ការកោតស្ញែង ក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់
ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា ប្រញាប់ប្រញាល់ និងបន្ទាន់។ ខ្ញុំបានប្រញាប់ចេញពីកន្លែងណាត់ជួបមួយ ទៅកន្លែងណាត់ជួបមួយទៀត និងទូរស័ព្ទទៅរកគេវិញ ហើយនៅតាមផ្លូវ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលបញ្ជីរកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ដែលហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ពេលថ្ងៃអាទិត្យមកដល់ ខ្ញុំក៏បានប្រាសខ្លួនសម្រាក នៅលើអង្រឹងក្រោយផ្ទះ ដោយការខ្សោះអស់កម្លាំង។ ខ្ញុំបានទុកទូរស័ព្ទក្នុងផ្ទះ ហើយកូនៗ និងស្វាមីខ្ញុំក៏នៅក្នុងផ្ទះដែរ។ ពីដំបូង ខ្ញុំមានគម្រោងអង្គុយនៅលើអង្រឹងនោះ តែពីរបីនាទីទេ ប៉ុន្តែ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងនៅស្ងៀម ដោយគ្មានការរំខាន ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមកត់សំគាល់ឃើញថា មានអ្វីមួយ ដែលបានឃាត់ខ្ញុំ ឲ្យនៅបន្តអង្គុយកាន់តែយូរថែមទៀត។ ខ្ញុំអាចឮសម្លេងអង្រឹងយោលចុះឡើងថ្មមៗ សម្លេងសត្វឃ្មំទទះស្លាបហើរ នៅក្បែរដើមផ្កាឡាវែនដឺរ ដែលនៅជិតនោះ និងសម្លេងសត្វបក្សីទទះស្លាបហើរ នៅពីលើក្បាលខ្ញុំ។ ផ្ទៃមេឃមានពណ៌ខៀវស្រស់ ហើយពពកកំពុងរសាត់តាមខ្យល់។
ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន ជាការឆ្លើយតប ចំពោះភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់ នៅថ្ងៃនោះ។ ខ្ញុំក៏បានយោលអង្រឹងយឺតៗល្មមនឹងអាចទទួលយកនូវភាពអស្ចារ្យជាច្រើន តាមរយៈភ្នែក និងត្រចៀករបស់ខ្ញុំ ហើយពេលនោះ ខ្ញុំក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ដោយការដឹងគុណ ចំពោះអំណាចនៃការបង្កើតដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ទ្រង់។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៤ ក៏បានបន្ទាបខ្លួនចុះ ដោយសារភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះផងដែរ បានជាគាត់បន្លឺសម្លេងឡើងថា “ទ្រង់ស្រោចអស់ទាំងភ្នំពីដំណាក់ទ្រង់ ហើយផែនដីបានពេញដោយផលនៃស្នាដៃទ្រង់”(ខ.១៣)។
ក្នុងការរស់នៅដ៏ប្រញាប់ប្រញាល់ ការចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ អាចជួយរំឭកយើង អំពីភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តទ្រង់។ ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយរបស់សព្វសារពើ…
ការរស់នៅ តាមរឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់
មានពេលមួយ គេបានសុំឲ្យលោកអឺនេស ហេមីងវេយ(Ernest Hemingway) និពន្ធរឿងមួយ ដែលជំរុញចិត្តអ្នកអាន ដោយប្រើតែ៦ពាក្យប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយសរសេររឿងនោះ យ៉ាងដូចនេះថា “ស្បែកជើង កូនង៉ែត សម្រាប់លក់ មិនទាន់មានគេពាក់។” រឿងដ៏ខ្លីតែប៉ុន្មានម៉ាត់នេះ មានអំណាច ព្រោះវាបានជំរុញចិត្តយើង ឲ្យចង់បំពេញសាច់រឿងនោះជាលម្អិត ដោយខ្លួនឯង។ តើស្បែកជើងនោះត្រូវបានគេយកមកដាក់លក់ ដោយសារក្មេងដែលមានសុខភាពល្អ មិនត្រូវការវាឬ? ឬក៏ដោយសារការបាត់បង់ដ៏សោកសៅណាមួយ ដែលធ្វើឲ្យគេត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការកម្សាន្តចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់?
