពណ៌ខៀវ របស់ជនជាតិរូស្ស៊ី។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះពណ៌ដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលបានលេចចេញនៅលើមែកជាច្រើនស្អេកស្កះ។ ផ្កាដែលរីកពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាតបានទាក់ទាញទាំងភ្នែកមនុស្ស និងសត្វឃ្មុំ។ ប៉ុន្តែ ចាប់តាំងពីរដូវស្លឹកឈើជ្រុះមក ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើវានឹងមានផ្ការីកទៀតទេ។ ពេលដែលខ្ញុំឃើញឪពុកម្តាយក្មេកខ្ញុំកាត់តម្រឹមគុម្ពផ្កានេះ ឲ្យនៅសល់តែគុលមួយដើម ខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានថា ពួកគេបានសម្រេចចិត្តកាប់វាចោលហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលនេះ លទ្ធផលនៃការលួសមែកនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។
សម្រស់ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល ដែលកើតចេញពីការលួសមែកនោះ អាចជាមូលហេតុ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចព្រះទ័យ មានបន្ទូលប្រៀបប្រដូច អំពីការលួសខ្នែង ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់ធ្វើក្នុងចំណោមអ្នកជឿទ្រង់។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១៥ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាដើមទំពាំងបាយជូរដ៏ពិត ហើយព្រះវរបិតាខ្ញុំជាអ្នកដាំ អស់ទាំងខ្នែងណាដុះចេញពីខ្ញុំ ដែលមិនបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់កាត់ចោល តែអស់ទាំងខ្នែងណា ដែលបង្កើតផលផ្លែ នោះទ្រង់លួសខ្នែងនោះវិញ ដើម្បីឲ្យបានផលផ្លែជាច្រើនឡើង”(ខ.១-២)។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវបានរំឭកយើងថា ព្រះទ្រង់តែងតែធ្វើការក្នុងយើង ទាំងក្នុងពេលល្អ និងពេលអាក្រក់ ដើម្បីឲ្យយើងមានការកែប្រែជាថ្មីខាងវិញ្ញាណ និងបង្កើតផលផ្លែ(ខ.៥)។ ក្នុងអំឡុងរដូវកាលនៃ “ការលួសខ្នែង” ដែលមានទុក្ខលំបាក ឬភាពក្រៀមក្រោះក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើយើងនឹងបានចម្រើនឡើងសារជាថ្មីឬទេ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទបានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យបន្ត នៅជាប់ព្រះអង្គ ព្រោះគ្មានមែកណាដែលអាចចេញផ្លែផ្កា ដោយខ្លួនឯងឡើយ។…
ផ្ទះសង់នៅលើថ្មដា
នៅអាមេរិក មានផ្ទះប្រហែល៣ម៉ឺន ៤ពាន់ខ្នង កំពុងប្រឈមមុខនឹងការដួលរលំ ដោយសារគ្រឹះមិនរឹងមាំ។ មានក្រុមហ៊ុនផលិតស៊ីម៉ង់មួយ បានដឹកជញ្ជូនថ្មចេញពីកន្លែងយកថ្ម ដោយមិនបានដឹងទេថា ថ្មទាំងនោះមានជាតិរ៉ែម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យស៊ីម៉ង់ប្រះបែក និងពុកផុយ នៅពេលក្រោយមកទៀត។ គ្រឹះរបស់ផ្ទះជិត៦រយខ្នងបានបាក់ស្រុតរួចទៅហើយ ហើយចំនួនផ្ទះបាក់ស្រុតទំនងជានឹងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស នៅពេលខាងមុខ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការសង់ផ្ទះ នៅលើគ្រឹះមិនរឹងមាំ ដើម្បីពន្យល់ អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត ដែលកើតឡើង ពេលដែលយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះដែលពុកផុយ។ ព្រះអង្គពន្យល់ថា ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះសង់ផ្ទះនៅលើថ្មដាដ៏រឹងមាំ ដែលអាចធានាថា យើងនឹងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចបក់បោកមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានអ្នកខ្លះទៀតបានសង់ជីវិតខ្លួនឯង នៅលើដីខ្សាច់ ហើយពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ជីវិតពួកគេក៏បានរង្គោះរង្គើរ ហើយដួលចុះ(ម៉ាថាយ ៧:២៧)។ ភាពខុសគ្នា នៃការសង់នៅលើគ្រឹះរឹងមាំ និងគ្រឹះដែលពុកផុយ គឺស្ថិតនៅត្រង់ការធ្វើតាម ឬមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២៦)។ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គគឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរថា តើយើងបានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គឬទេ?