រឿងល្អៗធ្វើឲ្យយើងមានការស្រមៃ ដោយមានចិត្តចង់ដឹង ចង់យល់សាច់រឿង ហេតុនេះហើយ វាមិនចំឡែកទេ ដែលរឿងដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលមនុស្សបានថ្លែងប្រាប់ បានធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តឆេះឆួលឡើង។ រឿងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានចំណុចកណ្តាលមួយ ដែលចង់ឲ្យយើងដឹងថា “ទ្រង់បានបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់។ យើងដែលជាមនុស្សជាតិ បានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចុះមកផែនដី ហើយបានសុគត ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបាប ហើយសព្វថ្ងៃនេះ យើងរង់ចាំទ្រង់យាងត្រឡប់មកវិញ និងរង់ចាំការស្អាងឡើងវិញ នូវអ្វីៗទាំងអស់។
ពេលដែលយើងដឹងថា មានរឿងអ្វីខ្លះបានកើតឡើងកាលពីមុន ហើយមានរឿងអ្វីខ្លះដែលនឹងកើតឡើងនៅពេលខាងមុខ តើយើងគួរតែរស់នៅយ៉ាងដូចម្តេច ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន? បើសិនជាព្រះយេស៊ូវកំពុងតែស្អាងស្នាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ឲ្យរួចផុតពីក្រញាំនៃសេចក្តីអាក្រក់ យើងត្រូវតែ “ដោះចោលអស់ទាំងការរបស់សេចក្តីងងឹតចេញ ហើយពាក់គ្រឿងសឹករបស់ពន្លឺវិញ”(រ៉ូម ១៣:១២)។ ការនេះក៏រាប់បញ្ចូលការបែរចេញពីអំពើបាប…
ទ្រង់កាន់ដៃយើង
មានក្មេងស្រីតូចម្នាក់ ឡើងចុះតាមជណ្តើរ នៅព្រះវិហារ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ។ នាងមានលក្ខណៈគួរឲ្យស្រឡាញ់ ឆ្លាត ហើយមានម្ចាស់ការ។ នាងមានអាយុប្រហែលមិនលើសពីពីរឆ្នាំទេ។ នាងបានចុះតាមកាំជណ្តើរម្តងមួយកាំៗ មកជាន់ក្រោម។ ការចុះតាមជណ្តើរ គឺជាបេសកកម្មរបស់នាង ហើយនាងក៏បានធ្វើដូចបំណង។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ខណៈពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីភាពម្ចាស់ការដ៏ក្លាហាន នៃក្មេងតូច ដែលទើបតែចេះដើរនេះ។ ក្មេងតូចនេះមិនមានការភ័យខ្លាចទេ ព្រោះនាងដឹងថា ម្តាយនាងតែងតែតាមមើលនាងជានិច្ច ហើយដៃរបស់គាត់បានត្រៀមចាំជួយទប់នាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយកូនទ្រង់ ខណៈពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិត ដោយភាពមិនច្បាស់លាស់។
បទគម្ពីរដែលយើងត្រូវអាន ក្នុងសៀវភៅនេះ នៅថ្ងៃនេះ មានខគម្ពីរយោងពីរ ដែលនិយាយអំពី “ដៃ”។ ព្រះអម្ចាស់បានដាស់តឿនរាស្រ្តទ្រង់ កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ឬអស់សង្ឃឹមឡើយ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “អញនឹងទ្រឯង ដោយដៃស្តាំដ៏សុចរិតរបស់អញ”(អេសាយ ៤១:១០)។ មានក្មេងៗដែលមានការថប់បារម្ភ និងការភ័យខ្លាចជាច្រើន ត្រូវបានឪពុកម្តាយជួយឲ្យមានលំនឹងក្នុងជីវិត។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្ហាញអំណាចចេស្តាទ្រង់ យ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ក្នុងខគម្ពីរយោងទីពីរ ដែលនិយាយអំពី “ដៃ” ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសុវត្ថិភាព ដល់កូនទ្រង់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដ្បិតអញនេះ គឺយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង អញនឹងកាន់ដៃស្តាំឯង”(ខ.១៣)។ ស្ថានភាពនៃជីវិត និងពេលវេលាមានការផ្លាស់ប្តូរ តែព្រះអម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ យើងមិនត្រូវមានការអស់សង្ឃឹមឡើយ(ខ.១០)…
ដង្វាយដ៏រស់
ម្តាយមីងរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ធ្លាប់មានការងារដ៏រីករាយ នៅក្នុងផ្នែកផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ហើយបានធ្វើដំណើរឡើងចុះ ពីទីក្រុងឈីកាហ្គោ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ប៉ុន្តែ គាត់បានសម្រេចចិត្តបោះបង់ចោលអាជីពនេះ ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលគាត់មានចំពោះឪពុកម្តាយនាង។ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមេនេសូតា ហើយត្រូវការអ្នកថែទាំ។ គាត់មានបងប្អូនប្រុសពីរនាក់ ដែលបានបាត់បង់ជីវិតទាំងវ័យក្មេង ក្នុងហេតុការណ៍ដ៏សោកសៅ ដូចនេះ គាត់គឺជាកូនតែមួយដែលឪពុកម្តាយគាត់នៅសល់។ សម្រាប់ខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ការបម្រើឪពុកម្តាយរបស់គាត់ គឺជាការបង្ហាញចេញនូវជំនឿរបស់នាង។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើ ទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូម បានជំរុញគ្រីស្ទបរិស័ទ ឲ្យថ្វាយជីវិត ធ្វើជា “ដង្វាយដ៏រស់ ហើយបរិសុទ្ធ ដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ”(រ៉ូម ១២:១)។ គាត់សង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.៣)។ ពេលដែលពួកគេធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងការមិនចុះសម្រុងគ្នា និងការបែកបាក់ គាត់បានបង្គាប់ពួកគេ ឲ្យលះបង់អំណួតរបស់ខ្លួន ព្រោះពួកគេ “ដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ”(ខ.៥)។ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេ បង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមានការលះបង់ ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងមានឱកាសបម្រើគ្នា ទៅវិញទៅមក។ ឧទាហរណ៍ យើងអាចឲ្យនរណាម្នាក់ចូលទទួលសេវ៉ាកម្មមុនយើង ឬយើងអាចថែទាំអ្នកដែលមានជម្ងឺជាដើម។ ពុំនោះទេ យើងអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់យើង ខណៈពេលដែលយើងផ្តល់យោបល់ ឬទិសដៅ សម្រាប់អ្នកដទៃ។ កាលណាយើងថ្វាយជីវិតយើង ធ្វើជាដង្វាយដ៏រស់ គឺមានន័យថា…
សំបុត្រលើកទឹកចិត្ត
រូប៊ី(Ruby) ចូលចិត្តរត់ ច្រៀង រាំ និងលេង ដូចក្មេងអាយុ៤ឆ្នាំដទៃទៀតដែរ។ ប៉ុន្តែ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមរអ៊ូរទាំអំពីការឈឺចាប់ នៅក្បាលជង្គង់របស់នាង។ ឪពុកម្តាយរបស់រូប៊ីក៏បាននាំនាងទៅជួបពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើល។ ពួកគេក៏បានទទួលលទ្ធផលដ៏តក់ស្លត់ ដោយគ្រូពេទ្យបានរកឃើញថា នាងមានជម្ងឺមហារីកជាលីកាប្រសាទ ដំណាក់កាលទី៤។ នេះជារឿងដ៏សោកសៅណាស់។ ឪពុកម្តាយរបស់នាង ក៏បានប្រញាប់នាំនាង ទៅសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ។
ការសម្រាកព្យាបាលរបស់រូប៊ីនៅពេទ្យ ក៏បានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ដោយឈានចូលទៅដល់រដូវកាលនៃបុណ្យណូអែល ធ្វើឲ្យនាងកាន់តែពិបាកបន្តស្នាក់នៅទៀត។ ក្នុងចំណោមពេទ្យរបស់រូប៊ី មានពេទ្យម្នាក់បានផ្តល់យោបល់ ឲ្យគេដាក់ប្រអប់សំបុត្រនៅក្រៅបន្ទប់នាង ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារ អាចផ្ញើសំបុត្រ ដែលមានពេញទៅដោយការអធិស្ឋាន និងការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់នាង។
បន្ទាប់មក ការអំពាវនាវក៏បានកើតមាន ក្នុងហ្វេសប៊ុក ហើយនៅពេលនោះ នាងក៏បានទទួលសំបុត្រជាច្រើន ពីមិត្តភក្តិ និងអ្នកដែលនាងមិនដែលស្គាល់សោះ។ រឿងនេះ បាននាំឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដល់គេរាល់គ្នា ជាពិសេសគឺរូប៊ី។ ជាសរុបរូប៊ីបានទទួលសំបុត្រជាង១សែនច្បាប់ ធ្វើឲ្យនាងមានការលើកទឹកចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិច ហើយទីបំផុត នាងក៏បានត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
សំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលរូប៊ីបានទទួល(កូល៉ុស ១:២)។ ពាក្យដែលគាត់បានសរសេរ នៅលើទំព័រសំបុត្រនោះ បានពាំនំាសេចក្តីសង្ឃឹម ឲ្យពួកគេបន្តបង្កើតផលផ្លែ និងចំណេះដឹង ព្រមទាំងកម្លាំង និងការស៊ូទ្រំា និងអត់ធ្មត់(ខ.១០-១១)។ សូមយើងស្រមៃថា តើពាក្យទាំងនោះបានធ្វើជាថ្នាំពេទ្យដ៏ល្អយ៉ាងណា សម្រាប់ពួកអ្នកស្មោះត្រង់…
ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខ
ខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីយោបលដ៏ល្អៗមួយចំនួន ដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ។ នៅដើមដំបូងនៃអាជីពរបស់គាត់ ជាអ្នកចាក់ផ្សាយវិទ្យុ គាត់មានការពិបាក មិនដឹងថា ត្រូវឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្តេច ចំពោះការរិះគន់ និងការសរសើរ។ ពេលនោះ គាត់យល់ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទទួលយកការរិះគន់ ក៏ដូចជាការសរសើរ។ តើគាត់ត្រូវទទួលការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្តដោយរបៀបណា? គឺគាត់បានរៀនសូត្រ អំពីប្រយោជន៍ ដែលគាត់អាចទទួលបានពីការរិះគន់ ហើយទទួលយកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់មក គាត់យកការទាំងពីរយ៉ាងនេះ ទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងព្រះគុណ និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះ។
ការរិះគន់ និងការសរសើរបណ្តាលឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ដ៏មានអំណាច តែបើមិនប្រយ័ត្នទេ វាអាចនាំឲ្យយើងលើកដំកើងខ្លួនឯង ឬមានអំណួត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការលើកទឹកចិត្ត និងការផ្តល់យោបល់ដ៏ឆ្លាតវ័យ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដំណឹងដែលគាប់ចិត្ត នោះរមែងចំរើនកំឡាំងដល់ឆ្អឹង។ ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលសេចក្តីប្រៀនប្រដៅនោះឈ្មោះថាស្អប់ខ្ពើមដល់ព្រលឹងខ្លួន តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះបានយោបល់វិញ”(១៥:៣០-៣២)។
បើយើងបានទទួលការស្តីបន្ទោស នោះយើងអាចសម្រេចចិត្តឲ្យការស្តីបន្ទោសនោះសំលៀងយើងឲ្យមុត។ បទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ”(ខ.៣១)។ ហើយបើគេឲ្យពរយើង ដោយពាក្យសរសើរ នោះយើងអាចរៀនសូត្រ ពីការរិះគន់ និងការសរសើរ ទទួលទុកក្នុងចិត្ត ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងព្រះអង្គ(ខ.៣៣)។—RUTH O'REILLY-SMITH
ការអធិស្ឋាន និងការលូតលាស់
ពេលដែលភរិយារបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កើតជម្ងឺវង្វេង ការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានបណ្តាលមកពីជម្ងឺនេះ បានធ្វើឲ្យជីវិតគាត់ជួបភាពជូរចត់។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវចូលនិវត្តន៍មុនពេលកំណត់ ដើម្បីមើលថែភរិយាគាត់ ហើយខណៈពេលដែលជម្ងឺនេះមានសភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងៗ នាងត្រូវការការថែទាំកាន់តែខ្លាំង។
គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់ខឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋានអំពីរឿងនេះ កាន់តែច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញអ្វីដែលបានកប់ក្នុងចិត្តគាត់ និងបង្ហាញឲ្យដឹងថា គាត់មានភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណា នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ គាត់ក៏បាននិយាយសារភាពទាំងទឹកភ្នែកថា នាងបានឈឺដប់ឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានជួយគាត់ ឲ្យមានទស្សនៈ និងគំនិតខុសពីមុន។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះនាង ហើយខ្ញុំក៏បានធ្វើថ្វាយព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ ការមើលថែនាង គឺជាឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងជីវិតគាត់”។