មានប្រាជ្ញាជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ឲ្យយើង ក្នុងលោកិយនេះ ដោយបូករួមទាំងការប្រឹក្សាយោបល់ និងជំនួយជាច្រើន ហើយមានប្រាជ្ញា និងយោបល់ជាច្រើន ដែលល្អ ហើយមានប្រយោជន៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះណាផ្សេង ជាជាងស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដោយការបន្ទាបខ្លួន នោះមានន័យថា…
អាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត
ជួនកាល ខ្ញុំសង្ស័យថា ឆ្មារបស់ខ្ញុំប្រហែលជាខ្លាចខ្ញុំភ្លេចវា។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយយួរគ្រឿងទេសមួយថង់ វាក៏បានប្រញាប់ទៅពិនិត្យមើលរបស់ដែលមានក្នុងថង់នោះ។ ពេលខ្ញុំកាត់បន្លែ វាក៏បានឈរជើងពីរ ដោយភ្នែកសម្លឹងមើលបន្លែនោះ ហើយអង្វរឲ្យខ្ញុំចែករំលែកជាមួយវា។ ប៉ុន្តែ ពេលណាខ្ញុំឲ្យរបស់អ្វីមួយ ដែលវាចាប់ចិត្ត វាក៏បានបាត់បង់ចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះវត្ថុនោះភ្លាម ដោយដើរចេញទៅឆ្ងាយ ដោយចិត្តដែលធុញទ្រាន់។
ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំមានភាពតឹងរឹង ចំពោះមិត្តសំឡាញ់ដ៏តូចល្អិតមួយក្បាលនេះ ដោយសារទង្វើររបស់វា នោះខ្ញុំមិនខុសពីមនុស្សមានពុតឡើយ។ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់វាបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការស្រេកឃ្លានរបស់ខ្ញុំ ដែលចេះតែចង់បាននេះចង់បាននោះមិនចេះចប់។ រឿងនេះគឺជាការចម្អកដ៏គួរឲ្យអស់សំណើច។
សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើងថា ការស្កប់ចិត្តមិនកើតមានឡើង ដោយឯកឯងឡើយ តែយើងត្រូវរៀនស្កប់ចិត្ត(ភីលីព ៤:១១)។ តាមចិត្តរបស់យើង យើងច្រើនតែចង់ដេញតាមរបស់អ្វី ដែលយើងគិតថា អាចបំពេញចិត្តយើង ហើយយើងក៏ប្រញាប់ទៅរករបស់ផ្សេងទៀត ពេលណាយើងដឹងថា វាមិនអាចបំពេញចិត្តយើងបាន។ នៅពេលខ្លះទៀត ភាពមិនស្កប់ចិត្តរបស់យើង បានកើតចេញពីការថប់បារម្ភ ចំពោះការគម្រាមកំហែងទាំងអស់ ដែលយើងសង្ស័យថា ប្រហែលជានឹងកើតមានចំពោះយើង បានជាយើងខំការពារខ្លួន។
ជាការពិតណាស់ ជួនកាល យើងចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់រឿងដែលយើងខ្លាចបំផុត ដើម្បីឲ្យយើងអាចចូលទៅក្នុងក្តីអំណរដ៏ពិត។ សាវ័កប៉ុលបានជួបរឿងអាក្រក់ៗបំផុតក្នុងជីវិតគាត់ បានជាគាត់អាចធ្វើបន្ទាល់ អំពី “អាថ៌កំបាំង” នៃការស្កប់ចិត្តដ៏ពិត(ខ.១១-១២) ហើយយើងត្រូវដឹងថា កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់បំពេញចិត្តយើង យើងនឹងបានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាព ឬសេចក្តីសុខសាន្ត ដែលល្អហួសពាក្យពណ៌នា(ខ.៦-៧) ហើយចូលកាន់តែជ្រៅ ទៅក្នុងជម្រៅនៃអំណាចចេស្តា សម្រស់…
ជំនឿសម្រាប់ស៊ូទ្រាំ
លោកអឺនេស ស៊ែកក្លេតុន(Ernest Shackleton ឆ្នាំ1874–1922) បានបរាជ័យ នៅក្នុងការដឹកនាំដំណើរបេសកម្មឆ្លងកាត់ទ្វីបអត់តាកទិក កាលពីឆ្នាំ១៩១៤។ នាវារបស់គាត់ ដែលមានរហ័សនាមថា ស៊ូទ្រាំ បានជាប់គាំង នៅក្នុងទឹកកកក្រាស់ៗ ក្នុងសមុទ្រវេដេល។ វាជាពេលដែលគាត់ និងក្រុមនាវិករបស់គាត់ត្រូវរត់ប្រណាំងនឹងពេលវេលាដែលនៅសល់កាន់តែតិចទៅៗ ដោយការស៊ូទ្រាំ ឲ្យរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់។ ពួកគេមិនមានមធ្យោបាយទំនាក់ទំនងជាមួយ តំបន់ផ្សេងទៀតនៃពិភពលោកទេ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានប្រើទូកសង្រ្គោះ ដើម្បីធ្វើដំណើរ ទៅឆ្នេរ ដែលនៅជិតបំផុត នៅកោះអ៊ីលីហ្វិន។ លោកស៊ែកក្លេតុន និងពួកនាវិក៥នាក់បានអុំទូកនោះ អស់រយៈពេល២សប្តាហ៍ បានចម្ងាយប្រហែល១២០០គីឡូម៉ែត្រ កាត់មហាសមុទ្រ ទៅដល់រដ្ឋចចជាខាងត្បូង ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ សម្រាប់ពួកនាវិកភាគច្រើន ដែលកំពុងរង់ចាំនៅលើកោះ។ ដំណើរបេសកកម្ម “ដ៏បរាជ័យ”នេះ ក៏បានក្លាយជាការធ្វើដំណើរដ៏ជោគជ័យ ចូលទៅក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលនាវិកទាំងអស់របស់លោកស៊ែកក្លេតុនបានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ដោយសារសេចក្តីក្លាហាន និងការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេ។
សាវ័កប៉ុលបានយល់អំពីអត្ថន័យនៃការស៊ូទ្រាំ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរកាត់សមុទ្រដែលមានខ្យល់ព្យុះ ទៅទីក្រុងរ៉ូម ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការកាត់ទោស ដោយសារគាត់ជឿព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានទទួលការបើកសម្តែងពីទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យដឹងថា សំពៅនោះនឹងលិចមិនខាន។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអស់អ្នកដែលធ្វើដំណើរជាមួយគាត់ថា ពួកគេនឹងរួចជីវិតទាំងអស់គ្នា តាមការសន្យារបស់ព្រះ ទោះជានាវានោះត្រូវបាត់បង់ក៏ដោយ(កិច្ចការ ២៧:២៣-២៤)។
ពេលដែលយើងជួបគ្រោះមហន្តរាយ យើងច្រើនតែចង់ឲ្យព្រះកែប្រែអ្វីៗ ឲ្យមានភាពល្អឡើងវិញភ្លាម។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឲ្យយើងមានជំនឿ សម្រាប់ស៊ូទ្រាំ…
ការផ្លាស់ប្តូរមិននឹកស្មានដល់
កាលពីខែមករា ឆ្នាំ១៩៤៣ ខ្យល់ក្តៅបានបក់មកទីក្រុងស្ពៀហ្វ៊ីស រដ្ឋដាកូតាខាងត្បូង ធ្វើឲ្យកម្តៅកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័សពី-២០°C ទៅ ៧°C។ ដូចនេះសីតុណ្ហភាពបានកើនឡើង២៧អង្សាសេ ក្នុងរយៈពេលដែលពីរវិនាទីប៉ុណ្ណោះ។
ការផ្លាស់ប្តូរសីតុណ្ហភាពដែលអាក្រក់បំផុត ដែលបានកត់ទុកក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងរយៈពេល២៤ម៉ោង គឺជាការកើនសីតុណ្ហភាព៥៧អង្សាសេ កាលពីឆ្នាំ១៩៧២ នៅក្រុងឡូម៉ា រដ្ឋមុនតាណា ដែលនៅថ្ងៃនោះ គេឃើញសីតុណ្ហភាពលោកផ្លោះពី-៤៨°C ទៅ ៩°C។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗនេះ មិនគ្រាន់តែជាបាតុភូតិអាកាសធាតុប៉ុណ្ណោះទេ។ ជួនកាល វាក៏ជាលក្ខណៈនៃជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ លោកយ៉ាកុបបានរំឭកយើងថា “ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនិងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ។ អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ”(៤:១៣-១៤)។ យើងអាចជួបការបាត់បង់ ដែលមិននឹកស្មានដល់ ឬទទួលលទ្ធផលពិនិត្យសុខភាពដែលគួរឲ្យតក់ស្លត់។ ឬក៏ជួបការខាតបង់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុជាដើម ដែលសុទ្ធតែជាការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗ ដោយមិនបានឲ្យដំណឹងជាមុន។
ជីវតយើងជាការធ្វើដំណើរ ដែលមានធាតុផ្សំជាច្រើន ដែលមិនអាចទាយស្មានបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាសាវ័កយ៉ាកុបបានដាស់តឿនយើង ឲ្យងាកចេញពី “សេចក្តីអំណួត”(ខ.១៦) ដែលមិនបានគិតដល់ព្រះដ៏មានចេស្តាជាធំ។ គាត់បានឲ្យយោបល់យើងថា “គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ”(ខ.១៥)។ ហេតុការណ៍ក្នុងជីវិតយើង គឺមិនទៀងទេ ប៉ុន្តែ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ទោះយើងស្ថិតក្នុងពេលដែលពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបោះបង់យើងចោលឡើយ។…