ជួនកាល ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ដោយមិនបានប្រទានអ្វីដែលយើងចង់បាននោះទេ តែទ្រង់ជំរុញចិត្តយើង ឲ្យមានការផ្លាស់ប្រែ។ មានពេលមួយ ហោរាយ៉ូណាសមានកំហឹងឆួលឡើង ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ប្រោសប្រណីដល់ទីក្រុងនីនីវេ ដែលជាទីក្រុងដ៏អាក្រក់ ឲ្យជៀសផុតពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គក៏បានបណ្តាលឲ្យរុក្ខជាតិមួយដើមដុះឡើង ដើម្បីឲ្យគាត់មានម្លប់ជ្រក នៅពេលថ្ងៃក្តៅ(យ៉ូណាស ៤:៦)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យវាក្រៀមស្វិត។ ពេលលោកយ៉ូណាសរអ៊ូរទាំ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបថា “ការដែលឯងខឹងពីដំណើរដើមវល្លិនោះ តើគួរឬ?”(ខ.៧-៩)។ លោកយ៉ូណាសគិតតែពីខ្លួនឯង បានជាគាត់ឆ្លើយថា ដែលគាត់ខឹងនោះ គឺត្រូវហើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យគិតពីអ្នកដទៃ…
បរិយ៉ាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត
ខ្ញុំបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត រៀងរាល់ពេលដែលខ្ញុំបានទៅមើលមជ្ឈមណ្ឌលហាត់ប្រាណ នៅក្បែរផ្ទះខ្ញុំ។ នៅកន្លែងដ៏មមាញឹកនោះ មានសុទ្ធតែអ្នក ដែលព្យាយាមហាត់ប្រាណ ឲ្យមានខុសភាពល្អ និងកម្លាំងកាន់តែខ្លាំង។ គេបានដាក់ផ្លាកសញ្ញា នៅទីនោះ ដើម្បីរំឭកយើងថា យើងមិនត្រូវកាត់ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ ប៉ុន្តែ គេតែងតែស្វាគមន៍ ពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលបង្ហាញចេញនូវការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ចំពោះការប្រឹងប្រែងរបស់យើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា អំពីអាកប្បកិរិយា ដែលយើងត្រូវមាន ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ។ អ្នកខ្លះបានព្យាយាមហ្វឹកហាត់ ឲ្យមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ និងលូតលាស់ ក្នុងសេចក្តីជំនឿ តែពេលខ្លះពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេហាក់ដូចជាមិនអាចចូលទៅក្នុងចំណោមគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃបាន ដោយសារខ្លួនមិនមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ ដូចអ្នកដទៃ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ដោយនិយាយត្រង់ៗថា “ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក ដូចជាអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើហើយនោះដែរ”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១១)។ ហើយគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “ត្រូវឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាបំពេញចិត្តអ្នកជិតខាងខ្លួន សំរាប់ជាសេចក្តីល្អ ឲ្យបានស្អាងចិត្តឡើង”(រ៉ូម ១៥:២)។ យើងត្រូវដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យសណ្តោស ចំពោះយើងយ៉ាងខ្លាំង បានជាយើងអាចបង្ហាញចេញនូវព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ ដល់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យសម្តី និងសកម្មភាព ដែលលើកទឹកចិត្ត។
ខណៈពេលដែលយើង “ទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៧) ចូរយើងថ្វាយការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដាច់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គធ្វើការក្នុងជីវិតយើង។ ហើយខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមដើរតាមព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចូរយើងបង្កើតបរិយាកាស នៃការលើកទឹកចិត្ត…
អំពើសប្បុរស
មានពេលមួយ ពេលម្តាយខ្ញុំត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា មិត្តភក្តិរបស់យើងឈ្មោះ ហេលែន(Helen) បានផ្ញើអំណោយមួយមកខ្ញុំ។ កាលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង យើងមិនសូវមានរបស់របរអ្វីច្រើនទេ ដូចនេះ ការទទួលអំណោយមួយ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្រ គឺសប្បាយដូចការប្រារព្ធបុណ្យណូអែល លើកទីពីរអញ្ចឹង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ នឹកចាំ និងឲ្យតម្លៃខ្ញុំ តាមរយៈស្រ្តីដ៏អស្ចារ្យម្នាក់នេះ។
ស្រ្តីមេមាយទាល់ក្រ ដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានកាត់ខោអាវឲ្យ ប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ កាលនោះ នាងជាសិស្សស្រីម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងយ៉ុបប៉េ។ គេឮល្បីថា នាងជាមនុស្សដែលបានធ្វើអំពើសប្បុរសជាច្រើន។ នាងតែងតែ “ធ្វើអំពើល្អ និងជួយអ្នកក្រជាច្រើន”(កិច្ចការ ៩:៣៦)។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានជម្ងឺ ហើយក៏បានស្លាប់។ នៅពេលនោះ សាវ័កពេត្រុសកំពុងតែនៅទីក្រុងជិតខាង ដូចនេះ មានគ្រីស្ទបរិស័ទពីរនាក់ បានទៅរកគាត់ ហើយក៏បានអង្វរគាត់ ឲ្យធ្វើដំណើរមកក្រុងយ៉ុបប៉េ។
ពេលលោកពេត្រុសមកដល់ ស្រ្តីមេម៉ាយដែលអ្នកស្រីតេប៊ីថាបានជួយ ក៏បានបង្ហាញភស្តុតាងនៃភាពសប្បុរសរបស់នាង ដែលមានដូចជា “អាវ និងសំលៀកបំពាក់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលតេប៊ីថាបានធ្វើ”(ខ.៣៩)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានដឹកនាំលោកពេត្រុស ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យគាត់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រោសនាងឲ្យរស់ឡើងវិញ! ដោយសារព្រះទ័យសណ្តោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការប្រោសគាត់ “មនុស្សទាំងឡាយបានដឹងដំណឹងពីការនោះ នៅពេញពាសក្នុងក្រុងយ៉ុបប៉េ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានជឿដល់ព្រះអម្ចាស់”(ខ.៤២)។
ខណៈពេលដែលយើងបង្ហាញចេញនូវចិត្តសប្បុរស ដល់អ្នកដែលនៅជុំវិញយើង សូមព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរពួកគេ…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក ក្នុងព្រះគុណ
ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ រែនឌី ហ្កាតន័រ(Randy Gardner) បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ដោយព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យដេក អស់រយៈពេល១១ថ្ងៃ និង២៥នាទី។ កាលនោះ គាត់ចង់បំបែកឯកត្តកម្ម របស់សៀវភៅឯកត្តកម្មពិភពលោកហ្គីននេស ដែលបានកត់ត្រាអំពីរយៈពេលដ៏វែងបំផុត ដែលរូបកាយរបស់មនុស្សអាចរស់នៅ ដោយមិនបានដេក។ ហ្កាន័របានផឹកភេសជ្ជៈ ហើយទៅលេងកីឡាវាយកូនបាល់ និងកីឡាបោះប៊ូលីងដើម្បីឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគេង អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍កន្លះ។ ទីបំផុត មុនពេលគាត់ដួលដោយការហត់នឿយពេក គាត់ក៏បាត់បង់ការគ្រប់គ្រងការដឹងរស់ជាតិ ការធំក្លិន និងការស្តាប់។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានកើតជម្ងឺគេងមិនលក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មួយរយៈពេលខ្លី។ គាត់បានបំបែកកំណត់ត្រា តែទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ការគេង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាក នៅក្នុងការគេង នៅពេលយប់។ ហ្កាន័រមិនបានដេកជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសារគាត់ចង់បំបែកកំណត់ត្រា ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដេកមិនលក់ ដោយសារកត្តាជាច្រើន ដែលមានដូចជាការថប់បារម្ភ ដោយសារយើងខ្លាចធ្វើអ្វីមួយមិនបានសម្រេច ឬខ្លាចមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគេបានរំពឹងឲ្យយើងធ្វើ ឬដោយសារការរស់នៅ ដោយភាពប្រញាប់ប្រញាល់ជាដើម។ ជួនកាល យើងមានការពិបាក មិនអាចបំបាត់ការភ័យខ្លាច និងមិនអាចសម្រាកបាន។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង” នោះយើងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ(ទំនុកដំកើង ១២៧:១)”។ ការ…